De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

It is hard to believe we have spent a whole year sailing through the magic of French Polynesia. As we prepare to lift the anchor and set off on our next chapter, I want to pause and take a deep breath, remember, honour, and share the wild beauty, quiet moments, and growth this past year brought us.

Landfall in Hiva Oa: After 31 Days at Sea

After 31 days on the open Pacific, we made landfall in Hiva Oa, in the Marquesas Islands. I will never forget that feeling, watching a jagged green coastline slowly emerge from the horizon, real land after nearly a month of uninterrupted ocean. It felt surreal, almost dreamlike. We had spent so long surrounded by nothing but water and sky that the sight of trees, mountains, and colour felt like stepping into another world.

When you zoom out far enough on Google Maps to see where we’d come from and where Hiva Oa lies, it looks like a miracle that we didn’t miss it entirely. And yet, with modern navigation, our crossing was smooth. Still, there was something humbling about it, crossing thousands of miles by sail, guided by wind, stars, and GPS, and arriving exactly where we’d hoped to.

I remember stepping onto land again and smelling freshly cut grass. It was the kind of detail your senses cling to when you’ve been so long at sea, raw, grounding, and strangely emotional.

We didn’t stay long in Hiva Oa, but we gave ourselves five days to rest and reset. We anchored in a quiet bay where manta rays circled beneath our hull. Every morning at 6:30, we’d slip into the water and swim with them for hours, just us and these silent, graceful giants gliding beneath the surface. It was a welcome kind of magic, the kind that reminds you why you crossed an ocean in the first place.

Life Aboard: Learning, Adapting, and Laughing Through It

The Pacific Ocean was entirely new for us. In the beginning, it felt vast and wild, and honestly, we felt a bit vulnerable. That sensation of being so small out there and exposed took some getting used to. But as soon as we arrived in French Polynesia, that feeling melted away. The islands welcomed us with calm anchorages, warm smiles, and a rhythm of life that matched the sea.

One of the most special parts of our year here was having family and friends visit us. Sharing this floating life with loved ones made it all the more meaningful. That said, it also highlighted how different our everyday lives have become. Life on a sailboat isn’t always barefoot cocktails on deck (though there are those moments, too). There were definitely some exciting, and maybe slightly chaotic, experiences when visitors were aboard.

After a few days of swell, squalls, and dinghy mishaps, we also faced some serious technical challenges. Our autopilot broke down during high waves and strong winds, turning every shift at the helm into a full-body workout. With endless cloudy skies, our solar panels couldn’t keep up, and just when we needed it most, our generator failed. We had no choice but to sail all the way back to Tahiti to get it repaired.

It is  no wonder that most of our visitors ended up saying, “Sailing is not our cup of tea.” And honestly? I get it. It is intense. Living on land for a month is, in many ways, more relaxing. There’s no constant checking of wind, anchor, batteries, or weather forecasts.

But for us, this is home, and we love it. The challenges come hand-in-hand with the freedom, the intimacy with nature, and the clarity that comes from living simply. We have learned to take the inconveniences and quirks in stride. Because what we get in return is nothing short of extraordinary.

Tuamotus: Where Time Slowed Down

Of all the places we anchored in French Polynesia, the atolls of the Tuamotus stole our hearts. We could have easily spent another year there, just drifting between motus, soaking up the remoteness and rhythm of the sea. The Tuamotus offered everything we love: crystal-clear waters, vibrant underwater life, and a pace of living that stripped everything back to the essentials.

There’s something deeply satisfying about self-sufficiency in a place like that. We baked our bread (nothing beats the smell of a fresh loaf in a boat’s tiny galley), made yoghurt, and became creative chefs with whatever ingredients we had on board. It wasn’t just about food; it was about the ritual, the slowness, and the presence it brought into our daily lives.

The snorkelling and diving were unbelievable. We swam with manta rays, watched reef sharks weave through coral gardens, and marvelled at the endless parade of tropical fish. Every day the water revealed something new, something wild and electric.

And then there were the whales.

Swimming with humpbacks in Moorea was nothing short of magical. It is hard to describe what it feels like to be in the water with a massive, gentle, and utterly graceful creature. That moment is burned into our memory.

Tahiti, too, played a role in our story, though it was more urban and bustling. We loved it mainly for restocking the boat and indulging in big-city luxuries like grocery stores with aisles of fresh produce. But options were limited when it came to anchoring, and we were always eager to return to the archipelago’s quiet corners.

Learning the Hard Way: Challenges at Sea

Sailing in paradise isn’t without its challenges; the Tuamotus are a perfect example. Their remote beauty comes with a price: navigating the narrow passes into the atolls. Timing the tides and checking the swell becomes critical. We quickly learned that getting it wrong could mean real trouble.

Our most frightening moment happened in Moorea, in Haapiti Bay. The swell that day was bigger than expected, about 3.5 meters, and we made the call to enter anyway. As we approached the pass, a rolling wave caught the boat just wrong and almost slid us sideways towards the corals. For a few seconds, it felt like time stopped. That wave could have spelt disaster.

We made it through, shaken but safe, and it is still our scariest experience since moving aboard. It was a harsh lesson in humility and respect for the ocean’s power. Since then, we have become more cautious and more tuned into the patterns and signals that the sea offers. That moment changed how we sail, and it probably saved us from making the same mistake again.

Looking Ahead: A Bittersweet Goodbye

One thing is for sure: we are going to miss French Polynesia. It is hard to say goodbye after a year of calling these islands home. But the nature of this life is movement, and it is time to lift the anchor and set our sights west.

Our next destination: Fiji. But before we set foot there, we still have about 1,900 nautical miles of open ocean ahead of us. No small hop, that’s for sure. And as if the distance weren’t enough of a challenge, the weather isn’t exactly cooperating either. For the past three weeks, we have been treated to lots of rain, day and night, and high waves just outside the sheltered bays. We have officially checked out in Bora Bora and sailed on to Maupiti. Here we wait patiently, with coffee and a healthy dose of restlessness, for that perfect weather window to set sail.

While we waited, we had one very special reason to celebrate: Rajesh turned 30 here in Maupiti. We celebrated together with our dear friends on Lille Venn. Barbara made a delicious birthday cake, and I cooked a birthday meal, chilli chicken with homemade chapati. It was simple, joyful, and exactly the kind of memory we will carry with us into the next chapter.

Ideally, we will sail straight to Fiji. But if conditions change, we have got backup plans: the Cook Islands, maybe Niue, or even the Samoan islands. This time, there are more places along the way to stop and find shelter if needed. It is comforting to know we have options, and after a year of learning, adapting, and growing, we feel more ready than ever.

French Polynesia gave us so much. Unforgettable moments, good lessons, new friendships, and a stronger connection with nature and each other. As we set off on this next passage, we carry all of that with us, and a little part of our hearts will stay partly anchored here.

🌀 P.S. – My Book Is Out!
If you’ve enjoyed following our journey and want a little extra inspiration for your own, my book is now available in three different languages:

• 🇳🇱 Jouw droom, jouw toekomst. Maak het waar. (Dutch)
• 🇬🇧 Your Dream, Your Future. Make It Happen. (English)
• 🇮🇳 आपका सपना, आपका भविष्य। इसे सच करें। (Hindi)

All three versions are available in the webshop of The World of Dots (currently PayPal only).
It is also available on Amazon.nl and Amazon.com in Dutch and English.

Thank you so much for your support 🌊✨

Eén jaar in Frans-Polynesië: Terugblik vanaf zee

Het is bijna niet te bevatten dat we een heel jaar hebben doorgebracht in de betoverende wateren van Frans-Polynesië. Nu we ons klaarmaken om het anker te lichten en aan ons volgende hoofdstuk te beginnen, wil ik even stilstaan, om te herinneren, te eren, en te delen. De wilde schoonheid, de stille momenten, en de groei die dit jaar ons bracht.

Land in zicht op Hiva Oa: Na 31 dagen op zee

Na 31 dagen onafgebroken op de Stille Oceaan kwamen we aan op Hiva Oa, in de Marquesas-eilanden. Dat moment vergeet ik nooit meer, een ruige, groene kustlijn die langzaam aan de horizon verscheen, echt land na bijna een maand zonder onderbreking van water en lucht. Het voelde onwerkelijk, bijna als een droom.

Als je op Google Maps uitzoomt om onze route te zien en waar Hiva Oa ligt, lijkt het een wonder dat we het eiland niet hebben gemist. Dankzij moderne navigatie verliep de oversteek gelukkig soepel. Toch was het een nederige ervaring, duizenden mijlen zeilen, geleid door wind, sterren en GPS, en dan precies daar aankomen waar je op had gehoopt.

Ik herinner me nog goed hoe het rook toen ik weer voet aan wal zette: vers gemaaid gras. Zo’n detail dat je zintuigen opslaan na zo lang op zee, puur, aards, en onverwacht emotioneel.

We bleven niet lang op Hiva Oa, maar namen vijf dagen rust in een rustige baai waar manta’s onder de boot cirkelden. Elke ochtend om half zeven doken we het water in om met hen te zwemmen, urenlang. Stil, sierlijk en magisch. Zo’n ervaring herinnert je eraan waarom je die oceaan überhaupt over bent gestoken.

Leven aan boord: Leren, wennen en samen lachen

De Stille Oceaan was totaal nieuw voor ons. In het begin voelde het groots en woest aan, en eerlijk is eerlijk, we voelden ons best kwetsbaar. Dat gevoel van klein zijn, van blootgesteld zijn aan de elementen, had tijd nodig om te wennen. Maar zodra we aankwamen in Frans-Polynesië, verdween dat gevoel als sneeuw voor de zon. De eilanden verwelkomden ons met rustige ankerplekken, warme glimlachen en een levensritme dat perfect paste bij het zeilen.

Een van de meest bijzondere aspecten van dit jaar was het bezoek van familie en vrienden. Onze varende leefwereld delen met dierbaren maakte het allemaal nog betekenisvoller. Tegelijkertijd werd duidelijk hoe anders ons dagelijks leven is geworden. Zeilen is niet altijd blotevoeten-cocktails op het dek (hoewel die momenten er gelukkig ook zijn). Er waren zeker wat spannende, of zeg maar gerust chaotische, momenten met gasten aan boord.

Na een paar dagen deining, buien, dinghy landingen, een kapotte stuurautomaat tijdens hoge golven en harde wind, zonnepanelen die niet konden bijladen door eindeloze bewolking, en een defecte generator, besloten we terug te varen naar Tahiti voor reparatie. Niet gek dus, dat de meeste bezoekers uiteindelijk concludeerden: “Zeilen is toch niet echt iets voor ons.”

En eerlijk? Ik snap het helemaal. Leven aan land is op veel vlakken rustiger. Geen constante checks op windrichting, ankerligging, batterijen of weersvoorspellingen.

Maar voor ons is dit thuis, en we houden ervan. De uitdagingen horen erbij, net als de vrijheid, de verbondenheid met de natuur, en de helderheid die voortkomt uit simpel leven. We nemen de ongemakken voor lief. Want wat we ervoor terugkrijgen, is ongeëvenaard.

Tuamotus: Waar de tijd vertraagt

Van alle plekken waar we in Frans-Polynesië hebben geankerd, hebben de atollen van de Tuamotus ons hart gestolen. We hadden er met gemak nog een jaar kunnen blijven, van motu naar motu drijvend, in de stilte en het ritme van de zee. De Tuamotus gaven ons alles waar we van houden, kraakhelder water, levendige onderwaterwereld, en een levensstijl die alles terugbracht tot de essentie.

Er is iets diep bevredigends aan zelfvoorzienend leven op zo’n plek. We bakten ons eigen brood (niets ruikt lekkerder dan een versgebakken broodje in de kajuit), maakten yoghurt, en werden creatieve koks met wat we aan boord hadden. Het ging niet alleen om het eten, maar om het ritueel, het langzame leven, de aandacht.

Het snorkelen en duiken was fenomenaal. We zwommen met manta’s, zagen rifhaaien tussen de koraaltuinen, en bewonderden elke dag weer een nieuwe optocht aan tropische vissen. Het water onthulde elke dag iets anders, iets wilds, iets magisch.

En dan die walvissen.

Zwemmen met bultruggen in Moorea was pure magie. Het is moeilijk uit te leggen wat het met je doet om in het water te liggen naast zo’n enorm, zachtaardig, sierlijk wezen. Dat moment blijft voor altijd in ons geheugen gegrift.

Tahiti had ook z’n rol in ons verhaal, drukker, stadser. We kwamen er vooral om de boot bij te vullen en te genieten van luxe zoals volle supermarktschappen. Maar qua ankerplekken waren de opties beperkt, en we waren altijd weer blij als we terugkeerden naar de rustige uithoeken van de archipel.

Leren met vallen en opstaan: Uitdagingen op zee

Zeilen in het paradijs heeft ook z’n schaduwzijden, en de Tuamotus vormen daar een treffend voorbeeld van. Hun afgelegen schoonheid vraagt om nauwkeurige navigatie. De smalle doorgangen in de atollen vragen perfect getimede getijberekeningen en een scherp oog voor de deining.

Ons meest angstaanjagende moment vond plaats in Moorea, in Haapiti Bay. De oceaandeining was hoger dan verwacht , ongeveer 3,5 meter, en toch besloten we de doorgang te nemen. Een grote, rollende golf pakte de boot net verkeerd en duwde ons bijna zijwaarts richting het koraal. Het leek of de tijd even stilstond. Het had helemaal fout kunnen aflopen.

Gelukkig kwamen we er veilig doorheen, geschrokken, maar ongedeerd. Het is nog steeds het engste moment dat we sinds het begin van onze reis hebben meegemaakt. Een harde les in nederigheid en respect voor de kracht van de oceaan. Sindsdien zijn we voorzichtiger geworden, alerter op de signalen van het water. Die ervaring veranderde onze manier van zeilen. En redde ons waarschijnlijk van een volgende fout.

Vooruitkijken: Een afscheid met een traan

Eén ding is zeker: we gaan Frans-Polynesië missen. Na een jaar hier thuis te zijn geweest, is het moeilijk om vaarwel te zeggen. Maar het leven op zee betekent ook bewegen, en het is tijd om verder te zeilen, richting het westen.

Onze volgende bestemming: Fiji. Maar voordat we daar voet aan wal zetten, ligt er nog zo’n 1.900 zeemijlen oceaan tussen ons en dat doel. Geen klein sprongetje dus. En alsof de afstand nog niet genoeg uitdaging biedt, werkt het weer ook niet bepaald mee. De afgelopen drie weken werden we getrakteerd op onophoudelijke regen, dag en nacht, en buiten de beschutte baaien zijn hoge golven op de oceaan. We hebben inmiddels officieel uitgecheckt in Bora Bora en zijn doorgezeild naar Maupiti. Hier wachten we – met geduld, koffie en een gezonde dosis onrust – op dat ene juiste weervenster om onze zeilen te hijsen.

Ondertussen hadden we ook een prachtige reden om te vieren: Rajesh werd 30 jaar hier in Maupiti. Samen met onze lieve vrienden van Lille Venn vierden we zijn verjaardag. Barbara bakte een heerlijke taart en ik maakte een feestmaal, chili chicken met zelfgemaakte chapati. Eenvoudig, vrolijk, en precies het soort herinnering dat je meeneemt naar het volgende hoofdstuk.

Hopelijk kunnen we in één keer doorzeilen naar Fiji. Maar als het weer anders beslist, hebben we back-ups: de Cook Eilanden, misschien Niue, of zelfs de Samoa-eilanden. Deze keer zijn er gelukkig meer plekken om onderweg beschutting te zoeken. Dat geeft rust. En na een jaar vol lessen en groei, voelen we ons klaar voor wat komen gaat.

Frans-Polynesië gaf ons zoveel. Onvergetelijke momenten, levenslessen, nieuwe vriendschappen, en een sterkere band met de natuur en met elkaar. Terwijl we ons opmaken voor de volgende oversteek, dragen we dat allemaal met ons mee en een stukje van ons hart blijft voor altijd hier achter.

P.S. – Mijn boek is er!
Als je genoten hebt van onze reisverhalen en op zoek bent naar een beetje extra inspiratie, dan heb ik goed nieuws: mijn boek is nu beschikbaar in drie talen:

• 🇳🇱 Jouw droom, jouw toekomst. Maak het waar.
• 🇬🇧 Your Dream, Your Future. Make It Happen.
• 🇮🇳 आपका सपना, आपका भविष्य। इसे सच करें।

Je vindt alle versies zijn beschikbaar in de webshop van The World of Dots (momenteel alleen betaling via PayPal).
Het boek is ook te koop op Amazon.nl en Amazon.com in het Nederlands en Engels.

Heel erg bedankt voor jullie steun 🌊✨