De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie
During the night hours, while Jeroen and I are lying in our bed, we suddenly feel a strange movement of the boat and we hear Rajesh starting the engine. Within seconds, we are both outside. The wind has suddenly turned 180 degrees. With two Genakkers on board, this is not ideal, but Rajesh still manages to quickly get the boat back on course and trim the sails. After we go back to bed, an uneasy feeling lingers. After half an hour, I decided to get up; just at that moment, Rajesh called us both on deck. Jeroen has also already gotten out of bed because of an indefinable feeling, which turned out to be true. He shouts that the Genakker is gone, but upon inspection, we see it flying high up on the mast like a flag. Jeroen and Rajesh quickly wear their life jackets and secure themselves to the lifeline as they walk to the bow. I stay in the cockpit to operate the rope there. It is always hectic at such a moment because you have to understand the situation quickly. As soon as the Genakker is back in the sock, we see that the rope that attaches it to the bowsprit has been broken in half. After the Genakker has been stowed, we also take down our Mizzen Genakker and adjust our course to set up the remaining sails. Then peace returns, and everyone can go back to bed, but we all don’t really sleep well or much anymore.
The vast ocean stretches before us like an endless terrain of discovery, surrounding not only our journey but that of our beloved boat, My Motu. As her fourth proud owners, we share a history dating back to her very first days. She was originally purchased from a German dealer who, in anticipation of a one-year wait for Super Maramus, pre-purchased six. This allowed him to offer them directly to eager buyers who were willing to pay a premium. My Motu thus found its first home with an Italian owner, who sailed her solo across the Atlantic Ocean to Antigua in 1994.
Antigua was her home port for many years, where she found shelter during the summers, ashore, under a protective cover and in the winters safely moored behind her owner’s apartment in Jolly Harbour. The staff at Jolly Harbor have maintained her well, and over the years, she has undergone several upgrades, including the replacement of the engine and generator. The minor damage caused by a hurricane in 1999 to her bow rail and railing was professionally repaired.
After the death of the original owner, My Motu was sold to its second owner, who found it in excellent condition thanks to good maintenance. Further improvements followed in St. Maarten, including the installation of a solar panel arch, a dinghy lift, a new drinking water tank, a new dinghy, and an outboard engine for the dinghy. Although our boat crossed the Caribbean up and down many times, she never circumnavigated the world.
In 2015, My Motu was handed over to her third owner, who sailed her solo and prepared her for a Pacific crossing. However, a tempting offer for a newer Super Maramu led to its sale.
Although the second owner initially considered buying her back, he is pleased to read that we, the current owners, are keeping My Motu in optimal condition and are enjoying our journey. We have made numerous upgrades, successfully navigated the Panama Canal and started a new chapter of our journey, both for our boat and for ourselves.
Now that we are on our way to French Polynesia, we are now sailing with a group of 18 different sailboats and catamarans. It is intriguing to discover that even though we all left on the same day, each sailing trip tells its own story. This is because every boat has its own character. Some sails sail perfectly close to the wind, are light and quickly reach high speeds, even in little wind. Others are heavier, need at least 12 knots of wind to gain speed, and cannot sail as close to the wind.
The course choices differ among us. While some sail straight south, where the waves are higher and the winds are more challenging, others choose to stay further north, where the waves are calmer and the winds gentler. Can true adventure be found in embracing challenges and risks or in the pursuit of security and stability? This raises another question: “Can someone really be a true sailor if they avoid great risks and prefer comfort to challenges at sea? Or can the pursuit of comfort and safety be equally an essential aspect of seamanship, with wisdom and prudence the form guiding principles?”
We receive regular updates on broken records, such as 226 nautical miles in one day at speeds of up to 14.5 knots while surfing 5-meter-high waves. We also set a new record for the fewest number of nautical miles sailed in one day, namely 74.6. Regardless of which choices and routes we take, the end goal for all of us is the Marquis Islands. One sailor might take 26 days, while another might take 33. Everything depends on the route, the wind and, of course, the characteristics of our boats. As long as everyone arrives safe and sound, we are happy.
On the tenth day of our crossing, we reached a nice milestone: we had travelled a combined 10,000 nautical miles since our departure date on July 1, 2022, when we sailed from the British Virgin Islands. This milestone symbolizes not only the distance we have bridged but also the unforgettable experiences we have gained along the way. We look back with pride on the many lessons we have learned, not only in the field of navigation and seamanship but also on a personal level.
After inspecting our Genakker and attaching a new rope, we were ready to hoist it again. But the Genakker got stuck halfway. Jeroen pulled harder, and then we all heard the sound: shrree, no! A crack in our beloved Genakker. After a few words, which I will not repeat, we took down the Genakker and hung it up so that we could view the torn part from inside the boat. I took the nylon repair tape and stuck it to both sides of the tear. We then sewed over the tape and the tear for extra strength. We hoped it would be enough, but both felt the crack was a little too big. When we lifted the Genakker again the next morning, everything seemed fine. But an hour later, we saw part of the repaired piece come loose again. We quickly took him down and decided to leave it to the professionals. It was a shame as it is our favourite sail. Let’s hope someone at Hiva Oa has time to fix it.
Not long after reaching the 10,000 NM milestone, we reach another milestone, crossing the equator, also known as “crossing the line”. It has a long history in the sailing world. It is a milestone that dates back to the earliest days of sailing when explorers and sailors ventured into the unknown waters of the world. In the 16th century, during the great sea voyages of European explorers such as Columbus and Magellan, we find the first documentation of crossing the equator moment was imbued with ceremonies and rituals. The newcomers, known as “Pollywogs”, underwent elaborate rituals and sometimes humiliating jokes. All this was designed as an initiation process, during which Pollywogs were transformed into full-fledged sailors, “Shellbacks”. to test them, but also to welcome them into the brotherhood of those who had conquered the equator.
All three of us are newcomers to the sea crossing the equator, while there are no experienced sailors (“Shellbacks”) on board. To mark this transition, we have dressed in appropriate clothing and taken this oath to King Neptune:
“King Neptune, ruler of the seas, we honour you as we prepare to cross this sacred border into the Southern Hemisphere and ask your blessings for our continued sailing. We are your humble servants and offer you libations (the sacrifice of liquids) in gratitude for your protection. We ask you for favourable winds, calm seas and exciting adventures. We, Jeroen, Aagje and Rajesh, hereby solemnly declare and pledge our status as newcomers (“pollywogs”). to be loyal and true sailors (“shellbacks”) on our beloved ship My Motu. On King Neptune!”
After offering King Neptune a large drink of rum, we drank a modest amount ourselves as an initiation ritual.
Here, amid a sea of calm, where the winds whisper instead of roar, we find ourselves at this moment in our journey. Sometimes, a dolphin or a small whale comes to say hello to us as if to let us know that all is well and that we need to be patient. Then they dive into the depths of the ocean again and mysteriously disappear. When it is so flat around you, you expect to see them resurface somewhere, but not at the times we were looking.
We are in an area known as the doldrums, where the sun is high in the sky, and the air vibrates with heat. This region, also known as the intertropical convergence zone (ITCZ), is an area around the equator where the trade winds meet. It is known for its low wind speeds and variable wind directions and is characterized by mostly calm, windless conditions. Because we still have 1/3 of our diesel in our tank, we are forced to accept the calm of the doldrums. We leave the call of the winds behind and rely on the power of the currents that propel us at a calm yet determined speed of 1.5 to 2 knots. We’re all going into the ocean, yes, even me! Of course, I felt the nerves as I descended the stairs. Still, I do it. The water feels wonderful, and the clarity allows you to see for miles. Jeroen notices build-up and enthusiastically sets about the task of removing it to burn off some energy. Every now and then, he hears something underwater and looks around quickly, but he hasn’t seen anything other than the flying fish. Could there be underwater creatures watching him?
We also continued fishing, and to our great surprise, we caught a Skipjack Tuna that we could eat for two days. On April 25, we have a birthday boy on board My Motu. It’s Rajesh’s birthday, and we’re celebrating with a birthday song, a present and a home-baked lemon cake. Rajesh would like to thank everyone who remembered his birthday and is grateful for the many phone calls, text messages and video calls. Starlink makes this possible again, we say gratefully to each other. Still special in the middle of the sea. An extra special birthday gift was catching a huge Wahoo. Rajesh and I keep an eye on Jeroen with wide eyes as he does his utmost to reel in this enormous fish. Jeroen really succeeded; the Wahoo did not manage to escape! We are very proud of this catch! It’s the first time we catch a Wahoo. The Wahoo appears to be 1.30 meters long. That evening, I will prepare a delicious birthday feast. We can eat it more than eight times! There is no shortage of food and drinks on board.
Rajesh takes photos and videos daily to create a movie of our adventures while I write the blogs. The videos can be seen on YouTube, Instagram and Facebook.
As we float quietly on the glistening surface of the ocean, we strive to enjoy the tranquillity of this moment. There is something special about the doldrums: the way the sunset sets the horizon on fire, the number of stars that can be seen and the full moon that shines, lighting up the ocean. Every evening, I stare at the stars and often see one or two shooting stars. What exactly are shooting stars? Shooting stars are actually small pieces of space debris that enter Earth’s atmosphere and burn up due to friction with air. When you look from Earth, they appear to fall from the sky, hence the name “shooting stars”. Usually, I see a bright streak or flash.
Shooting stars remain something special to see. People around the world have long had the habit of making a wish when they see a shooting star. It doesn’t matter where you come from or what your background is. This tradition connects us all. The idea is that if you make a wish the moment you see a shooting star, that wish might come true, and that touches something deep within us. It reminds us that even when everything seems dark, there is always hope. It’s like a bright spot in the darkness, a sign that good things can happen even when things are hard. It is a way to express optimism and belief in a better future. While the sun rises slowly in the east, the moon sinks slowly in the west, and at one point, they are both visible on opposite sides of the horizon. I believe that you cannot experience such a unique spectacle like this anywhere else than on the water.
Dark clouds pile up ominously above our heads. The waves become higher and fiercer while the wind increases to a loud roar. We are tossed roughly back and forth and do not sleep a wink. Is idyllic sailing under bright sunshine a thing of the past from now on? All this will be in the next blog update.
Reis van mijn Motu: van kalme zeeën tot stormachtige luchten
Tijdens de nachtelijke uren, terwijl Jeroen en ik in ons bed liggen, voelen we plotseling een vreemde beweging van de boot en horen we Rajesh de motor starten. Binnen enkele seconden zijn we beiden buiten. De wind is plotseling 180 graden gedraaid. Met twee Genakkers op is dit niet ideaal, maar Rajesh slaagt er toch in om de boot snel weer op koers te krijgen en de zeilen te trimmen. Nadat we terug naar bed zijn gegaan, blijft er een ongemakkelijk gevoel hangen. Na een half uur besluit ik op te staan, net op het moment dat Rajesh ons roept. Ook Jeroen is al uit bed, vanwege een onbestemd gevoel, wat bleek te kloppen. Hij roept dat de Genakker weg is, maar bij inspectie zien we hem hoog boven in de mast wapperen als een vlag. Snel trekken Jeroen en Rajesh hun reddingsvesten aan en zekeren zichzelf aan de lifeline terwijl ze naar de boeg lopen. Ik blijf in de cockpit om het touw daar te bedienen. Het is altijd hectisch op zo’n moment, omdat je snel de situatie moet begrijpen. Zodra de Genakker weer in de sock zit, zien we dat het touw waarmee hij aan de boegspriet vastzit, doormidden is gebroken. Nadat de Genakker is opgeborgen, halen we ook onze Mizzen Genakker naar beneden en passen we onze koers aan om de overige zeilen op te zetten. Daarna keert de rust terug en kan iedereen weer naar bed gaan, maar echt goed of veel slapen doen we allemaal niet meer.
De uitgestrekte oceaan strekt zich voor ons uit als een eindeloos terrein van ontdekking, omringend niet alleen onze reis, maar ook die van onze geliefde boot, My Motu. Als haar vierde trotse eigenaren delen we een geschiedenis die teruggaat tot haar allereerste dagen. Ze werd oorspronkelijk gekocht van een Duitse dealer die, in anticipatie op een wachttijd van een jaar voor Super Maramus, er zes vooraf kocht. Dit stelde hem in staat om ze direct aan enthousiaste kopers aan te bieden die bereid waren een meerprijs te betalen. My Motu vond op deze manier haar eerste thuis bij een Italiaanse eigenaar, die haar solo over de Atlantische Oceaan naar Antigua zeilde in 1994.
Antigua was haar thuishaven voor vele jaren, waar ze tijdens de zomers beschutting vond, aan wal, onder een beschermende hoes en in de winters veilig afgemeerd lag achter het appartement van haar eigenaar in Jolly Harbour. Het personeel van Jolly Harbour heeft haar goed onderhouden en in de loop der jaren heeft ze verschillende upgrades ondergaan, waaronder de vervanging van de motor en generator. De lichte schade door een orkaan in 1999, aan haar stuurboeg rail en reling, werd vakkundig hersteld.
Na het overlijden van de oorspronkelijke eigenaar, kwam My Motu in handen van haar tweede eigenaar, die haar in uitstekende staat aantrof dankzij het goede onderhoud. Verdere verbeteringen volgden in St. Maarten, waaronder de installatie van een zonnepaneel-beugel inclusief een dinghy lift, een nieuwe drinkwatertank, een nieuwe dinghy en een buitenboordmotor voor de dinghy. Hoewel onze boot het Caribisch gebied vele malen doorkruiste, heeft ze nooit de wereld rondgereisd.
In 2015 werd My Motu overgedragen aan haar derde eigenaar, die haar solo zeilde en haar voorbereidde op een oversteek van de Grote Oceaan. Echter, een verleidelijke aanbieding voor een nieuwere Super Maramu leidde tot haar verkoop.
Hoewel de tweede eigenaar in eerste instantie overwoog om haar terug te kopen, is hij verheugd te lezen dat wij, de huidige eigenaren, My Motu in optimale conditie behouden en genieten van onze reis. We hebben talrijke upgrades uitgevoerd, zijn succesvol door het Panamakanaal gevaren en zijn begonnen aan een nieuw hoofdstuk van onze reis, zowel voor onze boot als voor onszelf.
Nu we onderweg zijn naar Frans-Polynesië, zeilen we nu met een groep van 18 verschillende zeilboten en catamarans. Het is intrigerend om te ontdekken dat ondanks dat we allemaal op dezelfde dag zijn vertrokken, elke zeiltocht zijn eigen verhaal vertelt. Dat komt doordat elke boot zijn eigen karakter heeft. Sommige zeilen perfect hoog aan de wind, zijn licht en halen al snel hoge snelheden, zelfs bij weinig wind. Anderen zijn zwaarder en hebben minstens 12 knopen wind nodig om vaart te maken en minder hoog aan de wind kunnen zeilen.
De koerskeuzes verschillen onder ons. Terwijl sommigen rechtstreeks naar het zuiden varen, waar de golven hoger en de winden uitdagender zijn, kiezen anderen ervoor om noordelijker te blijven, waar de golven kalmer zijn en de winden zachter. Is het ware avontuur te vinden in het omarmen van uitdagingen en risico’s, of juist in het streven naar veiligheid en stabiliteit? Dit roept een andere vraag op: “Kan iemand werkelijk een echte zeiler zijn als ze grote risico’s vermijden en comfort boven uitdagingen op zee verkiezen? Of kan het streven naar comfort en veiligheid evenzeer een essentieel aspect van het zeemanschap zijn, waarbij wijsheid en voorzichtigheid de leidende principes vormen?”
We ontvangen regelmatig updates over gebroken records, zoals 226 zeemijlen op één dag, met snelheden tot 14,5 knopen terwijl ze van 5 meter hoge golven surfen. Ook wij vestigen een nieuw record, maar dan voor het minst aantal afgelegde zeemijlen op één dag, namelijk 74,6. Ongeacht welke keuzes en routes we nemen, is het einddoel voor ons allemaal de Markiezen Eilanden. De ene zeiler zal er misschien 26 dagen over doen, terwijl een ander er mogelijk 33 zal zeilen. Alles hangt af van de route, de wind en natuurlijk de kenmerken van onze boten. Zolang iedereen veilig en wel aankomt, zijn we tevreden.
Op de tiende dag van onze overtocht hebben we een leuke mijlpaal bereikt: we hebben samen 10.000 zeemijlen afgelegd sinds onze vertrekdatum op 1 juli 2022, toen we vanuit de Britse Maagdeneilanden vertrokken. Deze mijlpaal symboliseert niet alleen de afstand die we hebben overbrugd, maar ook de onvergetelijke ervaringen die we onderweg hebben opgedaan. Waarin we met trots terugkijken op de vele lessen die we hebben geleerd, niet alleen op het gebied van navigatie en zeemanschap, maar ook op persoonlijk vlak.
Na het inspecteren van onze Genakker en het bevestigen van een nieuw touw, waren we klaar om hem weer te hijsen. Maar halverwege bleef de Genakker vastzitten. Jeroen trok harder, en toen hoorden we allemaal het geluid: shrreee, nee! Een scheur in onze geliefde Genakker. Na enkele onuitsprekelijke woorden haalden we de Genakker naar beneden en hingen we hem zo op dat we het gescheurde deel van binnen in de boot konden bekijken. Ik pakte de nylon reparatietape en plakte het aan beide zijden van de scheur. Vervolgens naaiden we over de tape en de scheur heen voor extra stevigheid. We hoopten dat het genoeg zou zijn, maar vonden beiden dat de scheur iets te groot was. Toen we de Genakker de volgende ochtend weer ophijsen, leek alles in orde. Maar een uur later zagen we toch een deel van het gerepareerde stuk weer loslaten. We haalden hem snel naar beneden en besloten het over te laten aan de professionals. Het was erg jammer, aangezien het ons favoriete zeil is. Nu maar hopen dat iemand op Hiva Oa tijd heeft om hem te repareren.
Niet lang nadat we de mijlpaal van 10.000 NM hebben bereikt, bereiken nog een mijlpaal, het oversteken van de evenaar, ook wel bekend als “crossing the line”. Het heeft een lange geschiedenis in de zeilwereld. Het is een mijlpaal die teruggaat tot de vroegste dagen van de zeilvaart, toen ontdekkingsreizigers en zeelieden zich waagden aan de onbekende wateren van de wereld. In de 16e eeuw, tijdens de grandioze zeereizen van Europese ontdekkingsreizigers zoals Columbus en Magellaan, vinden we de eerste documentatie van het oversteken van de evenaar. Dit moment was doordrenkt met ceremonies en rituelen. De nieuwkomers, bekend als “Pollywogs”, ondergingen uitgebreide rituelen en soms vernederende grappen. Dit alles was ontworpen als een inwijdingsproces, waarbij Pollywogs werden omgevormd tot volwaardige zeelieden, “Shellbacks”. Deze tradities dienden niet alleen om hen te testen, maar ook om hen te verwelkomen in de broederschap van hen die de evenaar hadden overwonnen.
Wij, zijn alle drie nieuwkomers op zee die de evenaar oversteken, terwijl er geen ervaren zeelieden (“Shellbacks”) aan boord zijn. Om deze overgang te markeren, hebben we ons in passende kleding gehuld en deze eed aan Koning Neptunus afgelegd:
“Koning Neptunus, heerser der zeeën, wij eren u terwijl we ons gereed maken om deze heilige grens over te steken naar het zuidelijk halfrond, en vragen om uw zegen voor onze voortgezette zeiltocht. Wij zijn uw nederige dienaren en bieden u libaties (het offeren van vloeistoffen) aan als dank voor uw bescherming. Wij vragen u om gunstige winden, kalme zeeën en opwindende avonturen. Wij, Jeroen, Aagje en Rajesh, verklaren hierbij plechtig dat wij onze status als nieuwkomers (“pollywogs”) afwijzen en beloven vanaf vandaag trouwe en echte zeelieden (“shellbacks”) te zijn op ons geliefde schip My Motu. Op Koning Neptunus!”
Nadat we Koning Neptunus een flinke slok rum hebben aangeboden, hebben we zelf een bescheiden hoeveelheid gedronken als inwijdingsritueel.
Hier, te midden van een zee van kalmte, waar de winden fluisteren in plaats van bulderen, bevinden wij ons op dit moment van onze reis. Soms komt een dolfijn of een kleine walvis ons gedag zeggen, alsof ze willen laten weten dat alles goed is en we nog even geduld moeten hebben. Ze duiken weer onder en verdwijnen dan op mysterieuze wijze. Als het zo vlak is om je heen verwacht je ze ergens weer boven water te zien komen, maar niet op de momenten dat wij keken in ieder geval.
We bevindt ons in een gebied dat bekend is als de doldrums, waar de zon hoog aan de hemel staat en de lucht trilt van de hitte. Deze regio, ook wel bekend als de intertropische convergentiezone (ITCZ), is een gebied rond de evenaar waar de passaatwinden elkaar ontmoeten. Het staat bekend om zijn lage windsnelheden en variabele windrichtingen, en wordt gekenmerkt door veelal kalme, windstille omstandigheden. Doordat we nog 1/3de van onze diesel in onze tank hebben, worden we gedwongen om de windstiltes van de doldrums te aanvaarden. We laten de roep van de winden achter ons en vertrouwen op de kracht van de stromingen die ons met een kalme, doch vastberaden snelheid van 1,5 tot 2 knopen voortstuwen. We gaan allemaal de oceaan in, ja, zelfs ik! Natuurlijk voelde ik de zenuwen toen ik de trap afdaalde. Toch doe ik het. Het water voelt heerlijk aan, en de helderheid laat toe dat je mijlenver kunt kijken. Jeroen merkt aangroei op en begint enthousiast aan de taak om het te verwijderen, om zo wat energie kwijt te raken. Af en toe hoort hij iets onder water en kijkt hij snel om zich heen, maar behalve de vliegende vissen heeft hij niets anders gezien. Zouden er onderwaterwezens zijn die hem in de gaten houden?
We blijven ook vissen en tot onze grote verbazing vangen we een Skipjack Tonijn waar we twee dagen van kunnen eten. Op 25 april hebben we een jarige aan boord van My Motu; Rajesh is jarig en dit vieren we met een verjaardagslied, een cadeautje en zelfgebakken citroencake. Rajesh wil iedereen bedanken die aan zijn verjaardag heeft gedacht en is dankbaar voor de vele telefoontjes, tekst berichtjes en videogesprekken. Starlink maakt dit toch maar weer mogelijk zeggen we dankbaar tegen elkaar. Toch bijzonder zo midden op zee. Een extra speciaal verjaardagscadeau was het vangen van een enorme Wahoo. Met grote ogen houden Rajesh en ik ,Jeroen in de gaten terwijl hij zijn uiterste best doet om deze enorme vis binnen te halen. Het lukt Jeroen echt en de Wahoo heeft niet weten te ontsnappen! We zijn super trots met deze visvangst! Het is de eerste keer dat we een Wahoo vangen. De Wahoo blijkt 1.30 meter lang te zijn. Die avond maak ik daar een heerlijk verjaardagsfeestmaal van. We kunnen er nog ruim 8 keer van eten! Aan eten en drinken is er geen gebrek aan boord.
Rajesh maakt dagelijks foto’s en video’s om een filmpje van onze avonturen te creëren, terwijl ik de blogs schrijf. De filmpjes zijn te zien op Youtube, Instagram en Facebook.
Terwijl we rustig op het glinsterende oppervlak van de oceaan dobberen, streven we ernaar te genieten van de rust van dit moment. Er is iets speciaals aan de doldrums, De manier waarop de zonsondergang de horizon in vuur en vlam zet, de hoeveelheid sterren die te zien zijn en de volle maan die schijnt en daardoor de oceaan verlicht. Elke avond weer staar ik naar de sterren en vaak zie ik een of twee vallende sterren. Wat zijn vallende sterren eigenlijk? Vallende sterren zijn eigenlijk kleine brokstukken ruimtepuin die de atmosfeer van de aarde binnendringen en door de wrijving met lucht verbranden. Als je vanaf de aarde kijkt, lijkt het alsof ze uit de lucht vallen, vandaar de naam “vallende sterren”. Meestal zie ik een heldere streep of flits.
Vallende sterren blijft iets speciaals om te zien. Mensen over de hele wereld hebben al heel lang de gewoonte om een wens te doen als ze een vallende ster zien. Het maakt niet uit waar je vandaan komt of wat je achtergrond is, deze traditie verbindt ons allemaal. Het idee is dat als je een wens doet op het moment dat je een vallende ster ziet, die wens misschien wel uitkomt en dat raakt iets diep in ons. Het herinnert ons eraan dat zelfs als alles donker lijkt, er altijd hoop is. Het is als een lichtpuntje in de duisternis, een teken dat goede dingen kunnen gebeuren, zelfs als het moeilijk is. Het is een manier om optimisme en geloof in een betere toekomst uit te drukken. Terwijl de zon langzaam opkomt in het oosten, zakt de maan traag weg in het westen, en op een gegeven moment zijn ze allebei zichtbaar aan tegenovergestelde zijden van de horizon. Ik geloof dat je zo’n uniek schouwspel nergens anders dan op het water op die manier kunt ervaren.
Donkere wolken stapelen zich dreigend op boven ons hoofd. De golven, worden steeds hogere en woester, terwijl de wind aanzwelt tot een hard gebrul. We worden ruw heen en weer geslingerd en doen geen oog dicht hierdoor. Behoort het idyllische zeilen onder stralende zonneschijn vanaf nu tot het verleden? Dit alles in de volgende blog update.