De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

While we are having a leisurely breakfast with a bowl of yoghurt, Rajesh appears in the cockpit with a broad smile. “It’s time to return to Panama City to get my passport and visa,” he says. A little dance of joy follows in the cockpit while we immediately check the weather forecast for the next two weeks to sail to French Polynesia. From April 12, a northerly wind is forecast at 15 knots, which promises a favourable downwind course. We can maintain this pattern for eight days if the weather is steady. Perfect for sailing beyond the Galapagos Islands and taking advantage of the tradewinds and currents.

We are currently on Las Perlas, also known as the Pearl Islands, a group of islands in the Gulf of Panama, about 30 miles off Panama’s Pacific coast. People have lived here since long before Christopher Columbus arrived in America. When the Spanish arrived and noticed the abundance of pearls, they named the place Las Perlas (Pearl Islands).

During Spanish rule, Las Perlas was an important destination for diving and pearl trading. European and Asian traders were fascinated by the pearls of these islands, making it a lucrative location.

However, the path to wealth was not without obstacles. Famous pirates such as Henry Morgan and Captain Kidd were active in the region in the 17th and 18th centuries, searching for treasure wherever they could find it, including Las Perlas.

Over time, however, the pearl industry began to suffer setbacks. Excessive oyster exploitation and cheaper pearls elsewhere caused a decline. Las Perlas fell into oblivion.

Until the era of reality TV arrived. Shows like Survivor found Las Perlas to be a perfect location for exciting episodes. Las Perlas became known worldwide thanks to Survivor, where participants competed against this island backdrop. Other countries followed with their own versions of the show, such as Israel’s Survivor: Pearl Islands, South Africa’s Survivor South Africa: Panama and France’s Koh-Lanta: Panama, with each season mixing cultures and languages on the shores of Las Perlas.

But Las Perlas didn’t stop at Survivor. The island appeared on TV screens around the world. Mogo Mogo Island was the setting for the BBC series The Real Swiss Family Robinson, while Isla Gibraleón and Isla San Telmo served as the setting for the British survival show The Island with Bear Grylls. Even Dutch television participated with Adam Looking for Eve in the first season.

And just when people thought Las Perlas had seen it all, The Challenge: All Stars came along and filmed their grand finale here, making Las Perlas even more famous.

Today, Las Perlas is a popular day trip destination. Tourists come here to see the locations of their favourite TV shows, soak up the sun on tranquil beaches and snorkel in the refreshing waters. Like ourselves, we missed paddling, snorkelling and walking along the deserted beaches. Every evening, we enjoy the bioluminescence in the water. You see large groups of fish swimming and even flushing the toilet, which will cause a light show. It’s almost a party to flush the toilet. Our anchorage, near the marina, is on the route of large cargo ships heading to or just coming from the Panama Canal. The water is brown and full of algae, making swimming or making drinking water with our watermaker impossible.

Fortunately, our water tanks are now full again, and two days later, we leave by motorbike for Panama City. Before we go, we make a list of chores we want to do, and of course, we have to do a lot of shopping. From Panama to French Polynesia, it is 4000 nautical miles of sailing, meaning we will sail for 30 days straight and see only the ocean’s vastness. Everywhere you look, there is nothing but water. Once we get about 500 nautical miles offshore, we no longer see any birds. Mental preparation is essential here. We will sail day and night for more than a month, during which our watch system will come into effect. Everyone will provide their own entertainment during this crossing. People often ask whether we are afraid of being bored, but no, we are not afraid of that.

We raise the anchor and sail slowly away from our anchorage on the engine. There is not a breath of wind, and the water is calm like a mirror. Although the absence of sunshine makes it pleasant to sit on the deck and look around, it is also a shame because underwater visibility is limited.

Soon, a group of dolphins appears. We switch off the engine, and Jeroen and Rajesh hesitate for a moment, but they decide to venture into the water to view the dolphins. It is a special experience to see them underwater.

As we sail further, I see countless mobula rays swimming past from the bow, one of which even jumps a few meters out of the water. Not much later, Rajesh sees whales and doesn’t hesitate for a moment. He takes his drone to take pictures. We keep our distance so as not to disturb them. They’re probably Rice’s whales, although we’re not entirely sure.

The return trip to Panama City was already extraordinary, but Mother Nature gave us one more wonderful moment when we saw a massive group of dolphins a little later. We steer in their direction, and Rajesh deploys his drone again. There are hundreds. All around us, we see groups of dolphins jumping and performing acrobatic stunts. All three of us are in ecstasy and can’t believe that we are actually experiencing this. We return to our anchorage, La Playita, full of stories and enthusiastically tell them to Barbara and Ralph from Lille Venn.

On that Monday, Rajesh picked up his passport, and it took us three days to do all the shopping and find a place for them. We bought the last spare parts, Ali helped us weld one of our stanchions, I went with Barbara to a fruit and vegetable market to stock up on fresh supplies, I cooked ten meals and froze them (in case we had terrible weather and cooking would be difficult), we refuelled the boat with diesel and water, and sailed the evening before our departure to an island where we could remove the growth on the hull of our boat and the dinghy.

Here, I am typing the last words for this blog. If you would like to follow us where we sail, you can do so at https://www.noforeignland.com/boat/mymotu. If you click on Show Journey, you will find our last position. Twice a day, we turn on our Starlink (internet) to download weather maps and pass on the latest positions on Noforeignland.

I hope to be able to post my next blog this way when we are halfway through our trip.

Visum is daar, Frans Polynesië we komen eraan

Terwijl we rustig ontbijten met een schaaltje yoghurt, verschijnt Rajesh met een brede glimlach in de cockpit. “Het is tijd om terug te gaan naar Panama City om mijn paspoort met visum op te halen,” vertelt hij. Een klein vreugdedansje volgt in de cockpit, terwijl we direct het weerbericht checken voor de komende twee weken om naar Frans Polynesië te zeilen. Vanaf 12 april wordt een noordelijke wind voorspeld met 15 knopen, wat een gunstige voor-de-windse koers belooft. Als het weer stabiel blijft, zouden we dit patroon acht dagen lang kunnen vasthouden. Perfect om voorbij de Galapagoseilanden te zeilen en de tradewinds en stromingen te benutten.

We bevinden ons momenteel op Las Perlas, ook bekend als de Pareleilanden, een eilandengroep in de Golf van Panama, ongeveer 30 mijl uit de Pacifische kust van Panama. Mensen wonen hier al sinds lang voor de aankomst van Christoffel Columbus in Amerika. Toen de Spanjaarden arriveerden en de overvloed aan parels opmerkten, noemden ze de plaats Las Perlas (Pareleilanden).

Tijdens de Spaanse heerschappij was Las Perlas een belangrijke bestemming voor duiken en parelhandel. Europese en Aziatische handelaren waren gefascineerd door de parels van deze eilanden, waardoor het een lucratieve locatie werd.

Echter, het pad naar rijkdom was niet zonder obstakels. Beroemde piraten zoals Henry Morgan en Kapitein Kidd waren in de 17e en 18e eeuw actief in de regio, op zoek naar schatten waar ze maar konden vinden, waaronder Las Perlas.

Na verloop van tijd begon de parelindustrie echter te kampen met tegenslagen. Overmatige oesterexploitatie en goedkopere parels elders zorgden voor een neergang. Las Perlas raakte in de vergetelheid.

Tot het tijdperk aanbrak van reality-tv. Shows als Survivor vonden Las Perlas een perfecte locatie voor spannende afleveringen. Las Perlas werd wereldwijd bekend dankzij Survivor, waar deelnemers streden tegen deze eilandachtergrond. Andere landen volgden met hun eigen versies van de show, zoals de Israëlische Survivor: Pearl Islands, de Zuid-Afrikaanse Survivor South Africa: Panama en de Franse Koh-Lanta: Panama, waarbij elk seizoen culturen en talen vermengde aan de kusten van Las Perlas.

Maar Las Perlas stopte niet bij Survivor. Het eiland verscheen op tv-schermen over de hele wereld. Mogo Mogo Island was het decor voor de BBC-serie The Real Swiss Family Robinson, terwijl Isla Gibraleón en Isla San Telmo dienden als setting voor de Britse survival show The Island met Bear Grylls. Zelfs Nederlandse televisie deed mee met Adam Looking for Eve in het eerste seizoen.

En net toen men dacht dat Las Perlas alles had gezien, kwam The Challenge: All Stars langs en filmde hun grote finale hier, waardoor Las Perlas nog beroemder werd.

Tegenwoordig is Las Perlas een populaire bestemming voor dagtochten. Toeristen komen hier om de locaties van hun favoriete tv-programma’s te zien, te genieten van de zon op rustige stranden en te snorkelen in het verfrissende water. Zoals wijzelf hebben we het peddelen, snorkelen en wandelen langs de verlaten stranden gemist. Elke avond genieten we van de bioluminescentie in het water, waarbij grote groepen vissen zwemmen en zelfs het doorspoelen van het toilet een lichtshow veroorzaakt. Het wordt bijna een feestje. Onze ankerplaats, nabij de jachthaven, ligt op de route van grote schepen die op weg zijn naar het Panamakanaal of er net vandaan komen. Het water is bruin en vol algen, waardoor zwemmen of drinkwater maken niet mogelijk is.

Gelukkig zijn onze watertanks nu weer vol en vertrekken we twee dagen later op de motor richting Panama City. Voordat we vertrekken, maken we een lijst met klusjes die we willen doen en moeten we natuurlijk veel boodschappen doen. Van Panama naar Frans Polynesië is het 4000 zeemijl zeilen, wat betekent dat we 30 dagen achter elkaar zullen zeilen en alleen de uitgestrektheid van de oceaan zullen zien. Overal waar je kijkt, is er niets anders dan water. Zodra we ongeveer 500 zeemijl uit de kust zijn, zien we zelfs geen vogels meer. Mentale voorbereiding is hierbij essentieel. We zullen ruim een maand dag en nacht zeilen, waarbij ons wachtsysteem in werking zal treden. Iedereen zal voor zijn eigen vermaak zorgen tijdens deze oversteek. Vaak wordt gevraagd of we bang zijn om ons te vervelen, maar nee, daar zijn we absoluut niet bang voor. 

We halen het anker op en varen langzaam weg van onze ankerplaats, op de motor. Er is geen zuchtje wind en het water ligt kalm als een spiegel. Hoewel de afwezigheid van zonneschijn het aangenaam maakt om op het dek te zitten en om me heen te kijken, is het ook jammer omdat het zicht onder water beperkt is.

Al snel verschijnt er een groep dolfijnen. We schakelen de motor uit en Jeroen en Rajesh aarzelen even, maar besluiten om het toch te wagen om het water in te gaan om de dolfijnen onderwater te bekijken. Het is een bijzondere ervaring om ze onder water te zien.

Wanneer we verder varen, zie ik vanaf de boeg talloze mobula roggen voorbijzwemmen, waarvan er één zelfs een paar meter uit het water springt. Niet veel later ziet Rajesh walvissen en Rajesh aarzelt geen moment en pakt zijn drone om opnames te maken. We houden afstand om hen niet te storen. Het zijn waarschijnlijk Rice-walvissen, hoewel we dat niet helemaal zeker weten.

De terugreis naar Panama City was al buitengewoon, maar als kers op de taart zien we even later een enorme groep dolfijnen. We sturen in hun richting en Rajesh zet zijn drone nogmaals in. Het zijn er honderden. Overal om ons heen zien we groepen dolfijnen springen en acrobatische stunts uitvoeren. We zijn alle drie in extase en kunnen niet geloven dat we dit werkelijk mogen meemaken. Vol verhalen komen we terug op onze ankerplek La Playita, en we vertellen ze dan ook enthousiast aan Barbara en Ralph van Lille Venn. 

Op die maandag haalde Rajesh zijn paspoort op, hebben we drie dagen nodig gehad om alle boodschappen te doen en ze een plekje weten te geven, kochten we de laatste reserveonderdelen, hielp Ali ons met het lassen van een van onze scepters, ging ik met Barbara naar een groente- en fruitmarkt om verse spullen in te slaan, kookte ik 10 maaltijden en vroor ze in (voor het geval we slecht weer zouden krijgen en koken lastig zou zijn), tankten we de boot bij met diesel en water, en voeren we de avond voor ons vertrek naar een eilandje waar we de aangroei op de romp van onze boot en de dinghy konden verwijderen.

Hier zit ik dan nog even de laatste woorden te tikken voor deze blog. Vind het het leuk om te zien waar we zeilen dan kun je ons volgen op https://www.noforeignland.com/boat/mymotu als je op show journey klikt zit je onze laatste positie. 2x per dag zullen we onze Starlink (internet) aanzetten en op die manier weerkaarten binnen te halen en de nieuwste posities door te geven op Noforeignland. 

Ik hoop op die manier ook gewoon mijn volgende blog te kunnen posten als we halverwege onze reis zijn.