Nederlandse versie staat onder de Engelse versie.

Under the radiant sun and on the swaying, waves we shared laughing moments and deep conversations. An adventurous journey full of new experiences, from curious turtles to tropical showers. But at the heart of these memories lies the shadow of parting and uncertainty. Hanneke also shares their experiences of this adventure.

The curious turtles piqued our curiosity and it wasn’t long before we dropped anchor and dived into the water. As we all swam around the boat, we saw several turtles peacefully feeding while we stared at them. Suddenly a large turtle appeared right in front of us and calmly swam to the surface to breathe. He seemed to look at us curiously, which made us hear spontaneous screams of joy around us. Later in the afternoon, Hanneke and I decided to go further out on the water and snorkel at the coral. While I was looking for nurse sharks, Hanneke hoped that we would not encounter them. Along the way we enjoyed the colorful fish that crossed our path as we slowly swam back towards the boat. Although we encountered several large rays, we saw no sign of nurse sharks. Numerous turtles and rays gathered near the boat, and we watched in fascination for a while before swimming to Tessa, Jasper, Teunis, Jeroen and Rajesh. Upon returning to the boat, an eagle ray loomed in front of us. Normally very shy, but this one seemed unperturbed to search the seabed for a meal, which gave us the chance to see it up close. The spotted eagle ray is without a doubt one of our favourites to encounter.

On board we had created a shaded area to escape the sun. Here we could sit, chat, enjoy snacks and drinks and read a good book. Night fell and we saw dark clouds gather around the boat. Flashes of lightning lit up the area. That night the sky broke open in a downpour of rain. Suddenly a deafening spectacle of thunder and lightning erupted directly overhead. Hanneke shot up in bed, while Jeroen, Tessa and Jasper continued to sleep undisturbed. Rajesh and I walked to the cockpit and watched as the lightning came down all around us through the sky and towards the water. The deafening blows that immediately followed vibrated through everything. A big advantage of all that rain was that the water tanks are completely filled again in no time. For four days we snorkeled, paddled, swam and discovered various islands. Besides relaxing on the boat with lots of chatting, reading and playing games. Together with Tessa I went looking for the nurse shark at the coral reef. Yes, we saw one there, resting leisurely on the seabed next to the coral. A moment later he calmly swam on. Tessa was very happy that she spotted one, while Hanneke was relieved that she was spared that encounter. On the way we also encountered a huge barracuda. Barracudas often swim quite close around you, their cold eyes fixed on you as they mercilessly bare their razor-sharp teeth. As if they are considering whether we are a possible prey or perhaps beyond their reach. We continue swimming undisturbed and eventually he swims further away from us and we soon meet the nice turtles again.

After lunch we sail to Frigate Bay on Union Island. The sea lay like a mirror, not a single wrinkle to be seen. We were there in no time and luckily Jasper was able to leave his loyal friend the blue bucket in the storage cupboard during this sailing trip. There were only 2 anchor buoys left, 1 of which immediately fell off because it was too close to the rocks for us. The other anchor buoy was close to the coast, so Jeroen first went to investigate in the dinghy with the depth sounder and a walkie-talkie at the ready. Jeroen indicates that everything is fine and I calmly sail the boat to the anchor buoy while Rajesh fastens the anchor buoy line. In Frigate Bay it is windless and warm, very hot. Here Jeroen, Tessa and Jasper decided to test out our kayak for the first time, while Teunis and Rajesh paddled around on the sub boards. Hanneke and I have been swimming to cool off in the water.

As the end of the afternoon approaches, Jeroen and Hanneke go to the nearby village to score some essentials, such as bread and eggs. Due to the persistent calm and the heat, we are in the water early the next morning looking for some cooling, although the water itself is also very warm at 29.5 degrees. We decided to sail to adjacent Chatham Bay, a twenty minute mini adventure. There, a little breeze in the bay greeted us, beach bars with the promise of refreshing cold sundowners. The beach was inhabited not only by thirsty sailors, but also by an unexpected surprise – a cute nest of newborn tortoises. These will be released back into the wild in a few weeks. Between laughing and sharing adventures, we met: Akko and Lisa from sailing Choctaw and Jeroen & Karin from the White Pearl on a trip – a cozy mix that gathered around a long table and the tall tales soon spread over the table. Tessa and Jasper have learned what alcohol can do to someone and that if Jeroen has had one drink too many, he can take on the life of a comedian. His words flowed like a bubbling river, he made a lot of jokes and Hanneke, Teunis and I were sure that we will be sitting on the boat next to the rail for a while while Jeroen just keeps talking and making jokes and every now and then feeds the fish. The next morning some of them are still a bit broke, but after breakfast and a strong cup of coffee they are fine again. We stay for another day and the adults take a nice walk to the top, while the Tessa and Jasper continue to chill on the boat. That evening I bake a whole stack of pancakes and we all eat them.

Our sailing trip back to Bequia started the next day. We tested the fish with our lines and caught not one, but two fish – a Mahi-mahi and a Barracuda. It was a nice quiet sailing trip and in Bequia we can anchor close to the beach. That evening I fully deployed my culinary skills to tempt even Teunis, who is normally a meat lover, to taste something. Although he could appreciate it, he still prefers meat dishes. After dinner we organized an open-air cinema experience under the starry sky in our cockpit, including popcorn and a nice drink. We stay an extra day in Bequia before we start our journey back to Martinique.

A sailing trip that Hanneke, Teunis, Tessa and Jasper are not looking forward to. They do not like a longer sailing trip due to seasickness and the rocking. After checking out and doing the last shopping we pick up the anchor at half past three, ready for the last week of our trip. As we sailed steadily through the waves, our path was suddenly crossed by the vagaries of a tropical storm and we reefed just a little too late for Hanneke, Teunis, Tessa and Jasper. The boat tilts about 30 degrees and the shock is good for Hanneke and Jasper. In the heat of battle and all hands on deck, while Hanneke and Jasper took refuge in a ‘prayer’ inside the boat, Jeroen, Rajesh and I reefed all sails. In an instant the chaos was over and with reefed sails we continued our way through the rain and wind. Moments like these are just part of it. The rhythm of the waves makes it difficult for Hanneke to get into her reading bubble, making it difficult for her to completely lose herself in the world of the book in front of her. Finally, she decides to go to bed early. Tessa and Teunis also try to go to sleep downstairs, while Jasper, who suffers from seasickness, remains in the cockpit. One of us also sleeps outside on the sofa, while the other sleeps inside at the coffee table. This gives the waiting person a better overview in the cockpit and allows the person to operate the sails without maneuvering over others. The night passes quietly, seeing only a freighter and we maintain a steady speed of about 6.5 knots. We arrive at Sainte Anne early in the morning and drop anchor around 6:30 am. Everyone enjoys a few more hours of sleep, without rocking, before we disembark to check in and buy fresh baguettes. After a night of sailing, the next day often goes at a leisurely pace, with everyone taking the extra rest they need. In the afternoon, Jeroen goes to a water park with Tessa and Jasper where they could get rid of their energy.

Tomorrow we set sail for Grande Anse, a short three hour sail, where we will spend another three days. Days of snorkeling and dreaming, walking and wonder, moments of deep conversations and silent tears and the laughter of shared games. Yet, in the middle of it all, lies the most difficult part of this adventure, the shadow of an uncertain future. Hanneke and I, we share this feeling, this nagging emptiness that remains after saying goodbye. We are happy that they wanted to go on this journey with us and that we were able to introduce them to sailing and life on board, including the challenges that come with it. It took me a while to get all these thoughts down on paper. The farewell was hard and a sense of loss came over me when I saw the taxi leave. There was a desire to stop the taxi, to be together longer. This is the most challenging aspect of a sailor’s life: saying goodbye to loved ones, with no certainty of when we will see each other again. Now as I sit under the sunshade on the foredeck and type these last words, I realize how much this place, this deck, this sea represents an important part of our time together. Hanneke, I miss you terribly and love you all dearly. Of course that applies on behalf of all three of us, for all of you.

I had asked Hanneke if she wanted to write a piece about how they experienced everything. This is what she wrote:

“I will never forget the moment Aagje told me – actually sent me via an app – that they had bought a boat. It was late, I was already in bed and had not put my phone on silent. Suddenly a message appeared van Aagje with the words – I quote – ‘we bought a boat’. I went to the bathroom and let my emotions run free; it was really final now. They were going to make their dream come true, but that also meant that we had to leave them for the time being wouldn’t see ‘live’ again More than a year ago, at their parting, we already knew we would fly their way this summer and spend a few weeks on the boat I have to admit, for someone who doesn’t like sailing especially not at sea, this was a big step, but we absolutely did not want to miss the chance to hug and see Aagje, Jeroen and Rajesh again, all four of us were curious about life on the boat and sailing itself. We were particularly curious to see how Jasper would fare, given his tendency to get motion sickness during car rides. Unfortunately, despite patches and pills, Jasper regularly suffered from seasickness while sailing. The blue bucket, a cloth and a bottle of water became Jasper’s faithful companions on every sailing trip. Fortunately, there were also times when he didn’t need the bucket, but sailing was definitely no fun for Jasper. Fortunately, once we got to our destination and Jasper took a dip, the seasickness quickly dissipated. I myself have conquered a lot of fears: sailing on the boat, swimming in open water (especially in places where I couldn’t stand…) and snorkeling in places where there was so much beautiful underwater to discover, even though I sometimes found it quite scary . With Aagje as a mainstay I have snorkelled in various places and enjoyed it. Jasper found snorkeling quite scary the first time, but with reassuring words from Jeroen he quickly overcame his fear. He especially enjoyed jumping off the boat and doing all kinds of tricks :). Teunis and Tessa have always loved swimming in the sea, without any fear, and have thoroughly enjoyed the underwater world. They confidently dived to the seabed with their snorkels to discover even more magnificence. It was fascinating to experience how dependent we were on wind, current and weather while on the boat. A sudden downpour could suddenly strengthen the wind or cause it to change direction. Also striking was how quickly the wind could change as soon as we sailed past an island. The weeks on the boat were a special experience, during which we were able to admire the new home of Aagje, Jeroen and Rajesh. It’s wonderful to see how passionate they are, whether the boat is stationary or sailing. It is reassuring to see that they enjoy sailing and each other’s company to the fullest and that they are convinced of the right choice they have made. Besides sailing, snorkeling/swimming and hiking on remote islands, we enjoyed board games and especially I (Hanneke) enjoyed moments under the tent cloth (which we hung up again upon arrival) where we could read and talk with Aagje. Of course, we enjoyed the delicious ‘sundowners’ together. This farewell was more difficult than before, because we don’t know when we can meet ‘live’ again. Nevertheless, we have thoroughly enjoyed the past few weeks that we have shared with them.”

Tropische Avonturen: Schildpadden, Stormen en Onvergetelijke Momenten op Zee

Onder de stralende zon en op de deinende golven deelden we lachende momenten en diepe gesprekken. Een avontuurlijke reis vol nieuwe ervaringen, van nieuwsgierige schildpadden tot tropische buien. Maar in het hart van deze herinneringen ligt de schaduw van afscheid en onzekerheid. Ook Hanneke deelt hun ervaringen van dit avontuur.

De nieuwsgierige schildpadden prikkelden onze nieuwsgierigheid en het duurde niet lang voordat we het anker lieten zakken en in het water doken. Terwijl we allemaal rondom de boot zwommen, zagen we diverse schildpadden die rustig aan het eten waren terwijl we naar hen staarden. Plotseling dook er een grote schildpad vlak voor ons op, die rustig naar het wateroppervlak zwom om adem te halen. Hij leek ons nieuwsgierig te bekijken, waardoor we spontane vreugde gilletjes om ons heen hoorden. Later op de middag besloten Hanneke en ik om verder het water op te gaan en bij het koraal te gaan snorkelen. Terwijl ik op zoek was naar verpleegstershaaien, hoopte Hanneke juist dat we ze niet zouden tegenkomen. Onderweg genoten we van de kleurrijke vissen die onze weg kruisten, terwijl we langzaam terug zwommen richting de boot. Hoewel we verschillende grote roggen tegenkwamen, zagen we geen spoor van verpleegstershaaien. Dichtbij de boot verzamelden zich talloze schildpadden en roggen, en we keken een tijdlang gefascineerd toe voordat we naar Tessa, Jasper, Teunis, Jeroen en Rajesh zwommen. Bij terugkomst bij de boot doemde een adelaarsrog voor ons op. Normaal gesproken erg schuw, maar deze leek onverstoorbaar op de zeebodem te speuren naar een maaltijd, waardoor we de kans kregen om hem van dichtbij te bekijken. De gevlekte adelaarsrog behoort zonder twijfel tot een van onze favorieten om te tegen te komen.

Aan boord hadden we een schaduwplek gecreëerd om te ontsnappen aan de zon. Hier konden we heerlijk zitten, kletsen, genieten van hapjes en drankjes en lekker lezen in een goed boek. De avond viel en we zagen donkere wolken zich verzamelden rondom de boot. Flitsen van bliksem verlichtten de omgeving. Die nacht brak de lucht open in een stortbui van regen. Plotseling barstte een oorverdovend spektakel van donder en bliksem los recht boven ons. Hanneke schoot overeind in bed, terwijl Jeroen, Tessa en Jasper onverstoord doorsliepen. Rajesh en ik liepen naar de cockpit konden zien hoe de bliksem rondom ons heen door de lucht en richting het water neerkwam. De oorverdovende klappen die er direct opvolgde trilde door alles heen. Een groot voordeel van al die regen was, dat de watertanks in no-time weer volledig gevuld zijn. Vier dagen lang hebben we hier gesnorkeld, gepaddeld, gezwommen en diverse eilandjes ontdekt. Naast het ontspannen op de boot met veel kletsen, lezen en spelletjes doen. Samen met Tessa ben ik op zoek gegaan naar de verpleegstershaai bij het koraalrif. Ja, daar zagen we er een, ontspannen rustend op de zeebodem naast het koraal. Even later zwom hij rustig verder. Tessa was super blij dat ze er een heeft gespot, terwijl Hanneke juist opgelucht was dat die ontmoeting haar bespaard is gebleven. Onderweg kwamen we ook een enorme barracuda tegen. Barracuda’s zwemmen vaak vrij dichtbij rondom je heen, hun koude ogen gefixeerd op je, terwijl ze genadeloos hun messcherpe tanden ontbloten. Alsof ze afwegen of we een mogelijke prooi zijn of wellicht buiten hun bereik vallen. Wij zwemmen ongestoord rustig verder en uiteindelijk zwemt hij verder van ons af en komen we al snel de leuke schildpadden weer tegen.

Na de lunch varen we naar Frigate Bay op Union Island. De zee lag als een spiegel, geen enkele rimpel te bekennen. Binnen een mum van tijd waren we er en gelukkig kon Jasper tijdens deze zeiltocht zijn trouwe vriend de blauwe emmer, in de opbergkast laten staan. Er waren nog slecht 2 ankerboeien vrij, waarvan er 1 direct afviel in verband dat die te dicht bij de rotsen lag voor ons. De andere ankerboei was dicht bij de kust, waardoor Jeroen eerst in de dinghy met de dieptemeter en een walkie talkie in de aanslag op onderzoek is uitgegaan. Jeroen geeft aan dat alles goed is en ik vaar de boot rustig naar de ankerboei terwijl Rajesh de ankerboeilijn vastmaakt. In Frigate Bay is het windstil en warm, heel erg warm. Hier besloten Jeroen, Tessa en Jasper voor het eerst onze kajak uit te testen, terwijl Teunis en Rajesh rond paddelden op de sub boards. Hanneke en ik hebben al zwemmend afkoeling gezocht in het water.

Als het einde van de middag nadert gaan Jeroen en Hanneke naar het nabijgelegen dorpje om enkele essentials te scoren, zoals brood en eieren. Door de aanhoudende windstilte en de hitte liggen we de volgende ochtend al vroeg in het water op zoek naar enige afkoeling, alhoewel het water zelf ook erg warm is met 29,5 graden. We besloten naar de aangrenzende Chatham Bay te varen, een mini-avontuur van twintig minuten. Daar begroette ons een klein briesje in de baai, bevonden zich strandtentjes met de belofte van verfrissende koude sundowners. Het strand werd niet alleen bewoond door dorstige zeilers, maar ook door een onverwachte verrassing – een schattig nest met pasgeboren landschildpadjes. Deze worden over een paar weken weer vrijgelaten in de vrije natuur. Tussen het lachen en het delen van avonturen, ontmoetten we: Akko en Lisa van sailing Choctaw en Jeroen & Karin van de White Pearl op reis – een gezellige mix die zich verzamelde rond een lange tafel en de sterke verhalen komen al snel over tafel heen. Tessa en Jasper hebben geleerd wat alcohol met iemand kan doen en dat als Jeroen een glaasje te veel op heeft hij het leven van een cabaretier kan aannemen. Zijn woorden stroomden als een bruisende rivier, hij maakte heel veel grapjes en Hanneke, Teunis en ik wisten zeker dat we nog een tijd lang op de boot naast de reling zullen zitten terwijl Jeroen gewoon door blijft praten en grapjes blijft maken en zo nu en dan de vissen voert. De volgende ochtend zijn er een aantal nog wat brak, maar na het ontbijt en een sterke kop koffie gaat het weer. We blijven nog dagje en de volwassenen maken een leuke wandeling naar de top, terwijl de Tessa en Jasper blijven chillen op de boot. Die avond bak ik een hele stapel pannenkoeken en we smikkelen deze allemaal op.

Onze zeiltocht terug naar Bequia is de volgende dag aangebroken. We testten de vissen met onze lijnen en vingen niet één, maar twee vissen – een Mahi-mahi en een Barracuda. Het was een mooie rustige zeiltocht en in Bequia kunnen we ankeren dicht bij het strand. Die avond heb ik mijn culinaire vaardigheden volledig ingezet om zelfs Teunis, die normaal gesproken een liefhebber is van vlees, te verleiden om iets te proeven. Hoewel hij het wel kon waarderen, blijft zijn voorkeur toch uitgaan naar vleesgerechten. Na het eten organiseerden we een openlucht- bioscoopervaring onder de sterrenhemel in onze cockpit, waarbij de popcorn en een lekker drankje ook niet ontbraken. We blijven nog een extra dag in Bequia voordat we aan onze reis terug naar Martinique beginnen.

Een zeiltocht waar de Hanneke, Teunis, Tessa en Jasper niet naar uitkijken. Een langere zeiltocht vinden ze door zeeziekte en het geschommel niet leuk. Na het uitchecken en de laatste boodschappen halen we om halfvier het anker op, klaar voor de laatste week van onze reis. Terwijl we gestaag door de golven zeilen, werd ons pad plotseling gekruist door de grillen van een tropische bui en reven we net iets te laat voor Hanneke, Teunis, Tessa en Jasper. De boot helt zo’n 30 graden en de schrik zit er hierdoor goed in bij Hanneke en Jasper. In het heetst van de strijd en alle hens aan dek, terwijl Hanneke en Jasper hun toevlucht zochten in een ‘schietgebedje’ binnen in de boot, reefden Jeroen, Rajesh en ik alle zeilen. In een oogwenk was de chaos voorbij en met gereefde zeilen zetten we vastberaden onze weg voort door de regen en wind, Ook dit soort momenten horen er nu eenmaal gewoon bij. Door het ritme van de golven heeft Hanneke moeite om in haar leesbubbel te komen, waardoor het voor haar lastig is om zich volledig te verliezen in de wereld van het boek dat voor haar ligt. Uiteindelijk besluit ze vroeg naar bed te gaan. Tessa en Teunis proberen ook beneden te gaan slapen, terwijl Jasper, die flink last heeft van zeeziekte, in de cockpit blijft liggen. Eén van ons slaapt ook buiten op de bank, terwijl de ander binnen bij de salontafel slaapt. Dit geeft voor degene die wacht heeft een beter overzicht in de cockpit en stelt diegene in staat om de zeilen te bedienen zonder over anderen heen te manoeuvreren. De nacht verloopt rustig, waarbij we alleen een vrachtschip hebben gezien en we behouden een stabiele snelheid van ongeveer 6,5 knopen. Vroeg in de ochtend arriveren we bij Sainte Anne en laten we het anker zakken rond half 7. Iedereen geniet nog van een paar uur slaap, zonder geschommel, voordat we van boord gaan om in te checken en vers stokbrood te kopen. Na een nacht van zeilen verloopt de daaropvolgende dag vaak in een rustig tempo, waarbij iedereen de benodigde extra rust neemt. ’s Middags gaat Jeroen samen met Tessa en Jasper naar een waterpark waar ze hun energie goed kwijt konden.

Morgen zetten we koers naar Grande Anse, een korte zeiltocht van drie uurtjes, waar we nog drie dagen zullen doorbrengen. Dagen van snorkelen en dromen, wandelen en verwondering, momenten van diepe gesprekken en stille tranen en de lach van gezamenlijke spelletjes. Toch, in het midden van dit alles, ligt het moeilijkste deel van dit avontuur, de schaduw van een onzekere toekomst. Hanneke en ik, we delen dit gevoel, deze knagende leegte die blijft na het afscheid nemen. We zijn blij dat ze deze reis met ons wilden maken en dat we hen hebben kunnen laten kennismaken met het zeilen en het leven aan boord, inclusief de uitdagingen die daarbij horen. Het heeft even geduurd voordat ik al deze gedachten op papier kon zetten. Het afscheid viel me zwaar en een gevoel van verlies bekroop me toen ik de taxi zag vertrekken. Er was een verlangen om de taxi tegen te houden, om nog langer samen te kunnen zijn. Dit is het meest uitdagende aspect van het zeilers leven: het afscheid nemen van dierbaren, zonder zekerheid over wanneer we elkaar weer zullen zien. Terwijl ik nu onder het zonnedoek op het voordek zit en deze laatste woorden typ, besef ik hoezeer deze plek, dit dek, deze zee een belangrijk deel van onze tijd samen vertegenwoordigt. Hanneke, ik mis je verschrikkelijk en houd zielsveel van jullie allemaal. Dat geldt natuurlijk namens ons alle drie, voor jullie allemaal.

Ik had Hanneke gevraagd of ze een stukje wilde schrijven over hoe zij alles hebben ervaren. Dit is wat ze schreef:

“Het moment dat Aagje me vertelde – eigenlijk stuurde ze een app – dat ze een boot hadden gekocht, zal ik nooit vergeten. Het was al laat, ik lag al in bed en had mijn telefoon niet op stil gezet. Plotseling verscheen er een berichtje van Aagje met de woorden – ik citeer – ‘we hebben een boot gekocht’. Ik liep naar de badkamer en liet mijn emoties de vrije loop; het was nu echt definitief. Ze gingen hun droom waarmaken, maar dat betekende ook dat we hen voorlopig niet meer ‘live’ zouden zien. Meer dan een jaar geleden, bij hun afscheid, wisten we al dat we deze zomer hun kant op zouden vliegen en een paar weken op de boot zouden doorbrengen. Ik moet toegeven, voor iemand die niet van varen houdt, vooral niet op zee, was dit een grote stap. Maar we wilden de kans om Aagje, Jeroen en Rajesh weer te kunnen knuffelen en zien absoluut niet missen. We waren alle vier nieuwsgierig naar het leven op de boot en het zeilen zelf. Vooral waren we benieuwd hoe Jasper het zou doen, gezien zijn neiging tot wagenziekte tijdens autoritten. Ondanks pleisters en pillen had Jasper helaas tijdens het zeilen regelmatig last van zeeziekte. De blauwe emmer, een doekje en een fles water werden Jaspers trouwe metgezellen tijdens elke zeiltocht. Gelukkig waren er ook momenten waarop hij de emmer niet nodig had, maar voor Jasper was zeilen beslist geen pretje. Gelukkig, zodra we eenmaal op onze bestemming waren en Jasper een duik had genomen, verdween de zeeziekte snel. Zelf heb ik heel wat angsten overwonnen: zeilen op de boot, zwemmen in open water (vooral op plekken waar ik niet kon staan…) en snorkelen op plekken waar zoveel prachtigs onderwater te ontdekken viel, ook al vond ik het soms best eng. Met Aagje als steunpilaar heb ik op diverse plekken gesnorkeld en ervan genoten. Jasper vond snorkelen de eerste keer best eng, maar met geruststellende woorden van Jeroen overwon hij snel zijn angst. Hij vond het vooral leuk om van de boot te springen en allerlei trucjes uit te halen :). Teunis en Tessa hebben altijd al van zwemmen in zee gehouden, zonder enige angst, en hebben volop genoten van de onderwaterwereld. Ze doken zelfverzekerd met hun snorkels naar de zeebodem om nog meer pracht te ontdekken. Het was fascinerend om te ervaren hoe afhankelijk we waren van wind, stroming en weer terwijl we op de boot waren. Een plotselinge regenbui kon de wind plotseling versterken of van richting doen veranderen. Ook opvallend was hoe snel de wind kon veranderen zodra we voorbij een eiland zeilden. De weken op de boot waren een bijzondere ervaring, waarbij we het nieuwe huis/thuis van Aagje, Jeroen en Rajesh mochten bewonderen. Het is prachtig om te zien hoe gepassioneerd ze bezig zijn, of de boot nu stilligt of tijdens het zeilen. Het is geruststellend om te zien dat ze volop genieten van het zeilen en elkaars gezelschap, en dat ze overtuigd zijn van de juiste keuze die ze hebben gemaakt. Naast het zeilen, snorkelen/zwemmen en wandelen op afgelegen eilandjes, hebben we genoten van gezelschapsspelletjes en vooral heb ik (Hanneke) genoten van momenten onder het tentdoek (dat we bij aankomst weer ophingen) waar we met Aagje konden lezen en praten. Uiteraard genoten we samen van de heerlijke ‘sundowners’. Dit afscheid was moeilijker dan voorheen, omdat we niet weten wanneer we elkaar weer ‘live’ kunnen ontmoeten. Desondanks hebben we intens genoten van de afgelopen weken die we met hen hebben gedeeld.”