De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

A large superyacht has been at the gas station for two hours now. Jeroen and Jesper decide to walk to the gas station to see how long it will take before we can refuel. It turns out there is another boat ahead of us.

Departure from the Harbour
As soon as that boat is almost ready, we leave the harbour and stop at the gas station to fill all the jerry cans and the tank on board. Fully loaded, we motor out of Marina Taina and pass through the passage via the fairway. Ready for our real adventure.

The Journey to Haapiti Bay
The wind forecast for today indicated a maximum of 8 knots of wind, but to our surprise, there are 14 knots of wind, and we can hoist the sails and switch off the engine. There is a long high swell of about three meters, but otherwise, the water surface is mirror smooth. It is approximately 18 nautical miles sailing to Haapiti Bay on the island of Moorea. We had received a tip that this is a good place to learn how to wave surf, a great wish of Melissa, so we wanted to go there first. Everyone feels good on board, and we soon hear Jesper say: “I could get used to this too.”

The fishing rods are also cast out to the delight of Melissa, who really enjoys fishing. As we sail off the coast of Moorea, we see large, wild, rolling waves crashing onto the reef. The turquoise colour of the tops of the waves contrasts beautifully with the rest of the waves. The “pass”, a passage through the coral reef where you can enter the bay, is difficult to discover due to the high waves.

The Dangerous Passage
As we get closer, we also see wild waves in the pass, and I get an ominous feeling in my gut. I try not to look sideways at the ten-foot waves crashing against the reef with a deafening roar as I steer the boat toward the “pass.” My heart is pounding in my throat. I shout to Jeroen: “I’m scared!” He answers with understanding, but my body screams inside: “No!!” Yet there is no way back now that we have started and are already too far towards the “pass”; we cannot simply stop, turn around and sail back. No, the force of the waves pushes us forward.

The waves build up behind the boat, menacing and unrelenting. I accelerate and see the coral reef frighteningly close on the starboard side. “Jeroen, the coral!” I shout, my voice high with panic. The boat doesn’t react the way I want, and in my mind, I can already see us crashing into the coral. Jeroen jumps next to me, accelerates even more, and jerks the rudder to starboard. We surf down the wave through the pass at dizzying speed. All five of us are shaking on our legs. We made it, but I have never known such fear as at this moment. A feeling of captivity overtakes me. We are now in the bay, but with these high waves and swell, we are guaranteed not to get away again. Inside the bay, the water is calm. After we anchor, we look at each other with relief, happy that we are safe.

Three Days in Haapiti Bay
The two other boats here appear abandoned. Jeroen and I look at the weather forecasts for the coming days. Waves will remain high until Monday and decrease slightly to two meters on Tuesday, then increase again to more than four meters. We decide to enjoy the three days. To our disappointment we found no surf schools or other surfers. Instead, we enjoyed snorkelling, swimming, reading, writing, chatting, playing games and a hike that the younger ones undertook while the older ones stayed on the boat and dealt with the generator that kept malfunctioning. Jeroen suspected that it was either due to contaminated diesel or a broken diesel pump. It turned out to be a broken diesel pump, so we immediately took measures to keep our energy consumption to a minimum. We couldn’t charge anything anymore and turned off the Starlink. In the meantime, I tried to find out from various companies whether they had a 12V diesel pump in stock.

Jesper, Melissa and Rajesh returned after several hours, sweaty and covered in mud, without having reached the top. After Jeroen dropped them off, the islanders greeted them kindly and enthusiastically started their walk, Jesper later said. It is known that many hiking trails run along private property, and you need permission from residents to walk on them. This didn’t seem like a problem, but since COVID-19, we heard rumours that the islanders of Moorea were less hospitable to non-residents. They certainly noticed this when they passed houses where dogs rushed at them, and residents scolded them and chased them away. Slightly bewildered, they walked in the other direction, but after a long search and clambering, they found no other path up. Tired but satisfied, they decided to return to the boat.

Dark clouds gathered, and soon, the first drops of rain fell. The weather remained bad for the rest of the afternoon, with strong winds and no sun, which we desperately needed now that the generator was not working. That evening, Jeroen, Rajesh, and I took turns in the engine room next to the generator, manually pumping diesel to the generator to charge our batteries and prevent damage. It was a restless night, and we were all tense.

The Return Journey to Papeete
In the morning, we looked at the horizon. Were the waves indeed lower? Yes, they were. After breakfast, we discussed our plan to approach the pass from port and turn to starboard to avoid shoals. We raised the anchor: Jeroen was at the front of the point, Rajesh checked on his phone whether I continued to follow the correct route and I stood behind the helm. Jesper and Melissa sat in the cockpit and kept to the background for a while. The pass came into view and we indeed saw a stretch with less high waves. I accelerated and went through the waves at almost full speed, making good progress. Once we passed the critical point, we cheered and were greeted by dolphins. Jesper and Melissa went forward to watch the dolphins. The tension fell away, and I quickly wiped away a tear. To this bay, I will not return.

There was not enough wind to sail, so we quietly motored the 18 nautical miles back to Papeete. While we sailed, we chatted a lot and enjoyed the wild waves in the distance. At the wide pass of Papeete, we saw several wave surfers, and Rajesh managed to take some beautiful pictures.

Prepare again
Once at the anchorage, Jeroen looks for the diesel pump while Jesper and Melissa explore Papeete. I start cooking several meals to use up the fresh vegetables we have left while Rajesh cleans and organizes the boat. A little later Jeroen calls with good news: he has found a diesel pump and is going to have a beer with Melissa and Jesper with Rolf and Andre from Rebel Rebel.

As soon as they are on their way home, I fry potatoes with tuna steak and beans. We discussed our plans and decided that Jesper, Melissa and I would go shopping tomorrow morning while Rajesh and Jeroen repair the generator. Then, we will pick up the anchor and sail to the Tuamotus, to the island of Fakarava. We are all looking forward to the remote islets of the Tuamotu archipelago, where we can swim, snorkel, dive, read, write and, above all, relax.

Fakarava is an atoll in the Tuamotu Archipelago of French Polynesia, known for its special underwater world and spectacular diving locations. As a UNESCO Biosphere Reserve, Fakarava offers a protected ecosystem home to grey reef sharks, manta rays and colourful reef fish.

The Southern Pass (Tumakohua Pass) is famous for the “Wall of Sharks”, where a large number of sharks can be seen through a drift dive; numbers of up to 700 sharks are reported. Do we dare to dive here? Let’s get there first.

After our shopping mission we return to the boat and hear that Jeroen and Rajesh have been successful. The generator is working again, and the water tanks are filled. Super.

The Sailing Trip to the Tuamotus
We put away all the groceries, and at half past three in the afternoon, we give Neptune a drink of rum. We pick up the anchor and start our three-day sailing trip, heading for the first sunset. We eat Dahl, rice, and an omelette, and at eight o’clock in the evening, our waiting schedule starts. Melissa and Jesper also go to bed at that time.

That evening, there is no moon to be seen, but the stars shine brightly in the sky. The waits are uneventful. At half past four, Jesper wakes up and keeps Rajesh company in the cockpit. Jesper later says that he saw seven shooting stars. The sea is calm, and the wind is dropping, so we start the engine and sail for a while.

Later, the wind turns to the southwest, allowing us to set up the Genaker. This is a good time to check that the sail has been repaired properly, and it has. A new piece of green sail has been added, and we are proud that we can use our beautiful sail again. Fishing continues unhindered. Jeroen had bought thicker fishing lines and new bait in Papeete, so we always had two fishing lines open.

When the wind dies down again, and we have lowered the Genaker, we start the engine again and sail quietly towards our second sunset. I had prepared a quinoa salad, broccoli salad and chickpea curry and was baking the last two tortillas when I suddenly heard that we had a bite. I immediately turn off the gas, storm upstairs and switch off the engine. Jeroen does his best not to lose the fish while Rajesh is ready with the fishing hook to lift it inboard. It works! An 80 cm Skipjack tuna lies in the cockpit, and within a minute, the cockpit is covered with the tuna’s blood to bleed it dry. Great enthusiasm follows, and Melissa is extra proud because this was one of her wishes: to catch our own fish during this trip.

After the fish has bled, I fillet it and put everything in bags for the refrigerator and freezer. Everyone helps clean the cockpit. Because it is calm and there are no waves, I serve the food on the table where the tuna had just been lying. We chat endlessly about fishing during the meal. So we go into the night.

The next day the wind has shifted to the east, exactly the direction we should sail. We are only 67 nautical miles from Fakarava’s northern Garuae Pass. If we were to continue on the motorbike now, we would arrive at 9 pm tonight. We consult with Ralph from Lille Venn about the tides in the Garuae Pass and he explains that it is best to sail in early in the morning when it becomes daylight or around 2 p.m. We decide to do our best to get to the Garuae Pass around 6 am.

We sail a bit to the north, where we see a group of birds and wild splashing in the water. Our fishing rods are out, and yes, we got a bite on both lines. I reel in one line while Jeroen takes care of the other fishing line. Rajesh deftly hooks the fish with the fishing hook. I hooked a yellowfin tuna, and not much later, we saw that Jeroen also had a yellowfin tuna. It’s a bit chaotic with two fish in the cockpit, and we do our best to kill everything as quickly as possible. An hour later, these two fish were also filleted. Jeroen fillets one and Jesper fillets one. It’s all super fun to see. We are all so proud!

That evening, the waves were high, and with a strong headwind, the boat swayed up and down while I prepared dinner. I made a green salad with baked potatoes and, you probably guessed it, tuna steak.

It will be a night full of excitement and adrenaline, in which Jesper and Melissa in the front of the boat are thrown through the air again and again by the high waves and headwind. The boat sways wildly back and forth. Around half past twelve, Melissa suddenly appears in the cockpit, exactly when I am engrossed in my audiobook. A white shadow in the corner of my eye makes my heart skip a beat, and my breath catches. Melissa jumped at my reaction, her eyes wide. She can’t sleep, and I completely understand that. The stormy sea leaves no one alone.

I suggest she try sleeping here in the cockpit and explain to her how we often do that in such rough conditions. After about 15 minutes, I finally see her drift into a deep, exhausted sleep. If Rajesh takes over my shift, he can still sail a bit, a welcome rest from the deafening engine noise. Melissa continues to sleep undisturbed, completely unaware of what is going on outside.

Arrival at Fakarava
At half past six Jeroen wakes me up with the news that we are almost at the Pass. The tension is palpable as everyone appears on deck. Fifteen minutes later I enter the Pass. Despite the countercurrent of 3 knots, My Motu holds up bravely and we maneuver her in without any problems. Inside the atoll, the water surface is initially mirror-smooth, but this changes quickly.

A violent storm
A sudden, violent storm breaks out. Rain pours down, and the wind howls, completely unexpected and not predicted by any weather model. Over the VHF radio, we hear panicky voices at the anchorage of other boat owners warning each other that they are getting too close. Is it a dragging anchor? Or have they already anchored too close to each other while anchoring? The anchorage turns into a chaotic and terrifying scene. While arriving, we feel the eyes of the other boaters on us, afraid that we will get too close or, worse, loosen their anchor chains.

Within the atoll, many sailors use small fenders on their anchor chain so that their anchor chain cannot damage the coral. But this makes the situation life-threatening in a storm like this. The rain and wind obscure the view; we don’t see a hand in front of our eyes, including those small fenders. You can read how this adventure continues in the next blog.

Reflections and Lessons
After two weeks on board the sailboat My Motu, of the five and a half weeks they will stay with us, Melissa and Jesper have gained a wealth of experiences that have turned their expectations upside down and pushed their limits. Both starting without any sailing experience, they came on board with a mix of enthusiasm and uncertainty, curious about what life on a sailboat would bring them. What they discovered went beyond an idyllic vacation; it was an intense adventure full of unexpected twists and valuable insights.

Jesper indicates that the stories I write for my blogs were he was prepared and had a fairly realistic picture of boat life. Yet he soon discovered that reality was more exciting and challenging than he had imagined. Manoeuvring the boat in particular brought with it a tension that he had never experienced before. “You are completely at the mercy of nature,” he said, “and that brings a sense of vulnerability that was really new to me. It’s a real adventure!” One of his most surprising experiences was wave surfing with the heavy sailboat – something he never thought would be possible.

Melissa had no experience with sailing before this trip and imagined an idyllic picture of sun, white beaches and calm seas. The reality turned out to be a lot more complex and challenging. “The unpredictability of nature is a constant,” she noted. She learned to deal with changing wind directions, strong winds and high waves but also experienced the serene moments of a calm sea with the perfect wind. This constant adjustment to nature, followed by the reward of a perfect anchorage, gave her a new appreciation for the hard work and beauty of sailing.

Neither of them has had much trouble with seasickness, although Jesper sometimes has less desire to eat and drink, which he sees as an unexpected positive effect on his weight. However, his ‘sea legs’ give him funny moments on land, where he sometimes wobbles in the supermarket. Melissa, on the other hand, sometimes feels anxious about large waves and passages, afraid that the boat might capsize or be damaged. Yet she draws confidence from the calm and confident attitude of Jeroen, Aagje and Rajesh, and the strength of My Motu.

The most unforgettable experience for Melissa was catching their own fish in the middle of the sea, a moment of pure joy and satisfaction. For Jesper, it was the excitement and adventure of sailing itself, the constant interaction with nature and the unexpected situations that every day brought. Both agree that sailing on a boat is much more than a holiday; it’s a lifestyle that you only really understand once you’ve experienced it.

Their advice to future sailors is based on their experiences. Jesper recommends being flexible with plans and enjoying the adventure each day offers rather than sticking to a strict schedule. “Idyllic holiday photos only come after adventurous trips,” he says. Melissa emphasizes the importance of respecting nature and understanding that you can never fully predict what it will bring.

In these two weeks, Melissa and Jesper learned what it takes to live on a sailboat and embraced the unexpected challenges of life at sea. They discovered the beautiful moments and adventures that come with living on a sailboat, and these experiences have forever changed their perspective on vacation and adventure.

Het begin van het avontuur

Een groot superjacht ligt nu al twee uur bij het tankstation. Jeroen en Jesper besluiten te voet naar het tankstation te gaan om te zien hoe lang het nog zal duren voordat wij kunnen tanken. Er blijkt nog een boot voor ons te zijn. 

Vertrek uit de Haven
Zodra die boot bijna klaar is, verlaten we de haven en leggen we aan bij het tankstation om alle jerrycans en de tank aan boord te vullen. Volledig volgeladen varen we op de motor Marina Taina uit en via de vaargeul passeren we de doorgang. Klaar voor ons echte avontuur. 

De Reis naar Haapiti Bay
De windvoorspellingen voor vandaag gaven maximaal 8 knopen wind aan, maar tot onze verrassing, staat er 14 knopen wind en kunnen we de zeilen hijsen en de motor uitschakelen. Er is een lange hoge deining van ongeveer drie meter, maar verder is het wateroppervlak spiegelglad. Het is ongeveer 18 nautische mijlen zeilen naar Haapiti Bay op het eiland Moorea. We hadden de tip gekregen dat dit een goede plek is om te leren golfsurfen, een grote wens van Melissa, dus wilden we daar als eerste heen. Iedereen voelt zich goed aan boord en al snel horen we Jesper zeggen: “Hier zou ik ook wel aan kunnen wennen.”

De vishengels worden ook uitgegooid tot grote vreugde van Melissa, die vissen erg leuk vindt. Als we voor de kust van Moorea zeilen, zien we grote, woeste, rollende golven op het rif slaan. De turquoise kleur van de toppen van de golven steekt mooi af tegen de rest van de golven. De “pass”, een doorgang door het koraalrif waar je de baai kunt binnenvaren, is moeilijk te ontdekken door de hoge golven. 

De Gevaarlijke Passage
Zodra we dichterbij komen, zien we ook woeste golven in de pass en krijg ik een onheilspellend gevoel in mijn onderbuik. Ik probeer niet opzij te kijken naar de drie meter hoge golven die met een oorverdovend gebulder tegen het rif beuken terwijl ik de boot naar de “pass” stuur. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik roep naar Jeroen: “Ik ben bang!” Hij antwoordt met begrip, maar mijn lichaam schreeuwt van binnen: “Nee!!” Toch is er is geen weg terug, nu we eenmaal zijn begonnen en al te ver richting de “pass” zijn; we kunnen niet zomaar stoppen, omkeren en terugvaren. Nee, de kracht van de golven dwingt ons vooruit.

De golven bouwen zich op achter de boot, dreigend en onverbiddelijk. Ik geef extra gas en zie het koraalrif angstaanjagend dichtbij aan de stuurboordzijde. “Jeroen, het koraal!” roep ik, mijn stem hoog van paniek. De boot reageert niet zoals ik wil en in mijn gedachten zie ik ons al tegen het koraal te pletter slaan. Jeroen springt naast me, geeft nog meer gas, en rukt het roer naar stuurboord. Met een duizelingwekkende vaart surfen we van de golf naar beneden, door de pass. We staan alle vijf te trillen op onze benen. We hebben het gehaald, maar ik heb nog nooit zo’n angst gekend als op dit moment. Een gevoel van gevangenschap overvalt me. We zijn nu wel in de baai, maar met deze hoge golven en deining komen we gegarandeerd niet meer weg. Binnen in de baai is het water kalm. Nadat we geankerd hebben, kijken we elkaar opgelucht aan, blij dat we veilig zijn. 

Drie Dagen in Haapiti Bay

De twee andere boten die hier liggen, lijken verlaten. Jeroen en ik bekijken de weersvoorspellingen voor de komende dagen. De golven zullen tot maandag hoog blijven en dinsdag iets afnemen tot twee meter, daarna weer toenemen tot meer dan vier meter. We besluiten te genieten van de drie dagen. Tot onze teleurstelling vonden we geen surfscholen of andere surfers. In plaats daarvan genoten we van snorkelen, zwemmen, lezen, schrijven, kletsen, spelletjes spelen en een hike die de jongeren ondernamen, terwijl de ouderen op de boot bleven en zich bezighielden met de generator die bleef haperen. Jeroen vermoedde dat het ofwel aan vervuilde diesel of een kapotte dieselpomp lag. Het bleek om een kapotte dieselpomp te gaan, waardoor we direct maatregelen troffen om ons energieverbruik tot een minimum te beperken. We konden niets meer opladen en schakelden de Starlink uit. Ondertussen probeerde ik bij verschillende bedrijven te achterhalen of ze een 12V dieselpomp op voorraad hadden.

Jesper, Melissa en Rajesh kwamen na enkele uren bezweet en onder de modder terug, zonder de top te hebben bereikt. Nadat Jeroen hen had afgezet, begroetten de eilandbewoners hen vriendelijk en begonnen ze enthousiast aan hun wandeling, zo vertelde Jesper later. Het is bekend dat veel wandelpaden langs privéterrein lopen en je toestemming nodig hebt van de bewoners om erover te mogen wandelen. Dit leek geen probleem, maar sinds COVID hoorden we geruchten dat de eilandbewoners van Moorea minder gastvrij waren tegenover niet-inwoners. Dit merkten ze zeker toen ze langs huizen kwamen waar honden op hen afstormden en bewoners hen uitscholden en wegjoegen. Lichtelijk verbouwereerd liepen ze de andere kant op, maar na lang zoeken en klauteren vonden ze geen ander pad naar boven. Moe maar voldaan besloten ze terug te keren naar de boot.

Donkere wolken pakten zich samen en al snel vielen de eerste regendruppels. De rest van de middag bleef het slecht weer, met harde wind en geen zon, die we hard nodig hadden nu de generator het niet deed. Die avond zaten Jeroen, Rajesh en ik om beurten in de machinekamer naast de generator, handmatig diesel pompend om onze accu’s enigszins op te laden en schade te voorkomen. Het werd een onrustige nacht en we waren allemaal gespannen.

De Terugreis naar Papeete

’s Ochtends keken we naar de horizon. Waren de golven inderdaad minder hoog? Ja, dat waren ze. Na het ontbijt bespraken we ons plan om de pass van bakboord te naderen en naar stuurboord te gaan om ondieptes te vermijden. We haalden het anker op: Jeroen stond voorop de punt, Rajesh controleerde mee op zijn telefoon of ik de juiste besproken route bleef volgen en ik stond achter het roer. Jesper en Melissa zaten in de cockpit en hielden zich even op de achtergrond. De pass kwam in zicht en we zagen inderdaad een stuk met minder hoge golven. Ik gaf meer gas en ging bijna op volle snelheid door de golven, goed uitkomend. Zodra we het kritieke punt voorbij waren, juichten we en werden begroet door dolfijnen. Jesper en Melissa gingen naar voren om de dolfijnen te bekijken. De spanning viel van ons af en ik pinkte snel een traantje weg. Naar deze baai zal ik niet terugkeren.

Er stond te weinig wind om te zeilen, dus motoren we rustig de 18 zeemijl terug naar Papeete. Terwijl we varen, kletsen we veel en genieten van de woeste golven in de verte. Bij de brede pass van Papeete zien we verschillende golfsurfers, en Rajesh weet een aantal prachtige foto’s te maken.

Opnieuw Voorbereiden

Eenmaal op de ankerplek gaat Jeroen op zoek naar de dieselpomp, terwijl Jesper en Melissa Papeete gaan verkennen. Ik begin met het koken van meerdere maaltijden om de verse groenten op te maken die we nog hebben, terwijl Rajesh de boot opruimt en op orde brengt. Even later belt Jeroen met goed nieuws: hij heeft een dieselpomp gevonden en gaat met Melissa en Jesper een biertje drinken met Rolf en Andre van Rebel Rebel.

Zodra ze onderweg naar huis zijn, bak ik aardappeltjes met tonijnsteak en boontjes. We bespreken onze plannen en besluiten dat Jesper, Melissa en ik morgenvroeg boodschappen gaan doen, terwijl Rajesh en Jeroen de generator repareren. Daarna zullen we het anker ophalen en naar de Tuamotus zeilen, naar het eiland Fakarava.We kijken allemaal uit naar de afgelegen eilandjes van de Tuamotu-archipel, waar we kunnen zwemmen, snorkelen, duiken, lezen, schrijven en vooral ontspannen.

Fakarava is een atol in de Tuamotu-archipel van Frans-Polynesië, bekend om zijn bijzondere onderwaterwereld en spectaculaire duiklocaties. Als UNESCO-biosfeerreservaat biedt Fakarava een beschermd ecosysteem waar grijze rifhaaien, mantaroggen en kleurrijke rifvissen leven. 

De Zuidelijke Pass (Tumakohua Pass) is beroemd om de “Wall of Sharks”, waar doormiddel van een driftduik grote hoeveelheid haaien kunnen worden gezien er worden getallen van zo’n 700 haaien genoemd. Durven we het aan om hier te duiken? Laten we er eerst maar eens zien te komen. 

Na onze boodschappenmissie komen we terug bij de boot en horen dat Jeroen en Rajesh succesvol zijn geweest. De generator werkt weer en de watertanks zijn gevuld. Super. 

De Zeiltocht naar de Tuamotus

We bergen alle boodschappen op en om half drie ‘s middags, geven we Neptunus een slok rum en halen we het anker op en beginnen aan onze driedaagse zeiltocht, koersend naar de eerste zonsondergang. We eten Dahl, rijst en een omelet, en om acht uur ‘s avonds start ons wachtschema. Melissa en Jesper gaan om die tijd ook naar bed. 

Die avond is er geen maan te zien, maar de sterren schitteren fel aan de hemel. De wachten verlopen zonder bijzonderheden. Om half vier wordt Jesper wakker en houdt Rajesh gezelschap in de cockpit. Jesper vertelt later dat hij zeven vallende sterren zag. De zee is kalm en de wind valt weg, dus starten we de motor en varen een tijdje verder.

Later draait de wind naar het zuidwesten, waardoor we de Genaker kunnen opzetten. Dit is een goed moment om te controleren of het zeil goed is gerepareerd, en dat is het geval. Een nieuw stukje groen zeil is toegevoegd, en we zijn trots dat we ons mooie zeil weer kunnen gebruiken. Het vissen gaat onverhinderd door. Jeroen had in Papeete dikkere vislijn en nieuw aas gekocht, dus hebben we continu twee vislijnen uitstaan.

Wanneer de wind weer gaat liggen en we de Genaker naar beneden hebben gehaald, starten we de motor opnieuw en varen rustig onze tweede zonsondergang tegemoet. Ik had een quinoa-salade, broccoli-salade en kikkererwten curry klaargemaakt en was bezig met het bakken van de laatste twee tortilla’s toen ik ineens hoorde dat we beet hadden. Direct zet ik het gas uit, storm naar boven en zet de motor uit. Jeroen doet zijn best om de vis niet te verliezen, terwijl Rajesh met de vishaak klaarstaat om hem binnenboord te tillen. Het lukt! Een 80 cm grote Skipjack tonijn ligt in de cockpit en binnen een minuut is de cockpit  bezaaid is met het bloed van de tonijn om hem leeg te laten bloeden. Groot enthousiasme volgt en Melissa is extra trots, want dit was een van haar wensen: onze eigen vissen vangen tijdens deze reis.

Nadat de vis is leeggebloed, fileer ik hem en stop alles in zakjes voor in de koelkast en vriezer. Iedereen helpt mee met het schoonmaken van de cockpit. Doordat het windstil is en er geen golven zijn, serveer ik het eten op het tafeltje waar zojuist de tonijn nog op had gelegen. We kletsen honderduit over de visvangst tijdens de maaltijd. Zo gaan we de nacht in.

De volgende dag is de wind gedraaid naar het oosten, precies de richting waar we naartoe moeten zeilen. We zijn nog maar 67 zeemijl verwijderd van de noordelijke Garuae Pass van Fakarava. Als we nu op de motor verder zouden gaan, komen we vanavond om 21 uur aan. We overleggen met Ralph van Lille Venn over de getijden in de Garuae Pass en hij legt uit dat we het beste of vroeg in de ochtend als het daglicht wordt of rond 14 uur ’s middags naar binnen kunnen varen. We besluiten ons best te doen om rond 6 uur bij de Garuae Pass te zijn.

We zeilen een stuk naar het noorden waar we een groep vogels zien en wild gespartel in het water. Onze vishengels staan uit en yes, op beide lijnen hebben we beet. Ik haal de ene lijn binnen terwijl Jeroen zich om de andere vislijn bekommert. Rajesh haak de vis behendig binnen met de vishaak.  Ik heb een yellowfin tonijn aan de haak en niet veel later zien we dat ook Jeroen een yellowfin tonijn heeft. Het is een beetje chaotisch met twee vissen in de cockpit en we doen ons best om alles zo snel mogelijk te doden. Een uurtje later zijn ook deze twee vissen gefileerd. Jeroen fileert er een en Jesper fileert er een. Superleuk om te zien allemaal. We zijn allemaal zo trots!

Die avond zijn de golven hoog en met een harde tegenwind zwiept de boot flink op en neer terwijl ik het avondeten bereid. Ik maak een groene salade met gebakken aardappeltjes en, jullie raden het vast al, tonijnsteak.

Het wordt een nacht vol spanning en adrenaline, waarin Jesper en Melissa voorin de boot keer op keer door de lucht worden geslingerd door de hoge golven en tegenwind. De boot zwiept wild heen en weer. Rond half 12 verschijnt Melissa plots in de cockpit, precies op het moment dat ik verdiept zit in mijn luisterboek. Een witte schim in mijn ooghoeken doet mijn hart overslaan en mijn adem stokt. Melissa schrikt mee van mijn reactie, haar ogen groot en vol onrust. Ze kan niet slapen, en dat begrijp ik volledig. De stormachtige zee laat niemand met rust.

Ik stel voor dat ze hier in de cockpit probeert te slapen en leg haar uit hoe we dat vaak doen in zulke ruwe omstandigheden. Na zo’n 15 minuten zie ik haar eindelijk wegzinken in een diepe, uitgeputte slaap. Als Rajesh mijn shift overneemt, kan hij nog een stuk zeilen, een welkome rust van het oorverdovende motorlawaai. Melissa blijft ongestoord slapen, volledig onwetend van wat er buiten gaande is.

Aankomst bij Fakarava

Om half 6 maakt Jeroen me wakker met het nieuws dat we bijna bij de Pass zijn. De spanning is voelbaar terwijl iedereen aan dek verschijnt. Vijftien minuten later vaar ik de Pass binnen. Ondanks de tegenstroom van 3 knopen, houdt My Motu zich kranig en we manoeuvreren haar zonder problemen naar binnen. Binnen in de atol is het wateroppervlak aanvankelijk spiegelglad, maar dit verandert snel.

Een heftige Storm

Een plotselinge, heftige storm breekt los. Regen klettert neer en de wind giert, totaal onverwacht en niet voorspeld door geen enkel weermodel. Via de VHF-radio horen we paniekerige stemmen op de ankerplaats van andere booteigenaren die elkaar waarschuwen dat ze te dichtbij komen. Is het een sleepend anker? Of hebben tijdens het ankeren sowieso al te dicht bij elkaar geankerd? De ankerplek verandert in een chaotische scène. Net aangekomen, voelen we de ogen van de andere bemanningen op ons gericht, bang dat wij te dichtbij komen of, erger nog, hun ankerkettingen losmaken.

Binnen de atol gebruiken veel zeilers kleine stootwillen aan hun ankerketting, zodat hun ankerketting het koraal niet kan beschadigen. Maar dit maakt de situatie levensgevaarlijk in een storm als deze. De regen en wind belemmeren het zicht; we zien geen hand voor ogen, dus ook niet die kleine stootwillen. Hoe dit avontuur verder gaat, lees je in de volgende blog. 

Reflecties en Lessen 

Na twee weken aan boord van de zeilboot My Motu, van hun in totaal vijf en een halve week die ze bij ons zullen verblijven, hebben Melissa en Jesper een schat aan ervaringen opgedaan die hun verwachtingen op zijn kop hebben gezet en hun grenzen hebben verlegd. Beide zonder enige zeilervaring begonnen, kwamen ze met een mix van enthousiasme en onzekerheid aan boord, nieuwsgierig naar wat het leven op een zeilboot hen zou brengen. Wat ze ontdekten, ging verder dan een idyllische vakantie; het was een intens avontuur vol onverwachte wendingen en waardevolle inzichten.

Jesper, geeft aan dat door de verhalen die ik schrijf voor mijn blogs hij was voorbereid en een redelijk realistisch beeld had van het bootleven. Toch kwam hij er al snel achter dat de werkelijkheid spannender en uitdagender was dan hij zich had voorgesteld. Vooral het manoeuvreren van de boot bracht een spanning met zich mee die hij nog nooit zo had ervaren. “Je bent volledig overgeleverd aan de wil van de natuur,” zei hij, “en dat brengt een gevoel van kwetsbaarheid met zich mee die echt nieuw voor me was. Het is een echt avontuur!” Een van zijn meest verrassende ervaringen was het golfsurfen met de zware zeilboot – iets wat hij nooit had gedacht dat mogelijk zou zijn.

Melissa had voor deze reis geen enkele ervaring met zeilen en stelde zich een idyllisch plaatje voor van zon, witte stranden en kalme zeeën. De realiteit bleek een stuk complexer en uitdagender te zijn. “De onvoorspelbaarheid van de natuur is een constante factor”, merkte ze op. Ze leerde omgaan met veranderende windrichtingen, harde wind en hoge golven, maar ervoer ook de serene momenten van een kalme zee met de perfecte wind. Dit constante aanpassen aan de natuur, gevolgd door de beloning van een perfecte ankerplek, gaf haar een nieuwe waardering voor het harde werken en de schoonheid van zeilen.

Geen van beiden heeft veel last van zeeziekte gehad, hoewel Jesper soms minder eet- en drinklust heeft, wat hij als een onverwacht positief effect op zijn gewicht ziet. Zijn ‘zeebenen’ bezorgen hem echter grappige momenten op het vasteland, waar hij soms wiebelt in de supermarkt. Melissa daarentegen voelt zich soms angstig bij grote golven en passages, bang dat de boot zou omslaan of beschadigd zou raken. Toch put ze vertrouwen uit de kalme en zelfverzekerde houding van Jeroen, Aagje en Rajesh, en de sterkte van My Motu.

De meest onvergetelijke ervaring voor Melissa was het vangen van hun eigen vis midden op zee, een moment van pure vreugde en voldoening. Voor Jesper was het de spanning en het avontuur van het zeilen zelf, de constante wisselwerking met de natuur en de onverwachte situaties die elke dag bracht. Beide zijn het erover eens dat zeilen op een boot veel meer is dan een vakantie; het is een levensstijl die je pas echt begrijpt als je het hebt meegemaakt.

Hun advies aan toekomstige zeilers naar aanleiding van hun ervaringen. Jesper raadt aan om flexibel te zijn met plannen en te genieten van het avontuur dat elke dag biedt, in plaats van vast te houden aan een strikt schema. “Idyllische vakantiefoto’s komen pas na avontuurlijke tochten”, zegt hij. Melissa benadrukt het belang van respect voor de natuur en het begrijpen dat je nooit volledig kunt voorspellen wat zij zal brengen.

In deze twee weken hebben Melissa en Jesper geleerd wat er allemaal bij komt kijken om te leven op een zeilboot, en om ook de onverwachte uitdagingen van het leven op zee te omarmen. Ze hebben de mooie momenten en het avontuur ontdekt die gepaard gaan met het wonen op een zeilboot, en deze ervaringen hebben hun kijk op vakantie en avontuur voor altijd veranderd.