Last week, we mainly rested after our 31-day crossing. It’s only when you can finally relax that you realize how much you’ve been living on adrenaline. We slept a lot and focused on essential tasks to get back on the road: washing, cleaning, repairing cushions, repairing the watermaker and meeting friends from other sailing boats that have made the same crossing, such as the crews of SV Topaas, Lille Venn and Easy One. It was refreshing to share experiences with other sailors who had made the same crossing, and we realized how valuable it is to have a community of like-minded adventurers.

As the morning sun slowly rises over the endless sea, I sit in the cockpit early and scan the water’s surface for signs of life. Then all of a sudden I see them close to the boat, the side fins of the Manta Rays just sticking out above the water surface. As soon as I see them, I shout that the Manta Rays are there, grab my snorkel and fins, and jump into the water. Not long afterwards, Jeroen and Rajesh, still a bit sleepy, are also in the water. Even on the day of our departure to Tahiti, six manta rays swim in the bay, and we cannot resist the temptation to look at the Manta Rays again. Sometimes I have to pinch myself to realize that this is real and I’m not dreaming or watching a documentary. Full of adrenaline and fresh energy, we emerge from the water an hour and a half later, with a broad smile on our faces, and we chat for a while over breakfast. Then we raise our anchor and wave to Lille Venn as we sail past. We will certainly meet again, but we don’t know where exactly. Maybe in the Tuamotus? Who knows.

Still enjoying all the impressions of the past week, we are chatting in the cockpit when suddenly the autopilot fails and reports that there is no longer communication with the rudder. I dismiss the warning and try to turn on the autopilot again, but I get the same message. When I steer myself, I notice that the chartplotter incorrectly indicates which way I am steering. We are about 50 miles off the coast of the Marquesas Islands. Do we have to go back, or can we continue? Jeroen sees only one solution: jump into the water to see if anything can be seen underwater. After a nerve-wracking search underwater, we finally hear Jeroen shout: “There is a line stuck in our rudder.” After Jeroen has removed the line, we can recalibrate the autopilot, and everything works properly again. We all breathe a sigh of relief and sail on into the evening and the first night.

During our crossing to Tahiti our patience is put to the test. The wind is much weaker than predicted. We sail on a downwind course and, therefore, go much slower than hoped. Especially since our downwind pole can no longer be used because a block to which one of the lines is attached has broken twice. With our gennaker that we cannot use, we are forced to continue sailing patiently with what we have. With all kinds of jobs to do before our guests arrive, the stress starts to pile up. Normally, we don’t mind if we’re on the road a few days longer, but now, with guests arriving on May 27, it’s different. There is still so much to arrange in Tahiti: We would like to be in a harbour but are always told that there is no place, our water maker has given up the ghost again, one of the toilets is clogged, and the first attempts to solve this have failed at sea, Rajesh has to apply for a Carte de Séjour, arrange a fuel card to be able to refuel tax-free at some places in French Polynesia, our Genaker has to be repaired at the sailmaker, the boat has to be redecorated for our guests, and I have to I still went to the doctor for an inflammation in my foot, which just won’t go away. Shopping and making a list of what we still need are also on the agenda. This takes time, and we don’t want to bother our guests too much with this.

Then I suddenly heard James’ wise words from SV Zingaro in the back of my mind: “Promise your guests an experience, with all the ups and downs, not a holiday.” He’s right; people learn what this lifestyle is really about when they experience all its aspects.

We arrive in Tahiti on May 26, Sunday morning, at 8:31 am. We give each other a hug and are happy that we are moored at an anchor buoy near Taina Marina. Jeroen immediately started working to repair the toilets (yes, an hour before arrival, our other toilet was also blocked). Never before has so much damage occurred during a crossing that took eight days. The first toilet was repaired fairly quickly, but the second was more challenging. While Jeroen was busy, an employee of the Taina Marina came to us with the message that we were not allowed to moor at the anchor buoy because it had been reserved. I mentioned that we would like to be in the harbour and could talk to the harbour master via his walkie-talkie. Unfortunately, no place. We had to leave immediately. Ten minutes later, we are at the only anchorage in front of the airport. There, we continued with the large list of jobs. Late in the evening, the toilets were intact again, the boat was redecorated, the first washes were done, the supplies on board were checked, and a list was made of what we still needed. Jeroen and Rajesh used the dinghy to investigate whether you could pick up people at this anchorage in front of the airport, but that turned out not to be the case. That evening we lay exhausted in our bed and fell into a restless sleep. The next morning, Jeroen and I discussed the options for a port spot. We decide to go to Taina Marina and ask in person. After 45 minutes, I received a text: we have a spot in the harbour. Rajesh and I immediately feel the tension leaving us. Yes!

As soon as Jeroen returns, we also see the tension release from his body. We pick up anchor and sail to the marina. Once at our place, we look at each other, tired but satisfied. In any case, our guests can enjoy themselves on the mainland without any problems while we are working. They are not stuck on a boat that is completely overloaded with tools. Now they can have a drink and something to eat, walk around, and possibly go hiking or diving because there is also a diving school.

Melissa and Jesper will land tonight at 10 p.m., and we won’t lose any time. Twenty minutes later, we are already on the bus heading to Papeete, where I have found a doctor and where we can go to customs for our tax-free fuel card. A very kind doctor writes me a prescription with a course of antibiotics and a gel to wash the wound twice a week. Relieved, we continue our way, but we discover that customs is too far to walk. It is better to arrange the fuel card at another time. We decide to go back by bus, do some shopping and continue with the jobs on board. That evening we eat pizza in the restaurant and take a taxi to the airport. We wait with enthusiasm until we see Melissa and Jesper come through the French doors. Awesome! Wonderful to see each other live and be able to give a hug. We take a taxi back to the marina and chat endlessly. Once at the boat, Rajesh gives them a tour and shows them where they will sleep for the next five weeks. Then, we take a seat in the cockpit and open a bottle of wine to celebrate their arrival. What fun! After a few hours, Jesper and Melissa are already completely part of the whole. We fall asleep later, tired and satisfied. Hopefully, the jet lag isn’t too bad, and they quickly adapt to the daily rhythm here because there is a twelve-hour difference between the Netherlands and Tahiti.

The following days, we alternate between chores and fun. Jesper and Melissa like to start slowly because the jet lag is taking its toll. After four days of hard work, we have achieved a lot: the watermaker is working again, the water tanks have been cleaned, the generator is working again, our Genaker has been repaired, and the new chart plotter that Jesper and Melissa brought from the Netherlands has been installed and functions well. We also arranged our tax-free fuel card. Jesper tried out our diving equipment while also chipping some barnacles off the keel and looking at the coral along the harbour walls. Melissa went paddle boarding with Rajesh, and we all snorkelled. My foot is doing well, and the antibiotics are helping.

Jeroen, Jesper, and I do the major shopping for a month while Rajesh puts away all the sun clothes and cleans the outside of the boat, and Melissa prepares a delicious risotto. Once back, we enjoyed a delicious dinner, and then Jeroen and I put away all the groceries. Now, all we have to do is fill up the boat, and then we are ready to leave. The real holiday can begin.

How will Melissa and Jesper’s sailing adventure turn out? And discover the most breathtaking moment that made our hearts skip a beat since we started sailing. Dive into the thrills and spills in our next blog post!

Zeilen naar Tahiti en de aankomst van Jesper en Melissa

De afgelopen week hebben we vooral uitgerust na onze 31-daagse overtocht. Pas wanneer je eindelijk kunt ontspannen, realiseer je je hoezeer je op adrenaline hebt geleefd. We hebben veel geslapen en ons gericht op essentiële taken om weer op pad te kunnen: wassen, schoonmaken, kussens herstellen, de watermaker repareren en vrienden ontmoeten van andere zeilboten die dezelfde oversteek hebben gemaakt, zoals de bemanningen van SV Topaas, Lille Venn en Easy One. Het was verfrissend om ervaringen te delen met andere zeilers die dezelfde oversteek hadden gemaakt, en we beseften hoe waardevol het is om een gemeenschap van gelijkgestemde avonturiers te hebben.

Terwijl de ochtendzon langzaam opkomt boven de eindeloze zee, zit ik al vroeg in de cockpit en speur het wateroppervlak af naar tekenen van leven. Dan zie ik ze in ene keer vlak bij de boot, de zijvinnen van de Manta Rays die net boven het wateroppervlak uitkomen. Zodra ik ze zie, roep ik dat de Manta Rays er zijn, pak mijn snorkel en vinnen, en spring in het water. Niet lang daarna liggen Jeroen en Rajesh, nog wat slaapdronken, ook in het water. Zelfs op de dag van ons vertrek naar Tahiti zwemmen er zes manta’s in de baai, en we kunnen de verleiding niet weerstaan om nog een keer naar de Manta Rays te kijken. Soms moet ik mezelf even knijpen om te realiseren dat dit echt is en dat ik niet droom of naar een documentaire kijk. Vol adrenaline en frisse energie komen we anderhalf uur later uit het water, met een brede glimlach op onze gezichten, en kletsen we nog even na tijdens het ontbijt. Daarna halen we ons anker op en zwaaien naar Lille Venn terwijl we langsvaren. We zullen elkaar zeker weer ontmoeten, maar waar precies weten we niet. Misschien in de Tuamotus? Wie zal het zeggen.

Nog nagenietend van alle indrukken van de afgelopen week zitten we in de cockpit te kletsen als ineens de autopilot uitvalt en meldt dat er geen communicatie meer is met het roer. Ik druk de waarschuwing weg en probeer de autopilot opnieuw aan te zetten, maar krijg dezelfde melding. Als ik zelf stuur, merk ik dat de kaartplotter verkeerd aangeeft naar welke kant ik stuur. We zijn zo’n 50 mijl uit de kust van de Marquesas-eilanden. Moeten we terug, of kunnen we door? Jeroen ziet nog maar één oplossing: het water in springen om te kijken of er iets onderwater te zien is. Na een zenuwslopende zoektocht onder water, horen we Jeroen uiteindelijke roepen: “Er zit een lijn vast in ons roer.” Nadat Jeroen de lijn heeft verwijderd, kunnen we de stuurautomaat opnieuw kalibreren en werkt alles weer naar behoren. We halen allemaal opgelucht adem en zeilen verder de avond en de eerste nacht in.

Tijdens onze overtocht naar Tahiti wordt ons geduld flink op de proef gesteld. De wind is veel zwakker dan voorspeld. We varen met een voor-de-windse koers en gaan daardoor veel langzamer dan gehoopt. Helemaal omdat onze downwind pole niet meer gebruikt kan worden doordat er twee keer een blok is gebroken waar een van de lijnen aan vastzit. Met ook onze genaker die we n iet kunnen gebruiken, zijn we genoodzaakt om gewoon geduldig verder te zeilen met wat we hebben. Met nog allerlei klussen te doen voordat onze gasten arriveren, begint de stress zich op te stapelen. Normaal gesproken maakt het ons niet uit als we een paar dagen langer onderweg zijn, maar nu, met gasten die op 27 mei aankomen, is het anders. Er is nog zoveel te regelen in Tahiti: We willen graag in een haven liggen maar krijgen steeds te horen dat er geen plek is, onze watermaker heeft opnieuw de geest gegeven, een van de toiletten is verstopt en de eerste pogingen om dit op te lossen op zee zijn mislukt, Rajesh moet een Carte de Séjour aanvragen, een tankpas regelen om taxfree te kunnen tanken op enkele plekken in Frans-Polynesië, onze Genaker moet bij de zeilmaker gerepareerd worden, de boot moet worden heringericht voor onze gasten, en ik moet nog naar de huisarts voor een ontsteking aan mijn voet, die maar niet over wil gaan. Boodschappen doen en een lijst maken wat we nog nodig hebben, staan ook nog op de planning. Dit kost tijd, en we willen onze gasten hier niet te veel mee lastigvallen.

Dan hoor ik ineens James’ wijze woorden in mijn achterhoofd: “Beloof je gasten een ervaring, met alle ups en downs, geen vakantie.” Hij heeft gelijk, mensen leren wat deze levensstijl echt inhoudt als ze alle aspecten ervan meemaken.

We arriveren in Tahiti op 26 mei, zondagochtend om 8.31 uur. We geven elkaar een knuffel en zijn blij dat we aan een ankerboei liggen vlak bij Taina Marina. Jeroen begint direct aan de klussen om de toiletten te repareren (ja, een uur voor aankomst blokkeerde ook ons andere toilet). Nog nooit is er zoveel kapot gegaan tijdens een overtocht die acht dagen duurde. Het eerste toilet was vrij snel gerepareerd, maar de tweede was een grotere uitdaging. Terwijl Jeroen bezig was, kwam een medewerker van de Taina Marina naar ons toe gevaren met de mededeling dat we niet aan de ankerboei mogen liggen omdat deze gereserveerd zijn. Ik meld dat we graag in de haven willen liggen en mag via zijn walkietalkie met de havenmeester praten. Helaas, geen plek. We moesten direct weg. Tien minuten later liggen we op de enige ankerplaats voor het vliegveld. Daar zijn we verder gegaan met de grote lijst aan klussen. Laat in de avond waren de toiletten weer heel, de boot heringericht, de eerste wassen gedraaid, de bevoorrading aan boord bekeken en een lijst gemaakt wat we nog nodig hebben. Jeroen en Rajesh hebben met de dinghy onderzocht of je op deze ankerplek voor het vliegveld mensen kunt ophalen, maar dat bleek niet het geval te zijn. Die avond lagen we uitgeput in ons bed en vielen in een rusteloze slaap. De volgende ochtend bespreken Jeroen en ik de mogelijkheden voor een havenplek. We besluiten om naar Taina Marina te gaan en het daar persoonlijk te vragen. Na 45 minuten krijg ik een appje: we hebben een plekje in de haven. Direct voelen Rajesh en ik de spanning van ons afglijden. Yes!

Zodra Jeroen terug is, zien we ook bij hem de spanning van zijn lichaam afglijden. We halen het anker op en varen naar de marina. Eenmaal op onze plek kijken we elkaar vermoeid maar voldaan aan. Onze gasten kunnen zich in ieder geval zonder problemen vermaken op het vasteland terwijl wij aan het klussen zijn. Ze zitten niet vast op een boot die helemaal overhoop ligt met gereedschap. Nu kunnen ze wat drinken en eten, rondwandelen, en eventueel hiken of duiken, want er is ook een duikschool.

Vanavond om 22 uur landen Melissa en Jesper, en we verliezen hierdoor geen tijd. Twintig minuten later zitten we al in de bus richting Papeete, waar ik een huisarts heb gevonden en waar we naar de douane kunnen voor onze taxfree tankpas. Een zeer vriendelijke arts schrijft me een recept voor met een antibioticakuur en een gel om de wond twee keer per week mee te wassen. Opgelucht vervolgen we onze weg, maar we ontdekken dat de douane te ver is om te lopen. Het is beter om de tankpas op een ander moment te regelen. We besluiten terug te gaan met de bus, boodschappen te doen en verder te gaan met de klussen aan boord. Die avond eten we pizza in het restaurant en nemen we een taxi naar het vliegveld. Vol enthousiasme wachten we tot we Melissa en Jesper door de openslaande deuren zien komen. Geweldig! Heerlijk om elkaar live te zien en een knuffel te kunnen geven. We nemen een taxi terug naar de marina en kletsen honderduit. Eenmaal bij de boot, geeft Rajesh hen een rondleiding en laat zien waar ze de komende vijf weken zullen slapen. Daarna nemen we plaats in de cockpit en openen we een fles wijn om te vieren dat ze er zijn. Wat een gezelligheid! Na een paar uurtjes zijn Jesper en Melissa al helemaal onderdeel van het geheel. Moe en voldaan vallen we later in slaap. Hopelijk valt de jetlag mee en passen ze zich snel aan het dagritme hier aan, want er zit toch twaalf uur verschil tussen Nederland en Tahiti.

De dagen daarna wisselen we klussen en gezelligheid met elkaar af. Jesper en Melissa vinden het fijn om rustig op te starten, want de jetlag hakt erin. Na vier dagen hard werken hebben we veel bereikt: de watermaker werkt weer, de watertanks zijn schoongemaakt, de generator doet het weer, onze Genaker is gerepareerd, en de nieuwe kaartplotter die Jesper en Melissa uit Nederland hebben meegenomen is geïnstalleerd en functioneert goed. We hebben ook onze taxfree tankpas geregeld. Jesper heeft ons duikmateriaal uitgeprobeerd, en tegelijkertijd nog wat zeepokken van de kiel afgebikt en het koraal langs de havenwanden bekeken. Melissa is gaan suppen met Rajesh en we hebben allemaal gesnorkeld. Met mijn voet gaat het goed en de antibiotica helpt.

Jeroen, Jesper en ik doen de grote boodschappen voor een maand, terwijl Rajesh alle zonnedoeken opbergt en de buitenkant van de boot schoonmaakt, en bereidt Melissa een heerlijke risotto. Eenmaal terug genieten we van een heerlijk diner en daarna bergen Jeroen en ik alle boodschappen op. Nu hoeven we alleen de boot nog vol te tanken en dan zijn we klaar om te vertrekken. De echte vakantie kan beginnen. 

Hoe zal het zeilavontuur van Melissa en Jesper vergaan? En ontdek het meest adembenemende moment dat ons hart sneller deed slaan sinds we met zeilen zijn begonnen. Duik in de spanning en sensatie in onze volgende blogpost!