De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

We are sailing towards Martinique’s sunset and reflections under the stars on the way to St. Maarten. Come aboard and let the wind determine the course. Our colourful spinnaker emerges, and our fishing lines become entangled.

We are en route from Carriacou to Martinique. The atmosphere slowly changes as the day gives way to the evening. The sun, a glowing orange ball, descends slowly toward the horizon. There is something magical about sunsets, isn’t there? We have yet to see a sunset that we didn’t find beautiful. The sky fills with warm shades of pink, red, orange, and yellow, and the horizon glows radiantly. At the same time, the sea transforms into a mirror of fiery colours. Amidst this spectacle, we enjoyed our meal: Chicken Biryani, which I had prepared earlier that day.

As evening falls, the silence deepens. The sea reflects the slowly fading sun rays like liquid glass. The wind fills the sails and propels the boat steadily forward while the waves ripple almost imperceptibly. The joy of the boat’s recovery and the fact that we are setting course for Martinique one last time is difficult to put into words. From now on, we sail slowly northward, slowly saying goodbye to the Eastern Caribbean, which we have enjoyed for over a year and a half and holds a special place in our memories. The constant progress and speed on the water evoke a sense of connection, excitement, tranquillity, freedom, and adventure. The persistent breeze feeds that sensation as the stars appear one by one in the sky.

Jeroen watches a movie during his watch, and the wind decreases slightly as soon as we pass behind the island of Saint Vincent. During my watch, I listen to the gentle lapping of the water against the hull, mixed with the sound of the wind through the sails. The wind increases as we sail between two islands, causing me to reef the sails slightly. Despite the reefed sails, the speed remains well above 8 knots, more than sufficient for the night. Other than that, I don’t have to change much, and I stare into the darkness while letting my thoughts wander freely. During Rajesh’s watch, the wind decreases, and he removes the reef.

At breakfast, the coastline of Martinique slowly comes into view. The wind shifted to the north in the morning, requiring us to tack several times before heading to Sainte Anne. Around 1:15 PM, we dropped anchor, launched the dinghy, and mounted the outboard motor. Soon, we were in the dinghy, heading to the store to pick up our wind meter and a spare circuit board, obtained under warranty. With this recently acquired equipment, we continued our journey to the immigration and customs facilities to check in officially. Then we made a short stop for some groceries.

Although theoretically, we could check out again at the immigration and customs facilities; Mother Nature had other plans. Heavy rain and wind kept us in Martinique for two more days. But then the weather cleared up. On a Saturday morning, Jeroen checked us out at the immigration and customs facilities. Meanwhile, I prepared some meals for the journey. At 10:45 AM, we gave Neptune a sip of rum, asked for a safe passage, and lifted the anchor. Our course will be to St. Maarten, a journey of 260 nautical miles that we anticipated with excitement and enthusiasm. We had some packages sent to St. Maarten. We planned to purchase additional solar panels, and the final repair of a small leak was still on our to-do list. I’m sure there will be a few more small things to add once you arrive in the “Mecca” of boat parts.

The wind is blowing less than predicted, but bit by bit, it picks up strength, and after an hour of motoring, we can hoist the sails again and enjoy the breeze in our hair. While sailing, we quickly put out two fishing rods. In the distance, we see numerous birds searching for their favourite prey. From experience, we know that where there are many birds, there are also large fish underwater, both hunting for the same meal.

We look forward to catching fresh fish during our journey. It has been a while since we last caught one. Before our departure, I prepared several meals. I froze some of them, mainly in case the weather suddenly turns rough or sickness occurs on board. This way, it’s easier to enjoy a tasty meal while keeping an eye on everything around the boat.

Fortunately, all three of us have remained healthy on board, except for sporadic episodes of seasickness. Only Rajesh and I experienced seasickness during our first sailing trip from the British Virgin Islands to St. Maarten. Rajesh has also suffered from seasickness during various sailing trips in the Bahamas. He seems to be the most sensitive to it, while Jeroen is the least affected.

Goodbye, Martinique, you have taken good care of us. As we slowly say goodbye and the island becomes smaller, we cherish the memories we have made here and the visits from beloved family members. In the cockpit, we chat for a long time about these lovely moments while gazing at the green-covered peaks of Mount Pelée. Slowly, we all get into the rhythm of our crossing. The Genoa flutters restlessly with a broad reach and a wind speed of 9-10 knots, which is not enough for good sailing. Therefore, we decided to grab the spinnaker to stabilize the course. After some preparations, we hoist this colourful sail, making a significant difference in comfort and speed. The spinnaker, specially designed for downwind and broad reach courses, is hoisted at the front of the boat and resembles a balloon. The light sail catches the wind from behind or the side, giving the boat extra speed. Although the spinnaker is sensitive to wind changes and easily tears in winds above 15 knots, we enjoy a delightful sail, two knots faster than before. It is a beautiful sight as you look along the sail with rainbow colours towards the endless horizon. The endless horizon is not just a boundary between sky and sea for me; it is my personal promise of unlimited possibilities, an invitation to look beyond what is visible and discover what lies beyond my familiar world.

When I am about to start warming up dinner in the kitchen, I hear Rajesh excitedly shout that we have caught a fish. YES! I immediately turn off the stove under the pan and look from the kitchen to see which fish we have hooked. Ultimately, it turns out to be a substantial barracuda, which was trailing behind the boat for a while. We hadn’t noticed that we had a bite, and the line had completely unravelled. The fishing line got tangled with the line from our other rod, revealing that we had caught something only after the entanglement. We released the big barracuda, and after catching its breath, it swam away. It’s going to be just green bean curry with chapati for tonight. 

After dinner, the wind picks up, and we lower the spinnaker. The wind shifts more to the east, allowing us to make good progress with a beam reach and over 20 knots of wind. There was still a patient and time-consuming task waiting for Rajesh and Jeroen: untangling the fishing lines that had become entwined. After that, our watch system resumes, and during his watch, Jeroen notes that the wind has slightly decreased, but we are still making good progress with about 16 to 18 knots of wind. We especially notice more cargo ships at night and regularly check their positions, calculating if any course adjustments are needed. For now, no course adjustments are necessary. I take over from Jeroen, and as Dominica comes into sight, I try to avoid sailing too close to Dominica’s coasts because the islands block a lot of wind, resulting in less wind in the sails. By sailing further off the coast, I plan to avoid this. Nevertheless, the wind decreases further until I see only 4 knots of wind on the screen. I could no longer avoid it and had to start the engine. Then I roll up all the sails and take my place in the cockpit again, gazing at the stars.

It is fascinating that I can observe myself from a distance during moments of self-reflection, especially when I am under the enchanting sight of the starry sky. The cosmic emptiness of the nighttime sky not only evokes a sense of insignificance but also of deep wonder and mystery. This experience invites me to philosophical contemplations about the nature of time, space, the purpose of life, and the deeper meaning of my existence.

Since we embarked on this sailing adventure, I often find myself trying to understand why things happen. Especially in the nighttime hours when the world quiets down, various insights into significant life questions seem to become clearer. It inspires me to let my thoughts wander into the profound mysteries of the universe and life. Stargazing is a gateway to self-reflection for me. Here, I explore my thoughts and gain insights that help me better understand challenging situations.

After a short hour of sailing on the engine, I could hoist the sails again. The moment the engine turns off and the silence returns is very pleasant, especially for those sleeping. I decide to grab a book and read for the remaining time of my night watch. Even though we are moving slowly, 3.5 to 4.0 knots, it feels good. We only start the engine when the speed drops below 1.5 knots. We have time. Rajesh takes over the watch from me and does not have to make further changes to the sails. Rajesh does keep an eye on two cargo ships. By morning, he contacted one of them, through the mariphone to verify if they noticed us. Rajesh suggests that we pass each other from port to port. As a result, both the cargo ship and we adjusted our course slightly.

The next day, the wind kept us busy. We hoisted and lowered the spinnaker multiple times and installed the downwind pole to extend the spinnaker further. We could also bring the Genoa further outside when the wind gets stronger. The broad reach is a pleasant course where you can sit calmly on the deck and gaze over the water. Time passed quickly, mainly because we often changed and adjusted the sails. That afternoon, we caught another fish; this time, it turned out to be a mahi-mahi. Unfortunately, it was tiny, so we released it to continue growing.

For tonight, I had prepared a tasty chickpea curry with rice. During the ensuing night, we all had little to do. The broad reach continued, and the wind remained stable at around 11-12 knots. Fewer cargo ships were on our route that night, allowing us to read a good book, listen to an audiobook, or watch a movie.

The following day, the wind weakened further to about 8 knots. As a result, we sailed slowly with 2.5 to 3.5 knots. Around 5:00 PM, we could drop anchor in Marigot Bay. It took us two days, 6 hours, and 12 minutes. The three of us enjoyed a cosy movie night in the cockpit that evening. When we woke up the following day, we could start the check-in process, pick up packages that had already arrived, and shop for the solar panels.

Zeilend in rust; Van Martinique‘s zonsondergang tot Sint-Maartens sterrenhemel

De zonsondergang tegemoet zeilend naar Martinique en sterrenkijken op weg naar Sint-Maarten. Kom aan boord en laat de wind de koers bepalen. Onze kleurrijke spinnaker komt tevoorschijn en onze vislijnen raken in elkaar verstrengeld.

We zijn onderweg van Carriacou naar Martinique. Langzaam verandert de sfeer als de dag plaatsmaakt voor de avond. De zon, een gloeiende oranje bal, zakt langzaam naar de horizon. Er is iets magisch aan zonsondergangen, nietwaar? We hebben nog geen zonsondergang gezien die we niet mooi vonden. De lucht vult zich met warme tinten roze, rood, oranje en geel, en de horizon straalt in een gloeiende gloed, terwijl de zee verandert in een spiegel van vurige kleuren. Te midden van dit schouwspel genoten we van onze maaltijd: Kip Biryani, die ik eerder die dag had bereid.

Bij het vallen van de avond verdiept de stilte zich. De zee weerspiegelt de langzaam vervagende zonnestralen als vloeibaar glas. De wind vult de zeilen en stuwt de boot gestaag voort, terwijl de golven nauwelijks merkbaar rimpelen. De vreugde van het herstel van de boot en dat we nog één keer koers zetten naar Martinique is moeilijk in woorden te vatten. We zeilen vanaf nu langzaam noordwaarts en nemen daarmee ook geleidelijk afscheid van de Oostelijke Cariben, waar we ruim anderhalf jaar hebben genoten en die een bijzondere plaats innemen in onze herinneringen. De constante vooruitgang en snelheid op het water wekken een gevoel van verbondenheid, opwinding, rust, vrijheid en avontuur. De aanhoudende bries voedt die sensatie terwijl de sterren één voor één aan de hemel verschijnen. 

Jeroen kijkt een film tijdens zijn wacht en de wind neemt iets af zodra we achter het eiland Saint Vincent komen. Tijdens mijn wacht luister ik naar het zachte klotsen van het water tegen de boeg, vermengd met het geluid van de wind door de zeilen. Terwijl we tussen twee eilanden varen, neemt de wind toe tijdens mijn wacht, waardoor ik de zeilen iets reefde. Ondanks de gereefde zeilen blijft de snelheid ruim boven de 8 knopen, meer dan voldoende voor de nacht. Verder hoef ik weinig te veranderen en staar ik de duisternis in terwijl ik mijn gedachten de vrije loop laat. Tijdens Rajesh zijn wacht zwakt de wind af, en hij besluit het rif weer te verwijderen. 

Bij het ontbijt tekent de kustlijn van Martinique zich langzaam af. De wind draaide in de ochtend naar het noorden, waardoor we meerdere keren overstag moesten gaan voordat we koers konden zetten naar Sainte Anne. Rond 13.15 uur lieten we het anker zakken, lieten de dinghy te water en monteerden de buitenboordmotor. Spoedig bevonden we ons in de dinghy, onderweg naar de winkel om onze windmeter en een reserve printplaat op te halen, die we nieuw onder garantie hadden verkregen. Met deze recent verkregen apparatuur in handen, vervolgden we onze tocht naar de immigratie- en douanefaciliteiten om officieel in te checken. Daarna maakten we een korte tussenstop voor enkele boodschappen.

Hoewel theoretisch gezien we weer kunnen uitchecken bij de immigratie- en douanefaciliteiten, had Moeder Natuur andere plannen. Heftige regen en wind hielden ons nog twee dagen vast in Martinique. Maar daarna klaarde het weer op. Op een zaterdagochtend checkte Jeroen ons uit bij de immigratie- en douanefaciliteiten, terwijl ik enkele maaltijden voor onderweg klaarmaakte. Om 10.45 uur geven we Neptunus een slok rum en vragen om een veilige passage en haalden we het anker op. Onze koers naar Sint-Maarten, een tocht van ongeveer 260 zeemijl die we met opwinding en enthousiasme tegemoetzagen. Ondertussen hadden we enkele pakketten naar Sint-Maarten laten sturen en stonden de plannen voor de aanschaf van extra zonnepanelen en de laatste reparatie van een kleine lekkage nog op onze to-do lijst. Ik weet zeker dat er nog een aantal kleine dingen bij zullen komen als je eenmaal in het “Mekka” van bootonderdelen land arriveert. 

De wind waait minder hard dan voorspeld, maar geleidelijk neemt die in kracht toe en kunnen we na een uur op de motor te hebben gevaren, de zeilen weer hijsen en zijn blij met de bries in onze haren. Terwijl we zeilen, werpen we snel twee vishengels uit. In de verte zien we talloze vogels die op zoek zijn naar hun favoriete prooi. Uit ervaring weten we dat waar veel vogels zijn, ook grote vissen onder water te vinden zijn, beide op jacht naar dezelfde prooien.

Hoewel we uitkijken naar een verse gevangen vis tijdens onze reis, is het al een tijd geleden sinds we voor het laatst een vis hebben gevangen. Voor ons vertrek heb ik daarom verschillende maaltijden bereid en een deel daarvan ingevroren. Dit heb ik vooral gedaan voor het geval dat het weer plotseling ruw wordt of als er ziekte aan boord optreedt. Op deze manier is het gemakkelijker om toch nog van een smakelijke maaltijd te genieten en tegelijkertijd alles rondom de boot in de gaten te houden.

Gelukkig zijn we tot nu toe alle drie gezond gebleven aan boord, met uitzondering van sporadische episodes van zeeziekte. Alleen Rajesh en ik hadden last van zeeziekte tijdens onze eerste zeiltocht van de Britse Maagdeneilanden naar Sint-Maarten. Rajesh heeft ook tijdens verschillende zeiltochten in de Bahama’s last gehad van zeeziekte. Hij blijkt er het meest gevoelig voor te zijn, terwijl Jeroen er het minst last van heeft.

Dag Martinique, je hebt zo goed voor ons gezorgd. Terwijl we langzaam afscheid nemen en het eiland kleiner wordt, koesteren we de herinneringen die we hier hebben gemaakt en de bezoeken die we hebben gehad van geliefde familieleden. In de cockpit kletsen we nog lange tijd over deze fijne momenten, terwijl we ook nog even naar de met groen bedekte pieken van Mount Pelée staren. Langzaam raken we allemaal in het ritme van onze overtocht. Met een ruime wind en een windsnelheid van 9-10 knopen, wat eigenlijk net te weinig is om lekker te zeilen. De Genua klappert onrustig. Daarom besloten we om de spinnaker te pakken om de koers te stabiliseren Na wat voorbereidingen hijsen we dit kleurrijke zeil, wat een aanzienlijk verschil maakt in comfort en snelheid. De spinnaker, vooral bedoeld voor downwind-koersen (voor de windse koers en ruime koers), wordt aan de voorkant van de boot gehesen en lijkt op een ballon. Het lichte zeil vangt de wind vanachter of opzij, waardoor de boot extra snelheid krijgt. Hoewel de spinnaker gevoelig is voor windveranderingen en snel scheurt bij windsnelheden boven de 15 knopen, genieten we op dit moment van een heerlijke vaart, twee knopen sneller dan voorheen. Het is een mooi gezicht als je zo langs het zeil met regenboogkleuren naar de eindeloze horizon kijkt. De eindeloze horizon is voor mij niet alleen een grens tussen lucht en zee; het is mijn persoonlijke belofte van onbegrensde mogelijkheden, een uitnodiging om verder te kijken dan wat zichtbaar is en te ontdekken wat voorbij mijn bekende wereld ligt.

Terwijl ik me net wil beginnen met het warm maken van het avondeten in de keuken, hoor ik Rajesh enthousiast roepen dat we een vis hebben gevangen. YES! Direct zet ik het vuur even uit onder de pan en kijk ik vanuit de keuken, welke vis we aan de haak hebben. Uiteindelijk blijkt het een forse barracuda te zijn, die waarschijnlijk al een tijdje achter de boot aan meegetrokken werd. We hadden het niet gemerkt dat we beet hadden en de lijn is helemaal uitgerold. De vislijn raakte verstrikt in de lijn van onze andere hengel, waardoor we uiteindelijk ontdekten dat we iets hadden gevangen. De grote barracuda hebben we weer vrijgelaten en nadat hij even op adem moest komen, zwom hij uiteindelijk weg. Het wordt toch alleen groene bonen curry met chapati.

Na het avondeten neemt de wind toe en laten we de spinnaker zakken. De wind draait meer naar het oosten, waardoor we met een halve windse koers en ruim 20 knopen wind een goede snelheid behalen. Er stond nog een geduldig en tijdrovende klusje te wachten op Rajesh en Jeroen: het ontwarren van de vislijnen die in elkaar verstrengeld waren geraakt. Daarna ging ons wachtsysteem in en had Jeroen tijdens zijn wacht dat de wind iets is gaan liggen, maar nog steeds met zo’n 16 tot knopen wind maakten we goede vooruitgang. We zien vooral meer vrachtschepen tijdens de nacht en kijken zeer regelmatig waar ze zijn en berekenen of iets van koers moeten afwijken. Dit is niet het geval. Ik neem de wacht over van Jeroen en zodra Dominica in zicht komt, probeer ik niet te dicht langs de kusten van Dominica te zeilen, puur omdat de eilanden veel wind tegenhouden en wij daardoor minder wind in de zeilen hebben. Door verder uit de kust te blijven zeilen hoop ik dit te kunnen vermijden. Toch zakt de wind verder tot ik uiteindelijk nog 4 knopen wind in het scherm zie staan. Ik kon er niet langer onderuit en moest de motor aanzetten. Daarna rol ik alle zeilen op en neem ik mijn plek in de cockpit weer in en kijk naar de sterren. 

Het is grappig hoe ik soms het idee heb dat ik mezelf bekijk van een afstandje wanneer ik nadenk over mijn leven, vooral als ik gewoon lekker onder de sterrenhemel lig. Die uitgestrektheid van de nachtelijke lucht maakt me niet alleen klein, maar laat me ook nadenken over allerlei dingen, van tijd en ruimte tot het doel van het leven en wat mijn eigen rol daarin is.

Sinds we met ons zeilavontuur begonnen zijn, merk ik dat ik vaak probeer te doorgronden waarom dingen gebeuren. Vooral ‘s nachts, als alles stil is, lijken ineens allerlei levensvragen helderder te worden. Het zet me aan het denken over de mysteries van het universum en het leven. Sterrenkijken is voor mij als een toegangspoort tot zelfreflectie. Het is niet alleen een moment waarop ik mijn gedachten de vrije loop laat, maar ook een manier om inzichten op te doen die me helpen om lastige situaties beter te begrijpen.

Na een klein uurtje varen op de motor kon ik de zeilen weer te hijsen. Het moment waarop de motor wordt uitgeschakeld en de rust terugkeert, vooral voor degenen die slapen, is bijzonder aangenaam. Ik besluit een boek te pakken en lees de resterende tijd van mijn nachtwacht. Ook al gaan we slechts met een snelheid van 3,5 tot 4,0 knopen vooruit, we starten de motor pas als de snelheid onder de 1,5 knopen zakt. We hebben de tijd. Rajesh neemt de wacht van mij over en hoeft aan de zeilen verder niets te veranderen. Wel houdt Rajesh twee vrachtschepen in de gaten. Tegen de ochtend neemt hij contact op met een van hen om te verifiëren of ze ons hebben opgemerkt. Rajesh stelt voor om elkaar aan stuurboordzijde te passeren. Hierdoor passen zowel het vrachtschip als wij iets onze koers aan, en dit verloopt uitstekend.

De volgende dag hield de wind ons goed bezig. We hebben de spinnaker meerdere keren gehesen en weer laten zakken, de downwind paal geïnstalleerd waarmee we de spinnaker verder naar buiten konden brengen, en toen de wind sterker werd, konden we de Genua er verder mee naar buiten brengen. De ruime koers, is een fijne koers waarbij je rustig op het dek kon zitten en over het water kon staren. De tijd leek voorbij te vliegen, mede doordat we zo vaak de zeilen verwisselden en bijstelden. Die middag hadden we weer een vis aan de haak en ditmaal bleek het een mahi-mahi te zijn. Helaas was die erg klein en hebben we hem daardoor teruggegooid zodat je nog wat verder kan groeien. 

Voor vanavond had ik kikkererwten curry met rijst gemaakt. Gedurende de daaropvolgende nacht hoefden we allemaal weinig te doen. De ruime koers hield aan en de wind bleef stabiel rond de 11-12 knopen. Deze keer kwamen er minder vrachtschepen op onze route, waardoor we een goed boek konden lezen, of luisteren naar een luisterboek of een film kijken. 

De volgende ochtend zwakte de wind nog iets verder af tot ongeveer 8 knopen. Hierdoor zeilden we langzaam met 2,5 tot 3,5 knopen vooruit. Tegen 17.00 uur konden we ons anker laten vallen in Marigot Bay. We hebben er twee dagen, 6 uur en 12 minuten over gedaan. Die avond genoten we met z’n drieën van een gezellige filmavond in de cockpit. De volgende ochtend konden we beginnen met inchecken, pakketjes ophalen die al waren gearriveerd en inkopen doen voor de zonnepanelen.