The thrill of sailing can be really exhilarating, gliding over the waves with the wind in your hair and the sun on your face. But what happens when the weather turns? When the once-calm waters become choppy and the wind picks up, tension can quickly turn to fear and seasickness. Whether you’re a seasoned sailor or a beginner, navigating stormy weather and its effects on your body can be challenging. Today we embarked on a wild sail to Gordons Beach on the southern tip of Long Island, a 53 NM sail with winds of up to 32 knots and I can tell you, the high and especially short swell was not one that was pleasant. Around us we saw rain showers everywhere, so it was very special that we did not feel a drop. Unfortunately, Rajesh soon felt unwell and soon tried to go back to sleep. He was battling a serious case of seasickness and had some seasickness patches behind his ears to ease the symptoms. Jeroen and I don’t suffer from seasickness, but we couldn’t concentrate on reading or writing with all the chaos around us either. So, I decided to look around, looking for signs of life from the underwater world. My peering was rewarded a few hours later, because that’s when I saw them. Whales! They were jumping in the distance. I was so excited I kept yelling “Whales!”, “Whales!” Jeroen was lucky, he also saw one jumping. Rajesh, who woke up from a deep sleep and ran into the cockpit, was too late. From then on I couldn’t help but stare at the water, hoping to see them again or to get closer, it didn’t happen. Just as we were about to enter the bay around South Point, our rod began to spin like a hamster on a wheel. Bite! We slowed down the boat and made an extra round until Jeroen and Rajesh caught a Yellow Jack, a fish we had never tasted before. Once we anchored, I got to work cleaning and marinating the fish for our dinner. We were still a long way from the beach and as we were to continue our journey the next morning we decided not to lower the dinghy. Instead, Jeroen and Rajesh went snorkeling around the boat, probably hoping to catch even more fish!
As the sun sets and night envelops us, we all try to fall asleep, but the relentless waves in the bay make it almost impossible. The boat rocks back and forth, jerking us from side to side. Eventually we manage to fall asleep, but it is a restless sleep. The next morning, we all feel a bit broke and decide to leave a little later. Our destination is Clarence Town, which is only 30 nautical miles further north. It will be a tough trip, because there is a strong wind with 25-30 knots and the waves are high and uncontrolled coming from all sides. Rajesh in particular is having a hard time. He has a throbbing headache and the rocking of the boat makes it worse. He decides to lie down, hoping his headache will subside and his seasickness at bay. As we round south point, we realize that we will have to sail against the wind and waves for a while. Instead of tacking continuously, we decided to turn on the engine. The boat hits the water with hard bangs and we feel the waves and current pushing us dangerously close to the rocks. Suddenly we see that the depth gauge only indicates 7 meters and you see large rocks on the seabed. This is where it gets really exciting. We have to go full throttle to sail the other way, in a desperate attempt to stay clear of the rocks. Our hearts are pounding and we all hold our breaths wondering if this is the end of our adventure. Fortunately, we manage to bring the boat to safety, but the shock was good. We decided to sail a little further offshore than probably necessary. We are all relieved and grateful to be safe, and we know we will be happy to reach our destination and anchor safely. As we sail on, we can’t help but marvel at the strength of the wind and waves. It is a humble reminder of the awe-inspiring power of nature, and we are thankful that we made it through this experience unscathed. Despite the difficulties, we know that this is all part of the adventure. As we approached the entrance to the bay at Clarence Town, the waves pushed us almost 40 degrees to the side. We held on tight, trying not to fall, peering into the distance at the red and green buoys marking the entrance to the bay. The bay gets shallow quickly and we knew it was important for us to navigate between the buoys to avoid obstacles. Despite our best efforts, we could only see the red buoy and knew we had to rely on our nautical charts on our B&G system and Navionics on our phone to safely reach our anchorage. Finally, after what seemed like an eternity, we arrived at our anchorage. We dropped anchor and lay still, basking in the peace and tranquility of the calm waters. All the tension and stress of this sailing trip slipped away. It wasn’t a nice sailing trip, but that’s part of it and there will probably be more like this one. As we watched the sun set behind the horizon, we discussed our next step. The wind will turn in two days and come from the north, which means either continue sailing tomorrow morning or wait until the wind has turned again and comes from the southeast. Rajesh feels too bad to continue sailing tomorrow morning, so we decide to stay here for four days.
I have to admit, when we arrived in Clarence Town on Long Island, Bahamas, I expected crystal clear waters and white sandy beaches but not sharks, sharks and more sharks! We couldn’t believe our eyes when we saw five swimming at the dinghy jetty where we had to land and later heard that there are also several sharks swimming around in the harbor. We knew better than to jump in the water. Those sharks looked pretty hungry and I wasn’t sure I wanted to be their next meal. The fishermen can clean their catches directly at the dinghy jetty and throw the remains into the water for the sharks to feast on. To get a closer look, we attached a GoPro to a stick and took some photos and videos of the sharks, while I was able to keep my limbs. It was exciting and terrifying at the same time! Our boat was less than 100 meters from here.
We decided to rent a car to explore the Island. Our first stop was Deans Blue hole, a 202-meter-deep “hole” near the shoreline where world freediving championships are held. It was very tempting to immediately put on our swimsuits and stay here, but we also wanted to drive a little further to see what else the island had to offer. While driving around, we came across a sign that said “Shrimp Hole” with an arrow pointing to a ruined church. We decided to investigate and follow the sign to the “Shrimp hole”. After a short walk, we arrived at the entrance of a cave with water in it. This was the “Shrimp hole”. We put on our swimsuits and jumped into the water. To our surprise, the water was crystal clear and filled with tiny orange/pink shrimp sitting or swimming on the rocks all around us. Some of them even swam upside down as they approached us which was hilarious to see. We couldn’t believe our luck to stumble upon this hidden gem. After swimming and exploring for a while we decided to grab a bite to eat before heading back to Deans Blue hole. A more difficult task than expected and we eventually came to a “take away”, where we could also sit down. The meal consisted of a chicken leg with rice and it tasted surprisingly good. Driving back to Deans Blue Hole our eyes caught a glimpse of a lake with two flamingos on the banks. These birds with their distinctive pink feathers and spindle-like legs remain special to see. At Deans Blue Hole, we saw several people trying their hand at freediving. We knew we couldn’t compete with their skills so we settled for a relaxing swim around the edges and snorkeled around them. You can look down about 30 meters, after that everything is pitch black! I get short of breath when I think about having to go down that far, so I have respect for the champion Arnaud Jerald and champion Alenka Artnik who have set a record of 120m here! At the end of the day, Rajesh takes some nice pictures with the drone. A nice end to this day.
That night we sail on to Cat Island, New Bight bay. A sailing trip of 82.5 NM that will take us about 14 hours. We depart at 02:00 am and navigate on the nautical charts out of the bay at Clarence Town. Fortunately, the sea was calm and peaceful, a welcome change from the rough weather we had when we arrived and we were sailing half wind towards the North. The wind speed is between 16 and 25 knots, the waves are about half a meter and the boat sails calmly through the water. I go back to bed for another 2 hours, while Jeroen keeps the first watch. Because we sail fairly close to land, Jeroen has internet access and he chats for a while with his parents, who have just woken up in Spain. At 5.30 am I relieve Jeroen and I can enjoy the sun that slowly rises and do not have to change much about the sails. It promises to be a beautiful clear day. I can’t imagine a better place than here, in the cockpit, with the wind in my hair and the sun on my face. Rajesh takes over from 08:00 and I close my eyes in the cockpit. An hour later there is a loud shout; “Dolphins!” We are completely in ecstasy when we have dolphins along the boat and at the bow and the euphoria stayed with us for the rest of the trip. It is and remains the perfect picture you have in mind of a beautiful sailing trip. Sun, blue sea, a nice breeze that gently pushes you in the right direction and dolphins along the boat and at the bow. After 12 hours of sailing we reach New Bight bay. As soon as we arrived sailing, we were blown away by the size of the bay – it was huge! The water was already quite shallow far from the coast, about 3 meters and because it was high tide, we decided to anchor a little further from the coast.
After lowering the dinghy and mounting the outboard motor, we used our depth sounder to see if we could anchor a little closer to shore. This was certainly the case and when we got back on the boat we started the engine and sailed a little further forward. As we dropped anchor and prepared to go ashore, we were excited to explore the “town” of New Bight. To our surprise the town consisted of only 4 small restaurants and 3 bars a sleepy hamlet with 5 locals at the bar, 2 of which were police officers. We stay here for 2 to 3 days depending on the wind. From here we sail on to the Exuma’s. A part of the Bahamas that we are very much looking forward to.
Zeilen in ruw weer!
De sensatie van zeilen kan echt opwindend zijn, terwijl je over de golven glijdt met de wind in je haren en de zon op je gezicht. Maar wat gebeurt er als het weer omslaat? Wanneer de eens zo kalme wateren schokkerig worden en de wind aantrekt, kan de spanning snel omslaan in angst en zeeziekte. Of je nu een doorgewinterde zeiler bent of een beginner, navigeren door stormachtig weer en de gevolgen daarvan voor je lichaam kan een uitdaging zijn. Vandaag zijn we begonnen aan een wilde zeiltocht naar Gordons Beach op de zuidpunt van Long Island, een zeiltocht van 53 NM met windsnelheden tot 32 knopen en ik kan je vertellen, door de hoge en vooral korte golfslag niet een die prettig was. Rondom ons heen zagen we overal regenbuien, heel bijzonder was het dan ook dat wij geen druppel hebben gevoeld. Helaas voelde Rajesh zich al snel niet lekker en probeerde snel weer te slapen. Hij vocht tegen een ernstig geval van zeeziekte en had pleisters achter zijn oren geplakt in de hoop om de symptomen te verlichten. Jeroen en ik daarentegen voelden ons prima, maar ik kon me niet concentreren op lezen of schrijven. Dus besloot ik om me heen te kijken, opzoek naar tekenen van leven van de onderwaterwereld. Mijn getuur werd een paar uur later beloond, want toen zag ik ze. Walvissen! Ze waren in de verte aan het springen. Ik was zo opgewonden dat ik bleef roepen “Walvissen!”, “Walvissen!” Jeroen had geluk, ook hij zag er ook een springen. Rajesh, die vanuit een diepe slaap wakker werd en toch de cockpit kwam in gerend was te laat. Vanaf dat moment kon ik het niet laten om naar het water te staren, in de hoop dat ze nog een keer te zien of dat ze dichterbij zouden komen, dat gebeurde niet. Net toen we op het punt stonden de baai rond South Point in te gaan, begon onze hengel te draaien als een hamster op een wiel. Beet! We vertraagden de boot en maakten een extra rondje totdat Jeroen en Rajesh een Yellow Jack hadden gevangen, een vis die we nog nooit eerder hadden geproefd. Toen we eenmaal voor anker lagen, ging ik aan het werk om de vis schoon te maken en te marineren voor ons avondeten. We waren nog ver van het strand en omdat we de volgende ochtend onze reis zouden voortzetten, besloten we de bijboot niet te laten zakken. In plaats daarvan gingen Jeroen snorkelen rond de boot, waarschijnlijk in de hoop nog meer vis te vangen!
Terwijl de zon ondergaat en de nacht ons omhult, proberen we allemaal in slaap te vallen, maar de meedogenloze golven in de baai maken het bijna onmogelijk. De boot schommelt heen en weer, schokt ons van links naar rechts. Uiteindelijk slagen we erin om in slaap te vallen, maar het is een rusteloze slaap. De volgende ochtend voelen we ons allemaal een beetje brak en besluiten we iets later weg te gaan. Onze bestemming is Clarence Town, dat slechts 30 zeemijl verder naar het noorden ligt. Het zal een zware tocht worden, want er staat een harde wind met 25-30 knopen en de golven zijn hoog en ongecontroleerd komend van alle kanten. Vooral Rajesh heeft het moeilijk. Hij heeft bonzende hoofdpijn en het schommelen van de boot maakt het nog erger. Hij besluit te gaan liggen, in de hoop dat zijn hoofdpijn minder zal worden en zijn zeeziekte op afstand te houden. Als we zuidpunt ronden, realiseren we ons dat we een tijdje tegen de wind en de golven zullen moeten zeilen. In plaats van continu overstag te gaan, besloten we de motor aan te zetten. De boot raakt met harde klappen het water en we voelen dat de golven en stroming ons gevaarlijk dicht bij de rotsen duwen. Plots zien we dat de dieptemeter nog maar 7 meter aan geeft en zie je grote rotsen op de zeebodem. Op dit punt wordt het echt spannend. We moeten vol gas geven om de andere kant op te varen, in een wanhopige poging om uit de buurt van de rotsen te blijven. Ons hart bonst en we houden allemaal onze adem in en vragen ons af of dit het einde van ons avontuur is. Gelukkig weten we na ongeveer 20 minuten de boot in veiligheid te brengen, maar de schrik zat er goed in. We besloten wat verder uit de kust te zeilen dan waarschijnlijk nodig is. We zijn allemaal opgelucht en dankbaar dat we veilig zijn, en we weten dat we blij zullen zijn onze bestemming te bereiken en veilig voor anker te gaan. Terwijl we verder zeilen, kunnen we niet anders dan ons verbazen over de kracht van de wind en de golven. Het is een nederige herinnering aan de ontzagwekkende kracht van de natuur, en we zijn dankbaar dat we deze ervaring ongedeerd hebben doorstaan. Ondanks de moeilijkheden weten we dat dit allemaal deel uitmaakt van het avontuur. Toen we de ingang van de baai bij Clarence Town naderden, werd we door de golven bijna 40 graden opzij geduwd. We hielden ons stevig vast en deden ons best om niet te vallen, terwijl we in de verte tuurden naar de rode en groene boeien die de ingang van de baai markeerden. De baai wordt snel ondiep en we wisten dat het belangrijk voor ons was om tussen de boeien door te navigeren om obstakels te vermijden. Ondanks onze inspanningen konden we alleen de rode boei zien en we wisten dat we op onze zeekaarten op ons B&G-systeem en Navionics op onze telefoon moesten vertrouwen om veilig onze ankerplaats te bereiken. Eindelijk, na wat een eeuwigheid leek, kwamen we aan bij onze ankerplaats. We lieten ons anker zakken en lagen stil, koesterend in de vrede en rust van het kalme water. Alle spanning en stress van deze zeiltocht gleden weg. Het was geen leuke zeiltocht, maar dat hoort er ook bij en er zullen er vast meer volgen zoals deze. Terwijl we de zon achter de horizon zagen ondergaan, bespraken we onze volgende stap. De wind gaat over twee dagen draaien en vanaf het noorden komen, wat betekend of morgenvroeg verder zeilen of wachten tot de wind weer gedraaid is en van het zuidoosten komt. Rajesh voelt zich te slecht om morgenvroeg verder te zeilen, waardoor we besluiten om hier vier dagen te blijven.
Ik moet toegeven dat toen we aankwamen in Clarence Town op Long Island, Bahama’s, ik kristalhelder water en witte zandstranden verwachtte, geen haaien, haaien en nog eens haaien! We konden onze ogen niet geloven toen we er vijf zagen zwemmen bij de dinghysteiger waar we aan land moesten en later hoorden dat er ook in de haven diverse haaien rondzwemmen. We wisten wel beter dan in het water te springen. Die haaien zagen er behoorlijk hongerig uit en ik wist niet zeker of ik hun volgende maaltijd wilde worden. De vissers kunnen hier bij de dinghysteiger hun vangsten direct schoonmaken en gooiden de resten in het water zodat de haaien ervan konden smullen. Om het beter te kunnen bekijken, bevestigden we een GoPro aan een stok en maakten we enkele foto’s en filmpjes van de haaien, terwijl ik mijn ledematen kon behouden. Het was opwindend en angstaanjagend tegelijk! Onze boot lag op nog geen 100 meter hier vandaan.
We besloten een auto te huren om het binnenland te verkennen. Onze eerste stop was Deans Bluehole, een 202 meter diep “gat” vlakbij de kustlijn waar wereldkampioenschappen freediven worden gehouden. Het was erg verleidelijk om direct onze zwemspullen aan te trekken en hier te blijven, maar we wilden ook nog wat verder rijden om te zien wat het eiland nog meer te bieden had. Terwijl we rondreden, kwamen we een bord tegen met de tekst “Shrimp Hole” met een pijl die naar een verwoeste kerk wees. We besloten om op onderzoek uit te gaan en het bord naar de “Shrimp hole” te volgen. Na een korte wandeling kwamen we aan bij de ingang van een grot met water erin. Dit was de “Shrimp hole”. We trokken onze zwemspullen aan en sprongen in het water. Tot onze verbazing was het water kristalhelder en gevuld met kleine oranje/roze garnalen die overal om ons heen op de rotsen zaten of zwommen. Sommigen van hen zwommen zelfs ondersteboven toen ze ons naderden, wat hilarisch was om te zien. We konden ons geluk niet geloven dat we dit verborgen juweeltje tegenkwamen. Na een tijdje zwemmen en verkennen, besloten we voordat we teruggingen naar Deans Bluehole ergens een hapje te eten. Een lastigere opdracht dan gedacht en we kwamen uiteindelijk bij een “take away”, waar we toch ook konden gaan zitten. De maaltijd bestond uit een kippenpoot met rijst en het smaakte verassend lekker. Toen we terugreden naar Deans Blue Hole, vingen onze ogen een glimp op van een meer met twee flamingo’s op de oevers. Deze vogels met hun kenmerkende roze veren en spindelachtige poten blijven bijzonder om te zien. Bij Deans Blue Hole, zagen we een diverse mensen die een poging waagde om te freediven. We wisten dat we niet konden concurreren met hun vaardigheden, dus namen we genoegen met een ontspannende duik langs de randen en snorkelden er rondom heen. Je kunt zo’n 30 meter naar benende kijken, daarna is alles pitch black! Ik krijg het al benauwd als ik eraan denk om zover naar beneden te moeten heb dan ook respect voor de kampioen Arnaud Jerald en kampioene Alenka Artnik die hier een record hebben staan van 120m! Aan het einde van de dag maakt Rajesh nog een aantal mooie foto’s met de drone. Een mooie afsluiting van deze dag.
Die nacht zeilen we verder naar Cat Island, New Bight baai. Een zeiltocht van 82,5 NM waar we ongeveer 14 uur over zullen doen. We vertrekken om 02.00 uur en navigeren op de zeekaarten de baai uit bij Clarence Town. Gelukkig was de zee kalm en vredig, een welkome afwisseling van het ruige weer dat we hadden toen we aankwamen en zeilen met halve wind richting het Noorden. We windsnelheid is tussen de 16 en 25 knopen en de golven ongeveer een halve meter en de boot zeilt rustig door het water. Ik ga nog 2 uurtjes terug naar bed, terwijl Jeroen de eerste wacht houdt. Doordat we redelijk dicht bij land zeilen, heeft Jeroen internet bereik en kletst hij een tijdje met zijn ouders, die net wakker zijn in Spanje. Om 05.30 uur los ik Jeroen af en kan ik van de zon die langzaam opkomt en hoef verder niet veel aan de zeilen te veranderen. Het beloofd een mooie heldere dag te worden. Ik kan me geen betere plek voorstellen dan hier, in de cockpit, met de wind door mijn haren en de zon die langzaam opkomt en schijnt op mijn gezicht. Rajesh neemt de wacht over vanaf 8.00 uur en ik doe mijn ogen nog even dicht in de cockpit. Een uurtje later wordt er hard geroepen; “Dolfijnen!” We zijn volledig in extase als we dolfijnen langs de boot en voor bij de boeg hebben en de euforie bleef de rest van de reis bij ons. Het is en blijft toch het perfecte plaatje wat je voor ogen hebt van een mooie zeiltocht. Zon, blauwe zee, een lekker windje die je rustig de juiste richting opduwt en dolfijnen langs de boot en voor bij de boeg. Na 12 uur zeilen bereiken we New Bight baai. Zodra we aankwamen zeilen, werden we weggeblazen door de grootte van de baai – het was enorm! Het water was al ver uit de kust behoorlijk ondiep, zo’n 3 meter en omdat het vloed was, besloten we iets verder uit de kust voor anker te gaan.
Nadat we de bijboot hadden neergelaten en de buitenboordmotor hadden gemonteerd, gingen we met onze dieptemeter op onderzoek uit of we nog een stuk dichter bij de kust konden ankeren. Dit was zeker het geval en toen we terug op de boot waren, startten we de motor en varen we nog een stukje verder naar voren. Toen we ons anker lieten zakken en ons klaarmaakten om aan land te gaan, waren we opgewonden om de “stad” New Bight te verkennen. Tot onze verbazing bestond de stad uit slechts 4 kleine restaurants en 3 bars een slaperig gehucht met 5 locals aan de bar, waarvan 2 politieagenten. We blijven hier 2 a 3 dagen afhankelijk van de wind. Vanaf hier zeilen we verder naar de Exumas. Een deel van de Bahama’s waar we erg naar uitkijken.