De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie
Finally, my night shift is over. The variable winds and high waves kept me busy adjusting course the entire time. Jeroen takes over from me. With a tired sigh, I stumbled to my bed, my hands clutching onto anything that seemed sturdy enough to keep me upright. A huge wave crashed into the boat, forcing me to stop even for a moment and regain my balance. The rough ocean tossed us back and forth, which took some getting used to after our calm sailing so far.
Once in bed, I lay there, my eyes heavy with fatigue, but sleep seemed to flee. Not only because of the endless rocking and rolling but also because of the ominous sound of tinkling cups and sliding pots in the cupboards. Like a detective on the hunt for peace, I went to investigate, determined to find the source of these annoying noises.
With Sherlock Holmes’s precision, extra towels and tea towels were strategically placed to cushion anything that might move. Jeroen checked all the lines outside, and the hook on the fishing rod was firmly reattached, which stopped the tapping against the rail. Nice weather sailing brings that kind of “sloppiness.” Once back in bed, I only heard the familiar sounds.
Since we live on the boat, we quickly realise that silence is a scarce resource. The sound of lapping water, sometimes gently lapping and sometimes banging against the boat like a rebellious teenager, the wind singing through the sails, and the constant symphony of waves outside… and that’s just the beginning! The boat itself also happily joins in with its own orchestra of sounds. There’s the rumbling in the hull, to the rhythmic ticking of the power lines running through the mast and the gentle hum of the autopilot that seems to have its own idea of the course.
For light sleepers like myself, earplugs are, therefore not just an accessory but an absolute lifeline, a must-have in my survival kit.
The sun disappears behind the threatening clouds that spread around us. Rain falls in abundance from various squalls around us. The waves are getting higher and rougher, coming from different directions, and the wind is swelling into a powerful roar. Every morning we provide an update in our WhatsApp group about our position and weather conditions. One of them described that the crashing waves made them feel like they were in a washing machine. I think that is indeed the best description. Amid the torrential rain that rages around us, we remain undisturbed for the time being, and we do not receive even a drop of rain. Beautiful rainbows appear, which in turn produces colourful pictures.
How many fishing lures would you consider reasonable to lose on a 30-day sailing trip? Well, at this point, we already count ten, thanks to some true sea monsters that are putting our fishing tackle to the test. Our lines can carry up to 40 kilos, but after asking around in our WhatsApp group, we feel like rookies. Most sailors have lines that can handle up to 90 kilos, some even reinforced with dyneema line! Even they have already sacrificed the necessary fishing lures to the sea. What kind of giants are actually swimming under our boat?
Every time our rod starts to rattle, an emotional rollercoaster begins. First, there’s the excitement of the bite, then the suspense of whether we can get the fish on board, the hope of a tasty meal, and sometimes, honestly, just sheer frustration as the fish outsmarts us and escapes – and believe me, that happens more often than we want to admit.
For nine days, we had strong winds and high waves, which, of course, led to a lot of damage. Sometimes, you wonder how that is possible. For example, Jeroen noticed that two solar panels at the back were no longer charging. Upon investigation, he and Rajesh discovered that the cable had burned out. Fortunately, replacing them was a simple job, after which solar energy fully charged the batteries.
The watermaker also gave a high-pressure alarm after just ten minutes. This was usually due to a clogged filter, which was checked first. But even after solving this problem, the watermaker stopped again after ten minutes with the same alarm. After consulting the manual, it turned out that the membranes of the device needed to be cleaned with acid and alkali. This did not seem illogical, considering the quality of the water in Panama was very poor. Together, we completed this job, even though the rocking of the boat did not make it easy. However, as Jeroen optimistically noted: “Sailing around the world mainly means repairing boats in exotic locations!”
After half a day of work, we were full of enthusiasm when we turned the watermaker back on. Unfortunately, the same alarm went off again after ten minutes. We decided to ask Akko and Liza from Choctaw for advice, and Akko pointed out the pressure regulator to Jeroen. Unfortunately, we can’t really do anything about this until we get to Hiva Oa. For now, we bypass the pressure regulator with a trick to still be able to make some water until we reach Hiva Oa.
While I was in the kitchen one evening, I noticed the gas had run out. Jeroen decided to go to the back of the boat to replace the gas bottle. However, he also discovered water at the bottom of the storage container. Had a jerry can be broken? Or was something else going on? After Jeroen had changed the gas bottle, Rajesh and he decided to get everything out of the “garage”, as we call it. It turned out to be salt water. Is there a leak in the boat?
Jeroen noticed a drain hole that would normally be above the waterline, but due to the heavy weight of our loaded boat, this point was at the waterline, allowing some water to enter without causing further damage or problems. For now, we pumped the water out of the garage, poured the spare diesel from the jerry cans into our diesel tank, and then put everything back in the garage.
With only 170 nautical miles to go, it looks like our journey is breathing it’s last – literally because the wind has died down, which is a bit of a shame now that our Genaker is broken. Will we still arrive in Hiva Oa this Sunday? To be honest, it is still uncertain, but we continue our sailing trip quietly. Still, we can’t help but fantasize about the joys that await us.
What will it be like to finally feel solid ground under our feet again? Will it feel awkward after all that time on the heaving ocean? And oh, the smells of the land! We can almost imagine how the aromas of freshly cut grass and blooming flowers will tickle our noses.
And let’s talk about colours! No more endless shades of blue, blurry white foam, or gray tones. Will our eyes be dazzled by the country’s vibrant greens, exuberant flowers, and warm earth tones?
Oh, and let’s not forget the taste of fresh fruit! Will juicy mangoes, sweet pineapples and crisp apples bring our taste buds back to life after missing them for weeks? I can already see Jeroen and Rajesh’s eyes lighting up and their mouths already watering at the idea.
So, as we travel our last nautical miles, let us fill our hearts with hope and anticipation. Because at the end of this long, rollercoaster journey, the land’s rewards await us – and we’re more than ready for them!
Stille Oceaan deel 3; Rollen, rollen, rollen over de golven
Eindelijk is mijn nachtdienst voorbij. De veranderlijke winden en hoge golven hielden me de hele tijd bezig met het aanpassen van de koers. Jeroen neemt het van mij over. Met een vermoeide zucht strompelde ik naar mijn bed, mijn handen stevig vastgeklampt aan alles wat maar stevig genoeg leek om me overeind te houden. Een enorme golf sloeg tegen de boot, waardoor ik zelfs voor een moment moest stoppen en mijn balans terugvinden. De ruwe oceaan gooide ons heen en weer, dat is even wennen na het kalme zeilen dat we tot nu toe hadden gehad.
Eenmaal in bed lag ik daar, mijn ogen zwaar van vermoeidheid, maar de slaap leek te vluchten. Niet alleen vanwege het eindeloze geschommel, maar ook door het onheilspellende geluid van rinkelende kopjes en schuivende potjes in de kasten. Als een speurder op jacht naar rust ging ik op onderzoek uit, vastberaden om de bron van deze hinderlijke geluiden te vinden.
Met de precisie van Sherlock Holmes werden extra handdoeken en theedoeken strategisch geplaatst om alles wat kon bewegen te dempen. Jeroen controleerde alle lijnen buiten, en het haakje aan de vishengel werd weer stevig vastgemaakt, waardoor het tikken tegen de reling stopte. Mooi weer zeilen brengt dat soort “slordigheid” met zich mee. Eenmaal terug in bed hoorde ik alleen nog de bekende vertrouwde geluiden.
Sinds we op de boot leven, realiseerden we ons al snel dat stilte een schaars goed is. Het geluid van kabbelend water, soms vriendelijk klotsend en soms als een opstandige tiener tegen de boot bonzend, de wind die door de zeilen zingt, en de constante symfonie van golven buiten… en dat is nog maar het begin! De boot zelf doet ook vrolijk mee met zijn eigen orkest van geluiden. Er is het gerommel in de romp, tot het ritmische getik van de elektriciteitskabels die door de mast lopen en het zachte gezoem van de stuurautomaat die zijn eigen idee lijkt te hebben over de koers.
Voor lichtslapers, zoals ikzelf, zijn oordopjes daarom niet zomaar een accessoire, maar een absolute levenslijn, een must-have in mijn survivalkit.
De zon verdwijnt achter de dreigende wolken die zich rondom ons verspreiden. Regen valt in overvloed uit verschillende squalls om ons heen. De golven worden steeds hoger en ruiger, komen van diverse richtingen, en de wind zwelt aan tot een krachtig gebrul. Elke ochtend geven we een update in onze WhatsApp-groep over onze positie en de weersomstandigheden. Een van hen beschreef dat door de kruisende golven het voelde alsof ze in een wasmachine zaten. Ik denk dat dat inderdaad de beste beschrijving is. Te midden van de stortregen die om ons heen raast, blijven wij voorlopig nog onverstoord en krijgen wij nog geen druppel regen over ons heen. Mooie regenbogen verschijnen, wat weer kleurrijke plaatjes oplevert.
Hoeveel vislures zou je als redelijk beschouwen om te verliezen tijdens een 30-daagse zeiltocht? Nou, op dit moment tellen we er al tien, dankzij enkele ware zeemonsters die ons visgerei op de proef stellen. Onze lijnen kunnen tot 40 kilo dragen, maar na een rondvraag in onze WhatsApp-groep voelen we ons als groentjes. De meeste zeelui hebben lijnen die tot wel 90 kilo aankunnen, sommigen zelfs extra versterkt met dyneema-lijn! Zelfs zij hebben al de nodige vislures opgeofferd aan de zee. Wat voor reuzen zwemmen er eigenlijk onder onze boot door?
Elke keer dat onze hengel begint te ratelen, begint een emotionele achtbaan. Eerst is er de opwinding van de beet, dan de spanning of we de vis kunnen binnenhalen, de hoop op een smakelijke maaltijd, en soms, eerlijk gezegd, gewoon pure frustratie als de vis ons te slim af is en ontsnapt – en geloof me, dat gebeurt vaker dan we willen toegeven.
Gedurende negen dagen hadden we harde wind en hoge golven, en natuurlijk leidde dit tot de nodige schade. Soms vraag je je af hoe dat toch mogelijk is. Zo merkte Jeroen op dat twee zonnepanelen aan de achterkant niet meer oplaadden. Bij onderzoek ontdekten hij en Rajesh dat de kabel was doorgebrand. Gelukkig was het vervangen ervan een eenvoudige klus, waarna de accu’s weer volledig werden opgeladen door de zonne-energie.
Ook de watermaker gaf na slechts tien minuten een hogedruk alarm. Meestal was dit te wijten aan een verstopt filter, dat dan als eerste werd gecontroleerd. Maar zelfs na het oplossen van dit probleem, stopte de watermaker weer na tien minuten met hetzelfde alarm. Na het raadplegen van de handleiding bleek dat de membranen van het apparaat gereinigd moesten worden met zuur en alkali. Dit leek niet onlogisch gezien de kwaliteit van het water in Panama erg slecht was. Samen klaarden we deze klus, ondanks dat het schommelen van de boot het niet gemakkelijk maakte. Zoals Jeroen echter optimistisch opmerkte: “Het zeilen rond de wereld betekent voornamelijk het repareren van boten op exotische locaties!”
Na een halve dag werk, waren we vol enthousiasme toen we de watermaker weer aanzetten. Helaas ging opnieuw na tien minuten hetzelfde alarm af. We besloten Akko en Liza van Choctaw om advies te vragen, en Akko wees Jeroen op de drukregelaar. Helaas kunnen we hier pas echt iets aan doen als we in Hiva Oa zijn. Voor nu omzeilen we de drukregelaar met een trucje om toch nog iets water te kunnen maken tot we Hiva Oa bereiken.
Terwijl ik op een avond in de keuken stond, merkte ik dat het gas op was. Jeroen besloot naar achteren op de boot te gaan om de gasfles te vervangen. Daar ontdekte hij echter ook water onderin de opbergbak. Was er een jerrycan kapotgegaan? Of was er iets anders aan de hand? Nadat Jeroen de gasfles had verwisseld, besloten Rajesh en hij om alles uit de “garage”, zoals we die bak noemen, te halen. Het bleek zout water te zijn. Zit er een lek in de boot?
Jeroen zag een afvoergat dat normaal gesproken boven de waterlijn zou moeten liggen, maar door het zware gewicht van onze beladen boot bevond dit punt zich op de waterlijn, waardoor er wat water naar binnen kon komen zonder verdere schade of problemen te veroorzaken. Voorlopig pompten we het water uit de garage, goten we de reserve diesel uit de jerrycans in onze dieseltank, en plaatsten we vervolgens alles terug in de garage.
Met nog maar 170 zeemijlen te gaan, lijkt het erop dat onze reis haar laatste adem uitblaast – letterlijk, want de wind is gaan liggen, wat een beetje jammer is nu onze Genaker kapot is. Zullen we nog steeds aanstaande zondag aankomen in Hiva Oa? Eerlijk gezegd, het is nog onzeker, maar we zetten onze zeiltocht rustig voort. Toch kunnen het niet helpen en fantaseren we over de geneugten die ons te wachten staan.
Hoe zal het zijn om eindelijk weer vaste grond onder onze voeten te voelen? Zal het onwennig aanvoelen na al die tijd op de deinende oceaan? En oh, de geuren van het land! We kunnen ons al bijna voorstellen hoe de aroma’s van vers gemaaid gras, bloeiende bloemen onze neus zullen prikkelen.
En laten we het hebben over kleuren! Geen eindeloze blauwtinten meer, geen wazige witte schuimkoppen of grauwe grijstinten. Zullen onze ogen verblind worden door alle kleuren van het land, met zijn levendige groenen, uitbundige bloemen en warme aardetinten?
Oh, en laten we de smaak van vers fruit niet vergeten! Zullen sappige mango’s, zoete ananassen en knapperige appels onze smaakpapillen weer tot leven brengen na deze wekenlang te hebben gemist? Ik zie de ogen van Jeroen en Rajesh al helemaal oplichten en het water loopt hun al in de mond bij het idee.
Dus terwijl we onze laatste zeemijlen afleggen, laten we ons hart vullen met hoop en verwachting. Want aan het einde van deze lange, rollige reis wachten de beloningen van het land op ons – en we zijn er meer dan klaar voor!