De Nederlandse versie staat onder de Engels versie.

An unusual sailing trip from Martinique to Barbados, in which unconventional decisions and official obligations collide on the unpredictable waves of the ocean.

When sailors cross the traditional trade wind route and traverse the Atlantic Ocean, Barbados is often the first island where their feet touch solid ground again. For most sailors, this usually means their only chance to visit Barbados. Due to its location on the windward side of other islands in the eastern Caribbean, few sailors venture against the prevailing trade winds to reach Barbados. But why then do we decide to sail towards Barbados against these prevailing winds during the hurricane season? The answer lies in our ability to arrange all three of our US B1/B2 visas here.

At the end of June, we completed all the necessary forms and arranged an interview appointment at the US Embassy in Barbados, scheduled for Tuesday, August 15 at 9:00 am. After saying goodbye to Hanneke, Teunis, Tessa and Jasper, we set course for Sainte Anne. We arrived here around six thirty in the evening and lowered the anchor. It is quiet around us and the fatigue, especially emotional, led us to our beds early. I sank into a deep sleep and didn’t wake up until around 9:30 the next morning. After breakfast I mainly concentrated on the progress of Hanneke, Teunis and the children, who were on their way and approaching Antwerp at that moment (they flew from Fort de France to Paris, where their car was). Later in the morning we checked the weather forecast for the coming week. We noticed that the wind would turn to the northeast from that evening, and without many words we understood that this was our chance. There was hardly time for rest; we got to work right away. We checked out and got bread in Sainte Anne, and after lunch we sailed with the dinghy to Le Marin, about half an hour by boat, to do some shopping. When we came back towards evening, it was approaching 6:30. Rajesh had started preparing dinner in the meantime. Once back on the boat, we put away the groceries and quickly rearranged some stuff (such as the big pile of laundry and items that still needed to be organized, now that there are three of us again) to make room on our passage bed for someone to to sleep. We quietly ate the Biryani prepared by Rajesh, before we pulled up the anchor around a quarter to eight. Jeroen and Rajesh were at the front with flashlights, navigating to avoid fishing nets. Once outside that risk area, we hoisted the sails. We still had 107 nautical miles to go to Port St. Charles in Barbados. The wind was blowing at speeds of 15 to 20 knots and the waves were about two meters high. During the night, the wind turned more to the northeast, allowing us to sail straight to Port St. Charles. With one reef in our sails we kept the same course all night long. Sometimes the boat tilted quite a bit due to higher waves, but nothing to complain about. We were spared the dreaded “crossing from hell” and we didn’t have to make much adjustments during our waiting times. We quietly enjoyed stargazing, reading or watching a movie. After 15 hours of sailing the wind turned to the southeast, exactly the direction we wanted. If we were tacking (zigzagging as close to the wind as possible), we would be underway for another seven hours or so before reaching Port St. Charles. However, we have decided to motor the last part, which means that we are only three hours away from our destination. We made this choice with a view to arriving before dark and to be checked in before the weekend.

At around 3:30 PM, we announced on channel 77 that we would arrive in Port St. Charles in 30 minutes and wanted to check in. This was a smart move, given the low season when customs and immigration personnel are not always present. We moored at the wooden jetty at the gas station before approaching customs and immigration. In Barbados, it is required to fill out a form with the health officer before you can proceed. Once approved, move up two seats to the Immigration Officer and then two more seats to the Customs Officer. After all formalities had been completed and we had raised the flag of Barbados, we did not move far to anchor there. Beer in hand, we celebrated our successful crossing to Barbados, which had taken a total of 18 hours and 40 minutes.

The first thing you notice are the white beaches. We spent time swimming and paddle boarding before I started dinner. That night we went to bed early and woke up on time. After breakfast we started our exploration of Barbados. We needed passport photos for our visas and had to walk quite a bit to arrange this. We found the location in the village of Speightstown, but unfortunately the place was closed on Saturday. In the capital, Bridgetown, we would find a new place to take passport photos. Our appointment at the US Embassy was scheduled in Bridgetown on Tuesday. So on Sunday we sailed on to Bridgetown and found an anchorage near the beach. Jeroen and I went out to rent a car and look for a place for passport photos. We navigated with the dinghy through a canal, past the many party boats and catamarans. Under a bridge, we saw a ladder where we attached the dinghy and walked over to Voyager Rent-A-Car, a rental car company we found online. To our surprise it was open on Sundays. We rented a car for three days. Right next to the car rental company we found a photo shop, and on the other side was an optician. This was great as I need contact lenses and was hoping to order them here. The next morning we would collect the car at 9:00 am and then have passport photos taken. We got in and went looking for the US Embassy. Since Barbados has a British influence, it took some getting used to driving on the left again and sitting on the right side of the car. Without a navigation system, we had to use our map-reading skills. After some searching we found the embassy and had the rest of the day free to fill in. We drove to the town of Oistins. Here we were strolling around and the smell of barbecues made us think it was time for lunch. We sat down and enjoyed a traditional Bajan meal of fish, potatoes/rice and a mix of vegetables. On the way back we passed a large shopping centre where we stopped to have a look. There was a cinema that was now closed, but the movie “Mission Impossible Dead Reckoning part 1” was supposed to run next Wednesday. We drove back to the boat and spent the rest of the day in and on the water, taking a walk on the beach as well.

When we arrived at the American embassy, Jeroen commented that he had the feeling that he had ended up in a movie scene. Everything was extremely secured and all around are high heavy metal fences. You were not allowed to stop in front of the embassy and we were immediately led to the side of the building by the security guards. Here we joined a long line, under the burning sun and without a breath of wind. You were expected to be smartly dressed. There were Jeroen and Rajesh, in jeans and shirts, and for the first time in a long time I was wearing heeled shoes, along with a dress. Soon, sweat poured from every pore and my face was as red as a tomato. After 45 minutes of waiting, still outside, our passports and papers were checked. Before we were allowed to enter the embassy, watches, bags, telephones, laptops and belts had to be handed over. Nothing was allowed in. We had already read this in the papers and that is why we only had our papers with us. After an hour of waiting, the door finally opened and we were allowed inside, where there was air conditioning. What a relief. Here our papers, similar to hand luggage at an airport, were put through a security scanner and we went through a security gate. We were then led to a hall where our fingerprints were taken and the passport photos were checked and scanned. Then we took our seats and waited to line up for the interviews. After the interview, we had to go outside immediately and were not allowed to stand anywhere. Now we temporarily lost our passports and waiting to get them back. They gave no indication of how long this would take. We would get an email when we could collect our passports from a DHL location. That afternoon we drove to Holetown, where there is also a marine park for snorkeling. The sight of the coral almost brought tears to our eyes, because everything was so lifeless and we were surprised that there were still several fish to be seen. Towards the end of the afternoon, as the sun slowly set, we took a walk through the streets. Our eye fell on an Indian restaurant where we had a delicious meal in the evening. Late in the evening we returned to our boat. The next morning we started a new day early. In addition to the white beaches, Barbados is known for its green monkeys, which can be found in the Barbados Wildlife Reserve, among others. The monkeys move freely around the area, but they know that food is available at certain times. After their meal, they disappear back into the woods. We took a walk through the forest, observed the monkeys extensively and also saw numerous tortoises. It was mating season, which was evident as the tortoise pairs were everywhere, and the males sometimes lined up for a female’s attention.

We then drove to the Mount Gay Distillery, only to find out to our regret that we were not allowed to enter the grounds due to the lack of a booked tour. Since there were no available tours to join that day, we continued our journey to the east coast. Along the way, we stopped at several places to enjoy the coastal scenery and Rajesh took beautiful drone photos and videos. As the sun slowly set, we returned to the Mall, where we had something to eat before going to the cinema. Back on our boat, we enjoyed drinks as we discussed the day. The next day Jeroen and I returned the rental car early in the morning and we visited the optician. Luckily I was able to order new lenses. It would take about 1 to 2 weeks for them to arrive. We can’t go anywhere now anyway and we expect that getting our passports back will also take about 1 to 2 weeks. Back on the boat we sail towards the coast at Holetown. Here we enjoyed beautiful beach walks, but we also had to make several small repairs on board. The bilge pump stopped working, one of the toilets needed maintenance and some small cracks appeared on the Genoa, which we repaired.

Discover our next blog soon, in which Jeroen, Rajesh and myself look back on our adventurous first year on board our sailing boat.

Navigeren naar Barbados voor Visums en de Green Monkeys

Een ongewone zeilreis van Martinique naar Barbados, waarin onconventionele beslissingen en officiële verplichtingen samenkomen op de onvoorspelbare golven van de oceaan.

Wanneer zeilers de traditionele passaatwindroute oversteken en de Atlantische Oceaan doorkruisen, is Barbados vaak het eerste eiland waar hun voeten weer vaste grond raken. Voor de meeste zeilers betekent dit meestal ook hun enige kans om Barbados te bezoeken. Vanwege de locatie aan de loefzijde van andere eilanden in het oostelijke Caribisch gebied, wagen maar weinig zeilers zich tegen de overheersende passaatwinden in om Barbados te bereiken. Maar waarom besluiten we dan toch om in het orkaanseizoen tegen deze heersende winden richting Barbados te zeilen? Het antwoord ligt in onze mogelijkheid om hier alle drie onze Amerikaanse B1/B2-visums te regelen.

Eind juni hebben we alle benodigde formulieren ingevuld en een interviewafspraak gemaakt bij de Amerikaanse ambassade op Barbados, gepland voor dinsdag 15 augustus om 9.00 uur. Na ons afscheid van Hanneke, Teunis, Tessa en Jasper, zetten we koers naar Sainte Anne. Hier arriveerden we rond halfzeven ‘s avonds en lieten het anker zakken. Het is stil om ons heen en de vermoeidheid, vooral emotioneel, leidde ons vroeg naar onze bedden. Ik zonk weg in een diepe slaap en werd pas de volgende ochtend rond half 9 wakker. Na het ontbijt concentreerde ik me vooral op de voortgang van Hanneke, Teunis en de kinderen, die onderweg waren en op dat moment Antwerpen naderden (ze vlogen vanaf Fort de France naar Parijs, waar hun auto stond). Later in de ochtend bekeken we de weersvoorspelling voor de komende week. We merkten op dat de wind vanaf die avond zou draaien naar het noordoosten, en zonder veel woorden begrepen we dat dit onze kans was. Rust daar was nauwelijks tijd voor; we gingen meteen aan de slag. We checkten uit en haalden brood in Sainte Anne, en na de lunch voeren we met de dinghy naar Le Marin, ongeveer een half uur varen met de dinhy, om boodschappen te doen. Toen we tegen de avond terugkwamen, naderde het half 6. Rajesh was in de tussentijd begonnen het avondeten te bereiden. Eenmaal terug op de boot, bergen we de boodschappen op en herschikten we snel wat spullen (zoals de grote berg was en items die nog georganiseerd moesten worden, nu we weer met zijn drieën zijn) om ruimte te maken op ons passage bed voor iemand om te slapen. We aten rustig de door Rajesh bereide Biryani, voordat we rond kwart voor acht het anker op haalden. Jeroen en Rajesh stonden aan de voorkant met zaklampen, navigerend om visnetten te vermijden. Eenmaal buiten dat risicogebied hesen we de zeilen. We hadden nog 107 zeemijl te gaan naar Port St. Charles op Barbados. De wind blies met snelheden van 15 tot 20 knopen en de golven waren zo’n twee meter hoog. Tijdens de nacht draaide de wind meer naar het noordoosten, waardoor we recht op Port St. Charles konden zeilen. Met één rif in onze zeilen hielden we gedurende de hele nacht dezelfde koers. Soms kantelde de boot flink door hogere golven, maar niets om over te klagen. De gevreesde “overtocht from hell” bleef ons bespaard en tijdens onze wachttijden hoefden we niet veel aan te passen. We genoten rustig van sterren kijken, lezen of een film kijken. Na 15 uur zeilen draaide de wind naar het zuidoosten, precies de richting die we wilden. Indien we zouden opkruisen (zigzaggen zo dicht mogelijk aan de wind), dan zouden we nog ongeveer zeven uur onderweg zijn voordat we Port St. Charles bereiken. We hebben echter besloten om het laatste stuk op de motor te varen, waardoor we nog slechts drie uur verwijderd zijn van onze bestemming. Deze keuze hebben we gemaakt met het oog op een aankomst vóór het invallen van de duisternis en om nog voor het weekend ingecheckt te zijn.

Rond 15.30 uur kondigden we via kanaal 77 aan dat we over 30 minuten zouden aankomen in Port St. Charles en wilden inchecken. Dit was een slimme zet, gezien het laagseizoen waarin douane- en immigratiepersoneel niet altijd aanwezig is. We legden aan bij de houten steiger bij het pompstation voordat we de douane en immigratie benaderden. Op Barbados is het vereist om eerst een formulier in te vullen bij de gezondheidsambtenaar voordat je verder mag. Na goedkeuring schuif je twee stoelen op naar de immigratieambtenaar en vervolgens nog twee stoelen naar de douaneambtenaar. Nadat alle formaliteiten waren afgehandeld en we de vlag van Barbados hadden gehesen, verplaatsten we ons niet ver om daar voor anker te gaan. Met een biertje in de hand vierden we onze succesvolle overtocht naar Barbados, die in totaal 18 uur en 40 minuten in beslag had genomen.

Het eerste dat opvalt zijn de witte stranden. We brachten tijd door met zwemmen en paddleboarden voordat ik aan het avondeten begon. Die avond gingen we vroeg naar bed en ontwaakten we op tijd. Na het ontbijt begonnen we aan onze verkenning van Barbados. We hadden pasfoto’s nodig voor onze visums en moesten een stuk lopen om dit te regelen. In het dorp Speightstown vonden we de locatie, maar helaas was de zaak op zaterdag gesloten. In de hoofdstad, Bridgetown, zouden we een nieuwe plek zoeken om pasfoto’s te maken. Onze afspraak bij de Amerikaanse ambassade stond gepland in Bridgetown op dinsdag. Op zondag zeilden we daarom verder naar Bridgetown en vonden een ankerplek vlakbij het strand. Jeroen en ik gingen op pad om een auto te huren en op zoek te gaan naar een plek voor pasfoto’s. We navigeerden met de dinghy door een kanaal, langs de vele feestboten en catamarans. Onder een brug zagen we een trapje waar we de dinghy aan vastmaakten en liepen we naar Voyager Rent-A-Car, een autoverhuurbedrijf dat we online hadden gevonden. Tot onze verbazing was het op zondag gewoon open. We huurden een auto voor drie dagen. Vlak naast het autoverhuurbedrijf vonden we een winkel voor pasfoto’s, en aan de andere kant was een opticien. Dit was geweldig, want ik heb contactlenzen nodig en hoopte deze hier te kunnen bestellen. De volgende ochtend zouden we de auto om 9.00 uur ophalen en daarna pasfoto’s laten maken. We stapten in en gingen op zoek naar de Amerikaanse ambassade. Aangezien Barbados een Britse invloed heeft, was het even wennen om weer aan de linkerkant te rijden en aan de rechterkant van de auto te zitten. Zonder navigatiesysteem moesten we onze kaartleesvaardigheden aanspreken. Na wat zoeken vonden we de ambassade en hadden we de rest van de dag vrij om in te vullen. We reden naar het plaatsje Oistins. Hier slenterden we rond en de geur van barbecues deed ons denken dat het tijd was voor de lunch. We namen plaats en genoten van een traditionele Bajan maaltijd met vis, aardappelen/rijst en een mix van groenten. Op de terugweg kwamen we langs een groot winkelcentrum waar we even stopten om te kijken. Er was een bioscoop aanwezig die nu gesloten was, maar de film “Mission Impossible Dead Reckoning part 1” zou komende woensdag nog draaien. We reden terug naar de boot en brachten de rest van de dag door in en op het water, terwijl we ook een wandeling op het strand maakten. 

Toen we bij de Amerikaanse ambassade aankwamen merkte Jeroen op dat hij het gevoel had in een filmscène terecht te zijn gekomen. Alles was extreem beveiligd en rondom zijn hoge zware metalen hekken. Je mocht niet stilstaan voor de ambassade en we werden direct naar de zijkant van het gebouw geleid door de beveiligers. Hier sloten we aan in een lange rij, onder de brandende zon en zonder een zuchtje wind. Er werd verwacht dat je netjes gekleed was. Daar stonden Jeroen en Rajesh, in spijkerbroeken met overhemden, en voor het eerst in lange tijd had ik schoenen met hakken aan, samen met een jurkje. Al snel stroomde het zweet uit elke porie en was mijn gezicht zo rood als een tomaat. Na 45 minuten wachten, nog steeds buiten, werden onze paspoorten en papieren gecontroleerd. Voordat we de ambassade binnen mochten, moesten horloges, tassen, telefoons, laptops en riemen worden afgegeven. Niets mocht mee naar binnen. Dit hadden we al in de papieren gelezen en daarom hadden we alleen onze papieren bij ons. Na een uur wachten ging de deur eindelijk open en mochten we naar binnen, waar airconditioning was. Wat een opluchting. Hier werden onze papieren, vergelijkbaar met handbagage op een luchthaven, door een beveiligingsscanner gehaald en gingen we door een beveiligingspoortje. Vervolgens werden we naar een hal geleid waar onze vingerafdrukken werden genomen en de pasfoto’s werden gecontroleerd en gescand. Daarna namen we plaats en wachtten we tot we in de rij konden gaan staan voor de interviews. Na het interview moesten we direct naar buiten gaan en mochten we nergens blijven staan. Nu zijn we paspoortloos en is het wachten tot we ze weer zouden terugkrijgen. Ze gaven geen indicatie van hoe lang dit zou duren. We zouden een e-mail krijgen wanneer we onze paspoorten konden ophalen bij een DHL-locatie. Die middag reden we naar Holetown, waar ook een marinepark is om te snorkelen. De aanblik van het koraal bracht bijna tranen in onze ogen, want alles was zo levensloos en waren dan ook verbaasd dat er nog verschillende vissen te zien waren. Tegen het einde van de middag, toen de zon langzaam onderging, maakten we een wandeling door de straten. Ons oog viel op een Indiaans restaurant waar we ‘s avonds heerlijk hebben gegeten. Laat in de avond keerden we terug naar onze boot. De volgende ochtend begonnen we vroeg aan een nieuwe dag. Naast de witte stranden staat Barbados bekend om zijn groene apen, die onder anderen te vinden zijn in de Barbados Wildlife Reserve. De apen bewegen vrijelijk door het gebied, maar ze weten dat er op bepaalde tijden voedsel beschikbaar is. Na hun maaltijd verdwijnen ze weer in het bos. We maakten een wandeling door het bos, observeerden de apen uitgebreid en zagen ook talloze landschildpadden. Het was paartijd, wat duidelijk te zien was doordat de schildpaddenparen overal aanwezig waren, en de mannetjes soms in de rij stonden voor de aandacht van een vrouwtje.

Daarna reden we naar de Mount Gay destilleerderij, maar tot onze spijt kwamen we erachter dat we vanwege het ontbreken van een geboekte tour het terrein niet mochten betreden. Aangezien er die dag geen beschikbare tours waren om aan deel te nemen, vervolgden we onze reis naar de oostkust. Onderweg stopten we op verschillende plekken om van het kustlandschap te genieten en Rajesh maakte pmooie dronefoto’s en -video’s. Terwijl de zon langzaam onderging, keerden we terug naar de Mall, waar we iets aten voordat we naar de bioscoop gingen. Terug op onze boot genoten we van een drankje terwijl we de dag bespraken. De daaropvolgende dag leverden Jeroen en ik vroeg in de ochtend de huurauto weer in en brachten we een bezoek aan de opticien. Gelukkig kon ik nieuwe lenzen bestellen. Het zou ongeveer 1 tot 2 weken duren voordat ze arriveren. We kunnen nu toch geen kant op en we verwachten dat het terugkrijgen van onze paspoorten ook ongeveer 1 a 2 weken zal duren. Terug op de boot zeilen we richting de kust bij Holetown. Hier hebben we genoten van prachtige strandwandelingen, maar we moesten ook verschillende kleine reparaties uitvoeren aan boord. De bilgepomp stopte ermee, één van de toiletten had onderhoud nodig en er ontstonden wat kleine scheurtjes bij de Genua, die we hebben gerepareerd.

Ontdek binnenkort onze nieuwste blog, waarin Jeroen, Rajesh en ikzelf samen terugblikken op ons avontuurlijke eerste jaar aan boord van onze zeilboot.