De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

Nathalie’s First Flight to Tahiti

Gert-Jan, Nathalie, and Julian are on the plane. For Nathalie, this is her first flight, as she has always been afraid of flying. She can’t quite pinpoint where her fear comes from; it’s more of a feeling. Maybe it’s the thought that you can’t just get out and are completely dependent on the plane and the pilots. I have a lot of admiration for her, as her first flight takes her, quite literally, to the other side of the world: Tahiti!

Arrival and Welcome

We are now calmly waiting in Taina Marina while busy with the final preparations. COVID complicated our search for a boat; family and friends never saw our boat and waved us off at Schiphol as if we were going on vacation.

Nathalie’s curiosity about our life on the boat, how we manage, what it all entails, and, of course, missing us all, has helped her overcome her fear of flying. Moreover, the idyllic place we are now in adds to her courage to take this step.

Gert-Jan, Nathalie, and Julian will sail with us for three weeks, and their biggest wish is to sail to Bora Bora. We are also looking forward to it. They land at half past five in the morning when it is still dark in Tahiti. Unfortunately, the darkness coincides with heavy rain showers, not a short tropical downpour. Moreover, Jeroen fell ill the night before, so I went to the airport alone by taxi. The plane landed half an hour earlier than predicted. Since they didn’t have any luggage, they were already through the doors when I arrived. This was not the welcome I had in mind, with flower leis as a greeting, but from my left peripheral vision, I saw them appear. They had just gone to the restroom, and fortunately, I was ready to meet them. It was wonderful to give them all a big hug and let them experience our life on the boat.

Exploring Tahiti and Moorea

From the airport, it’s only a short ten-minute taxi ride to Taina Marina. In the pouring rain, we walk to the boat, where Jeroen is already on deck, waiting to handle the luggage and help with boarding. It feels surreal that they are really here.

We give them a tour of the boat and show them where they will sleep: Nathalie and Gert-Jan in the master bedroom and Julian in the passage bed. They share a bathroom with a toilet. We sleep in the bow of the boat and have our own bathroom with a toilet.

Of course, we are curious about Nathalie’s experiences during the flight. From a reliable source, I heard that Nathalie, after waving us off at the airport, immediately said, “Not a chance in hell that I’d ever fly somewhere to visit them.” So it’s extra special that she did it anyway. To her own surprise, she wasn’t scared once and didn’t understand what kept her from flying all these years. What a relief! It’s nice to hear that new plans and ideas immediately arise about what else they want to explore now that flying is no longer a problem.

That same day, we did all the shopping and went to bed early. The next morning, we got up early, and the sun was shining again as usual. There wasn’t enough wind to sail, but it was otherwise a pleasant day to set off for the island of Moorea. We sail in three hours, under many idyllic, romantic conditions, to the bay of Ōpūnohu. Nathalie sits at the bow while Gert-Jan and Julian relax on the foredeck, enjoying the sun and scanning the horizon for signs of life in the water, and then we drop the anchor. Not long after, we are all in the dinghy, going exploring. We visit the beach, snorkel in various spots, and try to find places where you can swim with blacktip reef sharks and stingrays.

Julian is eager to go on a jet ski, and the next morning, Julian and I are dropped off at Moorea’s activity centre. To our surprise, we also need to bring snorkels. We hear that we’ll make a quick stop to snorkel with the sharks and rays. “Yes!” Julian and I shout in unison. Not only do we think it’s fantastic, but we also know exactly where we can sail with everyone later in the afternoon.

On the jetski, we speed over the water as if we’re in a chase scene from a James Bond movie. The nature and water are beautiful. Upon reaching the snorkel spot, we immediately see a number of sharks and rays swimming. Once we’re in the water, our visibility is somewhat hindered by the sand stirred up by the people walking on the bottom, but the sharks and rays soon surround us.

Swimming among the sharks and rays is an extraordinary experience. Time flies by too quickly, and before we know it, we’re back at the activity centre. Jeroen picks us up and is excited that we now know the exact location. Less than an hour later, we’re in the dinghy, pointing out the precise spot. Nathalie, Gert-Jan, Julian, Rajesh, Jeroen, and I all dive into the water. Great fears are overcome once again. For more than an hour, we marvel at the underwater world beneath us. Back on board, we talk endlessly about this unforgettable experience.

Sailing to Bora Bora

Then comes the day when we will sail to Bora Bora. A journey of 136 nautical miles, which will take us about 24 hours. We depart at half past seven in the morning after offering Neptune a sip of rum and asking for the usual blessing for a safe crossing. Soon, we sail at a speed of 7 to 8 knots in the right direction, with a beam reach. Everyone scans the horizon, hoping to see dolphins or whales. Dolphins briefly show up just before the pass to Bora Bora, but we don’t spot any whales this time.

For Gert-Jan, Julian, and Nathalie, this is their first sailing experience, and they find it quite intense. They had imagined sailing as a fairy-tale journey with cocktails on deck, a calm sea, and endless relaxation, but the reality is very different. It’s more of an adventure full of challenges: strong winds, high waves, and the constant movement of the boat. Seasickness makes the experience even more difficult, and everyday activities like using the toilet, walking, and cooking take on a whole new dimension. Each of them must learn to deal with these discomforts and find their sea legs.

Excitement is palpable as we approach the pass and are greeted by a few dolphins swimming briefly near the boat. These are the moments that make you forget all the discomforts. When we finally pass through the pass and reach the calm, flat water, we see the colour returning to everyone’s cheeks. The moment you realize you’ve arrived in Bora Bora is a reminder of why they embarked on this adventure.

Exploring Bora Bora

After securing the boat to a mooring buoy, peace returns on board, everyone is exhausted and has barely slept due to the intense journey. The silence is only interrupted by the gentle lapping of the water against the hull of the boat. They have overcome this challenge together and can now enjoy the well-deserved rest in this paradisiacal part of the world.

Bora Bora, one of the islands of French Polynesia, has a rich history dating back thousands of years. The first inhabitants of Bora Bora were Polynesians who arrived around 900 AD. These early settlers were masters of navigation and sailing and settled on the island because of its fertile land and abundant fishing opportunities. They developed a society with its own traditions, religions, and social structures.

The first European discovery of Bora Bora took place in 1722 when Dutch explorer Jacob Roggeveen reached the island. Later, in 1769, the famous British explorer James Cook visited the island during his journey through the Pacific Ocean. European explorers were impressed by the natural beauty of Bora Bora and the hospitality of its inhabitants, but their arrival also brought diseases and changes that severely affected the indigenous population.

In the 19th century, European influence in the Pacific increased. In 1842, Bora Bora, along with the rest of French Polynesia, became a French protectorate. This meant that the island came under French protection but retained a degree of autonomy. The French presence brought changes to Bora Bora’s politics and economy, including the introduction of new agricultural methods and trading posts.

During World War II, Bora Bora played a strategic role in the Pacific campaign. In 1942, the United States established a military base on the island as part of its defensive strategy against Japanese attacks. The American presence led to infrastructure construction, such as roads, a runway, and defensive installations. Although the island was never directly involved in fighting, the base remained operational until the end of the war in 1946.

After World War II, Bora Bora gradually transformed into one of the world’s most sought-after tourist destinations. The spectacular natural environment, with its lagoons, green mountains, and many luxury resorts, attracts thousands of visitors annually. Tourism is the island’s main economic pillar, but we notice that most tourists arrive by plane. For sailors, space is limited, and amenities such as dinghy docks are scarce.

Local Discoveries

We are moored at a buoy off Motu Toopua, overlooking the reef and the ocean waves crashing on it. We see various boats from the large resorts gathered together, and when Gert-Jan looks through the binoculars, he suspects he sees a group of manta rays. Not long after, Gert-Jan, Jeroen, Rajesh, and I are in the dinghy with our snorkel gear, going on an exploration. We discovered that you can also swim with blacktip reef sharks and rays here, and we also saw numerous tropical fish. What a fantastic experience again!

Together with Nathalie and Julian, Jeroen and I look for a group of eagle rays often seen in the channel and want to get a closer look at the hotel rooms on the water. We first head to a beach near the hotel rooms but find that you can’t walk any further. However, we find coconuts on the beach and take two back to the boat. In the dinghy, we get close to the hotel rooms, which look beautiful. Some even have a private pool, and the bathrooms overlook the lagoon. Top-notch romance!

On the way back, we slowly sail through the channel, scanning the water’s surface, but unfortunately, we don’t find the large group of eagle rays. After four days in this beautiful spot, we move to a mooring buoy at the Bora Bora Yacht Club. We take the dinghy to the marina, where the only dinghy dock is, and you’re right in the heart of the town. We browse the shops and do some more shopping. The fresh baguettes, croissants, and chocolate croissants are available here and too tempting not to buy. That evening, we dine at the Yacht Club and enjoy this treat.

We rent a car for a day to explore the island. We stop at a beautiful beach and enjoy the sun and sea for a while. Bora Bora has one road that circles the island and is a total of 32 km long. Along the way, you mostly see the reception areas of the resorts, from where you are transported by boat to your hotel room on the water. Additionally, you come across pearl traders, souvenir shops, and a few restaurants. It’s festival month, and we booked tickets for a traditional dance evening. It’s a special experience. The dancers, dressed in colourful traditional clothing, perform complex choreographies to the rhythms of traditional Polynesian music. The energy and passion of the performers bring the island’s rich culture and history to life, and it is truly a highlight of our visit to Bora Bora.

Raiatea

To make the return trip to Tahiti as short as possible, we decide to visit another island: Raiatea. Raiatea is considered the sacred origin of Polynesian culture and religion. This island is known as Hawaiki, the mythical birthplace of the Polynesians. In Polynesian mythology, Hawaiki is an important place that is seen as both the origin of life and the destination of souls after death. This duality makes Hawaiki an essential element in Polynesian spiritual and cultural beliefs. I look forward to delving deeper into this at a later time.

We go here in search of manta rays. For us, a visit to French Polynesia isn’t complete without seeing these majestic animals. From Bora Bora, it’s about a five-hour sail to Raiatea. We anchor in a very beautiful bay where manta rays are regularly seen nearby. This bay is also close to a pearl farm and a rum distillery, something Gert-Jan and Nathalie wanted to visit.

Manta rays are mostly seen early in the morning, so we all get up on time and make sure we’re at the spot where they are frequently seen before 8 AM. We’re lucky. Two beautiful manta rays swim gracefully and calmly around, and for Gert-Jan, Nathalie, and Julian, this is truly an unforgettable experience.

Gert-Jan, Nathalie, and I visit the Mana’o Rum Distillery. They produce rum from pure sugarcane juice and use ancestral varieties of Polynesian sugarcane. The distillery emphasizes traditional and sustainable farming methods. Mana’o rum is made without molasses, resulting in a rich and flavorful rum. After tasting various types of rum, we couldn’t resist taking a beautiful bottle of rum back to the boat.

Additionally, we visit the La Orana pearl farm, where we learn about the process of cultivating and harvesting the famous black pearls of French Polynesia. Nathalie finds a beautiful bracelet, and I am incredibly spoiled with a necklace with three pearls on it. This necklace is a gift for my 50th birthday. With tears in my eyes, I accepted the gift. It was a touching moment. Thank you, dear ones.

Next weekend, the wind will be coming in the right direction to sail back to Tahiti. What starts as a calm journey turns into a challenge. The waves get higher, and the wind strength increases. Suddenly, the autopilot fails, and we must steer the boat manually amid a storm with wind force 8. You can read all about this in the next blog.

Nathalie’s eerste vliegtuigreis en de magie van Bora Bora

Nathalie’s Eerste Vliegtuigreis naar Tahiti

Gert-Jan, Nathalie en Julian zitten in het vliegtuig. Voor Nathalie is dit haar eerste vlucht, omdat ze altijd bang is geweest om te vliegen. Ze kan niet precies beschrijven waar haar angst vandaan komt; het is meer een gevoel. Misschien is het de gedachte dat je niet zomaar kunt uitstappen en volledig overgeleverd bent aan het vliegtuig en de piloten. Ik heb veel bewondering voor haar, want haar eerste vlucht brengt haar, letterlijk, direct naar de andere kant van de wereld: Tahiti!

Aankomst en Ontvangst

Wij liggen nu rustig te wachten in Taina Marina, terwijl we druk bezig zijn met de laatste voorbereidingen. Onze zoektocht naar een boot werd bemoeilijkt door COVID; Familie en vrienden hebben daardoor onze boot niet gezien en zwaaiden ons uit op Schiphol, alsof we gewoon even op vakantie gingen.

Nathalie’s nieuwsgierigheid naar ons leven op de boot, hoe wij hiermee omgaan, wat er allemaal bij komt kijken, en natuurlijk het missen van ons allemaal, heeft haar geholpen om over haar angst voor vliegen heen te komen. Bovendien draagt de idyllische plek waar wij ons nu bevinden bij aan haar moed om deze stap te zetten.

Gert-Jan, Nathalie en Julian zullen drie weken met ons meezeilen, en hun grootste wens is om naar Bora Bora te zeilen. We kijken er ook erg naar uit. Ze landen om half zes in de ochtend, wanneer het nog donker is op Tahiti. Helaas valt het donker samen met zware regenbuien, geen kort tropisch buitje. Bovendien is Jeroen afgelopen nacht ziek geworden, dus ga ik alleen met de taxi naar het vliegveld. Het vliegtuig landde een half uur eerder dan voorspeld. Aangezien ze geen koffers bij zich hadden, waren ze al door de deuren toen ik aankwam. Dit was niet de ontvangst die ik voor ogen had, met bloemenkransen als welkom, maar vanuit mijn linkerooghoek zie ik ze verschijnen. Ze waren even naar het toilet gegaan, en gelukkig stond ik klaar om ze op te wachten. Het was heerlijk om ze allemaal een dikke knuffel te geven en ze ons leven op de boot te laten ervaren.

Verkenning van Tahiti en Moorea

Vanaf het vliegveld is het slechts een korte taxirit van tien minuten naar Taina Marina. In de stromende regen lopen we naar de boot, waar Jeroen al op het dek staat te wachten om de koffers aan te pakken en te helpen bij het aan boord komen. Het voelt onwerkelijk dat ze hier echt zijn.

We geven ze een rondleiding door de boot en laten zien waar ze zullen slapen: Nathalie en Gert-Jan in de master bedroom, en Julian in het passage bed. Ze delen met z’n drieën een badkamer met toilet. Wij slapen met z’n drieën voorin de boot en hebben daar onze eigen badkamer met toilet.

Natuurlijk zijn we benieuwd naar Nathalie’s ervaringen tijdens de vlucht. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat Nathalie, nadat ze ons hadden uitgezwaaid op het vliegveld, direct zei: “Geen haar op mijn hoofd dat ik ooit ergens naartoe vlieg om ze op te komen zoeken.” Het is daarom extra bijzonder dat ze dat toch heeft gedaan. Tot haar eigen verbazing is ze niet een keer bang geweest en begrijpt ze niet wat haar al die jaren heeft tegengehouden om te vliegen. Wat een opluchting! Het is leuk om te horen dat er direct nieuwe plannen en ideeën ontstaan over wat ze nog meer willen ontdekken, nu vliegen geen probleem meer is.

Diezelfde dag hebben we alle boodschappen gedaan en zijn we vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend stonden we vroeg op en scheen het zonnetje weer als vanouds. Er stond niet voldoende wind om te zeilen, maar het was verder een aangename dag om naar het eiland Moorea te vertrekken. We varen in drie uur, onder menig idyllische, romantische omstandigheden, naar de baai van Ōpūnohu. Nathalie zit voorop in de punt, terwijl Gert-Jan en Julian ontspannen op het voordek genieten van de zon en de horizon afspeuren naar tekenen van leven in het water, en daarna laten we het anker zakken. Niet veel later zitten we met z’n allen in de dinghy en gaan we op ontdekking uit. We bezoeken het strand, snorkelen op diverse plekken en proberen te ontdekken waar je kunt zwemmen met blacktip rifhaaien en stingrays.

Julian wil dolgraag op een jetski, en de volgende ochtend worden Julian en ik afgezet bij het activiteitencentrum van Moorea. Tot onze verrassing moeten we ook snorkels meepakken. We horen dat we een korte pitstop zullen maken om te snorkelen bij de haaien en roggen. “Yes!” roepen Julian en ik tegelijk. We vinden het niet alleen geweldig, maar dan weten  we ook precies waar we vanmiddag met iedereen naartoe kunnen varen.

Met de jetski scheuren we over het water, alsof we in een achtervolgingsscène uit een James Bond-film zitten. De natuur en het water zijn prachtig. Bij de snorkelplek aangekomen, zien we direct een aantal haaien en roggen zwemmen. Zodra we in het water zijn, wordt ons zicht enigszins belemmerd door het zand dat omhoog woelt door de hoeveelheid mensen die op de bodem lopen, maar de haaien en roggen omcirkelen ons al snel. 

Tussen de haaien en roggen zwemmen is een bijzondere ervaring. De tijd vliegt veel te snel voorbij en voor we het weten, zijn we alweer terug bij het activiteitencentrum. Jeroen haalt ons op en is enthousiast dat we nu de exacte locatie weten. Nog geen uur later zitten we in de dinghy en wijzen Julian en ik de precieze plek aan. Nathalie, Gert-Jan, Julian, Rajesh, Jeroen en ik duiken allemaal het water in. Grote angsten worden ook dit keer overwonnen. Meer dan een uur lang vergapen we ons aan de onderwaterwereld onder ons. Terug aan boord praten we honderduit over deze onvergetelijke ervaring.

Zeiltocht naar Bora Bora

Dan breekt de dag aan waarop we naar Bora Bora zullen zeilen. Een tocht van 136 nautische mijlen, die ons ongeveer 24 uur zal kosten. We vertrekken om half acht ‘s ochtends, na Neptunus een slok rum te hebben aangeboden en de gebruikelijke zegen voor een veilige oversteek te hebben gevraagd. Al snel zeilen we met een snelheid van 7 tot 8 knopen in de juiste richting, met halve wind. Iedereen speurt de horizon af, hopend dolfijnen of walvissen te zien. Dolfijnen laten zich kort zien vlak voor de pas van Bora Bora, maar walvissen spotten we deze keer niet.

Voor Gert-Jan, Julian en Nathalie is dit hun eerste zeilervaring, en ze vinden het behoorlijk intens. Ze hadden zich ook ditmaal voorgesteld dat zeilen een sprookjesachtige tocht beloofde met cocktails op het dek, een kalme zee en eindeloze ontspanning, maar de realiteit is heel anders. Het is eerder een avontuur vol uitdagingen: sterke wind, hoge golven en de constante beweging van de boot. Zeeziekte maakt de ervaring nog moeilijker, en alledaagse activiteiten zoals naar de wc gaan, lopen en koken krijgen een hele nieuwe dimensie. Elk van hen moet leren omgaan met deze ongemakken en hun zeebenen vinden.

De opwinding is voelbaar wanneer we de pas naderen en begroet worden door een paar dolfijnen die kort bij de boot zwemmen. Dit zijn die momenten waarop je direct al die ongemakken doet vergeten. Wanneer we uiteindelijk door de pas varen en het rustige, vlakke water bereiken, zien we dat er langzaam weer wat kleur op de wangen van iedereen komt. Het moment dat je beseft dat je in Bora Bora bent aangekomen, is een herinnering aan waarom ze dit avontuur zijn aangegaan.

Verkenning van Bora Bora

Na het vastmaken van de boot aan een ankerboei keert de rust terug aan boord. Iedereen is uitgeput en heeft nauwelijks geslapen door de intensieve tocht. De stilte wordt slechts onderbroken door het zachte deinen van het water tegen de romp van de boot. Ze hebben samen deze uitdaging overwonnen en kunnen nu genieten van de welverdiende rust in dit paradijselijke deel van de wereld.

Bora Bora, een van de eilanden van Frans-Polynesië, heeft een rijke geschiedenis die duizenden jaren teruggaat. De eerste bewoners van Bora Bora waren Polynesiërs die rond 900 na Christus arriveerden. Deze vroege bewoners waren meesters in navigatie en zeilen, en vestigden zich op het eiland vanwege de vruchtbare grond en overvloedige visserijmogelijkheden. Ze ontwikkelden een samenleving met eigen tradities, religies en sociale structuren.

De eerste Europese ontdekking van Bora Bora vond plaats in 1722 toen de Nederlandse ontdekkingsreiziger Jacob Roggeveen het eiland bereikte. Later, in 1769, bezocht de beroemde Britse ontdekkingsreiziger James Cook het eiland tijdens zijn reis door de Stille Oceaan. De Europese ontdekkers waren onder de indruk van de natuurlijke schoonheid van Bora Bora en de gastvrijheid van de inwoners, maar hun komst bracht ook ziekten en veranderingen die de inheemse bevolking zwaar troffen.

In de 19e eeuw nam de invloed van Europese mogendheden in de Stille Oceaan toe. In 1842 werd Bora Bora, samen met de rest van Frans-Polynesië, een Frans protectoraat. Dit betekende dat het eiland onder Franse bescherming kwam, maar het behield een zekere mate van autonomie. De Franse aanwezigheid bracht veranderingen in de politiek en economie van Bora Bora, waaronder de introductie van nieuwe landbouwmethoden en handelsposten.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde Bora Bora een strategische rol in de Pacific-campagne. In 1942 vestigden de Verenigde Staten een militaire basis op het eiland als onderdeel van hun defensieve strategie tegen Japanse aanvallen. De Amerikaanse aanwezigheid leidde tot de bouw van infrastructuur, zoals wegen, een landingsbaan en defensieve installaties. Hoewel het eiland nooit direct betrokken was bij gevechten, bleef de basis operationeel tot het einde van de oorlog in 1946.

Na de Tweede Wereldoorlog transformeerde Bora Bora zich geleidelijk tot een van de meest gewilde toeristische bestemmingen ter wereld. De spectaculaire natuurlijke omgeving, met zijn lagunes, groene bergen en vele luxe resorts, trekt jaarlijks duizenden bezoekers aan. Toerisme is de belangrijkste economische pijler van het eiland, maar het valt ons op dat de meeste toeristen per vliegtuig aankomen. Voor zeilers is de ruimte beperkt en voorzieningen zoals dinghy docks zijn schaars.

Lokale Ontdekkingen

We liggen aan een ankerboei voor Motu Toopua en kijken uit over het rif en de golven van de oceaan die daarop slaan. We zien diverse bootjes van de grote resorts bij elkaar liggen, en als Gert-Jan door de verrekijker kijkt, vermoedt hij dat hij een groep manta’s ziet. Niet veel later zitten Gert-Jan, Jeroen, Rajesh en ik in de dinghy met onze snorkelspullen en gaan op onderzoek uit. We ontdekken dat je hier ook kunt zwemmen met zwartpuntrifhaaien en roggen, en daarnaast zien we talloze tropische vissen. Wat een geweldige ervaring weer!

Samen met Nathalie en Julian gaan Jeroen en ik op zoek naar een groep adelaarsroggen die vaak te zien zijn in de vaargeul, en we willen de hotelkamers op het water van dichtbij bekijken. We varen eerst naar een strand dichtbij de hotelkamers, maar ontdekken dat je uiteindelijk niet verder kunt lopen. Wel vinden we kokosnoten op het strand en nemen er twee mee naar de boot. Met de dinghy varen we dicht bij de hotelkamers, die er prachtig uitzien. Sommige hebben zelfs een privézwembad en de badkamers kijken uit over de lagune. Romantiek ten top!

Op de terugweg varen we langzaam door de vaargeul en speuren het wateroppervlak af, maar helaas vinden we niet de grote groep adelaarsroggen. Na vier dagen op deze mooie plek verhuizen we naar een ankerboei bij de Bora Bora Yacht Club. Met de dinghy varen we naar het haventje waar de enige dinghy dock is, en je bent direct in het hart van de stad. We struinen de winkeltjes rond en doen nog een paar boodschappen. Het verse stokbrood, croissants en chocolade croissants zijn, hier gewoon te koop en te aanlokkelijk om niet mee te nemen. Die avond gaan we uit eten bij de Yachtclub en genieten we van deze traktatie. 

We huren voor een dag een auto om het eiland te verkennen. Bij een mooi strand maken we een stop en genieten we een tijd lang van de zon en de zee. Bora Bora heeft één weg die rond het eiland loopt en in totaal 32 km lang is. Onderweg zie je vooral de recepties van de resorts, vanwaar je per boot naar je hotelkamer op het water wordt gebracht. Daarnaast kom je parelhandelaren, souvenirwinkels en enkele restaurantjes tegen. Het is festival maand, en we boeken kaartjes voor een traditionele dansavond. Het is een bijzondere ervaring. De dansers, gekleed in kleurrijke traditionele kleding, voeren complexe choreografieën uit op de ritmes van traditionele Polynesische muziek. De energie en passie van de performers brengen de rijke cultuur en geschiedenis van het eiland tot leven, en het is echt een hoogtepunt van ons bezoek aan Bora Bora.

Raiatea

Om de terugreis naar Tahiti zo kort mogelijk te maken, besluiten we nog een eiland te bezoeken: Raiatea. Raiatea wordt beschouwd als de heilige oorsprong van de Polynesische cultuur en religie. Dit eiland staat bekend als Hawaiki, de mythische geboorteplaats van de Polynesiërs. In de Polynesische mythologie is Hawaiki een belangrijke plaats die wordt gezien als zowel de oorsprong van het leven als de bestemming van de zielen na de dood. Deze dualiteit maakt Hawaiki tot een onmisbaar element in de spirituele en culturele overtuigingen van de Polynesiërs. Waar ik op een later tijdstip me graag verder in wil verdiepen. 

Wij gaan hier op zoek naar manta’s. Voor ons is een bezoek aan Frans-Polynesië niet compleet zonder deze majestueuze dieren te hebben gezien. Vanaf Bora Bora is het ongeveer vijf uur varen naar Raiatea. We ankeren in een erg mooie baai waar dichtbij regelmatig manta’s zijn gezien. Deze baai ligt ook dicht bij een parelkwekerij en een rumdestilleerderij, iets wat Gert-Jan en Nathalie nog graag wilden bezoeken.

Manta’s zijn vooral ’s morgens vroeg te zien en dus staan we allemaal op tijd op en zorgen we dat we voor 8 uur ’s morgens bij de plek zijn waar ze regelmatig worden gezien. We hebben geluk. 2 mooie manta’s zwemmen sierlijk en rustig rond en voor Gert-Jan Nathalie en Julian was dit echt een ervaring om nooit te vergeten. 

Gert-Jan, Nathalie en ik bezoeken de Mana’o Rum Distilleerderij. Deze produceert rum van puur suikerriet sap en gebruikt voorouderlijke variëteiten van Polynesisch suikerriet. De distilleerderij legt de nadruk op traditionele en duurzame landbouwmethoden. Mana’o rum wordt vervaardigd zonder melasse, wat resulteert in een rijke en smaakvolle rum. Na de proeverij van diverse soorten rum konden we het natuurlijk niet laten om een mooie fles rum mee naar de boot te nemen.

Daarnaast brengen we een bezoek aan parelkwekerij La Orana, waar we leren over het proces van het kweken en oogsten van de beroemde zwarte parels van Frans-Polynesië. Nathalie vindt een prachtige armband, en ik word ontzettend verwend met een ketting met drie parels eraan. Deze ketting is een cadeau voor mijn 50ste verjaardag. Met tranen in mijn ogen nam ik het cadeau aan. Het was een ontroerend moment. Dank jullie wel, lieverds.

Komend weekend komt de wind uit de juiste hoek om terug te zeilen naar Tahiti. Wat begint als een kalme tocht, verandert in een uitdaging. De golven worden hoger en de windkracht neemt toe. Plots begeeft de autopiloot het, en we moeten de boot met de hand sturen te midden van een storm van windkracht 8.  Je leest hier alles over in de volgende blog.