De Nerderlandse versie staat onder de Engelse versie

We are now sailing away from Isla de Providencia while dolphins wave goodbye to the boat. It was a nice moment to look back on our two-week stay here. It all started with looking up the location of Isla de Providencia, as this was the first we had heard of it before Karin suggested we meet here. Providencia, also known as Providence Island, is located in the Caribbean Sea, approximately 800 km northwest of mainland Colombia. The island remained relatively unknown to most Colombians, but Nicaragua had once laid claim to Providencia. However, it eventually recognized Colombia’s independence over the island in a 1928 treaty, although the dispute occasionally flares up again.

Since then, Providencia has played a relatively limited role in Colombia’s national life. In November 2020, the island was hit hard by Hurricane Iota, destroying 98% of its infrastructure. Colombia and the European Union provided economic support to rebuild the island. While checking in at Immigration and Customs, Mr. Bush told us that the hurricane was considered a “blessing.”

Karin, a professional journalist who speaks four languages fluently and three more languages reasonably well, knows how to get people talking with her natural charisma. She works like a sniffer dog to uncover the real stories of the local population. In doing so, we find out that the so-called “blessing” of Hurricane Iota turned out to be true only for a specific group of people. The Colombian government quickly sent aid from the mainland to rebuild Providencia, but there was little consultation with the local population. Suddenly, some local islanders claimed ownership of certain land, on which they then claimed the reconstruction of their house, which had never been built before. As a result, others less vocal in promoting their interests were ultimately excluded. Unfortunately, this has led to the loss of traditional Caribbean architecture, such as wooden houses with large verandas. These have now often been replaced by concrete houses.

Although Providencia is part of Colombia, its approximately 5,000 residents reportedly feel more connected to Caribbean culture than Colombian. Most residents speak English or San Andrés-Providencia Creole, an English-based creole, rather than the Spanish spoken in the rest of Colombia. Since 1810, Providencia and nearby San Andrés have belonged to Colombia, and various governments have made efforts to bring the islands more in line with Colombian culture, which unfortunately comes at the expense of the unique Raizal heritage. Those trying to convert the island’s fervent Baptist Protestantism to Catholicism have made efforts, and they have also switched the school education from English to Spanish. Governments have actively encouraged Colombians to migrate to one of the islands. More and more islanders are marrying Colombian mainlanders, English is declining, and attitudes are changing. The island’s traditional residents are concerned about the possibility of their serene home becoming a new tourist hotspot. The neighbouring island of San Andrés, which has undergone this transformation, is a stark warning as to why this is undesirable. More than 100,000 people now live on this relatively small island. It faces significant electricity and water problems, and the coral has largely died off. Moreover, the increase in crime has seriously affected the quality of life. The idyllic and relaxed life that once prevailed is now a thing of the past, as everything now seems to revolve around the entertainment of tourists.

Just before Christmas, we arrived on Isla de Providencia, and Jeroen came up with a brilliant idea: we hung the lights we bought on our mast in the shape of a Christmas tree. Later, we discovered that much of the island was talking about our Christmas tree of lights. People said: “People really feel the Christmas spirit on that boat.” On Christmas Eve, we celebrate with Karin and Alex, who are on the boat with us. That afternoon, I was in the kitchen early, busy baking our dessert: Dutch oliebollen and apple fritters, which was a great success! Then I start preparing our Christmas dinner, consisting of chickpea curry and chicken chilli, while Rajesh makes fresh chapatis. After 11 months without seeing each other, we have much to tell about our adventures.

Not everything is a bed of roses, and when the word “boat work” is mentioned, there is some stress on both boats. Until the early hours, we shared stories and laughed; there were moments when I could shed a tear. Yet we all agree that sailing around the world is fantastic. You gradually learn the mentality required for this. This lifestyle is full of stress, uncertainty, and the risk of facing natural disasters and even piracy. During their sailing trip to Isla de Providencia, Karin and Alex sailed too close to the coast of Honduras, which caused them to spend a few anxious hours when fisher boats seemed to approach them. Fortunately, everything ended well. It requires adaptability and constant alertness. It’s something you can’t prepare for. Sometimes, it feels like no one understands you, which is why these connections, like the ones with Karin and Alex, are valuable. Shared sorrow is half sorrow!

Social media can be a handy tool. Karin, who usually does not respond quickly to personal messages and therefore rarely views them, comes across a message in which a photo of her credit card has been taken. With some suspicion, she finally decides to look in her wallet, and to her surprise, she realizes that it is indeed her credit card that she had apparently forgotten at the ATM and had not yet missed. They managed to track her down by looking up her name on Instagram and the photo with the Christmas tree lights from our boat. Melissa and her boyfriend had never been on a sailboat before, and as a thank you, Karin invited them on board, and we cooked a pasta meal for them together. Karin then interviewed Melissa about the island and the problems that arise. This interview will be available on their boat cast Mabul and on their website, sailingmabul.com, in a few weeks.

We explore the island. There are no cars on the island, but there are scooters or a 4×4 golf buggy that could accommodate 5 of us. We heard about a boat race at Playa Manzanillo. We took a short drive along the beaten path in our rented golf cart to get to the beach. The sea has beautiful turquoise colours, and the beach has a few beach bars. We settle in Roland’s Roots Bar. Rolands is a very relaxed, typically Caribbean, rustic bar serving cocktails and seafood. Although the food was a bit disappointing, we learned a lot about another dark side of the island. Isla de Providencia has long been free from the influence of violent drug traffickers in Colombia. Here, you will not find weapons, hitmen, bodyguards or the characteristic ostentatious jewellery of drug lords. However, the problem lurks beneath the surface and is no less disturbing. The island is struggling with growing drug problems and is faced with the disturbing fact that a significant part of the male population is “disappearing”. Although they didn’t want to discuss the subject in detail, it piqued Karin’s curiosity and prompted her to investigate further. We witnessed the boat race between three local boats and were present during the boat rigging and the start. Rajesh captured this with his drone and later shared these photos and videos with the locals.

Later in the afternoon, we continued our journey to the South-west Bay beach. We chose to walk to the left end of the beach, where it was noticeably quieter. While most other tourists gathered on the right side, where some beach bars turned up their music, we experienced the serene tranquillity for which the island is known on the left side. There was no haste or stress here; people were smiling and enjoying their drinks relaxed. We took a dip in the water; the water was still quite cloudy due to the storm of the past five days, and when we felt “something” on our toes, we quickly walked back to the beach and admired the sunset.

By the time it was dinner time, we continued our journey and ended up at a steakhouse. While Alex and Rajesh ordered a pizza across the street, they can eat it at our table. They even delivered the pizzas to this restaurant! Jeroen, Karin and I enjoyed steak with potatoes prepared on the barbecue. Then we drove back to the boat, and not much later, we all fell into a deep sleep. Upon our arrival in Providencia, each of us has experienced strange dreams. What could be the reason behind this phenomenon? Could the ghostly tales about the lingering spirit of the pirate Henry Morgan be true around here?

People love to come to Isla de Providencia for the abundance of diving opportunities. We also decided to explore the underwater world with the expert guidance of diving instructor Justifer and Captain Olin at the helm of the speedboat. They communicate in lively Creole, but it remains a mysterious language for us. We made our desire to dive with sharks clear, and during the briefing, Justifer assured us with a confident smile that we were “99% certain to encounter sharks.”

Curious by nature, grey reef sharks will approach us without aggression as long as we don’t try to “pet” them. With these instructions, we descended into the water, where only the sound of our breathing devices and fish clicking filled our ears. Within a short time, the first grey reef sharks appeared, and eventually, seven of these majestic creatures surrounded us. None of us felt fear; instead, we enjoyed the unique experience of their curiosity. Alex took all the photos while diving and later shared them with us.

During the break between our dives, Karin inquired about the drug problem on the island. Initially reluctant, Justifer and Olin seemed unwilling to answer. With her charming smile and charismatic personality, Karin eventually managed to pry another piece of the story. The island is located at the intersection of several drug smuggling routes. When the Coast Guard approaches some boats, they are forced to throw their cargo overboard quickly. This overboard throwing leads to the regular washing up of several cocaine packages along the coast. We had to wait a little longer to find out what exactly happened to these washed-up drugs before we got an answer.

However, they revealed that the islanders’ deep knowledge of the ocean makes them valuable assets for drug smugglers. Their knowledge makes them easy targets for recruitment as narco speedboat pilots, becoming the final link in the drug trafficking chain with far-reaching consequences for their families. Due to the location of the island, Providencia is also a place where the drug mules refuel their boats, often with locals delivering the fuel to the boats offshore. Olin and Justifer have also lost friends, either swallowed by the ocean or imprisoned somewhere. Finally, Karin asked them about the possible yield of one kilo of cocaine. Olin indicated that it could fetch 40,000 USD, with 60% going to them and 40% to us if we delivered it “somewhere”.

On our second dive, large schools of fish greeted us, and we looked for moray eels, nurse sharks and octopuses hiding among the vibrant coral. It felt great to be underwater again. After all, it had been far too long. Four more dives are planned during our stay here. We all agree: we want to see as many sharks as possible.

Before we knew it, the last day of the year 2023 was there. We tried to find out if there would be a big party on shore, but we didn’t really find one. Around ten boats are anchored in the bay, so we proposed to make a campfire on the beach on New Year’s Eve and toast on the new year, 2024, together. That afternoon, I baked oliebollen and made Dahl with rice while Karin made a salad and prawns. I also made extra fries as a few solo sailors unexpectedly joined us for dinner. We create a cosy atmosphere with a table full of delicious food and a varied group of people. We start the party on the boat and continue it later on the beach, where people are already waiting. We raise our glasses at midnight and slowly return to the boats, where our eyes soon close. A healthy and happy 2024 everyone!

We have four more dives ahead of us. Also, during these dives, Justifer was 98% sure we would encounter sharks – and he was right. All four dives were impressive due to the presence of grey reef sharks. The grey reef sharks also seemed to become more and more at ease with our presence, sometimes swimming right in front of you and seeming to look deep into your eyes. It was striking that they were not aggressive once. The terrifying images I used to create for myself after watching ‘Jaws’, in which I viewed all sharks as bloodthirsty creatures, were indeed not accurate for these sharks. Like nurse sharks, grey reef sharks swim quietly in their habitat and do not differ much from humans regarding curiosity. Alex took the lead in taking most of the photos, while Jeroen took some shots with the GoPro.

Our stay here on the island is almost over, but only after we have climbed the highest mountain. Bernardo Bernard, also known as Big Boy, guides tourists on hikes to the island’s highest mountain, The Peak. Along the way, Big Boy tells a lot about the medicinal plants found on the island. We rented the golf buggy for another day and drove to the agreed location. As we walked past the small town, the trail beckoned us with bilingual affirmations: “You are on your way to The Peak. To love it, you must know it.” These words of encouragement set the tone for the journey ahead. The wooden walkway, apparently newly built after the hurricane, led us over the forest floor and provided a comfortable and accessible start. It turned out to be the first of six wooden bridges. The climb that followed after the sixth bridge was more challenging than expected. As we approached The Peak, the landscape transformed: trees became sparser, steps disappeared, and the once muddy ground gave way to rocky ground. A wildfire a few months ago had destroyed a lot of the vegetation.

Reaching The Peak itself was an experience in itself. The panoramic view of the island was simply stunning. The viewpoint revealed the seven colours of the sea, with beautiful hues of the Caribbean Sea surrounded by lush mountains. Santa Catalina and the bridge to Providencia were visible to the north, while to the south, an unmarked rock, military base antennas, and a freshwater reservoir added to the view.

During the descent, my legs felt like rubber bands, sometimes wobbling uncontrollably beneath me, as if they had a life of their own. After an exhausting but satisfying journey, we returned to the buggy. Once on the boat, I immediately fell into a deep sleep, but soon the fever started to strike. No! Why now? Tonight, we have a reservation at a delicious restaurant on the agenda. Unfortunately, I couldn’t come and went to bed early with the necessary painkillers. Alex also turned out not to come along. Jeroen, Rajesh and Karin enjoyed a delicious meal, and we missed something delicious! 

The day before departure has arrived. We completed the check-out procedure at customs and immigration, did the last shopping, and ensured that all jerry tanks of the dinghy were filled with petrol at the gas station. Our sailing trip from Isla de Providencia to the San Blas Islands of Panama is on the program. The necessary documents for the Panama Canal have been submitted and approved. We still await confirmation of our request to sail through the Panama Canal on February 20.

So far, the sailing trip has been going well, but we did not expect to end up on a windward course. Unfortunately, I am not yet in top condition, and the fever flares up again now and then. Fortunately, Jeroen and Rajesh are feeling fine, allowing me to get some extra sleep. This means I can still carry out my night shifts so everyone gets some sleep.

In my next blog, we step aboard the Regina Maris. A ship that originally braved the North Sea for fishing, but in 1990, it was transformed into a fast sailing ship ready to explore new horizons. But this trip is not just for the adventurous sea lovers, because on board are 36 young people between the ages of 15 and 17, determined not only to sail the seas but also to increase their knowledge. Welcome to a ship 48 meters long with 650 square meters of sailing area, where tradition and modernity merge on the rolling waves. How does it feel for teachers and students to be part of this maritime adventure? In my next blog, I will take you into the fascinating interplay of education and sailing on the Regina Maris.

Thank you for taking the time to follow our adventure on Isla de Providencia! You may have questions about our trip or suggestions for future destinations. We look forward to reading your questions and suggestions. Stay tuned for more updates, and remember to subscribe to our newsletter so you can experience all of our global discoveries. Together, we share a passion for adventure and discovery. Until the next destination, fair winds and happy travels!

Isla de Providencia

Op dit moment zeilen we weg van Isla de Providencia, terwijl dolfijnen de boot uitzwaaien. Een mooi moment om terug te blikken op ons twee weken durende verblijf hier. Het begon allemaal met het opzoeken van de locatie van Isla de Providencia, aangezien we er nog nooit van hadden gehoord voordat Karin voorstelde elkaar hier te ontmoeten. Providencia, ook wel bekend als Providence Island, bevindt zich in de Caraïbische Zee, ongeveer 800 km ten noordwesten van het vasteland van Colombia. Het eiland bleef relatief onbekend bij de meeste Colombianen, maar Nicaragua had ooit aanspraak gemaakt op Providencia. Uiteindelijk erkende het echter de onafhankelijkheid van Colombia over het eiland in een verdrag uit 1928, hoewel het geschil af en toe weer oplaait.

Sindsdien heeft Providencia een vrij beperkte rol in het nationale leven van Colombia gespeeld. In november 2020 werd het eiland zwaar getroffen door orkaan Iota, waarbij 98% van de infrastructuur werd verwoest. Dankzij economische steun van zowel Colombia als de Europese Unie is het eiland echter weer opgebouwd. Tijdens het inchecken bij de immigratie en douane vertelde mr. Bush ons zelfs dat de orkaan als een “zegen” werd beschouwd.

Karin, een professionele journaliste die vloeiend vier talen spreekt en nog drie andere talen redelijk, weet met haar natuurlijke charisma mensen aan het praten krijgen. Als een ware speurhond gaat ze te werk om de echte verhalen van de lokale bevolking boven water te krijgen. Hierdoor komen we erachter dat de zogenaamde “zegen” van orkaan Iota slechts voor een specifieke groep mensen waar bleek te zijn. De Colombiaanse regering stuurde snel hulp vanaf het vasteland om Providencia weer op te bouwen, maar er was weinig overleg met de lokale bevolking. Plotseling eisten enkele lokale eilandbewoners het eigendom van bepaalde grond op, waarop ze vervolgens aanspraak maakten op de wederopbouw van hun huis, dat nog nooit eerder was gebouwd. Hierdoor werden anderen, die minder luidruchtig hun belangen behartigden, uiteindelijk buitengesloten. Helaas heeft de wederopbouw ook geleid tot het verlies van veel traditionele Caribische architectuur, zoals houten huizen met grote veranda’s. Deze zijn nu vaak vervangen door betonnen woningen.

Hoewel Providencia deel uitmaakt van Colombia, voelen de ongeveer 5.000 inwoners zich naar verluidt meer verbonden met de Caribische cultuur dan met de Colombiaanse. De meeste inwoners spreken Engels of San Andrés-Providencia Creools, een op het Engels gebaseerd creools, in plaats van het Spaans dat in de rest van Colombia wordt gesproken. Sinds 1810 behoren Providencia en het nabijgelegen San Andrés tot Colombia, verschillende regeringen hebben zich ingespannen om de eilanden meer in lijn te brengen met de Colombiaanse cultuur, wat helaas ten koste gaat van het unieke Raizal-erfgoed. Er zijn pogingen gedaan om het vurige baptistenprotestantisme van het eiland om te buigen naar het katholicisme, en het onderwijs op scholen is overgeschakeld van Engels naar Spaans. Regeringen hebben actief geprobeerd Colombianen aan te moedigen om naar een van de eilanden te migreren. Steeds meer eilandbewoners trouwen met Colombiaanse vastelanders, het Engels gaat hierdoor achteruit en de houding verandert. De traditionele bewoners van het eiland koesteren hun zorgen over de mogelijkheid dat hun serene thuis een nieuwe hotspot voor toeristen wordt. Het naburige eiland San Andrés, dat deze transformatie heeft ondergaan, fungeert als een krachtige waarschuwing waarom dit geen wenselijk scenario is. Op dit betrekkelijk kleine eiland wonen nu meer dan 100.000 mensen, kampt men met aanzienlijke problemen op het gebied van elektriciteit en water, en is het koraal grotendeels afgestorven. Bovendien heeft de toename van criminaliteit de levenskwaliteit ernstig aangetast. Het idyllische en ontspannen leven dat eens heerste, behoort nu tot het verleden, aangezien alles nu lijkt te draaien om het vermaak van toeristen.

Vlak voor de kerstdagen arriveerden we op isla de Providencia, en Jeroen kwam met een briljant idee: de lampjes die we hebben gekocht, hangen we in de vorm van een kerstboom aan onze mast. Later komen we erachter dat een groot deel van het eiland sprak over onze kerstboom van lichtjes. Mensen zeiden: “Op die boot voelen mensen écht de kerstsfeer.” Op kerstavond vieren we het feest met Karin en Alex, die bij ons op de boot zijn. Die middag sta ik al vroeg in de keuken, bezig met het bakken van ons dessert: Hollandse oliebollen en appelbeignets, welke een groot succes bleken te zijn! Daarna begin ik met de voorbereidingen van ons kerstdiner, bestaande uit kikkererwten curry en chicken chili, terwijl Rajesh verse chapati’s maakt. Na 11 maanden zonder elkaar te hebben gezien, hebben we veel te vertellen over onze avonturen.

Niet alles is rozengeur en maneschijn, en wanneer het woord “bootwerkzaamheden” valt, heerst er enige stress op beide boten. Tot in de late uurtjes delen we verhalen, lachen we en zijn er momenten waarbij een traantje zou kunnen vloeien. Toch zijn we het allemaal eens: zeilen rond de wereld is fantastisch. De mentaliteit die daarvoor nodig is, leer je gaandeweg. Deze levensstijl, met stress, onzekerheid, het trotseren van natuurgeweld en zelfs piraterij (onderweg naar Isla de Providencia zeilden Karin en Alex net iets te dicht langs de kust bij Honduras, waardoor ze enkele angstige uren doormaakten, maar gelukkig allemaal goed afliep), vereist aanpassingsvermogen en voortdurende alertheid. Het is iets waarop je je niet kunt voorbereiden. Soms voelt het alsof niemand je begrijpt, en daarom zijn deze connecties, zoals die met Karin en Alex, zo waardevol. Gedeelde smart is halve smart! 

Sociale media kan een uiterst nuttig hulpmiddel zijn. Karin, die doorgaans niet snel reageert op persoonlijke berichten en daardoor deze nauwelijks bekijkt, stuit op een bericht waarin een foto is genomen van haar creditcard. Met enige argwaan besluit ze uiteindelijk toch in haar portemonnee te kijken en tot haar verbazing realiseert ze zich dat het inderdaad haar creditcard is die ze blijkbaar was vergeten bij de geldautomaat en die ze nog niet had gemist. Door middel van het opzoeken van haar naam op Instagram en de foto met de kerstboomlampjes van onze boot hebben ze haar weten op te sporen. Melissa en haar vriend waren nog niet eerder op een zeilboot geweest en hierdoor als dank heeft Karin hun uitgenodigd aan boord en hebben we samen een pasta maaltijd voor hun gekookt. Karin heeft Melissa vervolgens geïnterviewd over het eiland en de problemen die zich voordoen. Dit interview zal over een paar weken te beluisteren zijn op hun boatcast Mabul op hun website sailingmabul.com

We gaan op verkenning uit over het eiland. Er zijn geen auto’s op het eiland, maar wel scooters en een soort 4×4 golfbuggy waar we met zijn 5’en in konden. We hoorden van een bootrace bij Playa Manzanillo. Om bij het strand te komen, hebben we een korte rit over de gebaande paden gemaakt met onze gehuurde golfbuggy. De zee heeft mooie turquoise kleuren en het strand heeft een paar strandtentjes. We nestelen ons in Rolands Roots Bar. Rolands is een zeer relaxte, typisch Caribische, rustieke bar waar cocktails en zeevruchten worden geserveerd. Hoewel het eten een beetje tegenviel, hebben we veel geleerd over een andere donkere kant van het eiland. Isla de Providencia was lange tijd gevrijwaard van de invloed van gewelddadige drugshandelaren in Colombia. Hier tref je geen wapens, huurmoordenaars, lijfwachten of de kenmerkende pronkzuchtige sieraden van drugsbaronnen aan. Het probleem schuilt echter onder de oppervlakte en is daarom niet minder verontrustend. Het eiland worstelt met een groeiende drugscrisis en wordt geconfronteerd met het verontrustende feit dat een aanzienlijk deel van de mannelijke bevolking “verdwijnt”. Hoewel ze niet uitgebreid over het onderwerp wilde praten, prikkelde het Karins nieuwsgierigheid en zette het haar aan tot verder onderzoek voor meer informatie. We waren getuigen van de bootrace tussen drie lokale boten en waren aanwezig tijdens zowel het optuigen van de boten als de start. Rajesh legde dit vast met zijn drone en kon deze foto’s en video’s later delen met de lokale bevolking.  

Later op de middag vervolgden we onze reis naar het South-west Bay-strand. We kozen ervoor naar het linker uiteinde van het strand te lopen, waar het opvallend rustiger was. Terwijl de meeste andere toeristen zich verzamelden aan de rechterkant, waar enkele strandtentjes hun muziek wat luider zetten, ervoeren wij hier aan de linkerkant de serene rust waar het eiland om bekend staat. Hier heerste geen haast of stress; mensen glimlachten en genoten ontspannen van hun drankje. We namen een duik in het water, het water was door de storm van de afgelopen 5 dagen nog vrij troebel en bij het voelen van “iets” aan onze tenen liepen we al snel weer naar het strand en bewonderden de zonsondergang.

Tegen de tijd dat het etenstijd was, vervolgden we onze reis en belandden we bij een steakhouse. Terwijl Alex en Rajesh aan de overkant een pizza bestelden, mogen ze die bij ons aan tafel opeten. De pizza’s werden zelfs bezorgd in dit restaurant! Jeroen, Karin en ik genoten van biefstuk met aardappelen, bereid op de barbecue. Daarna rijden we terug naar de boot en vallen we niet veel later allemaal in een diepe slaap. Sinds onze aankomst in Providencia heeft ieder van ons vreemde dromen. Wat zou de reden achter dit fenomeen kunnen zijn? Zou het mogelijk kunnen zijn dat de spookachtige verhalen over de ronddwalende geest van de piraat Henry Morgan hier waar zijn?

Mensen komen graag naar Isla de Providencia vanwege de overvloed aan duikmogelijkheden. Ook wij besloten de onderwaterwereld te verkennen met de deskundige begeleiding van duikinstructeur Justifer en kapitein Olin aan het roer van de speedboot. In levendig Creools communiceren ze, maar voor ons blijft het een mysterieuze taal. Ons verlangen om met haaien te duiken werd duidelijk gemaakt, en tijdens de briefing verzekerde Justifer ons met een zelfverzekerde glimlach dat we “99% zeker haaien zouden tegenkomen.”

Grijze rifhaaien, nieuwsgierig van aard, zullen ons zonder enige agressie naderen, zolang we maar niet probeerden ze te “aaien”. Met deze instructies daalden we in het water, waar alleen het geluid van onze eigen ademhalingsapparatuur en het klikken van vissen onze oren vulden. Binnen kortste tijd verschenen de eerste grijze rifhaaien, uiteindelijk omringden zeven van deze majestueuze wezens ons. Geen van ons voelde angst; in plaats daarvan genoten we van de unieke ervaring van hun nieuwsgierigheid. Alex heeft tijdens het duiken alle foto’s gemaakt en deze later met ons gedeeld.

Tijdens de pauze tussen onze duiken informeerde Karin naar de drugsproblematiek op het eiland. Aanvankelijk terughoudend leken Justifer en Olin niet te willen antwoorden. Met haar charmante glimlach en charismatische persoonlijkheid slaagde Karin er uiteindelijk in om weer een stukje van het verhaal los te peuteren. Het eiland ligt op kruispunten van verschillende drugssmokkelroutes. Wanneer de kustwacht sommige boten nadert, worden ze gedwongen hun lading snel overboord te gooien. Dit leidt tot regelmatige aanspoeling van enkele cocaïnepakketten langs de kust. Wat er precies met deze aangespoelde drugs gebeurt, moesten we nog even afwachten voordat we daar antwoord op kregen.

Wel onthulden ze dat de diepgaande kennis van de eilandbewoners over de oceaan hen tot waardevolle troeven maakt voor drugssmokkelaars. Dit maakt hen een gemakkelijk doelwit om gerekruteerd te worden als piloten voor narco-speedboten, waardoor ze de laatste schakel worden in de drugshandelketen met verstrekkende gevolgen voor hun gezinnen. Vanwege de ligging van het eiland is Providencia ook een plaats waar de drugsmuilezels hun boten tanken, vaak waarbij de lokale bevolking de brandstof aan de boten voor de kust levert. Ook Olin en Justifer hebben vrienden verloren, die ofwel zijn opgeslokt door de oceaan of ergens vastzitten in de gevangenis. 

Uiteindelijk vroeg Karin hen over de mogelijke opbrengst van één kilo cocaïne. Olin gaf aan dat het 40.000 USD zou kunnen opleveren, waarbij 60% voor hen zou zijn en 40% voor ons als we het “ergens” zouden afleveren.

Bij onze tweede duik werden we begroet door grote scholen vissen en gingen we opzoek naar murenen, verpleegstershaaien en octopussen die zich verscholen tussen het levendige koraal. Het voelde geweldig om weer onder water te zijn. Het was immers veel te lang geleden. Tijdens ons verblijf hier staan nog vier duiken op het programma. We zijn het er allemaal over eens: we willen zoveel mogelijk haaien zien.

Voordat we het wisten was de laatste dag van het jaar 2023 daar. We probeerden erachter te komen of er een groot feest aan de wal zou zijn, maar dat vonden we niet echt. Ongeveer 10 boten zijn geankerd in de baai en we hebben voorgesteld om samen op oudjaarsavond een kampvuur te maken op het strand en samen het nieuwe jaar, 2024, in te luiden. Die middag bak ik oliebollen en maak ik Dahl met rijst, terwijl Karin een salade en gamba’s maakt. Ook bak ik nog wat extra frietjes, aangezien er onverwacht nog een paar solozeilers aanschuiven om mee te eten. Met een tafel vol heerlijk eten en een gevarieerd gezelschap creëren we een gezellige sfeer. We beginnen het feest op de boot en zetten het later voort op het strand, waar al mensen zitten te wachten. Om middernacht heffen we het glas en daarna keren we langzaam terug naar de boten, waar al snel onze ogen zich sluiten. Een gezond en gelukkig 2024 allemaal!

We hebben nog vier duiken voor de boeg. Ook tijdens deze duiken was Justifer er voor 98% zeker van dat we haaien zouden tegenkomen – en hij had gelijk. Alle vier de duiken waren indrukwekkend vanwege de aanwezigheid van de grijze rifhaaien. Ook leken de grijze rifhaaien steeds meer op hun gemak te zijn door onze aanwezigheid, waardoor ze soms vlak voor je langs zwommen en diep in je ogen leken te kijken. Opvallend was dat ze geen enkele keer agressief waren. De angstaanjagende beelden die ik vroeger voor mezelf creëerde na het kijken van ‘Jaws’, waarin ik alle haaien als bloeddorstige wezens beschouwde, klopten in ieder geval niet voor deze haaien. Net zoals de verpleegsterhaaien blijven de grijze rifhaaien rustig in hun leefgebied zwemmen en vertonen ze niet veel verschillen met mensen, wat nieuwsgierigheid betreft. Alex nam opnieuw de leiding in het maken van de meeste foto’s, terwijl Jeroen ook enkele opnames maakte met de GoPro.

Ons verblijf hier op het eiland verloopt bijna op het einde, maar niet voordat we ook de hoogste berg hebben beklommen. Bernardo Bernard, ook bekend als Big Boy, is een gids die toeristen meeneemt op wandelingen naar de hoogste berg van het eiland, The Peak. Onderweg vertelt hij veel of de medicinale planten die op het eiland te vinden zijn. We huren de golfbuggy nog een dag en rijden met zijn vijven naar de afgesproken plek. Terwijl we voorbij het kleine stadje liepen, nodigde het pad ons uit met tweetalige bord met daarop: “Je bent op weg naar The Peak. Om ervan te houden, moet je het kennen.” Deze aanmoedigende woorden zetten de toon voor de reis die voor ons lag. De houten loopbrug, ogenschijnlijk nieuwgebouwd na de orkaan, leidde ons over de bosgrond en bood een comfortabele en toegankelijke start. Het bleek de eerste van in totaal 6 houten bruggen te zijn. De klim die na de zesde brug volgde was pittiger dan verwacht. Naarmate we The Peak naderden, onderging het landschap een transformatie: bomen werden schaarser, trappen verdwenen, en de eens modderige grond maakte plaats voor rotsachtige ondergrond. Een natuurbrand een paar maanden geleden had een groot deel van de vegetatie verwoest.

Het bereiken van The Peak zelf was een ervaring op zich. Het panoramische uitzicht op het eiland was simpelweg verbluffend. Het uitkijkpunt onthulde de zeven kleuren van de zee, met prachtige tinten van de Caribische Zee, omringd door weelderige bergen. In het noorden waren Santa Catalina en de brug naar Providencia duidelijk zichtbaar, terwijl in het zuiden een ongemarkeerde rots, militaire basisantennes, en een zoetwaterreservoir werden toegevoegd aan het al indrukwekkende uitzicht. 

Tijdens de afdaling leken mijn benen net elastiekjes, soms wiebelden ze ongecontroleerd onder me, alsof ze een eigen leven leidden. Na een vermoeiende maar bevredigende tocht keerden we terug naar de buggy. Eenmaal op de boot viel ik meteen in een diepe slaap, maar al snel begon de koorts toe te slaan. Nee! Waarom nu? Vanavond staat er een reservering bij een heerlijk restaurant op het programma. Helaas kon ik niet mee en lag ik vroeg in bed met de nodige pijnstillers. Ook Alex bleek niet mee te gaan. Jeroen, Rajesh en Karin genoten samen van een heerlijke maaltijd, en we hebben echt iets gemist. 

De dag voor vertrek is aangebroken. We voltooien de uitcheckprocedure bij de douane en immigratie, doen de laatste boodschappen en zorgen ervoor dat alle jerrycans van de dinghy zijn gevuld met benzine. Onze zeiltocht van Isla de Providencia naar de San Blas eilanden van Panama staat op het programma. De benodigde documenten voor het Panamakanaal zijn ingediend en goedgekeurd. Op dit moment wachten we nog op de bevestiging van onze aanvraag om op 20 februari door het Panamakanaal te varen. 

Tot nu toe verloopt de zeiltocht goed, maar we hadden niet verwacht dat we op een aan de windse koers zouden belanden. Helaas ben ik nog niet helemaal in topconditie en steekt de koorts af en toe weer hevig de kop op. Gelukkig voelen Jeroen en Rajesh zich prima en kan ik hierdoor wat extra slaap pakken. Hierdoor ben ik toch in staat om mijn nachtdiensten net uit te voeren, zodat iedereen aan zijn slaap toekomt. 

In mijn volgende blog stappen we aan boord van de Regina Maris. Een schip dat oorspronkelijk de Noordzee trotseerde om te vissen, maar in 1990 werd omgetoverd tot een snel zeilschip dat klaar was om nieuwe horizonten te verkennen. Maar deze reis is niet alleen voor de avontuurlijke zee liefhebbers, want aan boord bevinden zich 36 jongeren tussen de 15 en 17 jaar, vastbesloten om niet alleen de zeeën te bezeilen maar ook hun kennis te vergroten. Welkom op een schip van 48 meter lang met 650 vierkante meter vaaroppervlak, waar traditie en moderniteit samenvloeien op de rollende golven. Hoe voelt het voor docenten en studenten om deel uit te maken van dit maritieme avontuur? In mijn volgende blog neem ik je mee in het fascinerende samenspel van onderwijs en zeilen op de Regina Maris.

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om ons avontuur op Isla de Providencia te volgen!  Misschien heb je vragen over onze reis of suggesties voor toekomstige bestemmingen. We kijken ernaar uit om jouw vragen en suggesties te lezen. Blijf op de hoogte voor meer updates en vergeet niet om je in te schrijven voor onze nieuwsbrief om niets te missen van onze wereldwijde ontdekkingen. Samen delen we de passie voor avontuur en ontdekkingen. Tot de volgende bestemming, fair winds en happy travels!”