De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie
In the scorching heat of an unforgiving landscape, the thirst for water becomes an obsession. We were longing for refreshment, but will we find it at the end of our journey to Anse Trabaud?
It was hot, unbearably hot. The sun was mercilessly high in the sky and its burning rays beat down mercilessly on the barren, vast landscape around me. With every step I took, I felt my body weaken, my throat dry, and my senses disappear in a hazy haze of heat. No trees, no shade, just rocks and the red earth, overgrown with cacti and low, thorny bushes clinging to what little moisture they could find. Sweat was literally pouring from everywhere, my clothes were sticking to my skin and my face was covered in a layer of dried salty sweat. My one foot moved mechanically in front of the other. I was in a kind of trance, reality submerged in the searing heat. All I knew was that I was thirsty, a desire for water that dominated all other thoughts. My mouth felt like sandpaper, my tongue seemed to stick to my lips and my throat screamed for relief. Jeroen and Rajesh walked a little ahead of me. Every now and then I heard Jeroen shout a number in the distance, the remaining kilometres that separated us from Anse Trabaud. But the words seemed far away, muffled by the sweltering heat. I tried to quicken my pace, but my body barely obeyed. “Water,” I whispered softly to myself. “I need water.” I looked at Jeroen and Rajesh, their silhouettes distorted by the heat waves rising from the red earth. They seemed as far away as an oasis in the desert. My thoughts only revolved around that one desire: water.
After a hearty breakfast and with our backpacks containing something to eat and 3 litres of water each, we started our walk from the quay early. Here we moored our dinghy and set course on the familiar La Trace des Caps path, first towards Saline. As soon as we left Sainte Anne behind us, we embraced the dense forests. Our footsteps echoed along the winding forest path, feeling the damp earth beneath our feet and being surrounded by the earthy scents of the forest. This route offered a rich variety, ranging from walking through the forests to passing through mangrove swamps, where white herons majestically waited for tasty prey and across several remote beaches. All along this route were teeming with crabs of all colors and sizes. They quickly darted into their holes and kept their claws ready to defend themselves when we got too close.
The sun was shining brightly on that hot day, but fortunately the tall trees above us provided welcome shade. Around us we saw local families setting up tents, lighting barbecues and enjoying their Sunday. Laughter, singing and upbeat dance music from a portable speaker filled the air. It made me smile and took me back to my childhood in Zeeland, where we often went to the beach on Sundays for a walk or when the weather was good for a swim. The Banjaard was our favorite beach, with vast stretches of sand and shells in abundance. Sometimes we discovered jellyfish washed ashore and studied them intently. Precious memories came back to life. My thoughts returned to the present when we saw a beautiful butterfly fluttering. There is a lot of sargassum seaweed floating in the sea at the moment, giving some parts of the coast a very different look than a week ago. The beaches in particular were covered with this brown-yellow seaweed, which gave off a noticeable sulfuric smell in the air. Even the most idyllic place could be disturbed by this unpleasant smell, believe me. It was hard to believe that we had swam there without a care in the world a week earlier, when the beach and sea looked so different. We hurried on to get away from the stench.
Upon arrival in Saline we continue our walk. For a moment we doubted whether we were still on the right path, because we actually had to cover a considerable distance through parking lots with deep holes in the sand. It took about a mile before we arrived at a bridge and finally made sure we were still on the right path. We arrive at a kind of inner lake and a bridge has been built in the middle of that lake, but to get to the bridge, we first had to jump over a partly flooded stone path. On the other side of the bridge the landscape seemed to change completely. It looked like a dried-out swamp or former salt flat, with hardly any trees, only thorny bushes.
We followed our path along rocks, while the earth under our feet became increasingly red and large cacti grew along the paths. I had already drunk almost two liters, and we were not even halfway through our hike. My hands were shaking as I put the empty water bottle into my backpack and the thought of Anse Trabaud and the possible refreshment waiting for us there was the only thing keeping me going. We hoped that Anse Trabaud would have just as cozy beach bars as Anse Saline, where we had enjoyed cold drinks earlier that week while sitting with our feet in the sea.
As we walked along, I started to fantasize about an ice-cold Coke with condensation drops sliding down the can. It was my mental refuge, a reward that drove me to quicken my pace. It was not the distance that made this hike difficult, but especially the merciless heat that surrounded us. The sun shone mercilessly and the air trembled with heat. Even the red earth under our feet reflected the heat, only the warm wind gave you the idea that there was still oxygen in the air that you could breathe.
After covering another two grueling kilometers, we finally saw the reward within reach. In the distance, the bay of Anse Trabaud unfolded, a piece of paradise that invited us with its promise of a cool drink and tranquility. As soon as we put our feet on the beach, we jumped into the water. Despite the heat of the water, it was a welcome “cooling off”. We just let ourselves float, the salty waves cooled us a bit and brought our bodies back to life. After freshening up in the water, we ate the sandwiches we had made earlier. It tasted delicious and we chewed each bite slowly to enjoy it. It was a brief moment of peace before we realized we still weren’t at our final destination.
After this short pit stop we continued on the path, only 1.1 kilometers separated us from our intended destination. Slowly, trees began to appear again along the path, providing welcome shade. But to our disappointment, the trail ended abruptly at a dense mangrove swamp. No beach bars, no cold drinks, just the stifling heat that surrounded us.
With about half a liter of water per person, we considered our options. It was clear that we had to turn around and go back to Anse Saline to find something to drink. After putting on dry clothes, we walked back, a distance of 6.2 kilometers. Swimming in the sea and eating a sandwich had given us some renewed energy, but the scorching heat was still unrelenting. As we approached the parking lots, we all felt exhaustion in our thighs and felt dehydrated. The last kilometer was covered in silence, our desire for water prevailing, all we wanted was refreshment and coolness.
We stopped at one of the first beach bars and when our cold Coke and Sprite were served, it didn’t take long before we had finished our glasses. Delicious! We also bought 3x 1.5 liters of extra water, so that we all had enough cold water for the last 6 kilometers that we still had to go. The last part was again completely between the trees and the shade was wonderful. We sank slightly into the ground again and the smell of fresh earth filled our noses again. Upon returning to the dinghy we felt exhausted but satisfied, proud of having completed our walk. Another long walk was planned for next week. In the meantime, the wind had picked up considerably and high waves of more than one meter high were forming in the bay. It turned out that Tropical Storm Lee came closer to the islands than expected, so the winds were now being sucked into the storm. This resulted in unusual wind patterns from the west and caused choppy waves in the bay. The dinghy return was a bumpy one and we were treated to intense rain showers and heavy thunderstorms over the next three days.
In between all the showers, Jeroen and Rajesh don’t sit still and continue with the list of jobs on the boat. Jeroen and Rajesh were working on the main mast furling system and we have some leakage inside, caused by missing some screws at the side windows. After the aluminum frames were removed and the wood on the inside was exposed, Jeroen discovered that there was some wood rot in a few places. He removed all of this and filled it again with epoxy. There are about 180 screws of various lengths in the side and it was quite a search before we found all the screws here on the island. Unfortunately, they weren’t quite the quality we had hoped for, but they were good enough. Before everything could be scaled back, everything was thoroughly cleaned, some parts received a new coat of paint and everything was neatly sealed.
I also watch online YouTube videos about learning to write a book, because there is a lot more to it than writing a blog. There are too many writing ideas in my head, which makes me over-enthusiastic and sometimes I can’t see the forest for the trees. We also meet Jeroen and Karin from Sailing White Pearl. We had a nice chat a few evenings and exchanged experiences. The week flew by and it is now Sunday again. We decided to hike to the top of Piton Crève Coeur. This time too we start the walk in Sainte Anne. Purely because we can easily moor our dinghy here. This walk is mainly on narrow asphalt roads and partly along the main road. This time we brought a little more food and again 3 litres of water per person. It is special to see that the driveways of the beautiful colored houses we pass by have a wide slope of about 20%. I am sure that the slope test is well practiced here during the driving lessons. The houses have a quiet atmosphere, hammocks hang under the verandas and you can smell the barbecues that are already heating up all around you. Sometimes you hear quiet music, but at some houses there is a large loudspeaker outside and then the music can be heard more than a kilometre away. It’s a nice change from the birds you normally hear chirping.
When we arrive at the foot of the mountain, we first eat and drink something so that we can make the hike up the mountain with new energy. The end in particular is very challenging with long, steep stairs. Once at the top, the view is stunning and we take a moment to enjoy the beautiful nature around us. Then we descend quietly again. We eat something when we get back down, before making our way back to Sainte Anne. We stop at a gas station to get a refreshing ice cream. The icy liquid pressing against your lips provides an invigorating tingle and seems to subtly numb your lips, creating an interesting contrast to the rest of your body, which is drenched in sweat pouring from everywhere. As soon as we get back to the boat we jump into the water and float in the water for some time. Which is a nice relaxation for all muscles. After dinner, we start all the preparations for tomorrow morning. We head to the port of Le Marin, as tropical storm/hurricane Tammy approaches us. We hope that our wheelhouse can be repaired as soon as possible. But before that can happen, we have to guide our boat with limited steering options safely into the harbour. We will tell you more about this adventure in our next blog.
Hitte, Avontuur en Uitdroging: Onze Tropische Eilandwandelingen
In de verzengende hitte van een meedogenloos landschap wordt de dorst naar water een obsessie. We snakten naar verfrissing, maar zullen we dat vinden aan het einde van onze tocht naar Anse Trabaud?
Het was heet, ondraaglijk heet. De zon stond genadeloos hoog aan de hemel en haar brandende stralen sloegen genadeloos neer op het dorre, uitgestrekte landschap om me heen. Met elke stap die ik zette, voelde ik mijn lichaam verzwakken, mijn keel verdrogen en mijn zintuigen verdwijnen in een wazige waas van hitte. Geen bomen, geen schaduw, alleen rotsen en de rode aarde, begroeid met cactussen en lage, stekelige struiken die zich vastklampten aan de weinige vochtigheid die ze konden vinden. Zweet stroomde letterlijk overal vandaan, mijn kleding plakte aan mijn huid en mijn gezicht was bedekt met een laagje zout van het opgedroogde zweet. Mijn ene voet bewoog mechanisch voor de andere. Ik was in een soort trance, de realiteit verzonken in de brandende hitte. Alles wat ik wist was dat ik dorst had, een verlangen naar water dat alle andere gedachten overheerste. Mijn mond voelde als schuurpapier, mijn tong leek te plakken aan mijn lippen en mijn keel schreeuwde om verlichting. Jeroen en Rajesh, liepen iets voor me uit. Af en toe hoorde ik Jeroen in de verte een getal roepen, de resterende kilometers die ons nog scheidden van Anse Trabaud. Maar de woorden leken ver weg, gedempt door de zinderende hitte. Ik probeerde mijn tred te versnellen, maar mijn lichaam gehoorzaamde nauwelijks. “Water,” fluisterde ik zachtjes tegen mezelf. “Ik heb water nodig.” Ik keek naar Jeroen en Rajesh, hun silhouetten vervormd door de hittegolven die opstegen van de rode aarde. Ze leken even ver weg als een oase in de woestijn. Mijn gedachten draaiden alleen nog om dat ene verlangen: water.
Na een stevig ontbijt en met onze rugzakken met wat te eten en voor ieder 3 liter water, begonnen we al vroeg aan onze wandeltocht vanaf de kade. Hier legden we onze dinghy aan en zetten koers op het vertrouwde La Trace des Caps-pad eerst richting Saline.
Zodra we Sainte Anne achter ons lieten, omarmden we de dichte bossen. Onze voetstappen weerklonken op het kronkelende bospad, terwijl we de vochtige aarde onder onze voeten voelden en omringd werden door de aardse geuren van het woud. Deze route bood een rijke variëteit, variërend van wandelen door de bossen tot het passeren van mangrovemoerassen, waar witte reigers statig wachtten op een smakelijke prooi en over diverse afgelegen stranden. Overal langs deze route wemelden het van krabben in allerlei kleuren en maten. Ze schoten snel hun holletjes in en hielden hun scharen gereed om zich te verdedigen wanneer we te dichtbij kwamen.
De zon brandde fel op die warme dag, maar gelukkig boden de hoge bomen boven ons welkome schaduw. Om ons heen zagen we lokale families tenten opzetten, barbecues aansteken en zich vermaken op hun zondag. Gelach, gezang en vrolijke dansmuziek uit een draagbare luidspreker vulden de lucht. Het deed me glimlachen en bracht me terug naar mijn jeugd in Zeeland, waar we op zondagen vaak naar het strand trokken om te wandelen of bij goed weer om te zwemmen. De Banjaard was ons favoriete strand, met uitgestrekte zandvlaktes en schelpen in overvloed. Soms ontdekten we aangespoelde kwallen die we aandachtig bestudeerden. Dierbare herinneringen kwamen weer tot leven. Mijn gedachten keerden terug naar het heden toen we een prachtige vlinder zagen fladderen. Op dit moment drijft er veel sargassumwier in de zee, wat sommige delen van de kust een heel ander aanzien gaf dan een week geleden. Vooral de stranden waren bedekt met dit bruingele wier, wat een merkbare zwavelgeur verspreidde in de lucht. Zelfs de meest idyllische plek kon worden verstoord door deze onaangename geur, geloof me. Het was moeilijk te geloven dat we daar een week eerder zorgeloos hadden gezwommen, terwijl het strand en de zee er zo anders uitzagen. We haastten ons verder om weg te komen van de stank.
Bij aankomst in Saline zetten we onze wandeling voort. Even twijfelden we of we nog wel op het juiste pad waren, omdat we feitelijk een behoorlijke afstand moesten afleggen over parkeerplaatsen met diepe kuilen in het zand. Het duurde ongeveer 1,5 kilometer voordat we bij een brug aankwamen en eindelijk zeker wisten dat we nog steeds op het juiste pad lopen. We komen aan bij een soort binnen meer en in het midden van dat meer is een brug gebouwd, maar om bij de brug te komen, moesten we eerst over een deels overstroomd stenen pad springen. Aan de andere kant van de brug leek het landschap volledig te veranderen. Het leek op een uitgedroogd moeras of voormalige zoutvlakte, met nauwelijks bomen, slechts stekelige struiken.
We volgden ons pad langs rotsen, terwijl de aarde onder onze voeten steeds roder werd en grote cactussen langs de paden groeiden. Ik had al bijna twee liter opgedronken, terwijl we nog niet eens halverwege onze wandeltocht waren. Mijn handen trilden terwijl ik het lege waterflesje in mijn rugzak stopte en de gedachte aan Anse Trabaud en de mogelijke verfrissing die daar op ons wachtte, was het enige wat me op de been hield. We hoopten dat Anse Trabaud net zulke gezellige strandtentjes zou hebben als Anse Saline, waar we eerder die week hadden genoten van koude drankjes terwijl we met onze voeten in de zee zaten.
Terwijl we verder liepen, begon ik te fantaseren over een ijskoude cola met condens druppels die langs het blikje naar beneden gleden. Het was mijn mentale toevlucht, een beloning die me dreef om mijn pas te versnellen. Het was niet de afstand die deze wandeltocht zwaar maakte, maar vooral de genadeloze hitte die ons omringde. De zon scheen genadeloos en de lucht trilde van de warmte. Zelfs de rode aarde onder onze voeten reflecteerde de hitte, alleen de warme wind gaf je enigszins het idee dat er nog zuurstof in de lucht zat die je kon inademen.
Na nog eens twee slopende kilometers te hebben afgelegd, zagen we eindelijk de beloning binnen handbereik. In de verte ontvouwde zich de baai van Anse Trabaud, een stukje paradijs dat ons uitnodigde met zijn belofte van een verkoelend drankje en rust. Zodra we onze voeten op het strand zetten, sprongen we het water in. Ondanks de warmte van het water was het een welkome “verkoeling”. We lieten ons gewoon drijven, de zoute golven brachten iets verkoeling en brachten onze lichamen weer tot leven. Na ons even te hebben opgefrist in het water, aten we de broodjes die we eerder hadden gesmeerd. Het smaakte lekker en we kauwden elke hap langzaam om ervan te genieten. Het was een kort moment van rust voordat we ons realiseerden dat we nog steeds niet op onze eindbestemming waren.
Na deze korte pitstop vervolgden we het pad, slechts 1,1 kilometer scheidde ons nog van onze beoogde bestemming. Langzaam begonnen er weer bomen te verschijnen langs het pad, wat welkome schaduw bood. Maar tot onze teleurstelling eindigde het pad abrupt bij een dichtbegroeid mangrovemoeras. Geen strandtentjes, geen koud glas drinken, alleen de verstikkende hitte die ons omringde.
Met ongeveer een halve liter water per persoon overwogen we onze opties. Het was duidelijk dat we moesten omkeren en teruggaan naar Anse Saline om iets te drinken te vinden. Na droge kleren te hebben aangetrokken, wandelden we terug, een afstand van 6,2 kilometer. Het zwemmen in de zee en het eten van een broodje hadden ons enigszins vernieuwde energie gegeven, maar de brandende hitte was nog steeds onverbiddelijk. Terwijl we de parkeerplaatsen naderden, voelden we allemaal de uitputting in onze bovenbenen en voelden we ons uitgedroogd. De laatste kilometer werd in stilte afgelegd, ons verlangen naar water overheersend, alles wat we wilden was verfrissing en verkoeling.
We stopten bij een van de eerste strandtentjes en toen onze koude Cola en Sprite werden geserveerd, duurde het niet lang voordat we onze glazen leeg hadden. Heerlijk! Ook kochten we nog 3x 1,5 liter water extra, zodat we voor de laatste 6 kilometer die we nog te gaan hadden allemaal weer voldoende koud water hadden. Het laatste stuk was weer geheel tussen de bomen en de schaduw was heerlijk. We zakten weer iets weg in de ondergrond en de geur van verse aarde vulde onze neuzen weer. Bij terugkomst bij de dinghy voelden we ons uitgeput maar voldaan, trots op het feit dat we onze wandeling hadden volbracht. Volgende week stond er weer een lange wandeling op het programma. Ondertussen was flink harder gaan waaien en in de baai ontstonden hoge golven van meer dan een meter hoog. Het bleek dat de tropische storm Lee dichterbij de eilanden kwam dan verwacht, waardoor de wind nu naar de storm werd gezogen. Dit resulteerde in ongewone windpatronen vanuit het westen en veroorzaakte woelige golven in de baai. De terugtocht met de dinghy werd een hobbelige en we werden de komende drie dagen getrakteerd op intense regenbuien en hevig onweer.
Tussen alle buien door zitten Jeroen en Rajesh niet stil en gaan verder met de klussenlijst op de boot. Jeroen en Rajesh werkten aan het oprolsysteem van de hoofdmast en we hebben wat lekkage binnen, veroorzaakt door het missen van enkele schroeven bij de ramen aan de zijkant. Nadat de aluminium lijsten werden verwijderd en het hout aan de binnenkant was blootgelegd, ontdekte Jeroen dat er op enkele plekken wat houtrot was. Dit heeft hij allemaal verwijderd en weer opgevuld met epoxy. Er zitten zo’n 180 schroeven van diverse lengtes in de zijkant en het was nogal een zoektocht voordat we alle schroeven hadden gevonden hier op het eiland. Helaas waren ze niet helemaal van de kwaliteit die we hadden gehoopt, maar ze waren wel goed genoeg. Voordat alles weer kon worden teruggeschroefd, werd alles grondig schoongemaakt, kregen sommige delen een nieuwe verflaag en werd alles netjes gekit.
Ik houd me daarnaast bezig met het bekijken van online YouTube video’s over het leren schrijven van een boek, want daar komt heel wat meer bij kijken dan het schrijven van een blog. In mijn hoofd zitten te veel schrijf ideeën, waardoor ik overenthousiast word en dan soms door de bomen het bos niet meer zie. We ontmoeten ook Jeroen en Karin van Sailing White Pearl. Een aantal avonden hebben we gezellig gekletst en ervaringen uitgewisseld. De week vloog voorbij en het is ondertussen weer zondag. We hebben besloten om naar de top van Piton Crève Coeur te wandelen. Ook deze keer starten we wandeling in Sainte Anne. Puur omdat we hier makkelijk onze dinghy kunnen aanleggen. Deze wandeling gaat voornamelijk over smalle asfalt weggetjes en een stuk langs de grote weg. We hebben dit keer iets meer eten meegenomen en ook weer 3 liter water per persoon. Het is bijzonder om te zien dat de opritten, bij de mooie gekleurde huizen waar we langslopen, een ruime hellingshoek hebben van zo’n 20%. Ik weet zeker dat de hellingproef hier tijdens de autorijlessen goed geoefend worden. Bij de huizen heerst een rustige sfeer, hangmatten hangen onder de veranda’s en de barbecues die alweer warm staan te worden ruik je overal om je heen. Soms hoor je rustige muziek, maar bij enkele huizen staat een grote luidspreker buiten en dan is de muziek ruim een kilometer verder nog te horen. Het is een leuke afwisseling met de vogeltjes die je anders hoort fluiten.
Als we bij de voet van de berg zijn aangekomen, eten en drinken we eerst even wat, zodat we met nieuwe energie de bergwandeling omhoog kunnen maken. Vooral het einde is erg pittig met lange steile trappen omhoog. Eenmaal boven is het uitzicht verbluffend en we nemen even de tijd om te genieten van de prachtige natuur om ons heen. Daarna dalen we weer rustig naar beneden. We eten nog iets als we weer beneden zijn, voordat onze weg terug naar Sainte Anne volgen. Bij een tankstation stoppen we om een verfrissend waterijsje te halen. Het ijskoude vocht dat tegen je lippen drukt, zorgt voor een verkwikkende tinteling en lijkt je lippen subtiel te verdoven, wat een interessant contrast vormt met de rest van je lichaam, dat doordrenkt is van zweet dat overal vandaan stroomt. Zodra we terug zijn op de boot springen we het water in en blijven we enige tijd in het water dobberen in het water. Wat een lekkere ontspanning is voor alle spieren. Na het eten beginnen we met alle voorbereidingen voor morgenvroeg. We gaan op weg naar de haven van Le Marin, terwijl de tropische storm/orkaan Tammy op ons afkomt. We hopen dat ons stuurhuis zo snel mogelijk gerepareerd kan worden. Maar voordat dat kan gebeuren, moeten we onze boot met beperkte stuurmogelijkheden veilig de haven in loodsen. In onze volgende blog vertellen we je meer over dit avontuur.