Nederlandse versie staat onder de Engelse versie
Welcome aboard to the southern islands of the Exuma’s. We were ready to sail to our next destination, Great Guana Cay, despite the strong winds and wild seas that made us feel like we were on a bumpy rollercoaster and we crossed our fingers that everything would remain intact. We encountered boat traffic like never before! From cruise ships to superyachts, fishing boats to jet skis, it was rush hour on the water. The real excitement came when we reached a crucial stretch of shallow water in the middle of the night and preferred to pass by daylight. We anchored in the middle of the rough seas, trying to get some rest before continuing our journey across the shallows against wind and current. When we reach Georgetown a little less than a week later at low tide, we get stuck on the way to the anchorage. The depths on the nautical charts are therefore not always correct. What did Franklin D. Roosevelts say again; “a smooth sea never made a skilled sailor”.
Today our sailing adventure to the southern islands of the Exuma’s starts. We are ready for the challenge ahead! Our destination is Great Guana Cay, which is 140 nautical miles away and although the wind is between 23 and 27 knots, we are determined to get there in one piece. We will mainly sail an upwind course, which is not exactly the most pleasant course, especially with the short waves that constantly crash against us. Every four seconds we are hit by a new wave and sometimes a larger wave of 2.5 meters high comes at us out of nowhere. We try to keep sailing as close to the wind as possible, which is sometimes a challenge for our boat. You see, sailing very close to the wind is not her best skill. We have only rolled out the Mizzen and the Genoa and we are currently cruising around 8 knots. The short-wave action ensured that every few waves we hit the water with a loud bang, which then reverberates throughout the boat. We keep our fingers crossed that everything stays intact, because it certainly doesn’t sound like that! We sailed close to New Providence Island, the main island of the Bahamas with the capital Nassau and you notice that in terms of boat traffic on the water. We have everything around us from hulking cruise ships, freighters, to fast superyachts cruising around, not to mention countless sport fishing boats and sailboats of all shapes and sizes. And let’s not forget the little guys like jet skis and water taxis! It’s rush hour on the water! Since the start of our trip we have never seen it so busy on the water. Fortunately, our AIS system helped us navigate through the chaos, but we still need to keep a close eye on boats without AIS. A few times we had to veer off course to avoid being crushed by freighters!
Our wind changes more to the southeast, so we cannot maintain the course we have to sail. The real excitement came when we reached a crucial point of our journey – a shallow stretch of water about 5 nautical miles wide with a depth of only 2-4 metres. To make matters worse, it was low tide at that time. We consider crossing the shallow end in the middle of the night, but our tired brains can’t handle that stress. So at 02.00 we decided to anchor in the middle of rough seas, in 5 meters deep water and close our eyes for a few hours. It wasn’t the most restful sleep we had, but at dawn we pick up the anchor and slowly make our way across the shallows against the wind and current. With a speed of 2-3 knots our journey continued very, but very slowly. In the evening at 6.30 pm we arrived safely in the Black Point bay of the island of Great Guana Cay. After we had all showered and put on some clean clothes we enjoyed a glass of wine with some pretzels before I went into the kitchen for a nice meal.
That night we went to bed early and had a great night’s sleep. It is pleasantly busy with boats in this bay. As we moor our dinghy at the dock we are greeted by several nurse sharks and large stingrays chilling quietly under the already tethered dinghy’s. It remains fascinating to see these creatures up close and in their natural habitat. After three days of exploring the island, visiting the “blow hole” and enjoying a delicious pizza, we are ready to set sail again.
The weather conditions have become more favorable for sailing further south, so we decide to sail towards Georgetown, about 50 nautical miles away. The southeast wind isn’t perfect, but we’ll make do with what we’ve got. It is an almost impossible course against the wind, but we try to keep sailing close to the coast. Occasionally we have to tack and when time becomes our worst enemy, we decide to motor a bit to get further from the coast. When we have enough distance from the coast, we hoist the sails again to continue south. We were warned that this route will not be fun to sail, and they were right. We do not reach Georgetown, but end up in Rat Cay, where we wait an extra day until a storm with mainly southerly winds has passed before we can continue sailing south to Georgetown. We motor a little further out of the coast against the wind, after which we can sail to Georgetown in one go. Along the way we had a stroke of luck and caught a lovely Cero, which we knew would be a delicious addition to our menu that evening.
We were salivating just thinking about our fresh fish dinner! As we approached the “cut” during low tide, we relied on the charts for guidance. Jeroen, as our navigator on the bowsprit and scanned the depths with his eyes. According to the charts it should have been a comfortable 3.5 meters deep, but just at the point when Jeroen shouted that it is getting very shallow, we see the depth gauge suddenly shoot to only 1.7 meters! Before we knew it we hit the sandy bottom, our hearts skipped a beat. I quickly put the boat in reverse and managed to get us out of the shallows. Relief! We quickly turned the boat around and decided to trust our own eyes from then on.
Navigating by sight, we carefully made our way, watching for any hidden surprises underwater. As we approached the anchorage, we couldn’t believe our eyes. Boats were everywhere, as far as the eye could see! We counted at least 250 boats bobbing and heaving in the bay. Georgetown, Great Exumas was definitely a household name among cruisers, and we were right in the thick of it. Determined to find an even nicer place to anchor, we boarded the dinghy armed with our depth sounder. After some deliberation we found a nice spot for the bar chat & chill. Navigating the shallow waters may have been a little nerve wracking, and it was certainly an adventure we won’t soon forget. As we sat on the deck watching the sunset on the horizon, we raised our glasses and toasted to the excitement of the unknown. Our time in the Bahamas is drawing to a close and we face a crucial decision for our journey back to the British Virgin Islands. To return south we have two options: the Thorny Path or via I-65. As we consider our options for sailing back to the British Virgin Islands from the Bahamas, we weigh up the pros and cons of the two routes. The Thorny Path is a coastal route that takes us through the Bahamas, Turks and Caicos Islands, past the Dominican Republic and Puerto Rico and then on to the British Virgin Islands. However, we know that this route can be challenging. We will have to zigzag and go against the prevailing wind and current, which can slow down our progress. The seas are often rough, making the journey potentially uncomfortable and demanding. Despite the beautiful views of the coast and the possibility of sheltering from extreme weather along the way at the various islands, we are aware of the potential difficulties and delays we may encounter. Many cruisers indicate that they allocate 2 months for this route. Then there is the option of I-65 being an offshore route. Then we sail into the Atlantic Ocean between 5 and 600 nautical miles east of Georgetown until we are at 65°W and then turn south towards the British Virgin Islands. While this route may not provide the same opportunities to shelter at various islands as the Thorny Path, it can be a more direct and faster route. On the open sea we will have more favourable wind direction and current conditions. The journey via I-65 is 1100Nm in terms of distance versus 850Nm for the Thorny Path, but we will probably be able to cover I-65 in 8 to 12 days, depending on our speed and weather conditions. After much deliberation, we chose I-65. The next few days will be a whirlwind of preparations. The next few days will be a whirlwind of preparations. We need to stock up, refill our tanks with water and diesel, install our iridium go for satellite communications so we can retrieve weather maps. We are eagerly awaiting the arrival of our Starlink antenna, which is on its way to St. Maarten! I try to pre-cook as many meals as our freezer will allow, but most of all, we’ll be keeping a close eye on the weather. We don’t know exactly what day we can leave. We only know that when the wind turns in the right direction, we should be ready to go. This could be tomorrow or in two weeks. We look forward to this, for us longest, ocean journey and to safely reach the British Virgin Islands again. We are getting our first family visit. Angelique, Jeroen’s sister, will sail along for a week. That will be fun!
Naar het zuiden
Welkom aan boord naar de zuidelijke eilanden van de Exuma’s. We waren klaar om naar onze volgende bestemming te zeilen, Great Guana Cay, ondanks de sterke wind en wilde zee die ons het gevoel gaf dat we in een hobbelige achtbaan zaten en we kruisten onze vingers dat alles intact zou blijven. We kwamen bootverkeer tegen als nooit tevoren! Van cruiseschepen tot superjachten, vissersboten tot jetski’s, het was spitsuur op het water. De echte opwinding kwam toen we midden in de nacht een cruciaal stuk ondiep water bereikten en dit liever met daglicht wilden passeren. We gingen voor anker, midden op de ruwe zee, in een poging wat rust te krijgen voordat we onze reis voortzetten over het ondiepe water tegen wind en stroming in. Als we een kleine week later Georgetown bereiken tijdens laag water, komen we onderweg naar de ankerplaats even vast te zitten. De dieptes op de zeekaarten blijken dus niet altijd correct. Wat zei Franklin D. Roosevelts ook al weer; “a smooth sea never made a skilled sailor” (“een gladde zee heeft nooit een bekwame zeeman gemaakt”).
Vandaag start ons zeilavontuur naar de zuidelijke eilanden van de Exuma’s. We zijn er klaar voor op de uitdaging die voor ons ligt! Onze bestemming is Great Guana Cay, dat op 140 zeemijlen afstand ligt en hoewel de windkracht tussen de 23 en 27 knopen ligt, zijn we vastbesloten om daar heelhuids te komen. We zullen vooral een aan de wind varende koers varen, wat niet bepaald de prettigste koers is, zeker niet met de korte golven die constant tegen ons aan beuken. Elke vier seconden worden we geraakt door een nieuwe golf en soms komt er uit het niets een grotere golf van 2,5 meter hoog op ons af. We proberen zo dicht mogelijk aan de wind te blijven zeilen, wat soms een uitdaging is voor onze boot. Zie je, heel dicht aan de wind zeilen is niet haar beste eigenschap. We hebben alleen de Mizzen en de Genua uitgerold en we varen momenteel rond de 8 knopen. De korte golfslag zorgde ervoor dat we om de paar golven met een luide knal het water raken wat vervolgens door de hele boot galmt. We duimen dat alles heel blijft, want zo klinkt het zeker niet! We zeilden vlak langs New Providence Island, het hoofdeiland van de Bahama’s met de hoofdstad Nassau en dat merk je qua bootverkeer op het water. We hebben van alles om ons heen, van kolossale cruiseschepen, vrachtschepen, tot snelle superjachten die rondvaren, om nog maar te zwijgen van talloze sportvissersboten en zeilboten in alle soorten en maten. En laten we de kleine jongens zoals jetski’s en watertaxi’s niet vergeten! Het is spitsuur op het water! We hebben sinds de start van onze reis het nog niet eerder zo druk gezien op het water. Gelukkig hielp ons AIS-systeem ons door de chaos te navigeren, maar we moeten nog steeds alles scherp in de gaten houden voor boten zonder AIS. Een paar keer moesten we van onze koers afwijken om te voorkomen dat we door vrachtschepen worden geplet!
We wind veranderd meer naar het zuidoosten, waardoor we de koers die we moeten varen niet kunnen handhaven. De echte opwinding kwam toen we een cruciaal punt van onze reis bereikten – een ondiep stuk water van ongeveer 5 zeemijl breed met een diepte van slechts 2-4 meter. Tot overmaat van ramp was het op dat moment laagwater. We overwegen om in het holst van de nacht het ondiepe stuk over te steken, maar onze vermoeide hersenen kunnen die stress niet aan. Dus om 02.00 uur besloten we midden op ruwe zee, in 5 meter diep water, voor anker te gaan en voor en een paar uur onze oogjes dicht te doen. Het was niet de meest rustgevende slaap die we hadden, maar bij zonsopgang pikken we het anker op en banen we ons langzaam een weg over het ondiepe water met de wind en de stroming tegen. Met een snelheid van 2-3 knopen ging onze reis heel, maar dan ook heel langzaam verder. ’s Avonds om 18.30 uur kwamen we veilig aan in de baai Black Point van het eiland Great Guana Cay. Nadat we allemaal hadden gedoucht en schone kleren hadden aangedaan hebben we genoten van een glas wijn met wat zoutjes, voordat ik de keuken in ben gegaan voor een lekkere maaltijd.
Die avond gingen we vroeg naar bed en hebben die nacht heerlijk geslapen. Het is gezellig druk met boten in deze baai. Als we onze dinghy aanleggen bij de aanlegsteiger, worden we begroet door verschillende verpleegsterhaaien en grote pijlstaartroggen die stilletjes liggen te chillen onder de reeds vastgebonden dinghy’s. Het blijft fascinerend om deze wezens van dichtbij en in hun natuurlijke habitat te zien. Na drie dagen het eiland te hebben verkend, de “blow hole” te hebben bezocht en te hebben genoten van een heerlijke pizza, zijn we klaar om weer uit te zeilen.
De weersomstandigheden zijn wat gunstiger geworden om verder naar het zuiden te zeilen, dus besluiten we richting Georgetown te zeilen, zo’n 50 zeemijl verderop. De zuidoostenwind is niet perfect, maar we doen het met wat we hebben. Het is een bijna onmogelijke koers tegen de wind in, maar we proberen langs de kust aan de wind te blijven zeilen. Af en toe moeten we overstag en als de tijd onze grootste vijand wordt, besluiten we een stukje te motoren om verder van de kust te komen. Als we voldoende afstand tot de kust hebben, hijsen we de zeilen weer om verder naar het zuiden te kunnen. We waren gewaarschuwd dat deze route niet leuk zal zijn om te zeilen, en ze hadden gelijk. We bereiken Georgetown niet, maar komen terecht in Rat Cay, waar we nog een dag extra wachten tot een storm met vooral zuidenwind is gepasseerd, voordat we weer verder kunnen zeilen richting het zuiden naar Georgetown. We varen op de motor wat verder de kust uit tegen de wind in, waarna we in een keer naar Georgetown kunnen zeilen. Onderweg hadden we een meevaller en vingen een mooie Cero, waarvan we wisten dat hij die avond een heerlijke aanvulling op ons menu zou zijn.
We waren al aan het kwijlen bij de gedachte aan onze verse vis diner! Toen we tijdens eb de “cut” naderden, vertrouwden we op de kaarten voor begeleiding. Jeroen, als onze navigator voor op de boegspriet en speurde de diepten af met zijn ogen. Volgens de kaarten had het een comfortabele 3,5 meter diep moeten zijn, maar net op het punt toen Jeroen riep dat het wel erg ondiep wordt zien we de dieptemeter plots naar slechts 1,7 meter schieten! Voordat we het wisten, raakten we de zandbodem, ons hart sloeg een slag over. Ik zet de boot snel in zijn achteruit en wist ons uit het ondiepe water te bevrijden. Opluchting! We draaiden de boot snel om en besloten vanaf dat moment op onze eigen ogen te vertrouwen. Navigerend op zicht, baanden we ons voorzichtig een weg, uitkijkend naar eventuele verborgen verrassingen onder water.
Toen we de ankerplaats naderden, konden we onze ogen niet geloven. Overal waren boten, zover het oog reikte! We telden minstens 250 boten, dobberend en deinend in de baai. Georgetown, Great Exuma’s was absoluut een begrip onder cruisers, en we zaten er middenin. Vastbesloten om een nog mooiere plek te vinden om voor anker te gaan, stapten we in de dinghy gewapend met onze dieptemeter. Na enig wikken en wegen vonden we een mooie plek voor de bar chat & chill. Het was misschien een beetje zenuwslopend om door de ondiepe wateren te navigeren, en het was zeker een avontuur dat we niet snel zullen vergeten. Terwijl we op het dek zaten en naar de zonsondergang aan de horizon keken, hieven we onze glazen en proostten op de opwinding van het onbekende. Ons tijd op de Bahama’s loopt ten einde en we staan voor een cruciale beslissing voor onze reis terug naar de Britse Maagdeneilanden. Om terug te keren naar het zuiden hebben we twee opties: de Thorny Path of via de I-65. Terwijl we onze opties overwegen om vanaf de Bahama’s terug te zeilen naar de Britse Maagdeneilanden, wegen we de voor- en nadelen af van de twee routes. De Thorny Path is een kustroute die ons door de Bahama’s, Turks- en Caicoseilanden, langs de Dominicaanse Republiek en Puerto Rico en vervolgens naar de Britse Maagdeneilanden voert. We weten echter dat deze route uitdagend kan zijn. We zullen moeten zigzaggen en gaan tegen de heersende wind en stroming in, wat onze voortgang kan vertragen. De zeeën zijn vaak ruig, waardoor de reis mogelijk ongemakkelijk en veeleisend kan zijn. Ondanks de mooie uitzichten over de kust en de mogelijkheid om onderweg te schuilen bij extreem weer bij de verschillende eilanden, zijn we ons bewust van de mogelijke moeilijkheden en vertragingen die we kunnen tegenkomen. Veel cruisers geven aan 2 maanden voor deze route uit te trekken. Dan is er de mogelijkheid van de I-65 een offshore-route. Dan zeilen we tussen de 5 á 600 zeemijl ten oosten van Georgetown de Atlantische Oceaan op tot we op 65 ° WL zijn en vervolgens draaien naar het zuiden, richting de Britse Maagdeneilanden. Hoewel deze route misschien niet dezelfde mogelijkheden geeft om te schuilen bij verschillende eilanden als de Thorny Path, kan het een directere en snellere route zijn. Op open zee zullen we gunstigere windrichting- en stromingsomstandigheden hebben. De reis via de I-65 is qua afstand 1100Nm versus 850Nm voor de Thorny Path, maar de I-65 zullen we waarschijnlijk in 8 tot 12 dagen kunnen afleggen, afhankelijk van onze snelheid en weersomstandigheden. Na lang wikken en wegen hebben we voor de I-65 gekozen. De komende dagen zullen een wervelwind van voorbereidingen zijn. We moeten voorraden inslaan, onze tanks met water en diesel bijvullen, installeren onze iridium go voor satellietcommunicatie, zodat we weerkaarten kunnen ophalen. We kijken trouwens reikhalzend uit naar de komst van onze Starlink antenne, die onderweg is naar St. Maarten! Ik probeer zoveel mogelijk maaltijden in voren te koken als onze vriezer toelaat, maar bovenal zullen we het weer goed in de gaten. We weten niet precies welke dag we kunnen vertrekken. We weten alleen dat wanneer de wind de juiste kant op draait we al klaar moeten zijn voor vertrek. Dit kan morgen zijn of over twee weken. We kijken uit naar deze, voor ons langste, oceaan tocht en om de Britse Maagdeneilanden weer veilig te bereiken. We krijgen namelijk ons eerste familiebezoek. Angelique de zus van Jeroen komt een week meezeilen. Dat wordt leuk!