De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie
Our sailing adventure from the Virgin Islands to Isla de Providencia unfolds from planned routes to unpredictable waves. Experience the thrill of facing the elements, cargo ships, and the delicate balance between preparation and uncertainty. Join us as we navigate the vast ocean, maintaining our mental resilience and enjoying life on board. The journey is an emotional rollercoaster, from excitement to fear, with a heartwarming reunion at the storm’s end.
We spend days preparing for our next sailing trip. On the downloaded weather forecasts from Predictwind, we observe two major depressions that will significantly impact our route and the meeting point with our friends from Sailing Mabul.
While we all look forward to sailing to the Cayman Islands, we are apprehensive about the direction of the wind in the second phase of our journey. The wind is expected to shift from the west to the north, which is ideal for our friends starting their sail from Guatemala but a nightmare for us as it requires sailing directly against the wind to reach our desired destination. The inevitable confrontation will force us into a battle with the elements, constantly tacking and trying to sail as close to the wind as possible—a challenge for our boat. I can already hear the loud slaps we will make on the water and the vibrations through the boat. The likelihood of something breaking on board is high.
Additionally, the forecasts warn us of the emergence of extra high waves, adding more discomfort and uncertainty to our journey. This is not something you want. Seeking stress and constant alertness is not advisable unless absolutely necessary.
Two days before departure, we decided that the meeting would not occur in the Cayman Islands but on the mysterious Isla de Providencia. Our adventure takes shape, with a detailed plan for our route heightening the excitement. Now, we can focus on staying connected with the rest of the world amidst the vast ocean. Onboard, we have both Starlink and an Iridium GO. However, Starlink is not yet activated for use on open seas, and we are now considering whether to activate both Starlink and the Iridium GO or dare to rely solely on Starlink. After thorough research, we now know we can enable the ocean-use option before departure and deactivate it once we arrive at Isla de Providencia. As a safety net in this sea of uncertainties, we will also activate the Iridium GO. Who knows, it might be our lifeline if Starlink fails to deliver on the ocean waves.
Mental preparation for an extended sailing journey is also crucial in trip planning. We know the potential challenges and prepare for the more demanding weather conditions we will face on this crossing. This preparation automatically includes accounting for the significant movements of the boat, increasing the likelihood of seasickness. Additionally, extensive cooking onboard poses a significant challenge, with stories from fellow sailors about pots and pans flying across the galley. While these scenarios can occur, we strive to limit them as much as possible.
To be prepared for this, I spent a day in the kitchen before departure. I prepare ample portions of chickpea curry, green bean curry, Dahl, Chili Con Carne, and Biryani, which I then portion and store in the freezer. The importance of good food during the crossing is paramount, and this way, everyone can quickly warm up something even if the chef happens to be seasick.
Entertainment onboard is crucial, especially during our night watches during our crossing. Although it may sound strange, you spend about 9 hours a day more or less alone, and it’s up to you to entertain yourself. At that time, others are sleeping, and our day and night rhythms may differ. Everyone chooses which books to read, movies or series to watch, podcasts to listen to, etc. Before the journey, we download everything and ensure it’s available offline.
Departure day has arrived. We download the latest weather reports and make a final inspection around the boat for thorough checks. We carefully check if everything is securely fastened and stowed away while Jeroen performs the final oil checks. After these last preparations, we gave Neptune a generous sip of rum, embraced each other, and wished each other fun and success during the crossing. Our journey from the Virgin Islands to Isla de Providencia is about 1051 nautical miles, and we look forward to it. We lift the anchor, and the other boats, with whom we had pizza last night, wave us off. You never know if you’ll see each other again. Slowly, we see the pier and the sheltered bay of Fredericksted getting smaller.
The sun is shining, and soon, we have a broad reach, with wind speeds between 21 and 30 knots. It doesn’t take long before we set up our downwind poles. This allows us to trim the genoa further, making the boat glide over the water more gracefully and stable. The course is enjoyable, and despite waves of about 2 meters high, we experience little hindrance. You only notice that the back of the boat gradually rises and then smoothly rides the waves like a smooth slide. Our trusty fishing rod comes out again, and we are curious if luck will be on our side while fishing. Once we are sailing on the right course, everyone quickly relaxes. Pleasant music plays in the background as we chat and scan the deep blue ocean surface. The waves, turning turquoise with a white foam when breaking, contribute to the increasingly calm atmosphere on board. Groups of flying fish leap out of the water, perhaps chased by larger fish below, while above water, they also risk falling prey to the birds in the air.
As the day slowly turns into night, we notice considerable shipping traffic around us, mainly cargo ships and occasionally a cruise ship that we see on our Automatic Identification System (AIS). Especially at night, it is essential to be extra vigilant. During my watch, I contact a cargo ship four nautical miles away. I informed them that we were the sailing boat, My Motu, on their starboard side and that our routes would intersect. I kindly ask if they have noticed us and what the best plan is to pass each other, in front or behind. It became clear to me quickly that they had not noticed us yet, and I received an urgent request to reduce speed because they planned to sail in front of us. I explain that when I surf down a wave, I reach a speed of about seven nautical miles per hour, but on average, I maintain six nautical miles per hour. As a precaution, I alter our course a few degrees to the west. 15 minutes later, at a distance of just under one nautical mile, the cargo ship safely passes in front of us, with the turbulent water behind their ship clearly visible
During the first five days of our journey, we can maintain our course without many adjustments to the sails. During that time, we managed to catch two fish: a barracuda, which we kindly released, and a mahi-mahi, which, despite our efforts, escaped two meters before hoisting it on board due to the relentless speed of our boat. Which was a setback, as this was our planned tasty meal. Disappointed, we quickly cast the fishing rod again, but unfortunately, we didn’t catch any more fish after that!
The nights are calm, and we enjoy activities like reading books, watching movies or series, and admiring the stars. Starlink works reasonably well, as long as the waves are not too rough, and we even manage to have a video call in the middle of the sea. On the sixth day, the weather changed, as expected. With speeds between 28 and 33 knots, the wind shifts to the west and then to the northwest. Waves, reaching heights of 3.5 meters with an interval of less than 3 seconds, ruthlessly batter against the hull. This makes the boat feel like it’s in a wild rollercoaster, being pushed about 40 degrees sideways. Even the side decks go underwater, which doesn’t happen very quickly on our boat, and at first, it’s quite nerve-wracking.
Watching those high waves initially triggers an immediate response in my body: my neck, shoulder, and jaw muscles tense up powerfully, like an automatic defence reaction against the overwhelming sea force. I struggle with the moment’s intensity, where my senses are sharp, and my mind is tossed back and forth between the past and the present.
I desperately try to keep my focus on the now, but the fear of drowning lingers like a dark shadow in my consciousness. It’s as if I’m transported back to that frightening moment under the windsurf sail on Lake Grevelingen, where I lay entangled in my own struggle, determined to break free. The memories of that suffocating experience gnaw at my inner peace while facing the restless waves.
In my thoughts, the echo of Jeroen’s saving action resonates just in the nick of time, intensifying my current feelings further. Hours pass, but it takes a while for me to adapt to the boat’s motion. Gradually, the initial fear transformed into a familiar feeling, and I regained confidence in myself and the boat.
Suddenly, a deafening bang cuts through the air, and our eyes register with disbelief the brutal attack of a wave that mercilessly pounds against the bottom of the dinghy, causing a strap to snap abruptly. In a flash, Jeroen straps on his life jacket and with determination to our newly acquired lifelines, he grabs a new strap and steers himself towards the battered dinghy. The threat of losing our valuable dinghy raises our adrenaline levels as Jeroen clings to his task, knowing that preventing a second strap failure is crucial.
With each approaching monstrous wave, my heart skips a beat, and I shout warnings to Jeroen so he can hold on and avoid the danger of being dragged into the raging sea. The fear of losing a crew member to the ruthless ocean is tangible, and the air is tense as we helplessly watch nature unleash its relentless power. Eventually, when Jeroen safely returns to the protective embrace of the cockpit, Rajesh and I feel a wave of relief wash over us.
Occasionally, something falls from its original place. We investigate what exactly has fallen and stow it in a safer place. Time seemed to crawl agonizingly slowly that day as if the waves were ruthlessly and deliberately trying to thwart every step forward, although reality suggests otherwise. Yet, we sail slower than on the other days. Inside the boat, even simple tasks like preparing and warming up food become a true ordeal. It is crucial to hold on firmly inside the boat while cooking and moving around; a brief moment of inattention can unintentionally lead to an abrupt launch. I remember one such incident while Jeroen fell victim to it twice.
During our night watches, calmly reading a book or watching a movie proved almost impossible, as the unpredictable sea constantly demanded our attention. We were forced to be constantly vigilant, with a sharp eye on the waves and our surroundings.
I had to contact two cargo ships by radio because we were on the verge of colliding. Again, the importance of our contact proved itself; otherwise, they probably would have overlooked us. Fortunately, both cargo ships adjusted their course and speed and safely passed behind us. This raises the intriguing question: is there always an attentive crew present in the navigation room of these giant ships?
After five days under a radiant sun and three days battered by storms on the stormy sea, we reached Isla de Providencia. An abundant rain shower greeted us as we approached, but even that couldn’t restrain the bubbling joy. Emotions came alive as we embraced our sailing friends from Sailing Mabul again, the camaraderie palpable. It was a joyful reunion, and we eagerly look forward to the next chapter of our shared journey.
Van onzekerheid tot triomf: Onze epische zeiltocht naar Isla de Providencia
Ons zeilavontuur van de Maagdeneilanden naar Isla de Providencia ontvouwt zich van geplande routes tot onvoorspelbare golven. Ervaar de spanning van het trotseren van de elementen, vrachtschepen en het delicate evenwicht tussen voorbereiding en onzekerheid. Ga met ons mee terwijl we door de uitgestrekte oceaan navigeren, onze mentale veerkracht behouden en genieten van het leven aan boord. De reis is een emotionele achtbaan, van opwinding naar angst, met een hartverwarmende hereniging aan het einde van de storm.
We besteden dagen aan de voorbereiding van onze volgende zeiltocht. Op de gedownloade weervoorspellingen van Predictwind zien we twee grote depressies die we nauwlettend in de gaten houden, omdat ze aanzienlijke invloed zullen hebben op onze route en waar we onze vrienden van Sailing Mabul zullen ontmoeten.
Hoewel we allemaal uitkijken om naar de Kaaimaneilanden te zeilen, worden we overvallen door een gevoel van bezorgdheid bij het vooruitzicht van de windrichting in de tweede fase van onze reis. De wind draait dan naar het westen en vervolgens naar het noorden, perfect voor onze vrienden die vanuit Guatemala hun zeilreis zullen starten, maar een nachtmerrie voor ons, waardoor we recht tegen de wind in moeten zeilen om de gewenste bestemming te bereiken. De onvermijdelijke confrontatie zal ons dan dwingen tot een ware strijd met de elementen, waarbij we voortdurend overstag moeten gaan en constant proberen zo hoog mogelijk aan de wind te blijven zeilen, wat een uitdaging is voor onze boot. Ik hoor de hard klappen al die we op het water zullen maken en de vibraties die door de boot zullen gaan. Dee kans dat er iets kapot gaat aan boord is dan groot.
Daarnaast waarschuwen de voorspellingen ons voor de opkomst van extra hoge golven, die onze reis van nog meer ongemak en onzekerheid zou kunnen voorzien. Dit moet je niet willen. De stress en constante alertheid moet je niet op willen zoeken als het niet echt nodig is.
Twee dagen voor ons vertrek, hebben we besloten dat de ontmoeting niet zal plaatsvinden op de Kaaimaneilanden, maar op het mysterieuze Isla de Providencia. Ons avontuur krijgt nu vorm, met een gedetailleerd plan voor onze route dat de opwinding doet stijgen. Nu kunnen we ons richten op hoe we, te midden van de uitgestrekte oceaan, verbonden blijven met de rest van de wereld. Aan boord hebben we zowel Starlink als een Iridium GO. Echter, Starlink is nog niet geactiveerd voor gebruik op open zee, en we overwegen nu of we zowel Starlink als de Iridium GO activeren of durven we alles op Starlink te zetten? Na grondig onderzoek weten we nu dat we de optie voor oceaangebruik kunnen inschakelen voordat we vertrekken, en deze weer kunnen uitschakelen zodra we aankomen op Isla de Providencia. Daarnaast, als een veiligheidsnet in deze zee van onzekerheden, zullen we ook de Iridium GO activeren. Wie weet, het zou weleens ons levenslijntje kunnen zijn als Starlink zijn belofte niet nakomt op de golven van de oceaan.
Het mentaal voorbereiden op een langere zeiltocht is ook belangrijk in de reisvoorbereiding. We zijn ons bewust van de mogelijke uitdagingen die zich kunnen voordoen en bereiden ons voor op de uitdagendere weersomstandigheden die we tegemoet gaan op deze overtocht. Deze voorbereiding omvat automatisch het rekening houden met de aanzienlijke schommelingen van de boot, waardoor de kans op zeeziekte toeneemt. Daarnaast vormt uitgebreid koken aan boord een grote uitdaging, waarbij we de verhalen van medezeilers kennen waarbij potten en pannen met inhoud door de galley vliegen. Hoewel deze scenario’s kunnen voorkomen, streven we ernaar ze zoveel mogelijk te beperken.
Om hierop voorbereid te zijn, ben ik een dag voor vertrek al vroeg in de keuken bezig. Ik bereid ruime porties kikkererwten curry, sperziebonen curry, Dahl, Chili Con Carne en Biryani voor, die ik vervolgens in porties verdeel en in de vriezer bewaar. Het belang van goed eten tijdens de overtocht staat voorop, en op deze manier kan iedereen eenvoudig iets opwarmen, zelfs als de kokkin onverhoopt zeeziek zou worden.
Vermaak aan boord is van groot belang, vooral tijdens de momenten van wachten gedurende onze overtocht. Hoewel het wellicht vreemd klinkt, breng je zo’n 9 uur per dag min of meer in je eentje door en is het aan jou om jezelf te vermaken. Op dat moment slapen anderen, en onze dag- en nachtritmes kunnen verschillen. Iedereen kiest zelf welke boeken hij wil lezen, films of series hij wil kijken, of welke podcasts hij wil beluisteren, enzovoort. Voorafgaand aan de reis downloaden we alles en zorgen we ervoor dat het offline beschikbaar is.
De dag van vertrek is aangebroken. We downloaden de laatste weerberichten en maken nog een laatste inspectieronde rond de boot voor grondige controles. We controleren zorgvuldig of alles stevig is vastgezet en goed opgeborgen, terwijl Jeroen de laatste oliechecks uitvoert. Na deze laatste voorbereidingen geven we Neptunus een royale slok rum, omhelzen elkaar en wensen elkaar veel plezier en succes tijdens de overtocht. Onze overtocht van de Amerikaanse Maagdeneilanden naar Isla de Providencia is zo’n 1051 zeemijlen en we hebben allemaal zin in de overtocht. We halen het anker op en de andere boten, met wie we gisteravond pizza’s hebben gegeten, zwaaien ons uit. Je weet niet of je elkaar nog eens weer zult zien. Langzaam zien we de pier en de beschutte baai van Fredericksted kleiner worden.
Het zonnetje schijnt en al snel hebben we een ruime wind, met windsnelheden tussen de 21 en 30 knopen. Het duurt niet lang en voordat we onze downwind poles opzetten. Hierdoor kunnen we de Genua verder naar buiten uit trimmen, waardoor de boot met meer souplesse en stabiliteit over het water glijdt. De koers is bijzonder aangenaam en ondanks de golven van ongeveer 2 meter hoog, ervaren we nauwelijks hinder. Je merkt slechts dat de achterkant van de boot geleidelijk omhoogkomt en vervolgens rustig mee surft op de golven, als een soepele glijbaan. Onze vertrouwde hengel komt weer tevoorschijn, en we zijn nieuwsgierig of het geluk aan onze zijde zal staan bij het vissen. Zodra we op de juiste koers zeilen, zie je al snel iedereen ontspannen. Op de achtergrond klinkt aangename muziek, terwijl we gezellig kletsen en de diepblauwe oceaanoppervlakte afspeuren. De golven, die bij het breken een turquoise tint krijgen met een witte schuimlaag, dragen bij aan de steeds rustiger wordende sfeer aan boord van de boot. Groepen vliegende vissen springen uit het water, wellicht opgejaagd door grotere vissen eronder, terwijl ze boven water ook het risico lopen ten prooi te vallen aan de vogels in de lucht.
Terwijl de dag langzaam overgaat in de nacht merken we om ons heen veel scheepvaartverkeer, voornamelijk vrachtschepen en af en toe een cruiseschip dat we zien op ons Automatic Identification System (AIS). Vooral ‘s nachts is het essentieel om extra waakzaam te zijn. Tijdens mijn wacht maak ik contact met een vrachtschip op vier zeemijl afstand. Ik vertelde hen dat we de zeilboot My Motu aan hun stuurboordzijde hadden en dat onze routes elkaar zouden kruisen. Ik vraag vriendelijk of ze ons hebben opgemerkt en wat het beste plan is om elkaar, voor of achter, te passeren. Het werd mij al snel duidelijk dat ze ons nog niet hadden opgemerkt en ik kreeg een dringend verzoek om snelheid te minderen omdat ze van plan waren voor ons uit te varen. Ik leg uit dat als ik een golf afsurf, ik een snelheid bereik van ongeveer 7 zeemijl per uur, maar gemiddeld houd ik 6 zeemijl per uur aan. Uit voorzorg wijzig ik onze koers een paar graden naar het westen. Een kwartier later, op een afstand van iets minder dan één zeemijl, passeert het vrachtschip veilig voor ons, met het turbulente water achter hun schip duidelijk zichtbaar
De eerste vijf dagen van onze reis kunnen we zonder veel aanpassingen aan de zeilen onze koers aanhouden. Gedurende die tijd zijn we erin geslaagd twee vissen te vangen: een barracuda, die we zo vriendelijk hebben vrijgelaten, en een mahi-mahi, die, ondanks onze inspanningen, twee meter ontsnapte voordat hij hem aan boord werd gehesen vanwege de meedogenloze snelheid van onze boot. Dat was een tegenvaller, want dit was onze geplande smakelijke maaltijd. Teleurgesteld gooiden we snel de hengel weer uit, maar helaas hebben we daarna geen vis meer gevangen!
De nachten zijn rustig en we genieten van activiteiten zoals boeken lezen, films of series kijken en de sterren bewonderen. Starlink werkt redelijk goed, zolang de golven maar niet te ruw zijn en we zelfs midden op zee een videogesprek kunnen voeren. Op de zesde dag veranderde het weer, zoals verwacht. Met snelheden tussen de 28 en 33 knopen draait de wind naar het westen en vervolgens naar het noordwesten. Golven, die met een interval van minder dan 3 seconden een hoogte van 3,5 meter bereiken, slaan meedogenloos tegen de romp. Hierdoor voelt de boot alsof hij in een wilde achtbaan zit, waarbij hij ongeveer 40 graden zijwaarts wordt geduwd. Zelfs de gangboorden gaan onder water, wat bij onze boot niet zo snel gebeurt, en in het begin is het behoorlijk zenuwslopend.
Bij het aanschouwen van die hoge golven in het begin, ondergaat mijn lichaam een onmiddellijke reactie: mijn nek-, schouder- en kaakspieren spannen zich krachtig aan, als een automatische verdedigingsreactie tegen de overweldigende kracht van de zee. Ik worstel met de intensiteit van het moment, waarbij mijn zintuigen scherp staan en mijn geest heen en weer geslingerd wordt tussen het verleden en het heden.
Ik probeer wanhopig mijn focus in het nu te houden, maar de angst om te verdrinken sluimert als een donkere schaduw in mijn bewustzijn. Het is alsof ik teruggevoerd word naar dat angstaanjagende moment onder het surfzeil op het Grevelingenmeer, waar ik lag, verstrengeld in mijn eigen worsteling, vastberaden om los te komen. De herinneringen aan die benauwende ervaring knagen aan mijn innerlijke rust, terwijl ik de onrustige golven trotseer.
In mijn gedachten weerklinkt de echo van Jeroens reddende handeling, net op het nippertje, wat mijn huidige gevoelens verder intensifieert. De uren verstrijken, maar het duurt even voordat ik me aanpas aan de deining van de boot. Langzaam verandert de oorspronkelijke angst in een vertrouwd gevoel, en lukt het me om het vertrouwen in zowel mezelf als de boot te herwinnen.
Plotseling doorklieft een oorverdovende knal de lucht, en onze ogen registreren met ongeloof de brute aanval van een golf die meedogenloos tegen de onderkant van de dinghy beukt, waardoor een spanband abrupt knapt. In een flits omgordt Jeroen zich met zijn reddingsvest en met vastberadenheid aan onze zojuist verworven levenslijnen, grijpt hij een nieuwe spanband en stuurt hij zichzelf richting de geteisterde dinghy. De dreiging van een mogelijk verlies van onze waardevolle dinghy drijft ons adrenalinepeil omhoog, terwijl Jeroen zich vastklampt aan zijn taak, wetende dat het voorkomen van een tweede spanband falen cruciaal is.
Bij elke naderende monsterlijke golf slaat mijn hart over, en ik roep waarschuwingen naar Jeroen, zodat hij zich kan vastklampen en niet het gevaar loopt te worden meegesleurd door de woeste zee. De angst voor het verlies van een bemanningslid aan de genadeloze oceaan is tastbaar, en de lucht is doordrongen van spanning terwijl we machteloos toekijken terwijl de natuur haar meedogenloze kracht ontketent. Uiteindelijk, wanneer Jeroen veilig terugkeert naar de beschermende omhelzing van de cockpit, voelen Rajesh en ik een golf van opluchting door ons heen spoelen.
Af en toe wordt valt er iets van zijn oorspronkelijke plek. We onderzoeken dan wat er precies is gevallen en bergen het op een veiligere plek. Die dag lijkt de tijd tergend langzaam voort te kruipen, alsof de golven genadeloos en met opzet elke stap voorwaarts proberen te dwarsbomen, hoewel de realiteit anders suggereert. Toch zeilen we langzamer dan op de andere dagen. Binnen in de boot worden zelfs eenvoudige taken, zoals het bereiden en opwarmen van voedsel, een ware beproeving. Binnenin de boot is het cruciaal om je stevig vast te houden tijdens het koken en/of voortbewegen; een kort moment van onoplettendheid kan onbedoeld leiden tot een abrupte lancering. Ik herinner me één dergelijk incident, terwijl Jeroen er zelfs twee keer het slachtoffer van werd.
Tijdens onze nachtwachten bleek rustig een boek lezen of een film kijken vrijwel onmogelijk, omdat de onvoorspelbare zee voortdurend onze aandacht opeiste. We waren gedwongen voortdurend waakzaam te zijn, met een scherp oog op de golven en onze omgeving.
Ik moest radiocontact opnemen met twee vrachtschepen omdat we anders een aanvaring zouden kunnen krijgen. Opnieuw bewees het belang van ons contact zichzelf; anders hadden ze ons waarschijnlijk over het hoofd gezien. Gelukkig pasten beide vrachtschepen hun koers en snelheid aan en passeerden ze veilig achter ons. Dit roept de intrigerende vraag op: is er altijd een attente bemanning aanwezig in de navigatieruimte van deze gigantische schepen?
Na vijf dagen onder een stralende zon en drie dagen geteisterd te zijn door stormen op de onstuimige zee, bereikten we Isla de Providencia. Een overvloedige regenbui begroette ons terwijl we dichterbij kwamen, maar zelfs dat kon de opborrelende vreugde niet bedwingen. De emoties kwamen tot leven toen we onze zeilvrienden van Sailing Mabul weer omhelsden, de onderlinge band voelbaar. Het was een vreugdevolle hereniging, en we kijken enthousiast uit naar het volgende hoofdstuk van onze gezamenlijke reis.