Nederlandse versie staat onder de Engelse versie.

Will this long-awaited reunion lead to an unforgettable sailing adventure, where joy and fun go hand in hand? Or will the waves of seasickness throw a spanner in the works, creating unexpected challenges?

The day has finally arrived, a day we have been looking forward to for a whole year. Today my dear sister Hanneke lands, together with her beloved family. This moment is so special because a year ago we agreed that they would come and visit us. The joy and excitement I feel are overwhelming. Our bond as sisters has always been strong and has a special meaning in our lives. For twenty years we have had a sisters night every week where we gathered and shared our joys and sorrows. It was a tradition that brought us closer together and helped us feel each other’s support and love, even when life got challenging. The decision to take this trip was perhaps the hardest of all. It meant giving up our beloved sister nights and that was not an easy choice, but we understood that this time with Hanneke and her family would give us the chance to create even more precious memories. As I wait to hold Hanneke in my arms, I reflect on all the moments we shared together. From our childhood adventures to the adult years of supporting each other through thick and thin, our sisterly bond is a priceless treasure that I will cherish forever. Standing here, I feel a mixture of emotions; joy, excitement and a touch of melancholy. Most of all I feel gratitude that we have this bond with each other and that we can share this special moment together. I look forward to welcoming my sister and her family to our boat and our hearts and I know this reunion will be a memory to cherish forever. With a warm smile on my face I look forward to the unforgettable time ahead. The tension and excitement are palpable as we wait impatiently in the arrivals hall. Then, finally, we see them appear. Our beloved, dear, family, they come right up to us and we fly into each other’s arms. It feels like a dream come true, and I pinch myself occasionally to make sure this moment doesn’t fade away. With a radiant smile on our face, the seven of us get into the taxi. A twenty minute drive to Fort de France, where our boat is patiently waiting for us. The moment we’ve fantasized about so much. When the taxi pulls up at the roundabout, we know we won’t have far to walk to our dinghy, the next means of transport that will lead us to the boat. Once on board we give everyone a short tour. There is little time to recover, but the energy and joy are indomitable.

We start the engine and head straight for Grande Anse. Tomorrow Rajesh will start his last days of the diving course and because of the heat Tessa and Jasper want to go for a swim. The fatigue of Hanneke, Teunis, Tessa and Jasper from the journey is palpable, but they bravely keep their eyes open and somewhat tense they embark on this adventure. We sail on the engine at a leisurely pace to Grande Anse, so that everyone can get used to the movements of the boat. The sun was already slowly waning, a sign of the end of the day, when we dropped anchor in the sheltered bay 30 minutes later. Jeroen swims to the anchor and immediately encounters a beautiful turtle. Jeroen gave a thumb up to us on board, a sign that the anchor was firmly anchored and the engine could be turned off. The water invites us to cool down and everyone takes a refreshing dip in the sea water. As the evening wore on, the sun slowly dipped below the horizon. We spent our first sundowner together aboard the boat, toasting the start of an unforgettable adventure. The smell of freshly prepared meals filled the air and we sat together at the table.

Again I pinch myself, yes they are real. After the meal and a social get-together, we retired to our cabins for a well-deserved good night’s sleep. In the stillness of the night, as the sound of the sea gently rocked us to sleep, we wondered how everyone would sleep. Would the excitement and impressions of the day color their dreams? The next morning, we were greeted with a beaming smile. A joint acknowledgment that it had been a wonderful night filled us with relief. After breakfast, we started a day full of discoveries. Jeroen first brought Rajesh to the diving school with the dinghy. Then we gathered all the snorkel gear and put on our swimming gear. Today we take a short walk from Grande Anse to Anse d’Arlet. The sight of the rocks protruding about twenty meters from the beach at Anse d’Arlet, where it was only three meters deep, filled us with excitement. This was the ideal place to introduce Hanneke, Teunis, Tessa and Jasper to snorkeling. Although Jasper and Hanneke are no heroes in the sea, we were hopeful that this tranquil place would open their hearts to the hidden beauty of the underwater world. Full of anticipation and yet a little nervous, we helped each other put on the snorkeling equipment. Once we got into the clear water, we were greeted by the colourful fish that curiously swam around us. Jasper and Hanneke took it easy and as they gained confidence, you slowly saw them relax. These were the precious moments we lived for; sharing new experiences together, overcoming fears and creating unforgettable memories. Back on the beach, Jasper and Hanneke beamed with happiness and pride. After a short break, during which we all enjoyed the warm sand and salty sea air, I asked Tessa to join me for a second snorkeling adventure. I knew there would be a lot of turtles here too and took her to look for them. Not only turtles crossed our path, but also an eagle ray and squid made their appearance. At each meeting the sea filled with Tessa’s joyful exclamations and the enthusiastic squeals of happiness I still hear in my ears. Back on the beach, Tessa enthusiastically told Jasper what we had seen. His eyes sparkled with curiosity, and he was determined to see the turtles with his own eyes. Together with Jasper I went looking for the turtles again, of which I had good hopes to encounter them again. Yes, the magic repeated itself. We saw a turtle slowly rise to the surface to take a breath. Jasper’s face lit up. “Awesome!” he exclaimed, almost unintelligibly underwater. We swam on together and came across two more turtles. When we swam towards the beach, to my surprise we saw Jeroen, Teunis, Tessa and Hanneke approaching. I’m so proud of Hanneke, who I know will have more than seven colors coming out of her behind right now. I gripped her hand tightly, to make her feel that she was not alone and that I understood her. Together we saw several turtles and once back on the beach you saw Hanneke slowly relax. She did it. Back on the boat, we met Rajesh, who was beaming with happiness after an unforgettable diving experience. He had made a dive and had descended to a depth of no less than 40 meters. The excitement could be read on his face as he told about the special encounter with a beautiful seahorse. After lunch we brought Rajesh back to the dive school and we had a lot of fun with Tessa and Jasper as they slid behind the dinghy with the supboards, and then they enthusiastically paddled on the boards around the boat. After the adventure on the water it was time to go ashore for a walk. While I prepared dinner on the boat, they enjoyed the surroundings. An hour later they were all back on board, and soon we were all seated at the table. Rajesh’s second dive today was also very nice. This time the tables were turned underwater; he became the instructor and his own instructor became the apprentice. With a sparkle of pride and satisfaction, Rajesh gave the necessary directions, and his instructor obediently followed. After this special dive, the moment had come for Rajesh to receive his level 2 certificate. A sense of triumph filled his heart when he received the coveted certificate. “Yes, great job! Congratulations!”

After dinner, the card game began and the competitive spirits emerged. Seven fanatics who were all determined to win. It was a joy to watch us tease each other, angry looks were exchanged and sometimes even some grunts passed over the table as they tried to outdo each other. Jasper emerged as the big winner, and his triumphant smile spoke volumes. “Well done Jasper!” The next day Rajesh goes for an extra dive that he received as a gift from the diving school. Last night the Dutch boat SY Topaas also arrived in the bay of Grande Anse and she came on board with us this morning for a chat and the kids swam. After lunch, the moment came when Jasper started to get a little nervous: the sailing trip to Sainte Anne. With the necessary precautions we hoped to avoid seasickness, but unfortunately we had to adjust the plans a bit along the way. Jasper indeed got into trouble and we decided to continue the the sailing trip on motor, so that it would be a lot shorter, but less comfortable against the wind. Once we arrived in Sainte Anne, Jasper quickly recovered and the water invited us for a refreshing swim and soon we were swimming around the boat and Jasper and Tessa were doing somersaults from the boat.

Jeroen went to the town of Sainte Anne with Rajesh and Hanneke later in the afternoon to check out and they took tasty pizzas back on board. Our next destination was Bequia, a sailing trip of no less than 20 hours. The preparations were in full swing and Hanneke and I went to get the last fresh groceries. At 2 pm we raised the anchor and, as is tradition, gave the Neptune a sip of rum as a tribute to the sea. The wind was in our favor and although we try out new tactics, Jasper suffers from seasickness. He found comfort on the foredeck, with a bucket for his best friend and mom and dad beside him, where he could feel the wind and the salty sea air. Teunis and Tessa also feel slightly seasick. Only Hanneke is not bothered by anything, as long as she doesn’t have to go inside to pee. At Saint Lucia we were suddenly treated to a pod of dolphins happily swimming in front of the boat. The joy and wonder in everyone’s eyes was priceless. How lucky to be able to experience this. As it slowly started to get dark, and the sky filled with a beautiful mix of warm colors, it was time for everyone to gather in the cockpit. The sunset was beautiful to watch, but for Jeroen, Rajesh and me it was also a moment when our stomachs started to growl. No one else wanted to eat. When I see them sitting in the cockpit like this I have to think back to our first crossing, where we were not much different than they are now. While Tessa made another attempt to rest below decks, they all finally decided to stay in the cockpit. Our usual shifts began and we navigated the boat through the darkness of night. The wind picked up and we sailed at 7 to 8 knots towards Bequia. During the night we had to reef or roll out the sails a few times to maintain the ideal course. Hanneke, who had stayed up all night, was completely in her own world, engrossed in a book that she devoured from cover to cover. Dawn broke and at 6:15 am we finally reached the serene bay of Port Elizabeth. A sense of triumph and satisfaction washed over us, knowing that we had overcome the challenges of the night. Everyone was somewhat exhausted and also proud that we managed to reach Bequia safely.

The rest of the day we took the time to recover and we all get the necessary extra hours of sleep. Hanneke, Teunis, Tessa and Jasper found the journey intense, but they too could now relax and enjoy the tranquillity of the island. Jeroen, always the caring and responsible soul with us on board, took all the passports and went to customs and immigration to check us in. The first stamps were put in the passports of Hanneke, Teunis, Tessa and Jasper. To celebrate this milestone, we decided to go out for dinner the next day. Despite the rain, we were not discouraged and took a walk to Fort Hamilton. The normally beautiful views were now unfortunately blocked by a cloud cover and rain. The days in Bequia were filled with hiking, reading, snorkeling, chatting, good food and games.

After three fun days, we continued our sailing adventure to the Tobago Cays. Jasper, without hesitation, took a seat on deck, accompanied by his faithful companion, the blue bucket and Teunis. After five hours of sailing, we arrived at this paradise destination and dropped anchor in the clear blue water. All around us we see nothing but clear blue water in 50 shades of blue, turtles curiously come to take a look above water and small islands with white beaches and palm trees on them. We will spend the next few days here, not only will we have good weather and we will look for the nurse sharks. You can read all about these adventures in the next blog.

Van Zussenavond tot Zeilavontuur: Een Onvergetelijk Weerzien

Zal dit langverwachte weerzien leiden tot een onvergetelijk zeilavontuur, waar vreugde en plezier hand in hand gaan? Of zullen de golven van zeeziekte roet in het eten gooien, waardoor er onverwachte uitdagingen ontstaan?

De dag is eindelijk aangebroken, een dag waar we een heel jaar lang naar hebben uitgekeken. Vandaag landt mijn dierbare zusje Hanneke, samen met haar geliefde familie. Dit moment is zo bijzonder omdat we een jaar geleden hadden afgesproken dat ze ons zou komen bezoeken. De vreugde en opwinding die ik voel zijn overweldigend. Onze band als zussen is altijd sterk geweest en heeft een speciale betekenis in ons leven. Al twintig jaar lang hebben we elke week een zussenavond gehad, waarop we samenkwamen en onze vreugden en zorgen deelden. Het was een traditie die ons dichter bij elkaar heeft gebracht en ons heeft geholpen elkaars steun en liefde te voelen, zelfs als het leven uitdagend werd. Het besluit om deze reis te maken was misschien wel het moeilijkst van allemaal. Het betekende dat we onze geliefde zussenavonden moesten opgeven en dat was geen gemakkelijke keuze, maar we begrepen dat deze tijd samen met Hanneke en haar familie ons de kans zou geven om nog meer kostbare herinneringen te creëren. Terwijl ik wacht op het moment dat ik Hanneke in mijn armen kan sluiten, overdenk ik alle momenten die we samen hebben gedeeld. Van onze jeugdavonturen tot de volwassen jaren waarin we elkaar hebben gesteund door dik en dun, onze zussenband is een onschatbare schat die ik voor altijd koester. Nu ik hier sta, voel ik een mengeling van emoties; blijdschap, opwinding en een vleugje melancholie. Bovenal voel ik dankbaarheid dat we deze band met elkaar hebben en dat we dit speciale moment samen kunnen delen. Ik kijk ernaar uit om mijn zusje en haar familie te verwelkomen op onze boot en ons hart en ik weet dat dit weerzien een herinnering zal worden om voor altijd te koesteren. Met een warme glimlach op mijn gezicht kijk ik uit naar de onvergetelijke tijd die voor ons ligt. De spanning en opwinding zijn tastbaar terwijl we vol ongeduld in de aankomsthal staan te wachten. Dan, eindelijk, zien we ze verschijnen. Onze geliefde, dierbare, familie, ze komen recht op ons aflopen en we vliegen elkaar in de armen. Het voelt als een droom die werkelijkheid is geworden, en ik knijp mezelf af en toe zachtjes om zeker te zijn dat dit moment niet vervliegt. Met een stralende glimlach op ons gezicht stappen we met zijn zevenen in de taxi. Een ritje van twintig minuten richting Fort de France, waar onze boot geduldig op ons wacht. Het moment waar we al zoveel over gefantaseerd hebben. Wanneer de taxi bij de rotonde stopt, weten we dat we niet ver hoeven te lopen naar onze dinghy, het volgende vervoersmiddel dat ons naar de boot zal leiden. Eenmaal aan boord geven we iedereen een korte rondleiding.

Er is weinig tijd om bij te komen, maar de energie en vreugde zijn ontembaar. We starten de motor en zetten direct koers naar Grande Anse. Morgen zal Rajesh beginnen aan zijn laatste dagen van de duikcursus en vanwege warmte willen Tessa en Jasper nog even zwemmen. De vermoeidheid bij Hanneke, Teunis, Tessa en Jasper van de reis is voelbaar, maar ze houden hun oogjes dapper open en enigszins gespannen gaan ze dit avontuur aan. We varen op de motor in een rustig tempo naar Grande Anse, zodat iedereen aan de bewegingen van de boot kan wennen. De zon begon al langzaam in kracht af te nemen, een teken dat de dag ten einde liep, toen we het anker 30 minuten later lieten zakken in de beschutte baai. Jeroen zwemt naar het anker toe en komt direct een mooie schildpad tegen. Jeroen stak zijn duim omhoog naar ons aan boord, een teken dat het anker stevig verankerd was en de motor kon worden uitgezet. Het water nodigt ons uit om af te koelen en iedereen neemt een verfrissende duik in het zeewater. Naarmate de avond vorderde, daalde de zon langzaam onder de horizon. We brachten onze eerste sundowner samen door aan boord van de boot, terwijl we toostten op het begin van een onvergetelijk avontuur. De geur van versbereide maaltijden vulde de lucht en we schoven gezamenlijk aan tafel. Nogmaals knijp ik mezelf eventjes, ja ze zijn er echt. 

Na de maaltijd en een gezellig samenzijn, trokken we ons terug naar onze hutten voor een welverdiende goede nachtrust. In de stilte van de nacht, terwijl het ruisen van de zee ons zachtjes in slaap wiegde, vroegen we ons af hoe iedereen zou slapen. Zouden de opwinding en indrukken van de dag hun dromen kleuren? De volgende ochtend werden we begroet met een stralende glimlach. Een gezamenlijke bevestiging dat het een heerlijke nacht was geweest, vulde ons met opluchting. Na het ontbijt begonnen we aan een dag vol ontdekkingen. Jeroen bracht eerst Rajesh met de dinghy naar de duikschool. Daarna verzamelden we alle snorkelspullen en trokken we onze zwemspullen aan. Vandaag maken we een korte wandeling van Grande Anse naar Anse d’Arlet. De aanblik van de rotsen die ongeveer twintig meter van het strand aflagen in Anse d’Arlet, waar het slechts drie meter diep was, vulde ons met opwinding. Dit was de ideale plek om Hanneke, Teunis, Tessa en Jasper kennis te laten maken met het snorkelen. Hoewel Jasper en Hanneke geen helden zijn in de zee, waren we hoopvol dat deze rustige plek hun harten zou openen voor de verborgen schoonheid van de onderwaterwereld. Vol verwachting en toch een beetje nerveus, hielpen we elkaar met het aantrekken van de snorkeluitrusting. Toen we eenmaal in het heldere water waren, werden we begroet door de kleurrijke vissen die nieuwsgierig om ons heen zwommen. Jasper en Hanneke deden rustig aan en naarmate ze meer vertrouwen kregen, zag je ze langzaam ontspannen. Dit waren de kostbare momenten waar we voor leefden; samen nieuwe ervaringen opdoen, angsten overwinnen en onvergetelijke herinneringen creëren. Terug op het strand, straalden Jasper en Hanneke van geluk en trots. Na een korte pauze, waarin we allemaal genoten van het warme zand en de zilte zeelucht, vroeg ik Tessa mee te gaan voor een tweede snorkelavontuur. Ik wist dat hier ook veel schildpadden zouden zijn en nam haar mee om naar ze opzoek te gaan. Niet alleen schildpadden kruisten ons pad, maar ook een adelaarsrog en inktvissen maakten hun verschijning. Bij elk ontmoeting vulde de zee zich met de vreugdevolle uitroepen van Tessa en de enthousiaste gilletjes van geluk hoor ik nog in mijn oren. Terug op het strand vertelde Tessa vol enthousiasme aan Jasper wat we allemaal hadden gezien. Zijn ogen fonkelden van nieuwsgierigheid, en hij was vastberaden om de schildpadden met eigen ogen te aanschouwen. Samen met Jasper ging ik opnieuw opzoek naar de schildpadden, waarvan ik goede hoop had ze nogmaals tegen te komen. Ja, de magie herhaalde zich. We zagen een schildpad langzaam opstijgen naar het wateroppervlak om adem te halen. Jaspers gezicht lichtte op. “Geweldig!” riep hij uit, bijna onverstaanbaar onder water. We zwommen samen verder en kwamen nog twee schildpadden tegen. Toen we richting het strand zwommen, zagen we, tot mijn verbazing, Jeroen, Teunis, Tessa en Hanneke naderen. Ik ben zo trots op Hanneke, waarvan ik weet dat er meer dan zeven kleuren uit haar achterste zullen komen op dit moment. Ik greep haar hand stevig vast, om haar te laten voelen dat ze niet alleen was en ik haar begreep. Samen zagen we diverse schildpadden en eenmaal terug op het strand zag je Hanneke langzaam ontspannen. Ze heeft het gedaan. Eenmaal terug op de boot, ontmoetten we Rajesh, die straalde van geluk, na een onvergetelijke duikervaring. Hij had een duik gemaakt en was maar liefst tot 40 meter diepte afgedaald. De opwinding was van zijn gezicht af te lezen terwijl hij vertelde over de bijzondere ontmoeting met een prachtig zeepaardje. Na de lunch brachten we Rajesh terug naar de duikschool en hebben we met Tessa, Jasper veel pret gemaakt toen ze met de supboards achter de dinghy aan gleden, en daarna peddelden ze enthousiast zelf op de boards rondom de boot. Na het avontuur op het water was het tijd om aan land te gaan voor een wandeling. Terwijl ik op de boot het avondeten bereidde, genoten zij van de omgeving. Een uur later waren ze allemaal weer terug aan boord, en al gauw zaten we met zijn allen aan tafel. Ook Rajesh zijn tweede duik van vandaag was erg leuk geweest. Deze keer werden de rollen onderwater omgedraaid; hij werd de instructeur en zijn eigen instructeur werd de leerling. Met een sprankeling van trots en voldoening gaf Rajesh de nodige aanwijzingen, en zijn instructeur volgde gehoorzaam. Na afloop van deze bijzondere duik was het moment aangebroken waarop Rajesh zijn level 2-brevet in ontvangst mocht nemen. Een gevoel van triomf vulde zijn hart toen hij de felbegeerde certificaat in handen kreeg. “Yes, super gedaan! Gefeliciteerd!”

Na het eten begon het kaartspel en de competitieve geesten kwamen tevoorschijn. Zeven fanatiekelingen die allemaal vastberaden waren om te winnen. Het was een genot om te zien hoe we elkaar plaagden, boze blikken werden uitgewisseld en soms gingen er zelfs wat grommen over de tafel terwijl ze elkaar probeerden te overtreffen. Jasper ontpopte zich als de grote winnaar, en zijn triomfantelijke glimlach sprak boekdelen. “Well done, Jasper!”. De volgende dag gaat Rajesh nog een extra duik maken die hij cadeau heeft gekregen van de duikschool. Gisteravond was ook de Nederlandse boot SY Topaas aangekomen in de baai van Grande Anse en zij kwam deze ochtend bij ons aan boord voor een praatje en de kids hebben gezwommen. Na de lunch, brak het moment aan waarop Jasper wat nerveus begon te worden: de zeiltocht naar Sainte Anne. Met de nodige voorzorgsmaatregelen hoopten we zeeziekte te voorkomen, maar helaas moesten we onderweg de plannen wat bijstellen. Jasper kreeg inderdaad last en we besloten de tocht deels op motor te vervolgen, zodat die vooral een stuk korter zou duren, maar wel minder comfortabel tegen de wind in. Eenmaal aangekomen in Sainte Anne, knapte Jasper snel op en nodigde het water ons uit voor een verfrissende duik en al snel zwommen we rond de boot en maakten Jasper en Tessa salto’s vanaf de boot.

Jeroen ging later in de middag samen met Rajesh en Hanneke naar het stadje Sainte Anne om uit te checken en ze namen smakelijke pizza’s mee terug aan boord. Onze volgende bestemming was Bequia, een zeiltocht van maar liefst 20 uur. De voorbereidingen waren in volle gang en Hanneke en ik gingen op pad om de laatste verse boodschappen te halen. Om 14 uur ‘s middags haalden we het anker op en gaven we, zoals traditie, de Neptunus een slokje rum als eerbetoon aan de zee. De wind stond in ons voordeel en hoewel we nieuwe tactieken uitproberen heeft Jasper wel last van zeeziekte. Hij vond troost op het voordek, met een emmer als zijn beste vriend en papa en mama naast zich, waar hij de wind en de zilte zeelucht kon voelen. Ook Teunis en Tessa voelen zich licht zeeziek. Alleen Hanneke heeft nergens last van, zolang ze niet naar binnen hoeft om te plassen. Bij Saint Lucia werden we plotseling getrakteerd op een groep dolfijnen die vrolijk voor de boot zwommen. De blijdschap en verwondering in de ogen bij iedereen was onbetaalbaar. Wat een geluk om dit mee te mogen maken. Toen het langzaam donker begon te worden, en de lucht zich vulde met een prachtige mix van warme kleuren, was het tijd voor iedereen om zich in de cockpit te verzamelen. De zonsondergang was mooi om te zien, maar voor Jeroen, Rajesh en mij was het ook een moment waarop onze magen begonnen te knorren. Verder had niemand zin in eten. Als ik hun zo zie zitten in de cockpit moet ik even terugdenken aan onze eerste overtocht, waarbij we er niet veel anders bijzaten dan zij nu. Terwijl Tessa nog een poging deed om beneden decks te rusten, besloten ze uiteindelijk allemaal in de cockpit te blijven. Onze gebruikelijke shifts begonnen en we navigeerden de boot door de duisternis van de nacht. De wind begon aan te trekken, en we zeilden met een snelheid van 7 tot 8 knopen richting Bequia. Tijdens de nacht moesten we een paar keer de zeilen reven of juist weer wat uitrollen om de ideale koers te behouden. Hanneke, die de hele nacht wakker was gebleven, bevond zich helemaal in haar eigen wereld, verdiept in een boek dat ze van kaft tot kaft verslond. Het ochtendgloren brak aan en om 06.15 uur bereikten we eindelijk de serene baai van Port Elizabeth. Een gevoel van triomf en voldoening overspoelde ons, wetende dat we de uitdagingen van de nacht hadden overwonnen. Iedereen was enigszins uitgeput en ook trots dat we Bequia veilig hebben weten te bereiken.

De rest van de dag namen we de tijd om bij te komen en pakken we allemaal de nodig extra uurtjes slaap. Hanneke, Teunis, Tessa en Jasper vonden de reis intens, maar ook zij konden nu ontspannen en genieten van de rust van het eiland. Jeroen, altijd de zorgzame en verantwoordelijke ziel bij ons aan boord, nam alle paspoorten mee en ging naar de douane en immigratie om ons in te checken. De eerste stempels werden in de paspoorten van Hanneke, Teunis, Tessa en Jasper gezet. Om deze mijlpaal te vieren, besloten we de volgende dag uit eten te gaan. Ondanks de regen lieten we ons niet ontmoedigen en maakten we een wandeling naar Fort Hamelton. De normaal gesproken zo mooie uitzichten werden nu helaas geblokkeerd door een wolkendek en regen. De dagen in Bequia waren gevuld met wandelen, lezen, snorkelen, kletsen, lekker eten en spelletjes.

Na drie leuke dagen gingen we verder met ons zeilavontuur naar de Tobago Cays. Jasper, nam zonder aarzeling plaats op het dek, vergezeld door zijn trouwe metgezel, de blauwe emmer en Teunis. Na vijf uur zeilen kwamen we aan bij deze paradijselijke bestemming en lieten we het anker in het helderblauwe water zakken. Rondom ons heen zien we niets anders dan helderblauw water in 50 tinten blauw, schildpadden die nieuwsgierig bovenwater een kijkje komen nemen en kleine eilandjes met witte stranden en palmbomen erop. De komende dagen zullen we hier doorbrengen, hebben we niet alleen mooi weer en gaan we opzoek naar de verpleegstershaaien. Deze avonturen lezen jullie allemaal in de volgende blog.