Let’s be honest: how many of you have ever woken up with that strange gut feeling whispering, “This is not your day. Just go back to sleep!” This morning was one of those moments for me. I can’t pinpoint why that feeling was there, especially on an important day! So, I decided to share it with Jeroen and Rajesh, and quickly, we all agreed that it would be wiser for me to take the dinghy to the shore to catch the lines when they arrived.
The day we had been eagerly anticipating we had finally arrived. Today, we were entering the harbour, and I was nervous due to the limited steering capabilities and the occasional wheel blockage. Before we could set off, Jeroen discovered that the anchor chain needed cleaning because the algae was attached. Jeroen and Rajesh had to go into the water to scrub the algae off. If you don’t thoroughly clean the chain before it goes into the anchor locker, it creates an odour suspiciously resembling spoiled fish. How do we know this? Unfortunately, through trial and error. About eight months ago, we were anchored here for three weeks, and we didn’t notice how much algae was on the chain. Three days later, we were desperately searching all the cabinets on the boat to figure out where that smell was coming from. When we finally discovered that the anchor chain wasn’t clean before entering the locker, we faced an unpleasant and time-consuming task. We had to clean the chain thoroughly, unroll the full hundred meters, and give the anchor locker a thorough cleaning. Let me tell you, we learned our lesson the hard way! Jeroen and Rajesh went into the water with scrub brushes at the ready. Fortunately, the algae growth was limited to the first 10 meters of the 40-meter-long anchor chain we had unrolled. Then, I hopped in the dinghy and went ahead to the shore in the harbour to be ready to catch the lines. Being already on the dock gave us more peace of mind than hoping someone on the dock would be there to catch the lines. As we headed to the harbour, Jeroen and Rajesh noticed that the compass wasn’t working correctly. Fortunately, they quickly realized that it was because there was a can of tuna too close to the compass.
As Jeroen and Rajesh approached the harbour, Jeroen hailed the harbour master on the VHF radio. I saw a boat from the harbour with an employee heading their way and stopped him for a moment to ask where our boat would dock. He pointed to the spot between an Amel 50 and a Beneteau where we had to go back in. I glanced at the Amel 50, a brand-new boat worth over a million euros. Hopefully, everything would go smoothly.
I informed the owner of the Beneteau about our steering issues and asked if he could provide an extra fender if needed. He smiled and asked if I was a bit nervous. I laughed and admitted that I was somewhat tense and wanted to dock without causing any damage to other boats. He gave me a reassuring wink and said, “It will be fine.” It’s always lovely when people react calmly and sense you could use a little support. The owner of the Amel wasn’t present; there were Amel technicians aboard.
The harbour employee moved an anchor buoy, allowing Jeroen to manoeuvre the boat backwards to the shore. Our bow thruster came in handy at that moment. Jeroen approached slowly, and the owner of the Beneteau informed Rajesh that he was ready with an extra fender if necessary so Rajesh could focus on throwing all the lines to the shore. Rajesh threw the first line to me, which I quickly secured, and then he tossed the other line. Afterwards, he rushed to the bow of the boat to hand the line to the harbour employee, who securely attached it to a forward anchor buoy. Yes! We breathed a sigh of relief, knowing we docked the boat without damaging other vessels.
At this moment, there is a calm before the approaching storm. Hurricane Tammy is on its way, and she probably will hit the mainland on Thursday or Friday. According to the current forecast, Martinique will likely be the first to be affected before Tammy moves north. We can only hope that the repair goes smoothly so we can depart on Wednesday. Jeroen is preparing to go to Amel to report our arrival and inquire if they can start work tomorrow morning. At that moment, an Amel technician approached us and asked if they could begin this afternoon. For us, this is good news, and we indicate that it’s not a problem. That afternoon, François begins the job, removing the worn-toothed strips for the rudder drive. One tooth of the toothed strips broke off, and some are worn. The Amel technician was installing the new toothed strips. The next day, François returns and checks all the bolts and cables running to the rudder. He replaces some bolts on the rudder, lubricates the wires, and adjusts them.
That afternoon, we make the final preparations for our crossing: we settle the bill with Amel, handle customs and immigration formalities, pay the harbour fees, and stock up on groceries for the next two weeks. We are excited to head to Carriacou to escape the approaching storm. The departure goes smoothly, and the steering wheel moves effortlessly in my hands, which is a beautiful feeling. Once we leave the channel, we hoist our sails and set course for Tyrell Bay in Carriacou. When we turn off the engine, we all exchange smiles. After five weeks of being stationary in Sainte Anne, we are finally sailing again.
Due to light winds, we sail at a leisurely pace of four knots, and I speak for all of us when I say that we don’t mind. Even if it takes two days to reach Carriacou, feeling the wind and the saltwater splashes on our faces, seeing flying fish leaping out of the water, and brown booby birds hunting for their favourite prey are familiar sights during our sailing journeys. Off the coast of Saint Lucia, dolphins come to say hello before continuing. For dinner, I prepared a chickpea curry with rice, and we enjoyed it during the sunset. We chat a bit before our watch schedule begins. We try to minimize the use of the engine. Still, when the wind completely dies down, we occasionally start the engine, especially when sailing behind islands where the wind often vanishes. During our trip, we saw no other boats. Our watches go smoothly. Jeroen and Rajesh both watch a movie, while I, in addition to writing, mainly gaze at the stars. Millions of stars shine brightly in the sky. I see four shooting stars, but there were likely many more, as I can’t look in all directions simultaneously.
After a little over 25 hours of sailing, we reach Tyrell Bay. Once we drop anchor, Jeroen and Rajesh launch the dinghy and attach the outboard motor. Through SailClear, an online check-in system used by many islands, I had already made an arrival notification. Then Jeroen goes to the customs and immigration office. Only 15 minutes later, he returns. He got lucky; the employees were about to close the doors early to go home. They asked Jeroen if he had registered through SailClear, and when he confirmed, the doors quickly reopened. Within less than 10 minutes, all formalities were completed. Then, the employees escorted Jeroen back outside and promptly closed the doors.
We decide to take a walk to stretch our legs on land together. We tied up the dinghy at the harbour, where we are scheduled to be hauled out on Tuesday. In the harbour office, we reported our arrival in Carriacou, and they confirmed that the appointment was in their system. Everything checked out, and we were given some forms to fill out and return on Tuesday. We strolled along the familiar street that runs along the bay and headed to the restaurant called “The Gallery Bistro.” This charming restaurant is run by a friendly British couple named Ann and John Osborne. John has a particular passion for cooking, especially in Indian cuisine, while Ann serves guests and engages in pleasant conversations with them. That evening, we decided to dine here and made a reservation. We were not disappointed once again, enjoying a delightful Chicken Tikka Masala prepared extra hot to suit Rajesh and Jeroen’s tastes and delivered with fresh naan bread. We couldn’t stop licking our fingers since it was so delicious..
The following day, we sailed to Sandy Island in about 30 minutes. It’s pretty crowded, but there is one available mooring buoy right by the beach. Before we head to that buoy, Jeroen gets in the dinghy with a depth sounder to check if the water isn’t too shallow for our boat. After receiving a reassuring signal, I steer the boat toward the mooring buoy while Rajesh prepares to attach the line to the anchor chain at the bow.
Our propeller problem, causing reduced engine RPM, potentially harmful to the engine, has kept Jeroen busy for almost two months and brought a lot of frustration. Through François, he obtained the email address of a former Amel technician who had dealt with similar issues. Jeroen sent him a detailed email, and the response he received was that he shouldn’t just focus on the propeller but also consider that there might be a problem with the engine itself. Various issues can be present in the engine, such as a faulty turbo, a blocked exhaust bend, or poor diesel flow, contributing to the reduced RPM.
With the planned haul-out of our boat on Tuesday, it’s wise for Jeroen to inspect these matters over the weekend. The prolonged search for a solution has brought significant tension, but a backyard like we have at Sandy Island it makes it a bit more enjoyable between the work. We snorkel a lot in the vicinity of Sandy Island and also at the neighbouring island of Mabouya, where we sailed with the dinghy. Once ashore, we hoped to hike to the summit but unfortunately found it impossible due to thick, thorny bushes and high rocks. Next, we explore the island by dinghy, looking for a suitable snorkelling spot. We don’t find a mooring buoy where we can attach the dinghy, so Jeroen decides to tow the dinghy behind him while snorkelling. It doesn’t take long before large schools of anchovies surround us. The waters here are deeper than around Sandy Island, resulting in more vibrant coral and a greater variety of fish.
In between snorkelling, Jeroen has disassembled the turbo and exhaust bend and replaced the diesel filters to make sure they are not causing the problem. He could only conclude that everything looked good. After everything was reassembled and tested, the conclusion was that the propeller pitch setting was incorrect. On Tuesday morning, we left Sandy Island early, heading to the haul-out in Tyrell Bay, where we had to be at 8:00 a.m. Everything went smoothly, and once on dry land, we collectively disassembled the propeller during breaks in the rain. We discovered that the settings, which Jeroen had adjusted with the MAX-Prop specialist and should be on K-E, were incorrectly set to L-E. Total amazement prevailed, and Jeroen wondered how this could have happened. He concluded that both probably wore the wrong reading glasses that day. After double-checking repeatedly, the setting was finally correctly set to K-E, and now we hoped this was indeed the correct pitch. After lunch, the marina employees launched our boat back into the water, and we sailed slowly out of the slip.
Outside the channel, we tested everything again. Then it happened: the correct engine RPM was reached once more. Words cannot express the immense relief we felt at that moment. A shout of joy escaped our throats, and we hugged each other in happiness. I felt a small tear of joy run down my cheek. We did it! We are entirely free again, and the burden of weeks of worry fell off our shoulders.
Before we sail north, we spend a few more days at one of our favourite anchorages: Anse La Roche Beach. Here, we hike along the High North Peak Trail, a challenging 1.5-hour climb through the forest to the viewpoint at the top. It’s a beautiful journey we had walked before. After the hike, we celebrate our success by dining at Tim’s Garraway Beach Barbecue, where we enjoy a delicious meal of fish, chicken, lobster, rice, and vegetable curry. It was truly delightful.
With renewed energy, we sail toward Tyrell Bay to check out. This time, Jeroen had less luck, as it took him three hours of waiting. Just when Jeroen was about to be served, it was time for their lunch break, meaning everyone took a break simultaneously. All you can do in such a situation is wait patiently and converse with your neighbour.
Once Jeroen returned, we completed the last few errands, and at 3:35 p.m., we left Tyrell Bay, setting course for Martinique. Here, we must make a brief stop for some boat parts that have arrived. As we watch Carriacou shrink in the distance, we enjoy a 20-knot breeze, sailing at about 8 knots toward Martinique. Bon Voyage!
Van Onderbuikgevoel tot Verschillende Overwinningen; Avonturen in het Caribisch Paradijs
Laten we eerlijk zijn, wie van jullie is ooit wakker geworden met dat rare onderbuikgevoel dat fluistert: “Dit is niet jouw dag. Ga gewoon weer slapen!” Vanochtend was zo’n moment voor mij. Ik kan simpelweg niet precies duiden waarom dat gevoel er was. Juist op zo’n belangrijke dag! Dus besloot ik het te delen met Jeroen en Rajesh en al snel stemden we in dat het verstandiger is als ik alvast met de dinghy naar de kust ga om de lijnen op te vangen wanneer zij daar aankomen.
De dag waar we al zo lang naar uitkeken, is eindelijk aangebroken. Vandaag gaan we de haven in en ik moet toegeven dat ik behoorlijk nerveus was vanwege de beperkte stuurmogelijkheden en het feit dat het stuur af en toe helemaal blokkeert. Voordat we konden vertrekken, ontdekte Jeroen dat de ankerketting gedeeltelijk bedekt was met algen. Dat betekende dat we te water moesten om die algen eraf te schrobben. Als je de ketting niet grondig schoonmaakt voordat deze in de ankerbak verdwijnt, veroorzaakt dat een geur die verdacht veel lijkt op bedorven vis. Hoe we dit weten? Helaas, door schade en schande. Ongeveer acht maanden geleden lagen we hier drie weken voor anker en toen hebben we niet opgemerkt hoeveel alg er aan de ketting zat. Drie dagen later doorzochten we wanhopig alle kastjes in de boot om te achterhalen waar die stank vandaan kwam. Toen we eindelijk ontdekten dat de ankerketting niet schoon de ankerbak was ingegaan, stond ons een onaangename en tijdrovende taak te wachten. We moesten de ketting grondig schoonmaken, de volledige honderd meter uitrollen en de ankerbak zelf een grondige schoonmaakbeurt geven. Laat me je vertellen, daar hebben we onze les wel uit geleerd! Jeroen en Rajesh gingen het water in met een schrobborstel in de aanslag. Gelukkig was de algengroei beperkt tot de eerste 10 meter van de 40 meter lange ankerketting die we hadden uitgerold. Vervolgens stapte ik in de dinghy en ging vooruit om aan wal in de haven klaar te staan om de lijnen op te vangen. Dit gaf ons meer gemoedsrust dan te hopen dat er iemand op de kade zou zijn om ze op te vangen. Tijdens het varen naar de haven merkten Jeroen en Rajesh op dat het kompas niet goed functioneerde, gelukkig ontdekten ze al snel dat dit kwam doordat er een blikje tonijn te dicht bij het kompas stond.
Toen Jeroen en Rajesh de haven naderden, riep Jeroen de havenmeester via de marifoon op. Ik zag een boot van de haven met een medewerker hun kant op varen en hield hem even tegen om te vragen waar onze boot zou aanmeren. Hij wees naar de plek tussen een Amel 50 en een Beneteau waar we achterwaarts in moesten parkeren. Ik keek even naar de Amel 50, een gloednieuwe boot van meer dan een miljoen euro. Hopelijk zou alles vlekkeloos verlopen.
Ik informeerde de eigenaar van de Beneteau over de problemen met ons stuur en vroeg of hij met een extra stootwil zou kunnen helpen als dat nodig zou zijn. Hij glimlachte en vroeg of ik een beetje nerveus was. Ik gaf lachend toe dat ik enigszins gespannen was en graag zonder schade aan andere boten wilde aanmeren. Hij gaf me een geruststellende knipoog en zei: “Het komt wel goed.” Altijd fijn als mensen zo rustig reageren en lijken aan te voelen dat je een steuntje in de rug even nodig hebt. De eigenaar van de Amel was niet aanwezig, daar waren technici van Amel aan boord.
De havenmedewerker verplaatste een ankerboei, waardoor Jeroen de boot achterwaarts naar de kant kon manoeuvreren. Onze boegschroef kwam goed van pas op dat moment. Jeroen naderde langzaam en de eigenaar van de Beneteau gaf Rajesh aan dat hij klaarstond met een extra stootwil indien nodig, zodat Rajesh zich volledig kon concentreren op het werpen van alle lijnen naar de wal. Rajesh gooide de eerste lijn naar de wal, die ik snel vastmaakte en wierp vervolgens de andere lijn. Daarna snelde hij naar de boeg van de boot om de lijn aan de havenmedewerker te overhandigen, die deze veilig bevestigde aan een ankerboei voorin. Yes! Opgelucht ademen we uit, wetende dat we zonder schade aan andere boten of onze eigen boot in de slip liggen.
Op dit moment heerst er een kalmte voor de naderende storm. Orkaan Tammy is onderweg en zal naar verwachting donderdag of vrijdag het vasteland bereiken. Volgens de huidige voorspelling zal Martinique waarschijnlijk als eerste getroffen worden voordat Tammy noordwaarts trekt. We kunnen alleen maar hopen dat de reparatie voorspoedig verloopt, zodat we woensdag kunnen vertrekken. Jeroen maakt zich klaar om naar Amel te gaan en te melden dat we zijn gearriveerd, en om te informeren dat ze morgenvroeg kunnen beginnen. Op dat moment komt een technicus van Amel naar ons toe en vraagt of ze deze middag al kunnen beginnen. Dit is goed nieuws en we geven aan dat dit geen probleem is. Die middag begint François met de klus en verwijdert de versleten getande strips voor de aandrijving van het roer. We zien dat er een tand is afgebroken en dat er enkele versleten zijn. De nieuwe getande strips worden geïnstalleerd. De volgende dag keert François terug en controleert alle bouten en kabels die naar het roer lopen. Hij vervangt enkele bouten op het roer, smeert de kabels en stelt ze opnieuw af.
Die middag treffen we de laatste voorbereidingen voor onze overtocht: we voldoen de rekening bij Amel, regelen de douane- en immigratieformaliteiten, betalen de havenkosten en doen boodschappen voor de komende twee weken. We zijn opgetogen dat we voor de naderende storm richting Carriacou kunnen vertrekken. Het uitvaren verloopt vlekkeloos, en het stuurwiel beweegt moeiteloos door mijn handen, wat een heerlijk gevoel is. Zodra we de vaargeul verlaten, hijsen we onze zeilen en zetten koers naar Tyrell Bay in Carriacou. Bij het uitschakelen van de motor kijken we elkaar alle drie met een brede glimlach aan. Na vijf weken stilgelegen te hebben in Sainte Anne, zeilen we eindelijk weer.
Doordat er weinig wind staat, zeilen we op een rustig tempo van vier knopen en ik denk dat ik namens ons allemaal spreek als ik zeg dat het ons niet veel uitmaakt. Al duurt het twee dagen voordat we Carriacou bereiken. Het voelen van de wind en de zoutspetters op onze gezichten, het zien van vliegende vissen die uit het water springen en de bruine boobyvogels die op hun favoriete prooien jagen, zijn vertrouwde beelden tijdens onze zeiltochten. Voor even vergeten we alles en genieten we slechts van dit moment. Voor de kust van Saint Lucia komen dolfijnen even gedag zeggen voordat ze verder zwemmen. Als avondeten heb ik een kikkererwten curry met rijst bereid, en we genieten hiervan tijdens de zonsondergang. We kletsen nog wat voordat ons wachtschema begint. We proberen het motoren te beperken, maar als de wind volledig wegvalt, starten we af en toe de motor, vooral wanneer we achter eilanden varen waar de wind vaak helemaal wegvalt. Tijdens onze reis zien we geen andere boten. Onze wachten verlopen allemaal soepel. Jeroen en Rajesh kijken allebei een film, terwijl ik, naast het schrijven, vooral naar de sterren kijk. Miljoenen sterren schitteren helder aan de hemel. Ik zie vier vallende sterren, maar waarschijnlijk zijn er veel meer geweest, aangezien ik niet alle kanten tegelijk op kan kijken. Na iets meer dan 25 uur zeilen bereiken we Tyrell Bay. Zodra we het anker laten zakken, brengen Jeroen en Rajesh de dinghy te water en bevestigen ze de buitenboordmotor. Via SailClear, een online-inchecksysteem dat door veel eilanden wordt gebruikt, had ik al een aankomstnotificatie gemaakt. Vervolgens ging Jeroen naar de douane- en immigratiekantoor. Slechts 15 minuten later keerde hij terug. Hij had geluk, de medewerkers wilden net de deuren sluiten om vroeg naar huis te gaan. Ze vroegen Jeroen of hij zich via SailClear had aangemeld en toen hij dat bevestigde, werden de deuren snel weer geopend. Binnen minder dan 10 minuten waren alle formaliteiten afgehandeld. Daarna begeleidden de medewerkers Jeroen weer naar buiten en sloten ze de deuren snel achter zich.
We besluiten gezamenlijk een wandeling te maken om aan land onze benen te strekken. We legden de dinghy aan bij de haven waar we dinsdag gepland staan om uit het water gehaald te worden. In het havenkantoor meldden we onze aankomst in Carriacou en zij bevestigden dat de afspraak in hun systeem stond. Alles bleek in orde, en we kregen wat formulieren mee om in te vullen en op dinsdag mee terug te nemen. We wandelden langs de vertrouwde straat die langs de baai loopt en richtten onze stappen naar het restaurant genaamd “The Gallery Bistro”. Deze charmante bistro wordt gerund door een vriendelijk Brits echtpaar genaamd Ann en John Osborne. John heeft een bijzondere passie voor koken, vooral als het gaat om de Indiase keuken, terwijl Ann gasten bedient en met hen gezellige praatjes maakt. Die avond besloten we hier te dineren en reserveerden we een tafel. We werden opnieuw niet teleurgesteld en genoten van een heerlijke Chicken Tikka Masala, die extra pittig was gemaakt voor Rajesh en Jeroen, met vers naanbrood. Het was zo lekker dat je er je vingers bij aflikte.
De volgende ochtend varen we in ongeveer 30 minuten naar Sandy Island. Het is behoorlijk druk, maar er is één vrije ankerboei direct bij het strand. Voordat we naar die boei varen, stapt Jeroen in de dinghy met een dieptemeter om te controleren of het water niet te ondiep is voor onze boot. Na een geruststellend signaal stuurt ik de boot richting de beschikbare ankerboei, terwijl Rajesh zich voor op de boeg klaarmaakt om het touw aan de ankerketting vast te maken.
Ons propeller probleem, dat zorgt voor een verlaagd toerental (RPM), wat potentieel schadelijk is voor de motor houdt Jeroen nu al bijna twee maanden bezig en brengt veel frustratie met zich mee. Via François kreeg hij het e-mailadres van een voormalig Amel-technicus die vaak te maken heeft gehad met vergelijkbare kwesties. Jeroen stuurde hem een uitgebreide e-mail en kreeg als reactie dat hij dit probleem niet alleen naar de propeller moest kijken, maar dat ook naar de motor zelf een probleem kan zijn. Er kunnen diverse problemen in een motor aanwezig zijn, zoals een kapotte turbo, een verstopte uitlaatbocht of een slechte dieseldoorvoer, die ook bij kunnen dragen aan het verminderde toerental (RPM).
Met de geplande haul-out van onze boot aankomende dinsdag is het verstandig dat Jeroen dit weekend deze zaken nader inspecteert. De langdurige zoektocht naar een oplossing brengt de nodige spanning met zich mee, maar met een achtertuin als we bij Sandy Island hebben, maakt het tussen het klussen door toch een stuk aangenamer. We snorkelen veel in de buurt van Sandy Island en ook bij het naburige eiland Mabouya, waar we met de dinghy naartoe zijn gevaren. Eenmaal aan land hoopten we een wandeling naar de top te kunnen maken, maar helaas bleek dat onmogelijk vanwege de dichtbegroeide prikkelstruiken en hoge rotsen. Vervolgens varen we met de dinghy rond het eiland en gaan op zoek naar een geschikte snorkelplek. We vinden geen ankerboei waar we de dinghy aan kunnen bevestigen, dus besluit Jeroen om de dinghy achter zich aan te trekken tijdens het snorkelen. Het duurt niet lang voordat we omringd worden door grote scholen ansjovis. De wateren hier zijn wat dieper dan rond Sandy Island, wat resulteert in levendiger koraal en een grotere diversiteit aan vissoorten.
Tussen het snorkelen door heeft Jeroen de turbo en de uitlaatbocht gedemonteerd en ook de dieselfilters vervangen om zeker te zijn dat dit niet de oorzaak is van het probleem, hij kon alleen maar concluderen dat alles er zeer goed uitzag. Nadat alles weer in elkaar is gezet en getest is blijft de conclusie dat de propeller afstelling niet correct is. Op dinsdagochtend vertrokken we vroeg vanaf Sandy Island richting de haul-out in Tyrell Bay, waar we om 8.00 uur moesten zijn. Alles verliep soepel en eenmaal op de kant haalden we tussen de buien door gezamenlijk de propeller uit elkaar. We ontdekten dat de instellingen, die Jeroen samen met de specialist van MAX-Prop had ingesteld en op K-E zouden moeten staan, verkeerd waren ingesteld en stond op L-E. Totale verbazing overheerste en Jeroen vroeg zich af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Hij concludeerde dat ze beide waarschijnlijk de verkeerde leesbril hadden gedragen die dag. Na herhaaldelijk dubbel controleren, stond de instelling eindelijk correct op K-E, en nu hoopten we dat dit inderdaad de juiste pitch was. Na de lunch werden we weer te water gelaten en voeren we langzaam de slip uit.
Buiten de vaargeul hebben we alles opnieuw getest. Toen gebeurde het: het juiste toerental werd weer bereikt. Woorden schieten te kort om de immense opluchting te beschrijven die we op dat moment voelden. Een schreeuw van vreugde ontsnapte uit onze kelen en we vielen elkaar in de armen van geluk. Ik voelde een klein traantje van geluk over mijn wang glijden. We did it! We zijn weer volledig vrij en de last van wekenlange zorgen viel van onze schouders.
Voordat we naar het Noorden zeilen, brengen we eerst nog een paar dagen door op een van onze favoriete ankerplaatsen: Anse La Roche Beach. Hier maken we dan een wandeling over de High North Peak Trail, een pittige klim van ongeveer 1,5 uur door het bos naar het uitzichtpunt op de top. Een mooie tocht die we al eens eerder hadden bewandeld. Na de wandeling vieren we ons succes door uit eten te gaan bij Tim’s Garraway Beach Barbecue, waar we genieten van een smakelijke maaltijd bestaande uit vis, kip, kreeft, rijst en een groente curry. Het was werkelijk verrukkelijk.
Met hernieuwde energie zeilen we vervolgens richting Tyrell Bay om daar uit te checken. Deze keer had Jeroen echter wat minder geluk, want het kostte hem maar liefst 3 uur wachten. Net toen Jeroen aan de beurt was, was het tijd voor hun lunchpauze, wat betekende dat iedereen tegelijkertijd pauzeerde. Het enige wat je dan kunt doen, is geduldig wachten en een praatje maken met je buurman of buurvrouw.
Zodra Jeroen terug was, rondden we de laatste kleine boodschappen af, en om 15.35 uur verlieten we de baai van Tyrell Bay, koers zettend richting Martinique. Hier moeten we een korte tussenstop maken voor enkele bootonderdelen die binnen zijn. Terwijl we langzaam Carriacou kleiner zien worden in de verte, genieten we van een windkracht van 20 knopen en zeilen met een snelheid van ongeveer 8 knopen richting Martinique. Bon Voyage!