De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

The departure from the eastern part of the Caribbean hangs in the air, charged with enthusiasm. We carefully packed the groceries and made the boat almost ready to set sail. We had to make a final stop at the gas station to refill our fuel and water tanks. After filling the tanks and paying the bill, we slowly manoeuvred the boat backwards into the narrow passage and turned the boat around. However, we refuelled too late to check out of the country, so we had to wait an hour. But it wasn’t a problem as we decided to have lunch before setting sail for the American Virgin Islands.

The tension rises as we look for an anchorage and discover that the boat suddenly doesn’t want to move in any direction. Shit! Frustration fills the air. Luckily, we are far enough away from other boats to drop anchor. With 35 meters of anchor chain thrown out, Jeroen looks for the source of the problem. The gearbox is in order, the propeller appears to be no problem, and the engine shows no defects. Only the gear and throttle cable remain as possible culprits.

Jeroen determines quickly that the throttle cable has broken. A sigh of relief escapes: how lucky this didn’t happen at the gas station or while reversing there. Although annoying, we realize that this could not have happened at a better time. Jeroen and Rajesh dismantle the old cables, after which Jeroen sprints to the store to investigate the possibilities. He returns within 30 minutes, his face beaming with relief. Standard cables turned out to be in stock, and after two hours of intensive work, there were brand-new throttle and acceleration cables. We can check out and still start our adventure. A big sip of rum for Neptunes as a thank you for a safe crossing, and at 5 pm, we weigh anchor and sail away with a mix of excitement and relief in the air.

Slowly, the tension on our faces relaxes. We look at each other with looks that clearly say, “Yes, we’re going to do it.” A new chapter of our adventure has begun. Saint Martin is gradually shrinking, and the eastern Caribbean disappears from view. We have about 13 knots of wind from behind. Jeroen and Rajesh installed our windward pole, and we took our Genoa further outside. We don’t have to do much after that. We can sail almost straight to Saint John from the US Virgin Islands, and the wind doesn’t change much in strength. We constantly look for shipping traffic, with freighters and cruise ships following the same routes. We call them several times to check whether they have seen us and whether they can adjust their course if necessary. We sail at an average speed between 4 and 5 knots, which feels lovely.

The moon appears late, around 2:30 am, and Rajesh enjoys that moment. During our wait, we read or watched a movie. If we are close to Saint John, I sign in via the Roam App that the US Virgin Islands uses. We see that we are in the queue for approval. Suddenly, I saw that they were processing our application. Within three minutes, the officials of the US Virgin Islands denied our entry, and we were not allowed to enter. Why? I have no idea, but we received instructions to report to the harbour master. As soon as we have moored our boat to an anchor buoy, we launch the dinghy, mount the outboard motor, and rush to the harbour office. Within ten minutes, he returned with the message that we must all be present. We quickly get into the dinghy and sail together to the harbour office.

Once I arrived at the port office, I had to fill in all the details again via the Roam app. Fortunately, this procedure took place in their office. They approved everything in the end. The earlier rejection was because we were not American citizens, so we simply had to report to the port office. With the necessary stamps in our passport, which we needed anyway, we could explore the American Virgin Islands without any problems.

Back at the boat, we decided to go to a further bay and grab an anchor buoy. 80% of Saint John is a national park, so anchoring is strictly prohibited. Park Rangers do not come by to collect money for the mooring buoys. You arrange yourself by taking an envelope from a floating raft and infilling in the name of your boat and the number of days you want to stay. After registering, we soon lay in the refreshing water, enjoying the sight of turtles, stingrays, and even an imposing barracuda swimming straight towards us. It is an absolute pleasure to be immersed in the underwater world again, something we have all missed.

That night, the wind increased considerably, and when we woke up the following day, we felt the heaving movements of the boat. We will look for a more sheltered bay. After motoring for half an hour, we arrived at a bay that offered better protection from the wind. However, the wind also influences the water, which limits visibility underwater to less than a meter.

We, therefore, decide to take a walk on the island. We moor our dinghy on the beach. We follow the path that runs through the mangrove forests and continues via the main road. There are not many cars on the island, and donkeys roam freely. We walk to the ruins of the Annaberg sugar plantation.

In the early 18th century, the skies above the Annaberg plantation witnessed a grim maritime ballet. Ships loaded with enslaved Africans docked on the shores of St. John. The plantation thrived on the forced labour of those brought across the Atlantic, while the fertile lands of the Danish West Indies bore the heavy burden of human suffering.

Ruthless European traders orchestrated the arrival of enslaved Africans to exploit the fertile lands of the Caribbean for sugar cultivation. While the plantation owners enjoyed their prosperity, the enslaved people toiled under the brutal Caribbean sun. The miles of sugar cane fields became a terrifying landscape of forced labour.

The overseers maintained a brutal regime with whips and oppression. However, the enslaved people harboured dreams of freedom. In secret meetings under the veil of night, they spoke of rebellion while hope flickered in their eyes.

Under the leadership of courageous individuals who had endured unimaginable suffering, the seeds of resistance were sown. A network of communications developed, a secret language spoken in hushed tones that spread the flames of resistance. These leaders, some of whom retained fragments of their African identity, carried the weight of their people’s hopes.

The uprising at Annaberg erupted like a long-suppressed volcano. Fueled by a desire for freedom, the enslaved people rebelled against their oppressors. The night sky witnessed a fierce battle for freedom as the enslaved people fought determinedly against the plantation owners and overseers.

The echoes of the rebellion reverberated across the island, and the events on Annaberg became a symbol of resistance. The fight for freedom left an indelible mark on the pages of history, and yet the ghosts of the past lingered.

Today, Annaberg serves as a historic site, a grim reminder of the atrocities committed during the slavery era. Once silenced, the spirits of the enslaved people find a voice in the rustling leaves and crumbling stones, reminding the world that the human spirit endures even in the face of unimaginable adversity. Though weathered, the ruins stand tall and are a silent witness to the strength of those who dared to resist. Tourists and locals alike walk through the crumbling walls, feeling the weight of history and the echoes of an uprising that once shook the foundations of Annaberg.

Walking back to our dinghy, we notice a police officer busy writing out “something”. We meet the park ranger, who emphasizes that our dinghy is not allowed to lie on the beach, but this is allowed on the other side of the bay. After providing our information, it remains a warning, and we received a request to thoroughly study the obtained map to stay outside the prohibited zones.

After completing the official part, we will have space for a friendly conversation. That evening, I was happy to discover on the NoForeignLand app that people I know are near the island of St. Croix. I contacted Stefan and Amy from SY Kaya, and to my delight, they are still in Frederiksted. Since we wanted to sail from St. Croix to Isla de Providencia or the Cayman Islands in three days, we decided to start the 40-nautical mile trip the next morning.

The crossing was surprisingly pleasant despite the predicted strong wind and waves of over 2.5 meters. To our great surprise, we found two more boats we knew: SY Nizhoni with Leslie and Michael and SV Meraki from Liz and John. The nice thing is that they all know each other. The pier at Frederiksted was an excellent snorkelling and diving location. We snorkelled under the pier several times a day for two days and enjoyed the various tropical fish and beautiful coral.

It was remarkable to see how nature created something so beautiful on the concrete piles of the pier over the decades. Twice a week, a massive cruise ship docks here, and officially, we, as sailors, are not allowed to snorkel. At that moment, it is the turn of the paying guests of the cruise ships. 

A delicious pizza evening was organized on Leslie and Michael’s catamaran the evening before we weighed anchor and started our sailing trip to Isla de Providencia, a small Colombian island. It will take us approximately eight days, and we look forward to his sail. At 10 am, we weigh anchor and sail away with excitement in the air.

Van gebroken kabels tot historische dieptes: ons avontuur van Saint Martin naar de Amerikaanse Maagdeneilanden

Het vertrek uit het oostelijke deel van het Caribisch gebied hangt in de lucht, geladen met enthousiasme. De boodschappen zijn zorgvuldig ingeslagen, de boot bijna klaar voor het grote avontuur. Een laatste stop bij het tankstation staat op de agenda, de brandstof en het water moeten worden bijgevuld. Met gevulde tanks en de rekening betaald, manoeuvreren we de boot behoedzaam achteruit in de nauwe doorgang en draaien we haar langzaam om. De klok tikt echter onverbiddelijk: we hebben net te laat getankt om uit te checken, waardoor we een uur moeten wachten. Geen probleem, denken we, terwijl we besluiten eerst rustig te lunchen voordat we op ons gemak koers zetten naar de Amerikaanse Maagdeneilanden.

De spanning stijgt als we zoeken naar een ankerplek en ontdekken dat de boot plotseling geen kant meer op wil. Shit! Frustratie vult de lucht. Gelukkig zijn we voldoende ver verwijderd van andere boten, dus laten we het anker gewoon zakken. Met 35 meter ankerketting uitgeworpen gaat Jeroen op zoek naar de bron van het probleem. De versnellingsbak is in orde, de propeller blijkt geen zorgenkind, en ook de motor vertoont geen gebreken. Alleen de versnellings- en gaskabel blijven als mogelijke boosdoeners over…

Snel concludeert Jeroen dat de gaskabel is gebroken. Een zucht van opluchting ontsnapt: wat een geluk dat dit niet bij het tankstation is gebeurd, of tijdens het achteruitvaren daar. Hoewel vervelend, beseffen we dat dit niet op een beter moment had kunnen gebeuren. Jeroen en Rajesh demonteren de oude kabels, waarna Jeroen naar de winkel sprint om de mogelijkheden te onderzoeken. Binnen 30 minuten keert hij terug, zijn gezicht straalt van opluchting. Standaardkabels bleken op voorraad te zijn, en na twee uur intensief werken liggen er gloednieuwe gas- en versnellingskabels. We kunnen uitchecken en ons avontuur alsnog beginnen. Een flinke slok rum voor Neptunes als dank voor een behouden overtocht, en om 17 uur lichten we het anker en varen we weg, met een mix van opwinding en opluchting in de lucht.

Langzaam ontspant de spanning van onze gezichten. We kijken elkaar aan met blikken die duidelijk zeggen: “Ja, we gaan het doen.” Een nieuw hoofdstuk van ons avontuur is begonnen. Saint Martin wordt geleidelijk kleiner, en daarmee verdwijnt ook het oostelijke Caribisch gebied uit het zicht. We hebben ongeveer 13 knopen wind schuin van achteren. De voordewindse paal wordt geïnstalleerd, en daarmee brengen we onze Genua verder naar buiten. Daarna hoeven we niet veel meer te doen. We kunnen bijna in een rechte lijn naar Saint John van de Amerikaanse Maagdeneilanden zeilen, en de wind verandert niet veel qua kracht. We houden constant uitkijk naar het scheepvaartverkeer, met vrachtschepen en cruiseschepen die dezelfde routes volgen. We roepen hen meerdere keren op om te controleren of ze ons hebben gezien en of ze eventueel hun koers kunnen aanpassen. We zeilen met een gemiddelde snelheid tussen de 4 en 5 knopen, en het voelt heerlijk.

De maan verschijnt pas laat, rond 2.30 uur, en Rajesh geniet van dat moment. Tijdens onze wachten lezen we of kijken we een film. Als we dichtbij Saint John zijn, meld ik ons aan via de Roam App die de Amerikaanse Maagdeneilanden gebruiken. We zien dat we in de wachtrij staan voor goedkeuring. Plotseling zie ik dat ze bezig zijn met onze aanvraag en binnen drie minuten krijg ik het bericht dat onze toegang tot de Amerikaanse Maagdeneilanden is geweigerd. Waarom? Geen idee, maar we ontvangen wel de instructie om ons te melden bij de havenmeester. Zodra we onze boot aan een ankerboei hebben gelegd, laten we de dinghy te water, monteren we de buitenboordmotor en haast Jeroen zich naar het havenkantoor. Binnen tien minuten keert hij terug met de mededeling dat we allemaal aanwezig moeten zijn. Snel stappen we in de dinghy en varen we gezamenlijk naar het havenkantoor.

Eenmaal op het havenkantoor aangekomen, moest ik alle gegevens nogmaals invullen via de Roam-app. Gelukkig vond deze procedure plaats in hun kantoor. Uiteindelijk werd alles goedgekeurd. De reden voor de eerdere afwijzing was simpelweg dat we geen Amerikaanse burgers zijn, en daarom dienden we ons gewoon te melden bij het havenkantoor. Met de benodigde stempels in ons paspoort, die we toch nodig hadden, konden we daarna alsnog probleemloos de Amerikaanse Maagdeneilanden verkennen.

Terug bij de boot besluiten we een baai verder te gaan en pakken daar een ankerboei. 80% rondom Saint John is een nationaal park en hierdoor ten strengste verboden om te ankeren. Er komen geen Park Rangers langs om geld te innen voor de ankerboeien, dit wordt op goed vertrouwen geregeld door een envelop te pakken bij een drijvend vlot en hierop de naam van de boot en het aantal dagen in te vullen dat je wilt blijven liggen. Na ons te hebben geregistreerd liggen we niet veel later in het verfrissende water, genietend van de aanblik van schildpadden, pijlstaartroggen en zelfs een imposante barracuda die recht op ons af zwemt. Het is een waar genot om weer ondergedompeld te zijn in de onderwaterwereld, iets wat we allemaal erg gemist hebben.

Die nacht neemt de wind flink toe en bij het ontwaken de volgende ochtend voelen we de deinende bewegingen van de boot. Het is duidelijk dat we een meer beschutte baai gaan opzoeken. Na een half uurtje motoren bereiken we een baai die beter beschermd is tegen de wind. De wind heeft echter ook zijn invloed op het water waardoor het zicht onder water beperkt is tot nog geen meter.

We besluiten daarom een wandeling over het eiland te maken. Onze dinghy leggen we aan op het strand. We volgen het pad dat eerst door de mangrovebossen loopt en vervolgens verder gaat via de grote weg. Op het eiland zijn niet veel auto’s en ezeltjes lopen vrij rond. We wandelen naar de ruïnes van de Annaberg suikerplantage.

In het begin van de 18e eeuw was de lucht boven plantage Annaberg getuige van een grimmig maritiem ballet. Schepen, beladen met tot slaaf gemaakte Afrikanen meerden aan, aan de oevers van St. John. De vruchtbare gronden van Deens West-Indië waren voorbestemd om het gewicht van het menselijk lijden te dragen, terwijl de plantage floreerde dankzij de arbeid van degenen die tegen hun wil de Atlantische Oceaan overstaken.

De komst van tot slaaf gemaakte Afrikanen werd georkestreerd door meedogenloze Europese handelaren, die de vruchtbare gronden van het Caribisch gebied probeerden te exploiteren voor de suikerteelt. Terwijl de plantage-eigenaren genoten van hun welvaart, zwoegden de slaven onder de meedogenloze Caribische zon. De kilometerslange suikerrietvelden werden een angstaanjagend landschap van dwangarbeid.

De opzichters hielden met zwepen en onderdrukking een wreed regime in stand. De slaven koesterden echter dromen van vrijheid. Tijdens geheime bijeenkomsten onder de sluier van de nacht spraken ze over rebellie, terwijl de hoop in hun ogen flikkerde.

Onder leiding van moedige individuen die onvoorstelbaar lijden hadden doorstaan, werden de zaden van verzet gezaaid. Er ontwikkelde zich een communicatienetwerk, een geheime taal die op gedempte toon werd gesproken en de vlammen van verzet verspreidde. Deze leiders, waarvan sommigen fragmenten van hun Afrikaanse identiteit behielden, droegen het gewicht van de hoop van hun volk.

De opstand bij Annaberg barstte los als een lang onderdrukte vulkaan. De slaven, gevoed door een verlangen naar vrijheid, kwamen in opstand tegen hun onderdrukkers. De nachtelijke hemel was getuige van een hevige strijd om de vrijheid, terwijl de slaven vastberaden vochten tegen de plantage-eigenaren en opzichters.

De echo’s van de rebellie weergalmden over het eiland en de gebeurtenissen op Annaberg werden een symbool van verzet. De strijd voor de vrijheid heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de bladzijden van de geschiedenis, en toch bleven de geesten uit het verleden hangen.

Tegenwoordig fungeert Annaberg als een historische plek, een grimmige herinnering aan de wreedheden begaan tijdens het slavernijtijdperk. De geesten van de slaven, eenmaal tot zwijgen gebracht, vinden een stem in de ritselende bladeren en afbrokkelende stenen, waardoor de wereld eraan wordt herinnerd dat de menselijke geest zelfs ondanks onvoorstelbare tegenspoed blijft bestaan. De ruïnes, hoewel verweerd, staan hoog en vormen een stille getuige van de kracht van degenen die zich durfden te verzetten. Zowel toeristen als de lokale bevolking lopen door de afbrokkelende muren en voelen het gewicht van de geschiedenis en de echo’s van een opstand die ooit de fundamenten van Annaberg deed schudden. 

Terwijl we teruglopen naar onze dinghy, merken we een politieagent op, die druk bezig met het uitschrijven van “iets”. We maken kennis met de parkwachter, die benadrukt dat onze dinghy niet op het strand mag liggen, maar aan de andere kant van de baai is dit wel toegestaan. Na het verstrekken van onze gegevens blijft het bij een waarschuwing en ontvangen we het verzoek om de verkregen kaart grondig te bestuderen, zodat we buiten de verboden zones blijven.

Zodra het officiële deel is afgerond, ontstaat er ruimte voor een vriendelijk gesprek. Die avond ontdek ik tot mijn vreugde op de NoForeignLand-app dat bekenden zich bij het eiland St. Croix bevinden. Ik neem contact op met Stefan en Amy van SY Kaya en tot mijn blijdschap bevinden ze zich nog steeds in Frederiksted. Aangezien we over drie dagen vanaf dit eiland naar Isla de Providencia of de Kaaimaneilanden willen zeilen, besluiten we de volgende ochtend de tocht van 40 zeemijlen aan te vangen.

Ondanks de voorspelde harde wind en golven van ruim 2,5 meter, bleek de overtocht verrassend aangenaam. Tot onze grote verbazing troffen we nog twee boten aan die we kenden, genaamd SY Nizhoni met Leslie en Michael en SV Meraki van Liz en John. Het leuke is dat blijkt dat ze elkaar ook allemaal kennen. De pier bij Frederiksted bleek een uitstekende snorkel- en duiklocatie te zijn. Gedurende twee dagen hebben we meerdere keren per dag onder de pier gesnorkeld en genoten van de diverse tropische vissen en het prachtige koraal.

Het was bijzonder om te zien hoe in de loop van tientallen decennia zoiets moois is ontstaan op de betonnen palen van de pier. Tweemaal per week legt hier een enorm cruiseschip aan, en officieel mogen wij als zeilers dan niet snorkelen. Op dat moment is het de beurt aan de betalende gasten van de cruiseschepen.

Er werd een heerlijke pizza-avond georganiseerd op de catamaran van Leslie en Michael de avond voordat we het anker ophaalden en aan onze zeiltocht naar Isla de Providencia, een klein Colombiaans eiland, begonnen. Het zal ons ongeveer acht dagen kosten en we kijken uit naar deze zeiltocht. Om 10.00 uur halen we het anker op en varen opgewonden weg.