De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

On a sailing yacht, far from shore,
We ride the waves, a bond to explore.
The wind that sings, the sea so vast,
In every moment, memories cast.

The first step on board, full of wonder,
A spacious deck, where thoughts can ponder.
The horizon calls, the masts stand tall,
We venture forth, beyond it all.

The quiet moments, serene and free,
The waves that whisper, in harmony.
But fear can rise when storms draw near,
With sails pulled tight, we persevere.

Whales that breach the ocean’s blue,
Their graceful dance, a stunning view.
In Bora Bora’s dreamy bays,
Where water sparkles in sunlit rays.

Sharks that glide in depths below,
Their shadows near, but fear won’t grow.
Manta rays float like angels grand,
In dark blue waters, so calm, so planned.

Rough crossings, seas untamed,
The swell’s rhythm, our hearts are claimed.
With hands on helm, and eyes on chart,
Each wave a test, each breeze a start.

But the magic of travel, air and sea,
Transforms our minds, sets spirits free.
The romance, fleeting as it may seem,
But beauty and peace fill every dream.

So raise the sails, embrace the wind,
This journey’s tale will never end.
The ocean calls, her voice so pure,
in every wave, adventure’s allure.

By Aagje

From the moment Jeroen, Rajesh and I reached Tahiti in May, the weather has been stormy. There are no idyllic, calm crossings where you can gaze at the stars for hours. No, during these trips, we had to be constantly alert. Shifting winds, stormy gusts, high waves – it was all present here all the time.

After enjoying Bora-Bora and Raiatea for more than ten days, we received a favourable weather forecast that allowed us to sail back to Tahiti. The wind would come from behind, which should ensure a smooth trip. Julian and Nathalie were a bit tense and even considered flying back. However, due to a firefighter strike, no flights were being carried out between the islands, so that was not an option.

We left at half past four in the evening, after we had all eaten. We were soon on the right course and sailed in a straight line to Tahiti. According to plan, we would arrive there around noon the next day. It was heavily overcast, and as soon as the sun went down, it became pitch black. The moon had no chance to shine and show us the way. Nathalie and Julian saw the bioluminescence in the water – something you see better when there is no moon. The water seemed to sparkle like stars caught in the waves.

Everything went smoothly, and as Jeroen wrote in the logbook, the crossing so far could be described as “smooth sailing”. During my watch, the wind increased to 28 knots, and together with Jeroen, I reefed all sails. Because the wind was coming from behind at an angle, it remained wonderful sailing. Rajesh also had no other special events during his watch.

At five in the morning, Jeroen took over from Rajesh. Not even ten minutes into his shift, he noticed that we were suddenly deviating from our course and that the autopilot was not working. Together we assessed the situation, and when I wanted to switch on the other autopilot, I saw that the chain had broken. This chain is used by both autopilots, which meant that neither of them was functioning anymore. I took over the helm from Jeroen and continued to manually steer the boat, while Jeroen and Rajesh assessed the situation and tried to make an emergency repair.

Manual steering in these conditions required all my attention. The wind was pounding against us, and the waves were trying to force us off course. Jeroen and Rajesh worked on an emergency repair, and eventually, they managed to find a temporary solution. However, the lifespan of this repair was unpredictable. I switched the autopilot back on, and we kept a close eye on everything.

After more than half an hour, we got the message that the rudder was not responding. The autopilot had failed, and I could not turn the rudder to port (left), which caused us to go off course. The wind was blowing hard against the wrong side of the sails.

At that moment, Jeroen, Rajesh and I had to act quickly. We started the engine, rolled up the sails as quickly as possible and managed to regain control of the rudder within five minutes. Then, we set the course in the right direction. We motored for half an hour while continuing to steer the boat by hand. When everything else remained calm, we rolled out the sails again. Jeroen reassessed the emergency repair and indicated that the autopilot could be switched on again. The autopilot continued to work for the rest of the crossing, and we reached the anchorage Te’avaro on Moorea safely. A storm with high waves at sea was forecast for the coming days. The wind raged over our anchorage for the next two days, which gave us the opportunity to talk a lot, eat delicious food, play games and watch movies.

One morning, we saw dolphins close to the boat. We tried to watch them underwater, but even up close, they remained invisible. We also spotted whales outside the reef. The realization that these impressive, colossal animals are swimming so close, just outside the reef, is an indescribable feeling.

When the wind died down a bit, we weighed anchor and headed for Point Venus on Tahiti. There, we enjoyed a delicious lunch at Mama’s Beach Bar. To our horror, we saw a boat that had been beached by the storm—a sailor’s nightmare! It was a relief to exchange the roar of the wind for a nice, calm breeze.

The next day, we sailed to Papeete. On the way, we saw whales and stopped to admire them for a while—a beautiful moment. Unfortunately, there was no space available at either Papeete Marina or Taina Marina, so we anchored at the airport anchorage. We took the dinghy to the centre of Papeete, where we strolled through the streets and visited the market. Nathalie found two nice dresses. We then found a terrace and had something to eat before going back to the boat. The next day, Nathalie and I went back to Papeete again; I liked the dresses Nathalie had bought so much that I decided to buy them too. Then, I bought some fabric to make cushions, and we took the time to chat on a terrace. With a bag full of groceries, we returned to the boat. The dinghy was much faster with the two of us, and Nathalie immediately had visions of a scene from Miami Vice.

Goodbyes always come faster than you think. Because we couldn’t get a place in the harbour, Gert-Jan, Nathalie and Julian went to a hotel for the night. We had a lovely meal together in the hotel and enjoyed a day at the pool, which was a lot colder than the sea.

We said goodbye to all three of them. For me, this goodbye will be shorter. I will return to the Netherlands at the end of October for four months to work. Jeroen and Rajesh will stay on the boat and spend the cyclone season in the Gambier Islands and/or the Marquesas Islands.

Of course, I also asked Gert-Jan, Nathalie, and Julian to share their experiences with you.

Gert-Jan, Nathalie and Julian on board

A warm welcome on board

Gert-Jan: My first impression of the boat is very positive. The boat is spacious and fully equipped—in short, a beautiful sailing yacht. You can be very proud of it.

Nathalie: My first impression was that it was a beautiful boat, which looks impressive in real life. It’s great that we have our own cabin with a bathroom.

Julian: It’s very special and cool to live on a boat for three weeks.

Highs and lows

Gert-Jan: What I liked most was the feeling of freedom and peace. It’s great to see everything from the boat. The least fun was the rough weather and the movement of the boat at that moment. During a crossing I lay down on the bed and experienced the swell.

Nathalie: The best moment I thought was sailing to Moorea, which was my first experience on the boat. Admittedly, on the engine, but the sea was wonderfully calm. The least fun part was the crossing to Bora Bora and back. For non-sailors, it was an intense experience. I wasn’t really scared, because I know you are very experienced, which gave me a safe feeling.

Julian: The most fun part was the crossing to Moorea. The sea was wonderfully calm, and we already had a beautiful view of the beautiful island. The least fun part was the crossing to Bora Bora. For non-sailors, this was quite intense, and it made me suffer from seasickness.

Surprises and discoveries

Gert-Jan: Seeing the whales was really great!

Nathalie: I thought seeing the whales was super special.

Julian: Although it wasn’t while sailing, I didn’t expect to see sea turtles and dolphins swimming so close to the boat. This was a really big surprise.

Favorite places

Gert-Jan: Bora Bora, especially in the first bay where we were—the real paradise. Also, in Tahaa, we saw the manta rays.

Nathalie: Bora Bora, the first place we moored at a mooring ball. Here, you really saw the beautiful blue water, the palm beaches, and the resorts in the distance. Actually, it’s hard to name just one thing because swimming with sharks and rays was also super special. The visit to the dance show and the Pearl Farm were also great.

Julian: Bora Bora was, for me, really the most special place we’ve been. The beautiful clear water and the big palm trees were beautiful to see.

Overcoming fears

Gert-Jan: Swimming with sharks. Never thought that snorkeling and swimming with sharks could feel so good—great!

Nathalie: Actually, that started for me with my very first flight, which was 100% fine. Also the rough crossings, where I didn’t have to think too much about it.

Julian: To start with, swimming with sharks and rays. It felt very exciting at first, but once you’re in the water with them, it’s wonderful to see them up close. In addition, swimming in really deep water, especially when we went swimming with the manta rays. This was also very exciting because such an enormous animal suddenly comes at you from the depths. But it was certainly a wonderful experience.

Changed image of sailing

Gert-Jan: Yes, especially when it comes to a crossing—you really need sea legs. Hats off to how the three of you do that.

Nathalie: You romanticize sailing in advance, but life on or near water is great. Sailing also brings challenges. Hats off to how you do this.

Julian: A sailing trip is often very romanticized, but in reality, it is quite different. Yes, you see the most beautiful places there are, but a lot precedes that. Especially for non-sailors, sailing on the open sea can be very intense. The sea can be very rough, causing quite high waves to come at you. You have to be able to switch and act very quickly to ensure that everything goes well. Now, there was not a single moment in which I felt afraid because I knew that Aagje, Jeroen, and RK kept a close eye on everything.

Suggestions for the future

Gert-Jan: Nothing. I would go on a new adventure again.

Nathalie: Actually, nothing. I felt more than welcome. Delicious food, good sleep, and you take good care of your guests and each other. Thank you very much for this fantastic and special experience. I look back on a wonderful holiday in which we were well spoiled. I am glad that I got on the plane for this.

Julian: Actually, nothing. I really had a great time on board with you, and I want to thank you very much!

Words of thanks and closing

Gert-Jan: Apart from sailing, you really did everything you could to introduce us to your life on board. We lacked nothing. For me, it was a pure luxury not to have to cook. Aagje is not only a wonderful sister, sister-in-law, mother, and wife but also a great cook! In addition, I even played the Wizard game almost every time, which was a very fun game. RK made beautiful recordings of the beautiful underwater world. And my dear brother (brother-in-law) was a great activity leader! Furthermore, it was wonderful to be able to chat. I’m already going to miss you. 😘😘😘

Van Bora-Bora terug naar Tahiti

Op een zeiljacht, ver van het land,
Bevaren wij de zee, een zoute band.
De golven rollen, de wind die zingt,
Het avontuur dat ons samenbrengt.

De eerste stap aan boord, vol verwondering,
Een ruime boot, vol met herinnering.
De horizon lonkt, de masten hoog,
We vertrekken naar het onbekende, over de boog.

De mooiste momenten, zo vrij en stil,
De golven fluisteren, onze harten in hun wil.
Maar soms ook angst, als de stormen dreigen,
De zeilen strak, de krachten die zich zwijgen.

Walvissen die breken door het zilte blauw,
Hun dansende staarten, een indrukwekkend schouw.
In de baaien van Bora Bora’s droom,
Waar het water glinstert, zoals kristallen stroom.

Haaien zwemmen in de diepe zee,
Hun schaduw dicht bij, maar geen vrees, nee.
De manta’s zweven als engelen zo groot,
In het donkere blauw, zo stil en zo vlot.

Overtochten ruig, de zee ongetemd,
Het ritme van de deining, in ons hart verankerd en stem.
Met handen aan het roer, en ogen op de kaart,
Elke golf een test, elke bries een start.

Maar de magie van het reizen, het water, de lucht,
Het verandert ons beeld, geeft nieuwe zucht.
De romantiek, die soms een illusie lijkt,
Maar de schoonheid en de rust, die onze geest verrijkt.

Dus hef het zeil, voel de wind en vaar,
Op deze reis vol avontuur, zo prachtig en waar.
De oceaan roept, haar lied zo puur,
In elke golf en elke bries, de wind van avontuur.

By Aagje

Vanaf het moment dat Jeroen, Rajesh en ik Tahiti bereikten in mei, is het weer onstuimig geweest. Geen idyllische, rustige overtochten waarbij je urenlang naar de sterren kunt kijken. Nee, tijdens deze tochten moesten we continu alert zijn. Draaiende winden, stormachtige windstoten, hoge golven – het was hier allemaal continu aanwezig.

Na ruim tien dagen genoten te hebben op Bora-Bora en Raiatea, kregen we een gunstige weersvoorspelling die ons in staat stelde terug naar Tahiti te zeilen. De wind zou schuin van achteren komen, wat voor een soepele tocht zou moeten zorgen. Julian en Nathalie waren enigszins gespannen en overwogen zelfs om met het vliegtuig terug te gaan. Door een staking van de brandweermannen werden er echter geen vluchten tussen de eilanden uitgevoerd, dus dat was geen optie.

We vertrokken om half vijf in de avond, nadat we allemaal hadden gegeten. Al snel zaten we op de juiste koers en zeilden we in een rechte lijn naar Tahiti. Volgens plan zouden we daar rond het middaguur de volgende dag aankomen. Het was zwaar bewolkt en zodra de zon onderging, werd het pikkedonker. De maan had geen kans om te schijnen en ons de weg te wijzen. Nathalie en Julian zagen de bioluminescentie in het water – iets wat je juist beter ziet als er geen maan is. Het water leek te glinsteren als sterren die gevangen zaten in de golven.

Alles verliep voorspoedig, en zoals Jeroen in het logboek schreef, was de overtocht tot nu toe te beschrijven als “smooth sailing”. Tijdens mijn wacht nam de wind toe tot 28 knopen, en samen met Jeroen reefde ik alle zeilen. Omdat de wind schuin van achteren kwam, bleef het heerlijk zeilen. Ook Rajesh had verder geen bijzonderheden tijdens zijn wacht.

Om vijf uur in de ochtend nam Jeroen het van Rajesh over. Nog geen tien minuten in zijn shift merkte hij dat we ineens van onze koers afweken en dat de autopilot niet werkte. Samen bekeken we de situatie, en toen ik de andere autopilot wilde inschakelen, zag ik dat de ketting was gebroken. Deze ketting wordt door beide autopilots gebruikt, waardoor geen van beide meer functioneerde. Ik nam het roer van Jeroen over en ging verder met het handsturen van de boot, terwijl Jeroen en Rajesh de situatie beoordeelden en een noodreparatie probeerden uit te voeren.

Het handsturen in deze omstandigheden vroeg al mijn aandacht. De wind beukte tegen ons aan en de golven probeerden ons van koers te dwingen. Jeroen en Rajesh werkten aan een noodreparatie, en uiteindelijk wisten ze een tijdelijke oplossing te vinden. De levensduur van deze reparatie was echter onvoorspelbaar. Ik schakelde de autopilot weer in, en we hielden alles nauwlettend in de gaten.

Na ruim een half uur kregen we de melding: het roer reageerde niet. De autopilot had het begeven, en ik kon het roer niet naar bakboord (links) draaien, waardoor we uit koers raakten. De wind sloeg fel tegen de verkeerde kant van de zeilen.

Op dat moment moesten Jeroen, Rajesh en ik snel handelen. We startten de motor, rolden de zeilen zo snel mogelijk in en wisten binnen vijf minuten weer controle te krijgen over het roer. Daarna zetten we koers in de juiste richting. We voeren een half uurtje op de motor, terwijl we de boot met de hand bleven besturen. Toen alles verder rustig bleef, rolden we de zeilen weer uit. Jeroen beoordeelde nogmaals de noodreparatie en gaf aan dat de autopilot weer ingeschakeld kon worden. De rest van de overtocht bleef de autopilot werken, en we bereikten de ankerplek Te’avaro op Moorea veilig en wel. Voor de komende dagen werd er een storm voorspeld met hoge golven op zee. De wind raasde de volgende twee dagen over onze ankerplek, wat ons de kans gaf om veel te praten, heerlijk te eten, spelletjes te spelen en films te kijken.

Op een ochtend zagen we dolfijnen vlak bij de boot. We probeerden ze onder water te bekijken, maar zelfs van dichtbij bleven ze onzichtbaar. Daarnaast spotten we walvissen buiten het rif. Het besef dat deze indrukwekkende, kolossale dieren zo dichtbij, net buiten het rif zwemmen, is een onbeschrijfelijk gevoel.

Toen de wind wat ging liggen, haalden we het anker op en voeren we naar Point Venus op Tahiti. Daar genoten we van een heerlijke lunch bij Mama’s Beach Bar. Tot onze schrik zagen we een boot die door de storm op het strand was geslagen—de nachtmerrie van elke zeiler! Het was een verademing om het geraas van de wind te verruilen voor een aangenaam, rustig briesje.

De volgende dag zeilden we naar Papeete. Onderweg kwamen we walvissen tegen en stopten we om ze een tijdje te bewonderen—een prachtig moment. Helaas was er geen plek vrij in zowel Papeete Marina als Taina Marina, dus ankerden we bij de airport anchorage. Met de dinghy gingen we naar het centrum van Papeete, waar we door de straatjes slenterden en de markt bezochten. Nathalie vond twee leuke jurkjes. We zochten daarna een terrasje op en aten nog wat voordat we teruggingen naar de boot. De volgende dag gingen Nathalie en ik nog een keer terug naar Papeete; ik vond de jurkjes die Nathalie had gekocht zo leuk dat ik ze ook besloot te kopen. Daarna kocht ik nog wat stof om kussens te maken, en we namen de tijd om gezellig bij te kletsen op een terras. Met een tas vol boodschappen keerden we terug naar de boot. Met z’n tweeën was de dinghy een stuk sneller, en Nathalie kreeg gelijk visioenen van een scène uit Miami Vice.

Het afscheid kwam altijd sneller dan je denkt. Omdat we geen plek in de haven hadden kunnen bemachtigen, gingen Gert-Jan, Nathalie en Julian voor een nacht naar een hotel. We gingen samen nog heerlijk uit eten in het hotel en genoten van een dag aan het zwembad, dat een stuk kouder was dan de zee.

We namen afscheid van hen alle drie. Voor mij zal dit afscheid van kortere duur zijn. Ik kom namelijk eind oktober voor vier maanden terug naar Nederland om te werken. Jeroen en Rajesh zullen op de boot blijven en het cycloon seizoen in de Gambier eilanden en of de Markiezen eilanden verblijven.

Natuurlijk vraag ik ook Gert-Jan, Nathalie en Julian om hun belevenissen met jullie te delen.

Gert-Jan, Nathalie en Julian aan Boord

Een warm welkom aan boord

Gert-Jan: Mijn eerste indruk van de boot is erg positief. De boot is ruim en van alle gemakken voorzien—kortom, een prachtig zeiljacht. Je mag er erg trots op zijn.

Nathalie: Mijn eerste indruk was een prachtige boot, die er indrukwekkend uitziet in het echt. Heel fijn dat we een eigen hut met badkamer hebben.

Julian: Het is heel bijzonder en gaaf om voor drie weken op een boot te wonen.

Hoogte- en dieptepunten

Gert-Jan: Het leukste vond ik het vrije gevoel en de rust. Het is geweldig om vanaf de boot alles waar te nemen. Het minst leuke was het heftige weer en de beweging van de boot op dat moment. Tijdens een overtocht ging ik heerlijk op bed liggen en onderging de deining.

Nathalie: Het mooiste moment vond ik het varen naar Moorea, mijn eerste ervaring op de boot. Weliswaar op de motor, maar de zee was heerlijk kalm. Het minst leuke vond ik toch de overtocht naar Bora Bora en terug. Voor niet-zeilers was het een intense ervaring. Echt bang was ik niet, want ik weet dat jullie zeer ervaren zijn, wat een veilig gevoel gaf.

Julian: Het leukste moment vond ik de oversteek naar Moorea. De zee was heerlijk kalm, en we hadden al mooi uitzicht op het prachtige eiland. Het minst leuke moment was de overtocht naar Bora Bora. Voor niet-zeilers was dit best intens, waardoor ik ook last had van zeeziekte.

Verrassingen en ontdekkingen

Gert-Jan: Het zien van walvissen was echt geweldig!

Nathalie: Het zien van de walvissen vond ik super bijzonder.

Julian: Hoewel het niet tijdens het zeilen was, had ik niet verwacht om zeeschildpadden en dolfijnen zo dichtbij de boot te zien zwemmen. Dit was echt een grote verrassing.

Favoriete plekken

Gert-Jan: Bora Bora, vooral in de eerste baai waar we lagen—het echte paradijs. Verder Tahaa, waar we de manta’s hebben gezien.

Nathalie: Bora Bora, de eerste plek waar we aan een mooringball lagen. Hier zag je echt het prachtige blauwe water, de palmstrandjes, en de resorts in de verte. Eigenlijk moeilijk om één ding te noemen, want het zwemmen met haaien en roggen was ook super bijzonder. Ook het bezoek aan de dansshow en de Pearl Farm waren geweldig.

Julian: Bora Bora was voor mij toch wel echt de meest bijzondere plek waar we zijn geweest. Het prachtige heldere water en de grote palmbomen waren prachtig om te zien.

Overwonnen angsten

Gert-Jan: Zwemmen met haaien. Nooit gedacht dat snorkelen en zwemmen met haaien zo goed kon voelen—geweldig!

Nathalie: Eigenlijk begon dat voor mij met mijn allereerste vliegreis, wat 100% meeviel. Ook de ruige overtochten, waar ik niet teveel bij moest nadenken.

Julian: Om te beginnen, het zwemmen met haaien en roggen. Het voelde in het begin erg spannend, maar als je eenmaal met ze in het water bent, is het prachtig om ze van zo dichtbij te zien. Daarnaast het zwemmen in echt diep water, vooral toen we met de manta’s gingen zwemmen. Dit was ook erg spannend, omdat zo’n enorm dier ineens uit de diepte op je af komt. Maar het was zeker een prachtige ervaring.

Veranderd beeld van zeilen

Gert-Jan: Ja, vooral wat betreft een overtocht—dan moet je echt zeebenen hebben. Petje af hoe jullie dat met z’n drieën doen.

Nathalie: Je romantiseert het zeilen wel vooraf, maar het leven op of bij water is geweldig. Zeilen brengt ook uitdagingen mee. Petje af hoe jullie dit doen.

Julian: Een zeilreis wordt vaak erg geromantiseerd, maar in werkelijkheid is het toch wel wat anders. Ja, je ziet de mooiste plekken die er zijn, maar daar gaat een heleboel aan vooraf. Zeker voor niet-zeilers kan het zeilen op de open zee erg intens zijn. De zee kan erg ruig zijn, waardoor er behoorlijk hoge golven op je af komen. Je moet hierin heel snel kunnen schakelen en handelen om ervoor te zorgen dat alles goed gaat. Nu was er geen enkel moment waarin ik mij bang voelde, omdat ik weet dat Aagje, Jeroen, en RK alles goed in de gaten houden.

Suggesties voor de toekomst

Gert-Jan: Niets. Ik zou zo weer meegaan op een nieuw avontuur.

Nathalie: Eigenlijk niets. Ik heb mij meer dan welkom gevoeld. Heerlijk gegeten, goed geslapen, en jullie passen goed op jullie gasten en elkaar. Heel erg bedankt voor deze fantastische en bijzondere ervaring. Ik kijk terug op een heerlijke vakantie waarin we goed zijn verwend. Ik ben blij dat ik hiervoor in het vliegtuig ben gestapt.

Julian: Eigenlijk niks. Ik heb echt een geweldige tijd gehad bij jullie aan boord en wil jullie daar heel erg voor bedanken!

Dankwoord en afsluiting

Gert-Jan: Los van het zeilen hebben jullie er echt alles aan gedaan om ons kennis te laten maken met jullie leven aan boord. Het heeft ons aan niets ontbroken. Voor mij was het pure luxe om niet te hoeven koken. Aagje is naast een schat van een zus, schoonzus, moeder, en echtgenote, ook een geweldige kok! Daarnaast heb zelfs ik heb nagenoeg elke keer meegedaan met het spel Wizard, een erg leuk spel. RK heeft prachtige opnames gemaakt van de mooie onderwaterwereld. En mijn lieve broertje (zwager) was een geweldige activiteitenbegeleider! Verder was het heerlijk om lekker te kunnen bijpraten. Ik ga jullie nu alweer missen. 😘😘😘