De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie
“Aww! ” Jeroen shouts. His scream cuts through the air and makes my heart pound with fear. He hurries back into the dinghy, breathing heavily, and his face twisted in pain. Never have I seen him suffer so much in our 32 years together. “I got stung in the face by a jellyfish!” he shouts, his voice drenched in pain. Without hesitation, I sprint to the galley and grab a bottle of vinegar – a trick we learned during our travels in Australia. Along beaches with many jellyfish, bottles of vinegar hang at trees every few meters as a precaution. As soon as Jeroen jumps on board, I immediately pour a generous dash of vinegar over his face. “It feels like my cheek is on fire,” he moans. I rush to reassure him, looking for signs of residual tentacles or deep red lines. Luckily, I don’t see any of that. After emptying half a bottle we realize that too much vinegar is wasted this way, we grab a cloth, dip it in vinegar and press it against his face. Fortunately, this provides some relief for his pain. After fifteen minutes, I see his breathing slowly calm down, and after a nerve-wracking time that felt like an eternity, he finally starts to become ‘responsive’ again.
Ralph van Lille Venn, an avid fan of wing foiling and kitesurfing, has windsurfing equipment on board that he rarely uses and is happy to lend to Jeroen. With Barbara returning to Switzerland for two weeks, Ralph suddenly has a two-week window to go to a location where there is wind almost every day. When the wind is too strong or completely absent, he can continue with his boat chores. This proposal arouses Jeroen’s interest, as he has not been on his surfboard for over three years. We provide the boat with sufficient provisions for the coming weeks. Jeroen also has numerous non-urgent jobs on board, which, although not urgent, are very welcome to be completed. It gives a good feeling when they are done. We decide to go along. Rajesh and I are looking forward to swimming, snorkelling, photographing, writing, reading, and maybe even doing some painting again.
Recently, while walking the streets of Panama City with Barbara, we started talking about hobbies and, to our surprise, discovered a shared passion for dot painting. It was almost unbelievable; We both looked at each other with open mouths and thought: “This can’t be true!“ Dot painting, a painting technique that is not common, immediately fascinated us. Sitting on a bench, we showed each other photos of our work, completely surprised. Although we have all the necessities on board, we rarely give ourselves the time to get started. Moreover, on a sailboat, there is little room for creating large paintings, which is more of my passion. We are both pretty good at coming up with ‘reasons’ not to start a new painting. But that is about to change!
We decide to leave a day early to explore the island of Otoque first. Raising our anchor takes us among a collection of boats at the anchorage, all awaiting visas or a suitable weather window for the crossing to the Galapagos or the Marquesas Islands. The channel we have to cross is busy; large cargo ships, sailing boats, tourist boats and pangas sail back and forth. I slow down a bit to get the timing right and cross the channel behind a large cargo ship.
Many large cargo ships lie at anchor next to the shipping channel, quietly waiting to pass through the Panama Canal. We slowly leave the hustle and bustle of Panama City behind us. As soon as we leave the channel, we hoist the sails and sail at a leisurely speed of 4 knots towards Otoque Island. Countless Frigate birds and pelicans soar above the island tops. They hunt for small fish around our boat as we approach the anchorage. Seeing a large group of pelicans skimming over the water is a beautiful sight. In the evening, we are surprised by bioluminescence in the water, a fascinating phenomenon we enjoy, like little children discovering something magical. It is a pity that our cameras are not suitable for night shots; I would have liked to share it with you.
John Wayne, born Marion Robert Morrison on May 26, 1907, became an icon in Hollywood history. With his impressive figure, powerful voice and undeniable charm, he won the hearts of millions of fans worldwide. However, besides the film industry, he also had connections to the Central American country of Panama.
John Wayne’s acquisition of Taborcillo Island is closely linked to his long-standing relationship with Panama. His ties to the country date back to the 1960s, when he was not only a renowned Hollywood actor but also a businessman interested in Panama. This relationship began when he married Josephine Saenz, the daughter of a Panamanian diplomat. Over time, Wayne developed friendships with influential individuals and families in Panama, such as the McGraths, the Arias family (including Dame Margot Fonteyn de Arias), and Paul Kramer, a notable sinologist and author. These connections, along with his business ventures in Panama, laid the foundation for his eventual purchase of Taborcillo Island. Erika Burch wrote on February 9, 2024, for the website Domesticated Companion, that the island was given to John Wayne and donated by Omar Torrijos, leader of the Panamanian Revolution.
On September 7, 2022, Amalia Aguilar Nicolau, known as @amalianicolau, published an article highlighting Hollywood legend John Wayne’s role in obtaining ratification for the Torrijos-Carter Treaties. Despite approval by the Panamanian people, ratification by the U.S. Senate faced significant opposition, especially from Republican John Wayne. Omar Ja and Suárez, historian and part of the negotiating team, and Zoilo G. Martínez de la Vega, author of “The Wars of General Omar Torrijos,” chronicled the story. Despite his illness and retirement, Wayne actively committed himself to the cause, writing personal letters to every senator and mobilizing support, ultimately resulting in the ratification of the treaties by a one-vote margin.
The article also highlights the opposition, especially from Republican Ronald Reagan, but Wayne managed to rally support and guide the treaty through Congress. Shortly before his death, his last efforts showed his determination and tenacity. President Carter recognized Wayne’s role as one of his greatest supporters on the conservative side. Wayne’s support was crucial to adopting the treaties and reflected the close ties between the U.S. and Panama. John Wayne truly loved the Panamanian people and greatly enjoyed his many visits to Panama over the years. He visited the island of Taborcillo as often as possible, sailing aboard his yacht, the Wild Goose.
While Ralph was nearing Taborcillo Island, we raised anchor at Otoque Island and rounded the point of Punta Chame five nautical miles away. Here, the water began to become shallower quickly. Unfortunately, the water here was brown and cloudy, so we could not see colour differences or observe the bottom. Navigation was only possible via our chart plotter, which we closely watched. The tides differences were significant, about 4.7 meters. Even though the tide was close, as long as we saw 10 feet or more on the chartplotter, we should be safe – or so we thought until we hit bottom and got stuck. I quickly tried to put the boat in reverse, but to no avail; both the current and the wind pushed us further forward. We knew we would break free as soon as the tide started to rise again slowly, but it was important to know whether it was just a sand slide or if we really couldn’t go any further.
Jeroen went around the boat with a depth sounder in the dinghy to investigate. There was more than enough depth on the starboard, aft and port sides, but it remained too shallow at the front. So it was important not to go further forward, but with the current and wind, this would be unavoidable. Jeroen placed an anchor behind the boat to prevent the boat from moving further forward with the rising tide. The first attempt failed; the anchor did not hold. In the meantime, Ralph from Lille Venn came with his dinghy to see if he could assist. Jeroen and Ralph decided together to lower the anchor again. This time, Jeroen went into the water to push the anchor firmly into the ground. A few seconds later, Jeroen emerged from the water, stung intensely and painfully by the jellyfish. After an hour and a half, enough water was under the keel to sail astern. I reversed the boat into deeper waters, where we could anchor again and were now safe, waiting for the rising tide. The pain and swelling in Jeroen’s face slowly decreased, and we were happy when, two hours later, we were finally lying next to Lille Venn off the coast of Taborcillo Island.
Unfortunately, we cannot swim here because of the many jellyfish in the water. Jeroen and Ralph wrap themselves from head to toe to avoid being stung while surfing. Surfing was a bit difficult at first. It had been three years since Jeroen last stood on a surfboard. Fortunately, things went a lot better on the second day and in between working on the boat, Ralph and Jeroen can often be found on the water. Rajesh usually goes to the island in the late afternoon to take drone footage and photos, while I mainly focus on exploring the island, writing, cooking and occasionally painting. Ralph comes on board with us every day to eat, and afterwards, we often play the game called Brandi Dogs.
After John Wayne died in 1979, his family sold the island to German island broker Farhad Vladi. Vladi owned the island until 1997 when it was acquired by Austrian businessman Ralph Hübner, known as the editor and publisher of Who’s Who in Europe. Hübner initially used the island as a retreat for special friends and clients but later opened it to the public, welcoming a maximum of 50 to 60 guests at a time. The island offered several beaches, a resort hotel, and a theme park. At the hotel reception, several photos of John Wayne were on display, ranging from publicity photos to more personal images of him on the island, as well as movie posters of his famous films. The resort employees dressed to match the resort’s “Wild West” theme in denim with cowboy hats and bandanas.
With the sun high in the sky, casting long shadows across the calm waters, we slowly sail the dinghy towards the deserted coastline of Taborcillo Island. Behind different types of trees and shrubs, a once lively resort, now a dilapidated and neglected place, unfolds before our eyes. The once bustling resort, dubbed “John Wayne City,” now lies in ruins, with cracked walls and weathered signs standing as silent witnesses to an ancient glory. A flock of vultures circles above the deserted swimming pool, their sharp, shrill cries breaking the silence.
My curiosity awakens as I take my first step, the ground creaking beneath my feet, an echo of forgotten footsteps that once filled the corridors of this island. As we get closer, it looks like a forgotten set piece from a Western film, with dilapidated buildings rising against the backdrop of a blue sky. Broken windows rattle in the gentle breeze as shadows dance among the abandoned buildings. Nature seems to have regained its grip everywhere, with weeds sprouting through cracked pavements and wild animals and sheep reclaiming their territory.
In the midst of this desolation, a mysterious sense of discovery glows in my chest. What hidden secrets lie buried beneath the dusty paths of this deserted island? What stories do the crumbling walls of John Wayne City whisper? I can’t help but feel like I’m witnessing a lost chapter in history, a place where time and memory collide in mystery and oblivion. With every step I take, I descend deeper into the darkness of the unknown, ready to unravel the secrets of Taborcillo Island.
There appears to be another house on the island inhabited by a local resident. Unfortunately, my Spanish was not enough to have an in-depth conversation with the resident, who has lived here for five years. They could not explain precisely why the hotel is in such a dilapidated state, but they could explain that it has not operated for 20 years.
After researching online, I discovered that the island is for sale. For a price tag of $12 million, you can become the owner of this historic location. Premier Casa Panama Real Estate’s sales brochure showed photos of what the hotel must have once looked like. I was hoping they could tell me more about the island’s history and why the property’s current state is so different from what was depicted in the brochure. Their response was short: “The value is in the land, not the hotel.” The entire island is for sale and was valued at $23 million in 2018. The owner is now asking for $12 million and allowing the current residents to remain until the island is sold.
As we slowly move across the deserted coastline of Taborcillo Island, we can’t help but be awed by the ancient glory that once reigned here. The once vibrant resort, steeped in John Wayne’s legacy, is now abandoned and neglected, but it captures the imagination and instils a sense of adventure. Shrouded in mystery and oblivion, the island seems to whisper of times gone by and lost stories, inviting exploration.
Delving into the history and current state of the island, we can only speculate about the secrets it hides and the reasons behind its decline. The story of Taborcillo Island, with its rich heritage and uncertain future, weaves an intriguing and fascinating tale that reminds us of the transience of glory and the eternal search for hidden treasures, both material and spiritual.
While the island is for sale and awaits a new owner to continue its story, it remains an enchanting place full of possibility and mystery. Perhaps Taborcillo Island’s true treasure lies not only in its land but in the stories it has to tell and the adventures yet to come. With every creaking step on the deserted ground of this island, we delve deeper into the mysteries of the past and look forward with anticipation to what the future will bring for this enchanting place on the edge of the world.
Op ontdekkingstocht naar de geheimen van Taborcillo eiland “John Wayne City”
“Auw!” schreeuwt Jeroen, zijn kreet snijdt door de lucht en doet mijn hart bonzen van schrik. Hij haast zich terug in de dinghy, hijgt zwaar en zijn gezicht vertrekt van de pijn. Nog nooit heb ik hem zo zien lijden in onze 32 jaar samen.
“Ik ben gestoken door een kwal in mijn gezicht!” schreeuwt hij, zijn stem doordrenkt van de pijn. Zonder aarzelen sprint ik naar de kombuis en grijp een fles azijn – een truc die we hebben geleerd tijdens onze reizen in Australië. Langs stranden waar veel kwallen zijn, hangen flessen azijn elke paar meter aan de bomen als voorzorgsmaatregel. Zodra Jeroen aan boord springt, giet ik direct een flinke scheut azijn over zijn gezicht. “Het voelt alsof mijn wang in vuur en vlam staat”, kreunt hij. Ik haast me om hem gerust te stellen, speurend naar sporen van achtergebleven tentakels of dieprode lijnen. Gelukkig zie ik niets van dat alles. Na een halve fles leeg te hebben gegooid beseffen we dat te veel azijn verloren gaat op deze manier, we grijpen naar een doek, dompelen het onder in azijn en drukken het tegen zijn gezicht. Gelukkig biedt dit enige verlichting voor zijn pijn. Na een kwartier zie ik zijn ademhaling langzaam kalmeren en na een zenuwslopende tijd die als een eeuwigheid aanvoelde, begint hij eindelijk weer ‘aanspreekbaar’ te worden.
Ralph van Lille Venn, een fervent liefhebber van wing foilen en kitesurfen, heeft windsurf materiaal aan boord dat hij zelden gebruikt en graag aan Jeroen uitleent. Met Barbara die voor twee weken terug naar Zwitserland gaat, heeft Ralph plotseling een periode van twee weken om naar een locatie te gaan waar bijna dagelijks wind is. Zelfs wanneer de wind te sterk is of volledig ontbreekt, kan hij doorgaan met zijn bootklusjes. Dit voorstel wekt de interesse van Jeroen, die al meer dan 3 jaar niet op zijn surfplank heeft gestaan. We voorzien de boot van voldoende proviand aan boord voor de komende weken. Jeroen heeft bovendien tal van niet-dringende klusjes aan boord, die hoewel niet urgent, bijzonder fijn zijn om af te ronden en een goed gevoel. We besluiten om mee te gaan. Rajesh en ik kijken er naar uit om weer te zwemmen, snorkelen, fotograferen, schrijven, lezen, en misschien zelfs wat te schilderen.
Onlangs, tijdens een wandeling door de straten van Panama City met Barbara, raakten we in gesprek over hobby’s en tot onze verbazing ontdekten we een gedeelde passie voor dot-painting. Het was bijna ongelooflijk; beiden keken we elkaar met open mond aan en dachten: “Dit kan toch niet waar zijn!” Dot-painting, een schildertechniek die niet veel voorkomt, boeide ons direct. Zittend op een bankje lieten we elkaar foto’s zien van ons werk, compleet verrast. Hoewel we alle benodigdheden aan boord hebben, gunnen we onszelf zelden de tijd om ermee aan de slag te gaan. Bovendien is er op een zeilboot weinig ruimte voor het creëren van grote schilderijen, waar meer mijn passie ligt. Ook zijn we beiden behoorlijk goed in het bedenken van ‘redenen’ om niet te beginnen aan een nieuw schilderij. Maar daar gaat verandering in komen!
We besluiten een dag eerder te vertrekken om eerst het eiland Otoque te verkennen. Het opstaan van ons anker brengt ons tussen een verzameling boten op de ankerplaats, allemaal in afwachting van visa’s of een geschikt weervenster voor de oversteek naar de Galapagos of de Marquesas eilanden. De vaargeul die we moeten oversteken is druk bevolkt; grote vrachtschepen, zeilboten, toeristenbootjes en panga’s varen heen en weer. Ik vertraag iets om de timing juist te krijgen en achter een groot vrachtschip over te steken.
Veel van de grote vrachtschepen liggen voor anker, naast de vaargeul, rustig wachtend tot ze door het Panamakanaal kunnen gaan. Langzaam laten we de drukte van Panama City achter ons. Zodra we de vaargeul verlaten, hijsen we de zeilen en varen met een kalme snelheid van 4 knopen richting Otoque eiland. Talloze Frigate vogels en Pelikanen zweven boven de eilandtoppen. Bij het naderen van de ankerplaats jagen ze op kleine visjes rond onze boot. Het is een mooi gezicht om een grote groep pelikanen over het water te zien scheren.
‘s Avonds worden we verrast door bioluminescentie in het water, een fascinerend fenomeen waar we van genieten als kleine kinderen die iets magisch ontdekken. Het is spijtig dat onze camera’s niet geschikt zijn voor nachtopnames; ik had het graag met jullie willen delen.
John Wayne, geboren als Marion Robert Morrison op 26 mei 1907, groeide uit tot een icoon in de geschiedenis van Hollywood. Met zijn indrukwekkende gestalte, krachtige stem en onmiskenbare charme veroverde hij de harten van miljoenen fans wereldwijd. Echter, afgezien van de filmindustrie, had hij ook connecties met het Centraal-Amerikaanse land Panama.
De overname van het eiland Taborcillo door John Wayne hangt nauw samen met zijn langdurige relatie met Panama. Zijn band met het land gaat terug tot de jaren zestig, toen hij niet alleen een gerenommeerd Hollywood-acteur was, maar ook een zakenman met belangen in Panama. Deze relatie begon toen hij trouwde met Josephine Saenz, de dochter van een Panamese diplomaat. In de loop van de tijd ontwikkelde Wayne vriendschappen met invloedrijke individuen en families in Panama, zoals de McGraths, de familie Arias (inclusief Dame Margot Fonteyn de Arias) en Paul Kramer, een opmerkelijke sinoloog en auteur. Deze connecties, samen met zijn zakelijke ondernemingen in Panama, legden de basis voor zijn uiteindelijke aankoop van het eiland Taborcillo. Erika Burch schrijft February 9, 2024 voor de website Domesticated Companion dat het eiland destijds aan John Wayne werd geschonken door Omar Torrijos, leider van de Panamese Revolutie.
Op 7 september 2022 publiceerde Amalia Aguilar Nicolau, bekend als @amalianicolau, een artikel waarin de rol van Hollywood-legende John Wayne in het verkrijgen van ratificatie voor de Torrijos-Carter-verdragen werd belicht. Ondanks goedkeuring door de Panamese bevolking, ondervond de ratificatie door de Amerikaanse Senaat aanzienlijke tegenstand, vooral van Republikein John Wayne. Omar Jaén Suárez, historicus en deel van het onderhandelingsteam, en Zoilo G. Martínez de la Vega, auteur van ‘De oorlogen van generaal Omar Torrijos’, hebben het verhaal vastgelegd. Wayne, ondanks zijn ziekte en pensionering, zette zich actief in voor de zaak door persoonlijke brieven te schrijven aan elke senator en steun te mobiliseren, wat uiteindelijk resulteerde in de ratificatie van de verdragen met één stem marge.
Het artikel benadrukt ook de tegenstand, met name van Republikein Ronald Reagan, maar Wayne slaagde erin steun te verzamelen en het verdrag door het Congres te leiden. Zijn laatste inspanningen, kort voor zijn dood, toonden zijn vastberadenheid en vasthoudendheid. President Carter erkende Wayne’s rol als een van zijn grootste steunen aan de conservatieve kant. Wayne’s steun was niet alleen cruciaal was voor de goedkeuring van de verdragen, maar weerspiegelde ook de nauwe banden tussen de VS en Panama. John Wayne hield echt van het Panamese volk en hij genoot enorm van zijn vele bezoeken aan Panama door de jaren heen. Het eiland Taborcillo, dat hij zo vaak bezocht als hij kon, varend aan boord van zijn jacht de Wild Goose.
Terwijl Ralph bijna Taborcillo eiland bereikte, haalden wij ons anker op bij Otoque eiland en rondden we vijf zeemijlen verder de punt van Punta Chame. Hier begon het water snel ondieper te worden. Helaas was het water hier troebel, waardoor we geen kleurverschillen konden zien of de bodem konden waarnemen. Navigeren was alleen mogelijk via onze kaartplotter, die we nauwlettend in de gaten hielden. De getijden verschillen waren aanzienlijk, ongeveer 4,7 meter. Hoewel het bijna laagtij was, zolang we op de kaartplotter 3 meter of meer zagen, zouden we veilig moeten zijn – dat dachten we, totdat we de bodem raakten en vast kwamen te zitten. Ik probeerde snel de boot in zijn achteruit te zetten, maar het mocht niet baten; zowel de stroming als de wind duwden ons verder naar voren. We wisten dat we weer los zouden komen zodra het tij langzaam weer begon te stijgen, maar het was belangrijk om te weten of het slechts een zandverschuiving was of dat we echt niet verder konden varen.
Jeroen ging met een dieptemeter in de dinghy rond de boot om onderzoek te doen. Aan de stuurboordzijde, achterkant en bakboordzijde was er meer dan genoeg diepte, maar aan de voorzijde bleef het te ondiep. Het was dus belangrijk om niet verder naar voren te gaan, maar met de huidige stroming en wind zou dit onvermijdelijk zijn. We besloten een anker achter de boot te plaatsen om te voorkomen dat de boot verder naar voren zou bewegen bij het opkomende tij. De eerste poging faalde; het anker pakte niet. Ondertussen is Ralph van Lille Venn gekomen met zijn dinghy om te kijken of hij kon assisteren. Jeroen en Ralph besloten samen het anker opnieuw te laten zakken. Deze keer ging Jeroen het water in om het anker stevig in de grond te duwen. Enkele seconden later kwam Jeroen uit het water, intens pijnlijk gestoken door de kwal. Na anderhalf uur was er voldoende water onder de kiel om achteruit te kunnen varen. Ik stuurde de boot in zijn achteruit naar diepere wateren, waar we opnieuw konden ankeren en nu veilig lagen, in afwachting van het opkomende tij. De pijn en zwelling in Jeroens gezicht verminderden langzaam, en we waren blij toen we twee uur later eindelijk naast Lille Venn voor de kust van Taborcillo eiland lagen.
Helaas kunnen we hier niet zwemmen vanwege de vele kwallen die in het water zwemmen. Jeroen en Ralph wikkelen zichzelf van top tot teen in om te voorkomen dat ze worden gestoken tijdens het surfen. In het begin verliep het surfen wat moeizaam. Het was al drie jaar geleden dat Jeroen voor het laatst op een surfplank stond. Gelukkig ging het de tweede dag een stuk beter en tussen het klussen aan de boot door zijn Ralph en Jeroen vaak op het water te vinden. Rajesh gaat meestal aan het einde van de middag naar het eiland om drone-opnames en foto’s te maken, terwijl ik me vooral bezighoud met het onderzoeken van het eiland, schrijven, koken en af en toe schilderen. Ralph komt elke dag bij ons aan boord om te eten en daarna spelen we vaak het spel genaamd Brandi dogs.
Na de dood van John Wayne in 1979 verkocht zijn familie het eiland aan de Duitse eilandmakelaar Farhad Vladi. Vladi bezat het eiland tot 1997, toen het werd overgenomen door de Oostenrijkse zakenman Ralph Hübner, bekend als redacteur en uitgever van Who’s Who in Europa. Hübner gebruikte het eiland aanvankelijk als toevluchtsoord voor bijzondere vrienden en klanten, maar later opende hij het voor het publiek, waarbij maximaal 50 tot 60 gasten tegelijkertijd welkom waren.
Het eiland bood verschillende stranden, een resort hotel en een themapark. Bij de receptie van het hotel waren diverse foto’s van John Wayne te bewonderen, variërend van publiciteitsfoto’s tot meer persoonlijke beelden van hem op het eiland, evenals filmposters van zijn bekende films. De resort medewerkers kleedden zich passend bij het ‘wilde westen’-thema van het resort, in denim met cowboyhoeden en bandana’s.
Met de zon hoog aan de hemel, die lange schaduwen over het kalme water werpen, varen we langzaam met de dinghy naar de verlaten kustlijn van Taborcillo Island. Achter verschillende soorten bomen en struiken ontvouwt zich voor onze ogen een eens zo levendig resort, nu een vervallen en verwaarloosde plek. Het ooit zo bruisende resort, genaamd “John Wayne City”, ligt nu in puin, met gebarsten muren en verweerde borden als stille getuigen van vervlogen glorie. Boven het verlaten zwembad cirkelt een zwerm aasgieren, waarvan hun scherpe, schelle kreten de stilte doorbreken.
Mijn nieuwsgierigheid ontwaakt als ik mijn eerste stap zet, waarbij de grond onder mijn voeten kraakt, een echo van vergeten voetstappen die eens de gangen van dit eiland vulden. Als we dichterbij komen, lijkt het op een vergeten decorstuk uit een Western film, met vervallen gebouwen die oprijzen tegen de achtergrond van een blauwe hemel. Gebroken ramen klapperen in de zachte bries, terwijl schaduwen dansen tussen de verlaten gebouwen. Overal lijkt de natuur haar greep te hebben herwonnen, met onkruid dat door gebarsten stoepen omhoog schiet en wilde dieren en schapen die hun territorium hebben teruggeëist.
Te midden van deze verlatenheid gloeit een mysterieus gevoel van ontdekking in mijn borstkas. Welke verborgen geheimen liggen er begraven onder de stoffige paden van dit verlaten eiland? Welke verhalen fluisteren de vervallen muren van John Wayne City? Ik kan niet anders dan het gevoel hebben dat ik getuige ben van een verloren hoofdstuk in de geschiedenis, een plek waar tijd en herinnering samenkomen in mysterie en vergetelheid. Met elke stap die ik zet, daal ik dieper af in de duisternis van het onbekende, klaar om de geheimen van Taborcillo eiland te ontrafelen.
Op het eiland blijkt nog een huis te staan, bewoond door een lokale inwoner. Helaas was mijn Spaans niet voldoende om een diepgaand gesprek te voeren met de bewoner, die hier nu vijf jaar woont. Ze konden niet precies uitleggen waarom het hotel in zo’n vervallen staat verkeert, maar wel dat het al 20 jaar niet meer in bedrijf is.
Na wat speurwerk online ontdekte ik dat het hele eiland te koop staat. Voor een prijskaartje van 12 miljoen dollar kun je eigenaar worden van deze historische locatie. De verkoopbrochure van Premier Casa Panama Real Estate toonde foto’s van hoe het hotel er ooit uit moet hebben gezien. Ik hoopte dat ze me meer konden vertellen over de geschiedenis van het eiland en waarom de huidige staat van het pand zo afwijkt van de weergave in de brochure. Hun reactie was kort: “De waarde ligt in het land, niet in het hotel.” Het hele eiland staat te koop en werd in 2018 getaxeerd op 23 miljoen dollar. De eigenaar vraagt nu 12 miljoen dollar en staat toe dat de huidige bewoners blijven wonen totdat het eiland wordt verkocht.
Terwijl we ons langzaam over de verlaten kustlijn van Taborcillo Island bewegen, kunnen we niet anders dan onder de indruk zijn van de vervlogen glorie die hier ooit heerste. Het eens zo bruisende resort, doordrenkt van de nalatenschap van John Wayne, nu verlaten en verwaarloosd, spreekt tot de verbeelding en wekt een gevoel van avontuur op. Het eiland, gehuld in mysteries en vergetelheid, lijkt te fluisteren over vervlogen tijden en verloren verhalen, en nodigt uit tot verkenning.
Als we ons verdiepen in de geschiedenis en de huidige staat van het eiland, kunnen we alleen maar speculeren over de geheimen die het verbergt en de redenen achter zijn verval. Het verhaal van Taborcillo Island, met zijn rijke erfgoed en onzekere toekomst, weeft een intrigerend en fascinerend verhaal dat ons herinnert aan de vergankelijkheid van glorie en de eeuwige zoektocht naar verborgen schatten, zowel materieel als spiritueel.
Terwijl het eiland te koop staat en wacht op een nieuwe eigenaar om zijn verhaal voort te zetten, blijft het een betoverende plek vol mogelijkheden en mysterie. Misschien ligt de ware schat van Taborcillo Island niet alleen in zijn land, maar in de verhalen die het te vertellen heeft en de avonturen die nog moeten komen. Met elke krakende stap op de verlaten grond van dit eiland, duiken we dieper in de raadsels van het verleden en kijken we vol verwachting uit naar wat de toekomst zal brengen voor deze betoverende plek aan de rand van de wereld.