De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

Moving to a new practice feels a bit like entering unfamiliar territory. It is exciting, unpredictable and full of surprises. As I wrote before, I am saying goodbye to a familiar environment where I have built a deep bond with my clients for years. But what I had not expected was how different it would be to temporarily step into a village practice where clients initially not only found me unfamiliar, but were sometimes even a bit wary.

It was the first time that I noticed clients greeted me with such reservations during a substitute position. Could it be because it concerns a small, close-knit community? In larger practices in cities such as Utrecht and Amersfoort, I am used to a different kind of dynamic. But here, in a village, my arrival seems to raise more questions.

Imagine: you have built up years of trust with your regular dental hygienist, who has now become a permanent part of your life, and then I enter the treatment room as a new presence, with my 1.90 meters, fresh approach and a smile. I get it. Change is exciting, and sometimes a little scary.

In addition, the permanent dental hygienist, like me, shares a passion for travelling and, therefore, regularly takes long-term leave. This time, I have been asked to fill her place temporarily, but the clients seem to think: “Why suddenly a replacement?” That unspoken question hangs in the air, palpable in their eyes.

What clients often do not realize how much pressure a colleague’s temporary loss can put on a practice team. A temporary replacement can make a world of difference, not only for the practice but also for the clients themselves. My goal is simple: to offer continuity so that clients’ oral health is not compromised.

Although those first meetings are sometimes tense, that usually changes once they are in the treatment chair. I calmly introduce myself, explain what I am going to do, and lead the conversation to everyday topics. While I am working above their heads, I slowly see the tension disappear from their shoulders. The best moment? When they thanked me with a smile afterwards. Then I knew: I am building that bond here too—step by step, client by client.

But sometimes, something happens that takes you completely out of your routine, something that puts everything into perspective. While I am still trying to find my place in the practice, the most heartbreaking news reaches us. It feels like the world has stopped turning for a moment.

A colleague and her husband were told the unthinkable during a routine check-up at the hospital: their baby’s heart had stopped beating. In that moment of silence, drenched in sadness, everything around us seems to stand still. Tears burn in our eyes, and a deep shiver runs through the room. How do you find words for an incomparable pain?

This sad news affects not only them, but also us as a team. It makes it clear once again how important it is to be there for each other, in good times and bad. As I continue my work, I feel that my role goes beyond just performing treatments. It is also my job to be a source of calm in difficult times, not only for the clients, but also for my colleagues.

Working in a village practice is different and more intense, and perhaps that is why it feels richer. Every day, I get to know not only my clients better but also myself. In the end, it is all about connection, and that starts with listening, understanding, and being there.

While I am finding my way in the Netherlands, Jeroen and Rajesh are doing well. They spent the past few weeks in Tikehau, Apataki, and arrived in Fakarava a few days ago. They will stay there until the new year, surrounded by the peaceful beauty of the Tuamotu atolls. It is nice to know that they are doing well, but at the same time, it sometimes feels double for me.

Here in the Netherlands I enjoy the little things: a cup of coffee with an old friend, a spontaneous walk with family, or just the familiar sounds, treats and smells of home. These moments are a warm reminder of how important connection is. Yet it is now becoming even more clear to me how vulnerable that connection can be when you are far away. No matter how much you try to stay in touch, thousands of miles away, the closeness slowly fades. That realization can be painful.

Everyone’s life goes on, and when you’re on a boat in a remote lagoon, you experience those important moments – a birth, a marriage, a loss – in a different way. Of course, there are bonds that are indestructible, relationships that stand the test of time and distance. But the joy of celebrating together, or the comfort of grieving together, feels different from a distance.

Maybe that’s why I now enjoy the moments that I can spend together to the fullest. A smile, a hug, or simply being together, those are the things that really touch me now. These are memories that I will take with me when I return to Jeroen and Rajesh. Because whether I’m here or far away on the ocean, it’s that connection with the people I care about that inspires me time and time again.

✨ Warm Christmas wishes to you and your loved ones! ✨
That this holiday season be filled with warmth, love, and cherished moments. Wishing you a joyful Christmas and a sparkling New Year!

Aan het werk in Nederland

De overgang naar een nieuwe praktijk voelt een beetje als het betreden van onbekend terrein. Het is spannend, onvoorspelbaar en vol verrassingen. Zoals ik eerder al schreef, neem ik afscheid van een vertrouwde omgeving waar ik jarenlang een diepe band met mijn cliënten heb opgebouwd. Maar wat ik niet had verwacht, was hoe anders het zou zijn om tijdelijk binnen te stappen in een dorpspraktijk waar cliënten mij in eerste instantie niet alleen onbekend vonden, maar soms zelfs een beetje op hun hoede waren.

Het was de eerste keer dat ik tijdens een waarneming merkte dat cliënten me met zoveel terughoudendheid begroetten. Zou het komen doordat het een kleine, hechte gemeenschap betreft? In grotere praktijken in steden als Utrecht en Amersfoort ben ik gewend aan een ander soort dynamiek. Maar hier, in een dorp, lijkt mijn komst meer vragen op te roepen.

Stel je voor: je hebt jarenlang vertrouwen opgebouwd met je vaste mondhygiënist, die inmiddels een vast onderdeel is van je leven en dan kom ik, met mijn 1,90 meter, frisse aanpak en een glimlach, als nieuwe aanwezigheid de behandelkamer binnen. Ik snap het wel. Verandering is spannend, en soms een beetje eng.

Bovendien speelt hier een bijzonder verhaal mee: de vaste mondhygiënist deelt, net als ik, een passie voor reizen en neemt daarom regelmatig langdurig verlof. Dit keer ben ik gevraagd om haar plek tijdelijk in te vullen, maar de cliënten lijken te denken: “Waarom nu ineens een vervanger?” Die onuitgesproken vraag hangt in de lucht, voelbaar in hun blikken.

Wat cliënten vaak niet beseffen, is hoeveel druk het wegvallen van een collega kan leggen op een praktijkteam. Een tijdelijke vervanger kan een wereld van verschil maken – niet alleen voor de praktijk, maar ook voor de cliënten zelf. Mijn doel is simpel: continuïteit bieden, zodat de mondgezondheid van cliënten niet in het gedrang komt.

En hoewel die eerste ontmoetingen soms beladen zijn met spanning, verandert dat meestal zodra ze in de behandelstoel zitten. Ik stel mezelf rustig voor, leg uit wat ik ga doen en leid het gesprek naar alledaagse onderwerpen. Terwijl ik boven hun hoofd aan het werk ben, zie ik langzaam de spanning uit hun schouders verdwijnen. Het mooiste moment? Wanneer ze me na afloop met een glimlach bedanken. Dan weet ik: die band, die bouw ik ook hier op – stap voor stap, cliënt voor cliënt.

Maar soms gebeurt er iets wat je volledig uit je routine haalt, iets wat alles in perspectief plaatst. Terwijl ik nog bezig ben mijn plek in de praktijk te vinden, bereikt ons het meest hartverscheurende nieuws. Het voelt alsof de wereld even ophoudt met draaien.

Een collega en haar man kregen tijdens een routinecontrole in het ziekenhuis het ondenkbare te horen: het hartje van hun baby klopte niet meer. In dat moment van stilte, doordrenkt van verdriet, lijkt alles om ons heen stil te staan. Tranen branden in onze ogen, en een diepe rilling trekt door de kamer. Hoe vind je woorden voor een pijn die met niets te vergelijken is?

Dit verdrietige nieuws raakt niet alleen hen, maar ook ons als team. Het maakt eens te meer duidelijk hoe belangrijk het is om er voor elkaar te zijn, in goede en slechte tijden. Terwijl ik mijn werk voortzet, voel ik dat mijn rol verder gaat dan alleen behandelingen uitvoeren. Het is ook mijn taak om in moeilijke tijden een rustpunt te zijn, niet alleen voor de cliënten, maar ook voor mijn collega’s.

Het werken in een dorpspraktijk is anders, intenser, en misschien daardoor rijker. Elke dag leer ik niet alleen mijn cliënten beter kennen, maar ook mezelf. Want uiteindelijk draait het allemaal om verbinding en die begint bij luisteren, begrijpen en er zijn.

Terwijl ik mijn draai vind in Nederland, gaat het goed met Jeroen en Rajesh. Ze hebben de afgelopen weken doorgebracht in Tikehau, Apataki en zijn een paar dagen geleden aangekomen in Fakarava. Daar blijven ze tot in het nieuwe jaar, omringd door de rustige schoonheid van de Tuamotu-atollen. Het is fijn te weten dat het goed met ze gaat, maar tegelijkertijd voelt het voor mij soms dubbel.

Hier in Nederland geniet ik van de kleine dingen: een kop koffie met een oude vriend, een spontane wandeling met familie, of gewoon de vertrouwde geluiden, lekkerijen en geuren van thuis. Deze momenten zijn een warme herinnering aan hoe belangrijk verbinding is. Toch wordt me nu des te meer duidelijk hoe kwetsbaar die verbinding kan zijn als je ver weg bent. Hoe graag je ook probeert contact te onderhouden, op duizenden kilometers afstand vervaagt de nabijheid langzaam. Dat besef kan pijnlijk zijn.

Iedereen’s leven gaat verder, en wanneer je op een boot in een afgelegen lagune zit, beleef je die belangrijke momenten – een geboorte, een huwelijk, een verlies – op een andere manier. Natuurlijk zijn er banden die onverwoestbaar zijn, relaties die de tand des tijds en de afstand moeiteloos doorstaan. Maar de vreugde van samen vieren, of de troost van samen rouwen, voelt op afstand toch anders.

Misschien is dat juist waarom ik nu met volle teugen geniet van de momenten die ik wél samen kan doorbrengen. Een glimlach, een knuffel, of simpelweg samen zijn, dat zijn de dingen die me nu echt raken. Het zijn herinneringen die ik zal meenemen als ik straks weer terugkeer naar Jeroen en Rajesh. Want of ik nu hier ben of ver weg op de oceaan, het is die verbinding met de mensen om wie ik geef die me keer op keer inspireert.

✨ Warme kerstwensen voor jou en je dierbaren! ✨
Dat deze feestdagen gevuld zijn met warmte, liefde en momenten om te koesteren. Dat het nieuwe jaar vreugde en avontuur mag brengen. Fijne kerst en een sprankelend nieuwjaar!