De Nederlandse versie staat onder de Engelse verise
In the whispers of dawn, where shadows fade,
Moments, not hours, are where life’s truly made.
In the sparkle of stars, in the dance of the sea,
In the breathless pause, where the heart beats free.
Life is not a ticking clock, relentless and stern,
But a collection of moments, for which we yearn.
It’s the laughter shared, the tear that fell,
The stories told, the secrets we tell.
It’s in the sunrise kiss, the moonlit embrace,
In the fleeting glimpse of a loved one’s face.
It’s the thrill of the chase, the peace of the still,
The dreams that we cherish, the hopes that we will.
Time is but a vessel, a passage we ride,
But moments are treasures, where true joys abide.
In the echo of silence, in the rustle of leaves,
In the moments of triumph, in the times we grieve.
So let time march on, with its steady beat,
But seek out the moments, both bitter and sweet.
For life is not measured by the hours that fly,
But by the moments we live, before we say goodbye.
In the tapestry of time, let your moments be bright,
Embrace every joy, hold tight to the light.
For life is not measured by the sands that fall,
But by the moments we seize, and cherish them all.
By Aagje
These poetic lines capture the essence of our journey to the Marquesas Islands—a voyage not just of nautical miles but of moments. As we sailed through the vast expanse of the Pacific, the anticipation of sighting land kept our hearts beating with a mix of excitement and curiosity. How would it feel to finally see land after so many days surrounded by nothing but water?
The answer came unexpectedly and loudly when Rajesh suddenly shouted “Land HO!” while Jeroen and I were on the phone with my in-laws for Mother’s Day. My heart skipped a beat. We were still about 20 nautical miles away, but seeing land on the horizon felt like a triumph. There, in the distance, rose the mountains of Hiva Oa.
The Marquesas Islands, located in the southern Pacific Ocean, are a remote archipelago of volcanic origin. These islands rise high above the ocean with imposing, green peaks. Unlike small atolls with white beaches and a few palm trees, the Marquesas offer a rugged and dramatic landscape that seems almost unreal after a long time on the open ocean.
The archipelago consists of twelve islands, six of which are inhabited: Nuku Hiva, Hiva Oa, Ua Pou, Ua Huka, Tahuata, and Fatu Hiva. Each island has its own unique charm and culture. Nuku Hiva, the largest island, is known for its impressive rock formations and waterfalls. Hiva Oa is famous as the final resting place of artist Paul Gauguin and singer Jacques Brel.
In addition to the breathtaking landscape and rich culture, the Marquesas Islands are also known for their archaeological sites. Ancient tiki statues, temples, and rock carvings provide fascinating insights into the history and traditions of the original Polynesian inhabitants. It felt like we were entering another world, a world full of mysteries and stories.
It was busy as we sailed into the anchorage at Hiva Oa. Over fifty boats were there, an incredible sight after days of seeing no one. It felt as if we were still the only ones out there.
Around us, towering mountains rose, covered in a diverse palette of green and brown. The peaks were shrouded in thick clouds that lay over the landscape like a blanket. The ocean pounded against the rocks, creating a deep, dull sound as the water splashed high against the steep cliffs.
When we finally dropped anchor, we felt a wave of relief, joy, and pride. We had made it! We embraced each other exuberantly and enjoyed a well-deserved anchor beer with some chips. Everything around us felt vibrant and new.
That evening, we quickly fell asleep, exhausted but satisfied and ready to go ashore the next day. But the ocean had other plans. The wind shifted, and a treacherous swell began to rock our boat, not only from side to side but also from front to back. The waves crashed hard against the stern of our boat. We didn’t get a wink of sleep that night.
The next morning, we woke up exhausted. With bags under our eyes and a strong cup of coffee in hand, we climbed into our dinghy and went ashore. It was strange to feel solid ground under my feet again; my legs felt wobbly and uncertain. But the reward was wonderful: the smell of fertile earth, freshly cut grass, and the tempting aromas of French delicacies like fresh baguettes greeted us. After such a long time on the ocean, it felt like we had reached paradise.
There are various horror stories about checking in at Hiva Oa. With some trepidation, we arrived at the Gendarmerie, where a friendly French-Polynesian officer greeted us. He asked for the name of our boat and the nationalities on board. When we told him that Rajesh was from India, he smiled and asked if we were aware of the requirements for non-EU citizens. Non-EU citizens must either pay a bond or have a return ticket to their home country. We booked a flight ticket. With a reassuring smile, the officer confirmed that everything was in order. Within five minutes, everything was settled. We were checked in!
We plan to explore the Marquesas Islands more extensively later, but for now, we’re sailing to a beautiful bay to relax, swim, and walk along the beach. Soon, a group of dolphins accompanied us as we sailed into the bay. Soon, we will embark on a six-day sailing trip to Tahiti, where Jesper and Melissa will join us. Together with them, we will explore various parts of French Polynesia for over five and a half weeks.
After dinner, I fell into a deep sleep, which we all desperately needed. We were exhausted from the long journey, and it felt good to finally get some rest.
A few days later, the Lille Venn arrived with Ralph, Barbara, and their crew members Fritz and Willy on board. Enthusiastically, we greeted our friends and talked extensively about our experiences during the ocean crossing. It was wonderful to see each other again and exchange stories. Just before we set sail for Tahiti, we savoured these precious moments together.
The day before our departure, I was sitting in the cockpit at 6:15 AM despite a pounding headache. The first rays of the morning sun reflected on the calm water when I suddenly saw something strange. My heart skipped a beat. Were those fins? I blinked a few times, looked again, and yes, there they were: mantas!
A wave of excitement washed over me, and I shouted through the boat, “Mantas, guys! Manta rays, come quickly!” I quickly grabbed my snorkel and fins and jumped into the water without hesitation. The cool water refreshed my body, and the adrenaline did the rest. Soon, Jeroen and Rajesh followed, both equally astonished and excited as I was.
What followed was nothing short of magical. For over an hour, we were surrounded by two beautiful mantas. Their graceful movements were like an enchanting dance, and they came so close that their velvety skin brushed against ours. The moment their eyes met mine, I felt an electric shock course through my body. What an experience.
Aankomst in Hiva Oa, Marquesas Eilanden
In the whispers of dawn, where shadows fade,
Moments, not hours, are where life’s truly made.
In the sparkle of stars, in the dance of the sea,
In the breathless pause, where the heart beats free.
Life is not a ticking clock, relentless and stern,
But a collection of moments, for which we yearn.
It’s the laughter shared, the tear that fell,
The stories told, the secrets we tell.
It’s in the sunrise kiss, the moonlit embrace,
In the fleeting glimpse of a loved one’s face.
It’s the thrill of the chase, the peace of the still,
The dreams that we cherish, the hopes that we will.
Time is but a vessel, a passage we ride,
But moments are treasures, where true joys abide.
In the echo of silence, in the rustle of leaves,
In the moments of triumph, in the times we grieve.
So let time march on, with its steady beat,
But seek out the moments, both bitter and sweet.
For life is not measured by the hours that fly,
But by the moments we live, before we say goodbye.
In the tapestry of time, let your moments be bright,
Embrace every joy, hold tight to the light.
For life is not measured by the sands that fall,
But by the moments we seize, and cherish them all.
By Aagje
Deze poëtische regels geven de essentie weer van onze reis naar de Marquesaseilanden: een reis van niet alleen zeemijlen, maar ook van momenten. Terwijl we door de uitgestrekte Stille Oceaan zeilden, liet de verwachting van het zien van land ons hart kloppen met een mix van opwinding en nieuwsgierigheid. Hoe zou het voelen om na zoveel dagen eindelijk land te zien omringd door niets anders dan water?
Het antwoord kwam onverwacht en luid toen Rajesh plotseling “Land HO!” riep, terwijl Jeroen en ik aan de telefoon zaten met mijn schoonouders voor Moederdag. Mijn hart maakte een sprongetje. We waren nog zo’n 20 zeemijl verwijderd, maar het zicht van land in de verte voelde als een triomf. Daar, aan de horizon, rijzen de bergtoppen van Hiva Oa op.
De Marquesas-eilanden, gelegen in de zuidelijke Stille Oceaan, vormen een afgelegen archipel van vulkanische oorsprong. Deze eilanden rijzen hoog boven de oceaan uit met imposante, groene toppen. Anders dan de kleine atollen met witte stranden en enkele palmbomen, bieden de Marquesas een ruig en dramatisch landschap dat bijna onwerkelijk lijkt na onze lange tijd op open oceaan.
De archipel bestaat uit twaalf eilanden, waarvan zes bewoond zijn: Nuku Hiva, Hiva Oa, Ua Pou, Ua Huka, Tahuata en Fatu Hiva. Elk eiland heeft zijn eigen unieke charme en cultuur. Nuku Hiva, het grootste eiland, staat bekend om zijn indrukwekkende rotsformaties en watervallen. Hiva Oa is beroemd als de laatste rustplaats van de kunstenaar Paul Gauguin en de zanger Jacques Brel.
Naast het adembenemende landschap en de rijke cultuur staan de Marquesas-eilanden ook bekend om hun specifieke vindplaatsen. Oude tiki-beelden, tempels en rotsschilderingen bieden een fascinerend inzicht in de geschiedenis en tradities van de oorspronkelijk Polynesische bewoners. Het voelde ook alsof we een andere wereld binnenvoeren, een wereld vol mysteries en verhalen.
Het is druk als we de ankerplaats in Hiva Oa binnenvaren. Ruim vijftig boten liggen hier, een ongelooflijk gezicht na dagen van leegte op de oceaan. Terwijl we naar de ankerplaats zeilden, hadden we niemand gezien; het leek alsof we nog steeds de enigen zouden zijn.
Om ons heen rijzen hoge bergtoppen op, bedekt met een divers palet van groen en bruin. De toppen zijn gehuld in een dikke laag wolken die als een deken over het landschap ligt. De oceaan beukt tegen de rotsen, waardoor een diep, dof geluid klinkt en het water hoog opspat tegen de steile kliffen.
Toen we eindelijk het anker lieten zakken, voelden we een golf van opluchting, vreugde en trots. We hadden het gehaald! We omhelsden elkaar uitbundig en genoten van een welverdiend ankerbiertje met wat chips. Alles om ons heen voelde levendig en nieuw.
Die avond vielen we snel in slaap, uitgeput maar voldaan en klaar om de volgende dag aan land te gaan. Maar de oceaan had andere plannen. De wind draaide en een verraderlijke deining begon onze boot heen en weer te slingeren, niet alleen van links naar rechts, maar ook van voren naar achteren. De golven klotsten hard tegen de achterkant van onze boot aan. Die nacht deden we geen oog dicht.
De volgende ochtend stonden we geradbraakt op. Met wallen onder onze ogen en een sterke bak koffie achter het kiezen, stapten we in onze dinghy en gingen aan land. Het was een vreemde gewaarwording om weer een vaste grond onder mijn voeten te voelen; mijn benen voelen wiebelig en onzeker. Maar de beloning was geweldig: de geur van vruchtbare aarde, vers gemaaid gras en de verleidelijke aroma’s van Franse lekkernijen zoals vers stokbrood begroetten ons. Na zo’n lange tijd op de oceaan voelde het alsof we een paradijs hadden bereikt.
Er doen diverse horrorverhalen de ronde over het inchecken op Hiva Oa. Vol spanning arriveerden we bij de Gendarmerie, waar een vriendelijke Frans-Polynesische agent ons begroette. Hij vroeg naar de naam van onze boot en de nationaliteiten aan boord. Toen we vertelden dat Rajesh uit India komt, glimlachte hij en vroeg of we bekend waren met de voorwaarde voor niet-EU-burgers. Voor niet EU-burgers dien je of een borg te betalen of een vliegticket terug naar India hebben geboekt. Dit laatste hadden wij gedaan. Met een geruststellende glimlach bevestigde de agent dat alles in orde was. Binnen vijf minuten was alles geregeld. Wij zijn ingecheckt!
De Marquesas-eilanden zullen we op een later moment uitgebreider verkennen, voor nu zeilen we naar een mooie baai om bij te komen, te zwemmen en langs het strand te wandelen. Al snel worden we vergezeld door een groep dolfijnen voordat we de baai binnen varen. Binnenkort staat een zesdaagse zeiltrip naar Tahiti voor de deur, waar Jesper en Melissa aan boord zullen komen. Samen met hen zullen we ruim vijf en een halve week de verschillende delen van Frans-Polynesië ontdekken en verkennen. Na het avondeten val ik in een diepe slaap, die we allemaal hard nodig hadden. We waren uitgeput van de lange reis en het voelde goed om eindelijk wat rust te krijgen.
Een paar dagen later komt ook de Lille Venn aan, met Ralph, Barbara en hun crewleden Fritz en Willy aan boord. Enthousiast begroeten we onze vrienden en praten we uitgebreid over onze ervaringen tijdens de oversteek van de oceaan. Het is heerlijk om elkaar weer te zien en verhalen uit te wisselen. Net voordat we verder zullen zeilen naar Tahiti, genieten we van deze kostbare momenten samen.
De dag voor ons vertrek brak aan en al om 6:15 uur zat ik, ondanks een bonzende hoofdpijn, in de cockpit. De eerste stralen van de ochtendzon weerkaatsten op het kalme wateroppervlak toen ik plotseling iets vreemds zag. Mijn hart sloeg een slag over. Waren dat vinnen? Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, keek nog eens goed en ja, daar waren ze: manta’s!
Een golf van opwinding overspoelde me en ik riep door de boot: “Manta’s, jongens Manta Rays, kom snel!” Snel griste ik mijn snorkel en vinnen bij elkaar en dook zonder aarzeling het water in. Het koele water verfriste mijn lichaam en de adrenaline deed de rest. Niet lang daarna volgden Jeroen en Rajesh, allebei even verbaasd en enthousiast als ik.
Wat volgde was niets minder dan magisch. Voor meer dan een uur werden we omringd door twee prachtige manta’s. Hun sierlijke bewegingen waren als een betoverende dans, en ze benaderden ons zo dichtbij dat hun fluweelzachte huid onze aanraakte. Op het moment dat hun ogen de mijn kruisten, voelde ik een elektrische schok door mijn lichaam gaan. Wat een ervaring.