De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie.

Henk and Yvonne board our boat, memories of adventures in Australia resurface. Together we explore the bays of Martinique and make sure: sailing, being together and “bastards” make this week an unforgettable journey. After all the highs, hardships and historical ruins, an unexpected challenge awaits them when Henk’s sea legs leave him. The sea gives and takes, but their memories will forever move in the depths of their hearts.

Henk and Yvonne are no rookies when it comes to sailing, along with us. Our first encounter with sailing took place in Australia in 2003. It was an unforgettable adventure when we rented a sailboat for five days in the Whitsunday Islands and it is still etched in our memories. As soon as we anchored in a bay at night, we already felt that there was something mysterious about sailing. The wind caressed our faces as we sailed across the azure waters of the Whitsunday Islands, surrounded by beautiful pearly white beaches in this tropical paradise. It was there on those Whitsunday Islands that Jeroen and I really discovered the passion for sailing! The feeling of freedom and being one with nature was indescribable. It touched our souls and we knew: the sea will always have a special place in our hearts.

And now, 20 years later, Henk and Yvonne board My Motu, a boat they only know from pictures, and we embark on a ten-day adventure around Martinique. As we approached the beach, we felt the excitement on board with us. What will it be like for Henk and Yvonne to see the sailboat from the shoreline for the first time as we anchor? Henk said: “A feast of recognition and joy to see our children and grandson again, and that boat… wow, what a powerful sight! We wonder if we will experience the same feelings as during our adventures in Australia in 2003 And damn, as soon as we set foot on deck, everything feels familiar and like coming home.” It was such a great feeling that Henk and Yvonne decided without hesitation to leave the apartment immediately and spend the next ten days on board the boat.

They want to fully enjoy every moment of this long-awaited reunion. It is also a relief for us, because now we are not tied to tight sailing schedules and maximum distances per day. Sainte-Anne and Saint-Pierre were also viable destinations now. After lunch we sail first to Fort-de-France, where we stock up on extra provisions and try to check ourselves and the boat back in. As soon as we anchor, we explore the city and immediately feel the sweltering heat. Today is Saturday and that means most shops close at 2:30 AM, including the check-in location. Only the supermarket was open until eight tonight. We decide not to wander around Fort-de-France for too long. Once back on the boat, where the gentle wind brings cooling, we settle in and introduce Henk and Yvonne to the sundowner. A drink and something delicious while the sun slowly sets.

The next morning we will pick up the anchor after breakfast and start a sailing trip of about 7 hours towards Sainte-Anne. We all enjoy the beautiful view over the water and the coastlines of Martinique. We enjoyed letting Henk and Yvonne experience the sailing qualities of the boat. Despite the considerable amount of sargassum in the water, we can’t resist the temptation to throw out our fishing rod and give it a shot. Unfortunately, we have to run to the rod again and again to remove that pesky sargassum from the hook, instead of catching a tasty fish. It seems that our interactions with the seaweed play the main role in this fishing adventure, and we can secretly laugh about it. As we approach Sainte Anne we become curious about the crowds at Sainte Anne, after tropical storm Bret has blown over two days ago. Normally about 200 boats are anchored here. As we approach our anchorage we estimate that there are now about 100 boats at anchor. As soon as we have lowered the anchor, we try to check in in town. But yes, you guessed it, this time too we are too late and we take a short walk through the town before heading back to the boat. There we swim around the boat to cool down and then enjoy a nice sundowner. After dinner, it’s time for games, and man, oh man, we got five fanatics together! Henk and Yvonne are just as fond of games as we are. Especially the card game “bastards” is a favorite. Yes, sorry for the word, but that’s really what the game is called. The competition is there, and no one is willing to get the title of asshole (the loser!). Jokes fill the air as we plunge into the game.

The next morning, Jeroen, Henk and Yvonne head out to the village of Le Marin to get a baguette and finally check in with the authorities. In the meantime, we enjoy a rest day, filled with refreshing dives, pleasant conversations, a good book and delicious food. Henk and Yvonne fully enjoy the beautiful view of the coastline and the charming towns of Martinique. We briefly considered sailing on, but Henk and Yvonne indicate that they would like to stay a little longer to explore the area further. They are mainly concerned about being together with us and they feel no urge to sail to a new place every day. So we unanimously decide to stay here for another day. And what perfect timing! Tomorrow Jeroen and I have our 28th wedding anniversary, and here in Le Marin is a good place with all kinds of dining options to celebrate our anniversary with a dinner. We look forward to this evening and reminisce about the past 28 years.

In Sainte-Anne there is also the possibility to snorkel. We test the snorkels on board at the beach, then sail to an anchor buoy near a small reef and enjoy the underwater world. That evening almost everyone is ready for a game of cards, while I work on the next (“previous”) blog. There is an enthusiastic atmosphere and the cards are held with a poker face and everyone tries to outsmart each other. Wonderful to watch and listen to it from a distance. The next day the sun gives way to dark clouds and rain. Short rain showers accompany us during the day and we make the best of it. We talk, read and grab moments for ourselves. Tomorrow a small sailing trip is planned, and we set course for Anse d’Arlet or Grande Anse. When we enter the bay of Anse d’Arlet you look out on a charming town, with colorful Creole houses along the bay and cozy beach bars on the beach. Unfortunately, there is not enough space to anchor and we continue to Grande Anse, where there was enough space. Jeroen checks the anchor and immediately sees a large turtle swimming under him. Yvonne is lucky enough to see several turtles on the surface of the water. Henk was unfortunately just too late. While I prepare dinner, Henk, Yvonne Jeroen and Rajesh stretch their legs and walk around the town. After dinner, the dishes and a nice cup of coffee, we were in the mood for the next card round. Henk decided to try Jeroen’s lucky spot, hoping it would bring him more luck. Unfortunately, that turned out not to be the case. Anse d’Arlet is known for a few rocks that are about twenty meters from the beach and where, surprisingly, it is only three meters deep. The local fish seem to love it, especially when the beach is not too crowded. So, after our breakfast we decided to hike to Anse d’Arlet and snorkel around the rock. We were really amazed at the amount of fish and that they came swimming so close to us. After cooling off in the water, we enjoyed lunch on the beach. We took some more time to snorkel in the water before walking back to Grande Anse.

Rajesh inquired about a diving course he would like to do, and after consultation booked his level 2 course for next week. This week was extra special because not only did we celebrate our wedding anniversary, but it was also exactly one year ago that we started our sailing adventure. To celebrate, I made a lemon cheesecake and malaga ice cream as a treat. We continue our sailing adventure to Saint-Pierre. It was an exciting trip in which we experienced all facets of sailing. From calms and radiant sunshine to showers and unexpected gusts of wind that reached 35 knots (wind force 8). It was so sudden that Jeroen, who was busy in the kitchen preparing lunch at the time, had to drop everything and run upstairs to help reef the sails. With 3 reefs in all our sails we continued our course to Saint-Pierre.

Henk and Yvonne enjoyed experiencing all this, although not everyone from the visitors would have said so quickly. Once we arrived in Saint-Pierre, we all explored this city full of history. Saint-Pierre was once the bustling capital of Martinique and was known as the “Paris of the Caribbean”. Unfortunately, the city was destroyed in 1902 by the volcanic eruption of Mont Pelée. Almost the entire population perished from the lava flows and poisonous gases. There were only two known survivors: prisoner Louis-Auguste Cyparis and a local resident named Léon Compère-Léandre. The ruins of the theater, the girls’ school, the prison and several houses that were never rebuilt keep the history alive. The 10 days were almost over and we sailed back to the beach where Henk and Yvonne had rented an apartment. They pack the last things they had lying there and put the key back in its place. They also decide to stay on board on the last evening. We anchor at a nearby beach where we go out for dinner that evening. Once back on the boat we get ready for a game of cards and we make sure it will be another fun evening. The next morning, we motor to Fort de France and walk with Henk and Yvonne to the taxi rank. We say goodbye to them and are very happy and grateful that they wanted to make this journey and that we were able to spend this time together. Thank you! Lots of love by Jeroen, Aagje and Rajesh.

P.S. Henk and Yvonne had real sea legs during the trip, because they braved the waves without any problems! But when Henk was finally home safely, everything started to move before his eyes. You guessed it right, he got seasick! Fortunately, it only took a day or two and he was back to normal!

Langs het Pad der Herinneringen: Zeilen met Henk en Yvonne in Martinique

Henk en Yvonne stappen aan boord van onze boot, herinneringen aan avonturen in Australië komen weer boven. Samen verkennen we de baaien van Martinique en zorgen: zeilen, samen zijn en “klootzakken” ervoor dat deze week tot een onvergetelijk reis behoort. Na alle hoogtepunten, ontberingen en historische ruïnes, wacht hen een onverwachte uitdaging wanneer de zeebenen van Henk hem verlaten. De zee geeft en neemt, maar hun herinneringen zullen voor altijd bewegen in de diepten van hun hart.

Henk en Yvonne zijn geen groentjes als het op zeilen aankomt, samen met ons. Onze eerste kennismaking met zeilen vond plaats in Australië, in 2003. Het was een onvergetelijk avontuur toen we vijf dagen lang een zeilboot huurden in de Whitsunday Islands en dat staat nog steeds in ons geheugen gegrift. Zodra we ‘s nachts in een baai voor anker lagen, voelden we al dat zeilen iets mysterieus had. De wind streelde onze gezichten terwijl we over de azuurblauwe wateren van de Whitsunday Islands voeren, omringd door prachtige parelwitte stranden in dit tropische paradijs. Daar op die Whitsunday Islands ontdekten Jeroen en ik pas echt de passie voor het zeilen! Het gevoel van vrijheid en één zijn met de natuur was met geen pen te beschrijven. Het raakte ons tot in onze ziel en we wisten: de zee zal altijd een speciaal plekje in ons hart hebben.

En nu, 20 jaar later, stappen Henk en Yvonne aan boord van My Motu, een boot die ze alleen maar van plaatjes kennen, en beginnen we aan een tiendaags avontuur rond Martinique. Toen we het strand naderden, voelden we de opwinding bij ons aan boord. Hoe zal het voor Henk en Yvonne zijn om de zeilboot voor het eerst vanaf de kustlijn te zien terwijl we voor anker gaan? Henk zei: “Een feest van herkenning en vreugde om onze kinderen en kleinzoon weer te zien, en die boot… wauw, wat een machtig gezicht! We vragen ons af of we dezelfde gevoelens zullen ervaren als tijdens onze avonturen in Australië in 2003. En verdomd, zodra we voet aan dek zetten, voelt alles vertrouwd en als thuiskomen.” Het was zo’n geweldig gevoel dat Henk en Yvonne zonder aarzelen besluiten om het appartement direct achter zich te laten en de komende tien dagen aan boord van de boot door te brengen.

Ze willen elk moment van dit langverwachte weerzien volop genieten. Voor ons is het ook een opluchting, want nu zitten we niet vast aan strakke zeilschema’s en maximale afstanden per dag. Sainte-Anne en Saint-Pierre waren nu ook haalbare bestemmingen. Na de lunch zeilen we als eerste naar Fort-de-France, waar we extra proviand inslaan en proberen onszelf en de boot weer in te checken. Zodra we voor anker liggen, gaan we op verkenning in de stad en meteen voelen we de broeierige hitte die er hangt. Het is zaterdag vandaag en dat betekent dat de meeste winkels om half 2 sluiten, inclusief de inchecklocatie. Alleen de supermarkt was open tot acht uur vanavond. We besluiten om niet te lang rond te dwalen in Fort-de-France. Eenmaal terug op de boot, waar de zachte wind verkoeling brengt, nestelen we ons lekker en laten we Henk en Yvonne kennismaken met de sundowner. Een drankje en wat lekkers terwijl de zon langzaam ondergaat.

De volgende ochtend halen we het anker op na het ontbijt en beginnen we aan een zeiltocht van ongeveer 7 uur richting Sainte-Anne. We genieten allemaal van het mooie uitzicht over het water en de kustlijnen van Martinique. Wij vonden het leuk om Henk en Yvonne de zeilkwaliteiten van de boot te laten ervaren. Ondanks de aanzienlijke hoeveelheid sargassum die zich in het water bevindt, kunnen we de verleiding niet weerstaan om onze vishengel uit te werpen en een poging te wagen. Helaas dienen we telkens weer naar de hengel te lopen, om dat vervelende sargassum van de haak te verwijderen, in plaats van een smakelijke vis te vangen. Het lijkt erop dat onze interacties met het zeewier de hoofdrol spelen in dit visavontuur, en we kunnen er stiekem wel om lachen. Als we Sainte Anne naderen worden we nieuwsgierig naar de drukte bij Sainte Anne, nadat tropical storm Bret twee dagen geleden overgewaaid is.  Normaal liggen hier zo’n 200 boten voor anker. Als we bijna onze ankerplek naderen schatten we dat er nu zo’n 100 boten voor anker liggen. Zodra we het anker hebben laten zakken, proberen we in het stadje nog in te checken. Maar ja, je raadt het al, ook deze keer zijn we te laat en maken we een korte wandeling door het stadje voordat we teruggaan naar de boot. Daar zwemmen we rondom de boot om verkoeling te zoeken en genieten daarna van een lekkere sundowner. Na het avondeten is het tijd voor spelletjes, en man, oh man, we hebben vijf fanatiekelingen bij elkaar! Henk en Yvonne zijn net zo verzot op spelletjes als wij. Vooral het kaartspel “klootzakken” is favoriet. Ja, sorry voor het woord, maar dat is echt hoe het spel heet. De competitie is aanwezig, en niemand is bereid om de titel van klootzak te krijgen (de verliezer!). Grappen vullen de lucht terwijl we ons in het spel storten.

De volgende ochtend trekken Jeroen, Henk en Yvonne eropuit naar het dorpje Le Marin om stokbrood te halen en eindelijk in te checken bij de autoriteiten. Ondertussen genieten wij van een rustdag, gevuld met verfrissende duiken, gezellige gesprekken, een goed boek en heerlijk eten. Henk en Yvonne genieten volop van het mooie uitzicht op de kustlijn en de charmante stadjes van Martinique. Even overwogen we om verder te zeilen, maar Henk en Yvonne geven aan dat ze graag nog wat langer willen blijven om de omgeving verder te verkennen. Het gaat hen vooral om het samenzijn met ons en ze voelen geen drang om elke dag naar een nieuwe plek te varen. Dus besluiten we unaniem om hier nog een dagje te blijven. En wat een perfecte timing! Morgen hebben Jeroen en ik ons 28-jarig huwelijksjubileum, en hier in Le Marin is een goede plek met allerlei eetgelegenheden om ons jubileum te vieren met een etentje. We verheugen ons op deze avond en halen herinneringen op van de afgelopen 28 jaar.

In Sainte-Anne is er ook de mogelijkheid om te snorkelen. We testen de snorkels die aan boord zijn bij het strand, en daarna varen we naar een ankerboei bij een klein rif en genieten we van de onderwaterwereld. Die avond zit bijna iedereen weer klaar voor een potje kaarten, terwijl ik aan de volgende (“vorige”) blog werk. Er hangt een enthousiaste sfeer en de kaarten worden met een pokerface vastgehouden en iedereen probeert elkaar te slim af te zijn. Heerlijk om er van een afstandje naar te kijken en luisteren. De volgende dag maakt de zon plaats voor donkere wolken en regen. Korte regenbuien vergezellen ons gedurende de dag en we maken er het beste van. We praten, lezen en pakken momenten voor onszelf. Morgen staat er een kleine zeiltocht gepland, en we zetten koers naar Anse d’Arlet of Grande Anse. Als we de baai van Anse d’Arlet binnenvaren kijk je uit op een charmant stadje, met kleurrijke Creoolse huizen langs de baai gezellige strandtentjes op het strand. Helaas is er niet voldoende ruimte om te ankeren en varen we verder naar Grande Anse, waar voldoende plek was. Jeroen checkt het anker en ziet gelijk een grote schildpad onder hem doorzwemmen. Yvonne heeft het geluk om meerdere schildpadden te zien aan het wateroppervlak. Henk was helaas net te laat. Terwijl ik het avondeten bereid, strekken Henk, Yvonne Jeroen en Rajesh nog even de benen en lopen een rondje door het stadje. Na het avondeten, de afwas en een lekker kopje koffie, waren we in de stemming voor de volgende kaart ronde. Henk besloot om Jeroens geluks plek uit te proberen, in de hoop dat het hem meer geluk zou brengen. Helaas bleek dat niet het geval te zijn. Anse d’Arlet staat bekend om een paar rotsen die ongeveer twintig meter van het strand liggen en waar het verrassend genoeg slechts drie meter diep is. De lokale vissen lijken er dol op te zijn, vooral wanneer het strand niet al te druk is. Dus na ons ontbijt besloten we naar Anse d’Arlet te wandelen en rond de rots te snorkelen. We waren echt verbaasd over de hoeveelheid vissen en dat ze zo dicht om ons heen kwamen te zwemmen. Na wat verkoeling in het water te hebben gezocht, genoten we van een lunch op het strand. We namen nog wat tijd om in het water te snorkelen voordat we terugliepen naar Grande Anse.

Rajesh vroeg informatie over een duikcursus die hij graag wilde doen, en na overleg boekte hij zijn level 2 cursus voor volgende week. Deze week was extra bijzonder omdat we niet alleen onze trouwdag hadden gevierd, maar het was ook precies één jaar geleden dat we aan ons zeilavontuur begonnen. Om dit te vieren, maakte ik een citroenkwarktaart en malaga ijs als traktatie. We vervolgen ons zeilavontuur naar Saint-Pierre. Het was een enerverende tocht waarin we alle facetten van het zeilen hebben meegemaakt. Van windstiltes en stralende zonneschijn tot regenbuien en onverwachte windvlagen die wel 35 knopen bereikten (windkracht 8). Het was zo plotseling dat Jeroen, die op dat moment druk bezig was in de keuken om een lunch te bereiden, alles uit zijn handen moest laten vallen en naar boven moest rennen om te helpen met het reven van de zeilen. Met 3 reven in al onze zeilen vervolgden we onze koers naar Saint-Pierre.

Henk en Yvonne vonden het leuk om dit allemaal mee te maken, hoewel niet iedereen, van de visite, dat zo snel zou hebben gezegd. Eenmaal aangekomen in Saint-Pierre, verkenden we met z’n allen deze stad vol historie. Saint-Pierre was ooit de bruisende hoofdstad van Martinique en stond bekend als het “Parijs van het Caribisch gebied”. Helaas werd de stad in 1902 verwoest door de vulkaan uitbarsting van de Mont Pelée. Bijna de hele bevolking kwam om door de lavastromen en giftige gassen. Er waren slechts twee bekende overlevenden: gevangene Louis-Auguste Cyparis en een lokale inwoner genaamd Léon Compère-Léandre. De ruïnes van het theater, de meisjesschool, de gevangenis en verschillende huizen die nooit herbouwd zijn, houden de geschiedenis levendig. De 10 dagen waren ondertussen al bijna voorbij en we zeilden terug naar het strand waar Henk en Yvonne een appartement hadden gehuurd. Ze pakken daar de laatste spulletjes in die ze daar hadden liggen en leggen de sleutel weer op zijn plek. Ook de laatste avond besluiten ze aan boord te blijven. We ankeren bij een nabijgelegen strandje waar we die avond uit eten gaan. Eenmaal terug op de boot maken we ons klaar voor een potje kaarten en zorgen we ervoor dat het weer een gezellige avond wordt. De volgende ochtend varen we op de motor naar Fort de France en lopen we samen met Henk en Yvonne naar de taxistandplaats. We nemen afscheid van ze en zijn ontzettend blij en dankbaar dat ze deze reis hebben willen maken en dat we deze tijd samen hebben kunnen doorbrengen. Bedankt! Lots of love van Jeroen, Aagje en Rajesh.

P.S. Henk en Yvonne hadden echte zeebenen tijdens de reis, want ze trotseerden zonder problemen de golven! Maar toen Henk eindelijk veilig thuis was begon alles voor zijn ogen te bewegen. Jullie raden het goed, hij kreeg last van zeeziekte! Gelukkig duurde het maar een dag of twee en was hij daarna weer helemaal de oude!