De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie.
Discover a world full of surprises on the coast of Barbados: from encounters with newborn turtles to challenging sea swells and visa adventures. Read our unforgettable sailing trip!
While we are walking along the beach, I suddenly see a small turtle moving with difficulty. A large crab hastily releases it and my heart jumps with excitement. I approach the little turtle, shouting, “Look, there’s a little turtle! It must have just crawled out of its nest!” There is only one of them, which suggests that the others may have already found their way to the sea, or perhaps this one was just an early riser.
With my heart pounding, furiously in my throat, I follow the turtle to the edge of the sea. I put on my snorkel and venture into the water with the turtle. As my heart pounds, wildly in my chest, I do my utmost not to disturb or startle the turtle. It is a particularly beautiful moment that touches me deeply.
After this extraordinary encounter, we continued our walk along the beach, the excitement of the moment still coursing through my veins. The beaches on the west coast of Barbados are stunning, with their white, powdery sand. There are countless beautiful houses and hotels along this coastline, which somewhat detracts from the feeling of complete seclusion during our beach walk. Here you will not easily experience that unique feeling of total loneliness.
Back on the boat, Jeroen started discovering more about turtle season, while I was busy cooking. “Did you know that from August to the end of October is turtle nest hatching season?” he said, his eyes sparkling with enthusiasm. He told us that there is even a volunteer association that could notify people when turtle nests hatched somewhere on the island. We looked at each other and decided to sign up for this. The thought of witnessing those little turtles making their way to the sea made us both smile and shiver with joy.
It was very clear that Barbados was mainly focused on receiving tourists arriving by air. Facilities were limited for sailboats and other small vessels, which is usually a crucial aspect for sailors. In addition, the island was buzzing with motor-related activities, with jet skis and thrilling speedboat rides that whisked people behind the boats on inflatable tubes for extra fun. This meant that snorkeling was not always without risk, and we were not always welcomed with open arms by the speedboats and jet skis as we floated in the water.
While snorkeling, Rajesh found a new species of fish that we had not seen before. “Has anyone ever heard of a batfish?” he asked, a glint of excitement in his eyes, after scouring the internet and the fish encyclopedia. The red-lipped batfish was truly an outlier, with frog-like “legs”, lipstick-red lips and dangling lures. It was undeniably different from any other fish we had ever seen in the sea.
What we also noticed was that Barbados didn’t offer many sheltered bays, especially when the wind turned south. For 2.5 weeks we were faced with a constant, uncomfortable swell along the coast, which made our life on board difficult. The boat tossed back and forth, and nothing stayed in place. Cups and plates immediately flew off the table or counter and every now and then something flew through the boat that was not completely secured. Everything became a challenge, sometimes it even seemed impossible.
A few hours of such conditions were bearable, but after 2.5 weeks it started to take its toll. Our mood deteriorated, fatigue overcame us and the motivation to do something decreased. Ironically, the urge to get off the boat actually grew. We tried several places along the west coast hoping to find some more stability somewhere, but to no avail. Finally we decided to throw out our stern anchor for the very first time. The stern anchor helped a little, but not enough due to the constantly changing direction of the swell in the sea.
It seemed to take forever as we waited for our passports to be returned. Jeroen and I had received a message before Rajesh and we finally decided to go to the post office to pick up our documents. What initially started as a simple task quickly turned into a real mission that had us waiting in line for more than three long hours. Hungry and impatient, we left the post office and headed to the nearby shopping center for something to eat. It felt like an eternity before we finally had our passports in our hands, a wait we never expected. Meanwhile, tension was in the air over Rajesh’s visa and the return of his passport. We had no choice but to pump ourselves up and do more activities, both on land and in the water.
Luckily we managed to disembark more and had nice walks along the coast. While we were resting on some rocks, Jeroen suddenly noticed something. He shouted with enthusiasm: “Look, there’s a little turtle!” In an instant, all our worries from the past few weeks seemed to fade away, and we stood up to get closer. Jeroen said with amazement in his voice: “Not just one, but dozens!”
It was an extraordinary experience to see an entire nest of young turtles hatching. There must have been at least a hundred. Unfortunately we couldn’t take underwater photos due to the cloudy water caused by the sargassum, but that didn’t matter. It was truly an unforgettable experience to witness the awe-inspiring journey the little turtles undertook and how their instincts immediately led them to the sea. From the moment they crawled out of their nest, they started an adventurous journey full of obstacles and challenges. Their little turtle bodies stumbled and tumbled over holes and piles of sand, sometimes landing on their backs. We felt the intense urge to help them, our hands itched to lend a helping hand, but we also realized that this was their journey, their struggle for survival. We stood in silence, our eyes focused on these little warriors wildly waving their flippers to move forward. Each of them seemed determined to reach the sea, regardless of the obstacles that came their way. We thoroughly enjoyed this beautiful spectacle on the beach. What a beautiful moment in the midst of all the uncertainty and tension.
This video shows a collection of the videos that Rajesh has produced:
After another week of impatient waiting, we finally received the news that Rajesh could collect his passport. This time we were well prepared for our mission to the post office. With fully charged phones and a supply of food and drinks we drove to the post office. Fortunately, everything went a bit smoother this time and we only had to wait an hour and a half. When Rajesh got his passport back, with a glittering B2 visa for America, it felt like we could conquer the world. This opened the door to 50 additional countries without the hassle of visa applications and most importantly, it meant that our long-held plans to go to Panama could remain unchanged. We could barely contain our excitement as we quickly did some last minute shopping and raised a glass of wine in the evening to celebrate the good news.
The next day we would sail back to Martinique in the late afternoon. As a result, I was in the kitchen early to prepare our dinner, while we then all prepared the boat for departure. All our belongings were neatly put away and we made sure that everything was securely fastened. Although not much wind was expected, there was enough to take us straight to Martinique. It turned out to be one of our most comfortable sailing trips to date.
Rajesh was finally able to use his drone while sailing again after a long time, with which he made beautiful films and videos. The sea swell decreased during the night, allowing us to sleep more comfortably than we had in all those weeks in Barbados. We fell asleep like logs when we weren’t on watch. We didn’t have to change our sails or course during the entire trip, which was especially nice during the night watches. The countless stars lit up the sea, and occasionally we saw groups of flying fish jumping out of the water next to the boat. During our last hour of sailing to Martinique our anemometer broke down. A job high up that Jeroen is not looking forward to! It is now our 3rd anemometer that has broken down within 1 year. Despite this small setback, we said to each other: “If only every sailing trip could be like this!”
Once we arrived in Martinique, we immediately checked in and got a fresh baguette. It was the little pleasures of the French islands that said: Welcome back! This video shows a collection of the drone videos that Rajesh has produced;
“Avonturen aan de kust van Barbados: Ontmoetingen met Schildpadden, Vreemde Vissen en Visums”
Ontdek een wereld vol verrassingen aan de kust vanBarbados: van ontmoetingen met pasgeboren schildpadjes tot uitdagende deiningen van de zee en visumavonturen. Lees onze onvergetelijke zeilreis!”
Terwijl we langs het strand wandelen, aanschouw ik plotseling een klein schildpadje dat moeizaam voortbeweegt. Een forse krab laat het haastig los en mijn hart springt op van opwinding. Ik nader het schildpadje, roepend: “Kijk daar, een schildpadje! Het moet net uit zijn nest zijn gekropen!” Er is slechts één van hen, wat doet vermoeden dat de anderen wellicht al de weg naar de zee hebben gevonden, of misschien was deze gewoon een vroege vogel.
Met een hart dat als een razende bonkt in mijn keel, volg ik het schildpadje tot aan de rand van de zee. Ik zet mijn snorkel op en waag me samen met het schildpadje in het water. Terwijl mijn hart wild tekeergaat in mijn borstkas, doe ik mijn uiterste best om het schildpadje niet te verstoren of te laten schrikken. Het is een bijzonder mooi moment, dat me diep raakt.
Na deze buitengewone ontmoeting vervolgden we onze wandeling langs het strand, waarbij de opwinding van het moment nog steeds door mijn aderen golfde. De stranden aan de westkust van Barbados zijn verbluffend, met hun witte, poederachtige zand. Langs deze kustlijn prijken talloze prachtige huizen en hotels, wat echter enigszins afbreuk doet aan het gevoel van volledige afzondering tijdens onze strandwandeling. Hier ervaar je niet zo snel dat unieke gevoel van totale eenzaamheid.
Terug op de boot begon Jeroen meer te ontdekken over het schildpadseizoen, terwijl ik druk bezig was met koken. ‘Wist je dat vanaf augustus tot eind oktober het seizoen is waarin de schildpadnesten uitkomen?’ zei hij, zijn ogen glinsterend van enthousiasme. Hij vertelde ons dat er zelfs een vrijwilligersvereniging is die mensen op de hoogte kon stellen wanneer er ergens op het eiland schildpadnesten uitkwamen. We keken elkaar aan en besloten om ons hiervoor in te schrijven. De gedachte om getuige te zijn van die kleine schildpadjes die hun weg naar de zee zouden vinden deed ons zowel glimlachen als rillen van plezier.
Het was overduidelijk dat Barbados voornamelijk gericht was op de ontvangst van toeristen die per vliegtuig arriveerden. Voor zeilboten en andere kleine vaartuigen waren de voorzieningen beperkt, wat doorgaans een cruciaal aspect is voor zeilers. Bovendien bruiste het eiland van motor gerelateerde activiteiten, met jetski’s en spannende speedboottochten die mensen op opblaasbare tubes achter de boten meesleurden voor extra plezier. Dit zorgde ervoor dat snorkelen niet altijd zonder risico was, en we werden niet altijd met open armen ontvangen door de speedboten en jetski’s terwijl we in het water dobberden.
Tijdens het snorkelen vond Rajesh een nieuwe vissoort die wij nog niet eerder hadden gezien. “Heeft iemand ooit gehoord van een vleermuisvis?” vroeg hij, met een glinstering van opwinding in zijn ogen, nadat hij internet en de vissen encyclopedie had doorgespit. De roodlipvleermuisvis was echt een buitenbeentje, met kikkerachtige “poten”, lippenstiftrode lippen en bungelend kunstaas. Hij was onmiskenbaar anders dan alle andere vissen die we ooit in de zee hadden gezien.
Wat ons ook opviel, was dat Barbados niet veel beschutte baaien bood, vooral wanneer de wind naar het zuiden draaide. Gedurende 2,5 weken werden we geconfronteerd met een voortdurende, ongemakkelijke deining langs de kust, wat ons leven aan boord bemoeilijkte. De boot slingerde heen en weer, en niets bleef op zijn plaats. Kopjes en bordjes vlogen direct van tafel of het aanrecht af en zo nu en dan vloog er weer iets door de boot wat niet helemaal goed vast stond. Alles werd een uitdaging, soms leek het zelfs onmogelijk.
Een paar uur van dergelijke omstandigheden waren nog te verdragen, maar na 2,5 weken begon het zijn tol te eisen. Onze gemoedstoestand verslechterde, vermoeidheid overviel ons en de motivatie om iets te ondernemen nam af. Ironisch genoeg groeide juist de drang om van de boot af te gaan. We probeerden verschillende plekken langs de westkust in de hoop ergens wat meer stabiliteit te vinden, maar tevergeefs. Uiteindelijk hadden besloten om ons hekanker voor de allereerste keer uit te gooien. Het hekanker hielp wel iets, maar niet genoeg door de constante veranderende richting van de deining in de zee.
Het leek een eeuwigheid te duren terwijl we wachtten op de terugkeer van onze paspoorten. Jeroen en ik hadden eerder bericht ontvangen dan Rajesh en uiteindelijk besloten we om naar het postkantoor te gaan om onze documenten vast op te halen. Wat aanvankelijk als een eenvoudige taak was begonnen, ontaardde al snel in een heuse missie waarbij we meer dan drie lange uren in de rij stonden te wachten. Hongerig en ongeduldig verlieten we het postkantoor en begaven ons naar het nabijgelegen winkelcentrum om iets te eten. Het voelde als een eeuwigheid voordat we eindelijk onze paspoorten in handen hadden, een wachttijd die we nooit hadden verwacht. Ondertussen hing de spanning in de lucht over Rajesh’s visum en de terugkeer van zijn paspoort. We hadden geen andere keuze dan onszelf op te peppen en meer activiteiten te ondernemen, zowel op het land als in het water.
Gelukkig slaagden we erin om meer van boord te gaan en maakten we leuke wandelingen langs de kust. Terwijl we even uitrustten op een paar rotsen, merkte Jeroen plotseling iets op. Hij riep vol enthousiasme: “Kijk, daar loopt een schildpadje!” In een oogwenk leken al onze zorgen van de afgelopen weken te vervagen, en we stonden op om dichterbij te komen. Jeroen zei met verwondering in zijn stem: “Niet slechts één, maar tientallen!”
Het was een buitengewone ervaring om een heel nest jonge schildpadden te zien uitkomen. Er moeten er zeker honderd zijn geweest. Helaas konden we geen onderwaterfoto’s maken vanwege het troebele water veroorzaakt door het sargassum, maar dat deed er niet toe. Het was werkelijk een onvergetelijke ervaring om te aanschouwen welke ontzagwekkende reis de kleine schildpadjes ondernamen en hoe hun instinct hen onmiddellijk naar de zee leidde. Vanaf het moment dat ze uit hun nest kropen, begonnen ze aan een avontuurlijke tocht vol hindernissen en uitdagingen. Hun kleine schildpaddenlichaampjes struikelden en tuimelden over kuilen en hoopjes zand, waardoor ze soms op hun rug belandden. We voelden de intense drang om hen te helpen, onze handen jeukten om een helpende hand te bieden, maar we beseften ook dat dit hun reis was, hun strijd om te overleven. In stilte bleven we staan, onze ogen gericht op deze kleine krijgers die wild met hun flippers zwaaiden om vooruit te komen. Elk van hen leek vastbesloten om de zee te bereiken, ongeacht de obstakels die op hun pad kwamen. We genoten met volle teugen van dit prachtige schouwspel op het strand. Wat een mooi moment te midden van alle onzekerheid en spanning.
In deze video is een verzameling te zien van de video’s die Rajesh heeft geproduceerd:
Na nog een week van ongeduldig wachten, ontvingen we eindelijk het verlossende bericht dat Rajesh zijn paspoort kon ophalen. Ditmaal waren we goed voorbereid op onze missie naar het postkantoor. Met volledig opgeladen telefoons en een voorraadje eten en drinken reden we richting het postkantoor. Gelukkig verliep alles dit keer wat soepeler en hoefden we slechts anderhalf uur te wachten. Toen Rajesh zijn paspoort terugkreeg, voorzien van een glinsterend B2 visum voor Amerika, voelde het alsof we de wereld konden veroveren. Dit opende de deur naar 50 extra landen zonder gedoe met visumaanvragen en belangrijker nog, het betekende dat onze langgekoesterde plannen om naar Panama te gaan ongewijzigd konden blijven. We konden ons enthousiasme nauwelijks bedwingen terwijl we snel de laatste boodschappen deden en ‘s avonds een glas wijn hieven om het goede nieuws te vieren.
De volgende dag gaan we in de late namiddag terug naar Martinique zeilen. Hierdoor stond ik al vroeg in de keuken om ons avondeten voor te bereiden, terwijl we daarna met zijn allen de boot gereed maakten voor vertrek. Al onze spullen werden weer keurig opgeborgen en we zorgden ervoor dat alles stevig was vastgemaakt. Hoewel er niet veel wind werd verwacht, was er voldoende om ons rechtstreeks naar Martinique te brengen. Het werd een van onze meest comfortabele zeiltochten tot nu toe.
Rajesh kon eindelijk na lange tijd zijn drone weer gebruiken tijdens het zeilen, waarmee hij prachtige filmpjes en video’s maakte. De deining op zee nam gedurende de nacht af, waardoor we comfortabeler konden slapen dan we in al die weken op Barbados hadden gedaan. We vielen dan ook als een blok in slaap als we geen wacht hadden. We hoefden gedurende de hele reis niets aan onze zeilen of koers te veranderen, wat vooral tijdens de nachtwachten erg prettig was. De ontelbare sterren verlichtten de zee, en af en toe zagen we groepen vliegende vissen vlak naast de boot uit het water springen. Tijdens ons laatste uur zeilen naar Martinique begeeft onze windmeter het. Een klus hoog in de mast waar Jeroen niet naar uitkijkt! Het is ondertussen onze 3dewindmeter die het binnen 1 jaar tijd begeeft. Ondanks deze kleine tegenvaller, zeiden we tegen elkaar: “Als elke zeiltocht toch zo kon zijn!”
Eenmaal aangekomen in Martinique, gingen we meteen inchecken en haalden we een vers stokbrood. Het waren de kleine geneugten van de Franse eilanden, die zeiden: Welkom terug! In deze video is een verzameling te zien van de drone video’s die Rajesh heeft geproduceerd: