Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

The past two weeks have been a whirlwind of uncertainty and unpredictability, filled with a mix of emotions and unexpected twists. Our journey began with the provisional farewell to Saint-Martin, as we set course for Martinique. Here our plans were quickly changed due to tropical storm named Bret. As the storm intensified, its strength and potential danger became apparent, forcing us to make the decision to seek refuge further south. While Henk and Yvonne arrived safely in Martinique on Friday evening, we navigated back to Martinique just six hours after the storm had subsided.

We gather around the table, review our to-do list and try to make sure we don’t overlook anything. Especially when it comes to supplying the spare parts for the boat. Then we start our last big shopping trip, where we spoil ourselves with the last available Dutch delicacies to enjoy until it’s gone. With everything prepared, we take the decision to sail to Martinique on Friday and thus say goodbye to Saint Martin for the time being. On Monday, Jeroen has an appointment with an Amel technician in Martinique, hoping that all necessary tasks for Henk and Yvonne’s upcoming visit will be completed.

After three weeks of odd jobs on board, we all feel like hoisting the sails again. It is our tradition to honour Neptune with a sip of rum, for a safe and smooth crossing. Full of enthusiasm we lift the anchor from Marigot Bay and leave the bay with boats bobbing in the waves behind us. In recent days, we have already seen a strong wind of about 25 knots in the bay, our curiosity is growing and we wonder if it will become even stronger once we are out of the bay.

Once we have navigated the boat around the north-western tip of Saint Martin, we set course for Martinique, sailing on a half to windward course. Our sailing trip is about 300 nautical miles, which will take us about 2 to 2.5 days. As we embark on this maritime odyssey, the wind eases to a comfortable 18 to 22 knots. It is difficult to describe in a few words the sheer delight, how nice and good the salty water splashes and the caress of the wind on our faces feel, especially after all the boating jobs of the past few weeks. Surrounded by nothing but vast expanses of water with occasional islands on the horizon. A sense of calm slowly comes over us.

Once we’ve adjusted our sails and set the right course, the trusty automatic autopilot takes over and gives us a moment’s rest. We sit in the cockpit and stare at the boundless sea for hours, with a smile that radiates contentment. Flying fish jump out of the water in groups and attract our attention. Their evasive manoeuvres may suggest they are being chased by larger fish, prompting Rajesh to spring into action and cast the fishing rod. Although I had already prepared a meal for tonight, our eyes light up at the thought of our own freshly caught fish.

After a few hours, the adrenaline in our bodies gradually decreases and the rhythmic movement of the sea makes us sleepy. We take turns grabbing an extra hour or two of sleep, making sure someone stays alert and keeps an eye on the ever-changing panorama of the ocean. As the sun slowly sinks towards the horizon, our rod has so far only managed to catch seaweed and therefore no tasty fish for today’s dinner. We bring in the fishing rod for the night and warm up the Biryani I prepared earlier. While enjoying dinner, we watch the sunset colouring the sky with various shades of red, orange and yellow. Soon after dinner, our waiting system kicks in. Everyone withdraws and it becomes quiet in the cockpit. The boat slides over and through the waves, sometimes a large wave crashes over the tip of the boat and you feel the splash of the water in your face.

It is a new moon, which means that the moon is exactly between the earth and the sun and the moonlight is barely perceptible. Jeroen has the first evening watch, as the cloudless night reveals itself and the black canvas above Jeroen begins to reveal its countless stars one by one. During Jeroen’s watch, not much changed and he watched a movie that we downloaded before we left Saint Martin..

The wind eases during my watch, allowing the boat to glide more calmly through the waves. In the cockpit, a hushed silence envelops me, immersing myself in the beauty that surrounds me, finding comfort and inspiration in the starry sky overhead. Two shooting stars’ streak across the sky, leaving a sparkle in their wake. The wind turns a little more to the southeast, so I adjust the course slightly. We sail near the islands of St. Kitts & Nevis, whose illuminated shores are visible in the darkness of the night. Shielded by these islands, the height of the waves and the inclination of the boat decreases. This ensures that we can sleep better, without the risk of being rolled out of bed. Rajesh takes over from me. Like Jeroen, Rajesh indulges in a movie, his gaze occasionally wandering to the ever-changing night sky. The wind returns from the east, causing Rajesh to adjust course to his old course.

Near Guadeloupe the wind changed course and blew from all directions. As time passed, its strength gradually waned and the whisper of the wind faded to near silence. All we could hear was the splash of water against the hull. With a speed of only 2 knots we float slowly forward for some time, until Jeroen decided to start the engine. After half an hour of sailing on the engine, the wind picked up again and slowly picked up again. We hoist the sails again. Jeroen throws out the fishing rod, but unfortunately the sea was teeming with sargassum and we catch nothing but sargassum. In addition to trimming the sails and adjusting the course, we fill the day with reading, catching up on sleep, chatting, watching the many flying fish, scanning the deep waters for dolphins or whales, while we work our appetites. satisfy with tasty meals.

That night, during all our watches, the wind played hide and seek with us every now and then, which kept us moving. We regularly lowered all sails and then started the engine, which buzzed back to life. When the wind regained its strength afterwards, it invited us to hoist the sleeping sails again, which we were only too happy to do. As we sailed off the coast of Dominica, my eyes were drawn to the depth gauge that showed fluctuating numbers. It shifted tantalizingly from infinity to 60, then 45, resting briefly at 30 yards, before effortlessly returning to its infinity reading. The jitters in my stomach and my curiosity then come to life and I think of the mysteries that lie beneath the shimmering surface, could it be a school of fish? A whale? Unfortunately, apart from the occasional flight of a flying fish, the surface of the sea remained silent in the absence of dolphins or whales. Despite the absence of these great beings, this couldn’t dampen the beauty of the moment. The gentle rhythm of the waves, the salty breeze that caresses my face and the vast ocean, the perfect moment to give free rein to my fantasies and I have already created multiple stories in my mind, as endless as the ocean itself.

Martinique has come into view and we sail further south along the coast. At 4 p.m., after having sailed more than 90 nautical miles, we reach the bay of Sainte Anne, where, after checking in and stretching our legs, we get a tasty pizza and eat it on board. Jeroen was up early the next morning to visit Amel’s technician, hoping to obtain the ordered parts and gain insights into our rudder situation. Upon his return, we gathered in the cockpit to discuss the approaching Tropical Storm Bret. The latest weather models suggested the storm would sweep over Dominica and Guadeloupe, while a few models pointed to a possible landfall in Martinique. According to the forecast, the storm would arrive Friday morning, coinciding with Henk and Yvonne’s scheduled flight to Martinique later that evening. Aware of the need for caution, we agreed to reassess the weather models the next morning and make an informed decision. However, the situation quickly evolved as updated weather maps indicated that Tropical Storm Bret was now on track to pass over Martinique. It is therefore no longer justified to stay in Sainte Anne and we contacted Henk and Yvonne. Together we decided that diverting to Bequia was the wisest course of action. Putting safety above all else, we raised anchor and set sail a hundred nautical miles further south. Never before have we seen so many other boats on our AIS system. Everyone leaves as far south as possible. The wind, which was favourable to us diagonally from behind, pushed the boat forward at over 8 knots. Just off the coast of Saint Lucia, we were surprised not once, but twice, with large pods of dolphins happily accompanying our journey. We enjoyed their presence like a bunch of small children. As night fell, things took another abrupt turn. Illuminated by countless flashes of lightning and rain came pouring down from the sky. The approaching thunderstorms came ominously close, each bolt of lightning scorched our eyes with its brilliance, and the resounding claps of thunder echoed through the air. Not wanting to arrive in Bequia in the middle of the night, we reduced speed and rolled up the sails to the third reef and sailed on at a leisurely pace of four knots towards Bequia, the lightning continuing around us. At daybreak we sail into Bequia Bay. It is very busy at the moment and because of this we grab an anchor buoy.

We enjoy the beautiful weather and the good opportunities for snorkeling. While we hoped, our journey took us far enough south to avoid the impending Tropical Storm Bret, we still storm-ready our boat in the hope that our belongings will remain unharmed even if we are caught in the tail end of the storm. would end up. We store all loose items in the boat and other items are secured extra firmly.

As night fell over the bay, all remained quiet and we surrendered to a peaceful sleep. At daybreak, however, the calm was disturbed when rain poured down from the sky, accompanied by a gust of wind that howled like a banshee. With a look at the anemometer we witnessed wind speeds of 35 knots. Will we still get a tail? Sleep eluded me and I sat in the cockpit, where I watched as tropical storm Bret unleashed his fury. Bret came later and more violently than we expected. The anemometer gave wind speeds in excess of 50 knots. Three boats had their anchors loosened from the sand, forcing them to anchor again in the midst of all the violence. Fortunately, they succeeded and the bay remained free of disastrous accidents. Around 9 o’clock the wind gradually decreased and did not exceed 30 knots. Exhausted, Jeroen sought solace in sleep again, while I, filled with a feeling of restlessness, grabbed the laptop and started writing.

Suddenly, at 2 p.m., Jeroen appeared. He indicated that we could sail back to Martinique around 4 pm. Rajesh and I were surprised by this unexpected twist. Less than 3 hours ago we watched the warnings of the colossal waves, up to 5 to 6 meters high, lurking between the islands. However, the revised 3 p.m. weather maps painted a slightly less frightening picture, predicting waves of up to 2 meters. Despite lingering fears, we agreed and diligently prepared the boat for our departure. At 4pm we disconnected from the anchor buoy, bid farewell to the bay and began our journey back to Martinique.

As we sailed out of the bay, Rajesh and I couldn’t shake a lingering sense of unease. Despite the fact that we saw a calm sea in front of the island with only a calm swell around us. The wind was blowing gently at only nine knots, and the current gave us a nice two knots extra, sailing towards Martinique at seven knots. As soon as we came out from behind the shelter of the island and sailed between two islands, the wind became stronger and the waves higher. It started to rain heavily and soon we were able to put a second reef in our sails. The rain continued into the late hours of the evening, until about 10 o’clock, when it finally cleared. The journey is going very well and the boat continues to sail towards Martinique at a nice speed of between 6-8 knots. That night we all have a quiet watch without thunder and rain. Rajesh and I had to hand it to Jeroen that he was right and it was indeed fine to sail back to Martinique less than 6 hours after the storm.

As the morning sun rose and cast a warm glow over the horizon, we approached the beach where Henk and Yvonne had rented an apartment. Just before we dropped anchor, we were welcomed by a group of dolphins, who frolicked playfully in the water and showed off their acrobatic skills. With a smile on our faces we lowered the dinghy and after mounting the outboard engine, we sail to the coast. Excitement filled the air when we could hug Henk and Yvonne tightly in our arms for a hug and a kiss. After we collected their things from the apartment together, Henk and Yvonne boarded our boat, ready to embark on a shared adventure that will last nine days. Can they get used to boat life? Do they have much to do with seasickness? You will read it all in the next blog.

Een gevecht met de elementen: de tropische storm Bret overleven en zeilen naar Martinique

De afgelopen twee weken waren een wervelwind van onzekerheid en onvoorspelbaarheid, gevuld met een mix van emoties en onverwachte wendingen. Onze reis begon met het voorlopig definitief afscheid nemen van Saint-Martin, terwijl we koers zetten naar Martinique. Hier werden onze plannen snel gewijzigd vanwege de tropische storm genaamd Bret. Naarmate de storm heviger werd, werden de kracht en het potentiële gevaar ervan duidelijk, wat ons dwong de beslissing te nemen om onze toevlucht verder naar het zuiden te zoeken. Terwijl Henk en Yvonne vrijdagavond veilig op Martinique waren aangekomen, navigeerden wij terug naar Martinique, slechts zes uur nadat de storm was gaan liggen. 

We verzamelen ons rond de tafel, nemen onze to-do-lijst nog een keer door en proberen ervoor te zorgen dat we niets over het hoofd zien. Vooral als het gaat om de bevoorrading van de reserveonderdelen voor de boot. Daarna beginnen we aan onze laatste grote boodschappen trip, waarbij we ons verwennen met de voorlopig laatst te verkrijgen Nederlandse lekkernijen om van te genieten tot het op is. Met alles voorbereid, nemen we het besluit om vrijdag naar Martinique te zeilen en daarmee voorlopig definitief afscheid te nemen van Saint Martin. Maandag heeft Jeroen in Martinique een afspraak met een Amel-technicus, in de hoop dat alle noodzakelijke taken voor het aanstaande bezoek van Henk en Yvonne worden afgerond. 

Na drie weken klussen aan boord hebben we allemaal zin om de zeilen weer te hijsen. Het is onze traditie om Neptunus te eren met een slokje rum, voor een veilige en vlotte oversteek. Vol enthousiasme lichten we het anker op vanuit Marigot Bay en laten we de baai met boten die in de golven heen en weer dobberen achter ons. De afgelopen dagen hebben we al een sterke wind gezien van ongeveer 25 knopen in de baai, onze nieuwsgierigheid groeit en we vragen ons af of die nog sterker zal worden als we buiten de baai zijn.

Zodra we de boot rond de noordwestelijke punt van Saint Martin hebben genavigeerd, zetten we koers richting Martinique, varend op een halve tot bovenwindse koers. Onze zeiltocht is zo’n 300 zeemijl, waar we naar schatting zo’n 2 tot 2,5 dag over zullen doen. Terwijl we aan deze maritieme odyssee beginnen, neemt de wind af tot een aangenaam snelheid van 18 tot 22 knopen. Het is lastig om in enkele woorden de pure verrukking te beschrijven, hoe fijn en goed de zoute waterspetters en de streling van de wind op ons gezicht aanvoelen, vooral na alle bootklussen van de afgelopen weken. Omringd door niets anders dan uitgestrekte watervlakten met af en toe eilanden aan de horizon. Een gevoel van rust komt langzaam over ons.

Zodra we onze zeilen hebben bijgesteld en de juiste koers hebben uitgezet, neemt de trouwe automatische stuurautomaat de besturing over en gunt ons een moment van rust. We zitten in de kuip en staren urenlang naar de grenzeloze zee, met een glimlach die tevredenheid uitstraalt. Vliegende vissen springen in groepen uit het water en trekken onze aandacht. Hun ontwijkende manoeuvres kunnen suggereren dat ze worden opgejaagd door grotere vissen, waardoor Rajesh in actie komt en de vishengel uitwerpt. Hoewel ik al een maaltijd voor vanavond had klaargemaakt, lichten bij de gedachte aan een eigen vers gevangen vis, onze ogen op. 

Na een paar uur neemt de adrenaline in onze lichamen geleidelijk af en maakt de ritmische beweging van de zee ons slaperig. We pakken om de beurt een uur of twee extra slaap, terwijl we ervoor zorgen dat iemand waakzaam blijft en het steeds veranderende panorama van de oceaan in de gaten houdt. Terwijl de zon langzaam naar de horizon zakt, heeft onze hengel tot nu toe alleen zeewier weten te vangen en dus geen lekkere vis voor bij het avondeten vandaag. We halen de vishengel binnen voor de nacht en maken de Biryani die ik eerder heb klaargemaakt warm. Terwijl we genieten van het avondeten, kijken we naar de zonsondergang die de lucht kleurt met diverse tinten rood, oranje en geel. Vrij snel na het avondeten gaat ons wachtsysteem in. Ieder trekt zich terug en wordt het rustig in de kuip. De boot glijdt over en door de golven, waarbij er soms een grote golf over de punt van de boot stroomt en je de spetters van het water in je gezicht voelt. 

Het is nieuwe maan, dit betekent dat de maan precies tussen de aarde en de zon in staat en het maanlicht nauwelijks waarneembaar is. Jeroen heeft de eerste avondwacht, terwijl de wolkeloze nacht zich onthult en begint het zwarte canvas boven Jeroen, zijn talloze sterren een voor een te onthullen. Tijdens Jeroen zijn wacht veranderde er niet veel en heeft hij een film gekeken die we hadden gedownload voordat we vertrokken uit Saint Martin.. 

De wind neemt af tijdens mijn wacht, waardoor de boot rustiger door de golven glijdt. In de cockpit word ik omhult door een verstilde stilte, en dompel ik me onder in de schoonheid die me omringt, troost en inspiratie vindend in de sterrenhemel boven mijn hoofd. Twee vallende sterren schieten langs de hemel en laten een schittering in hun kielzog achter. De wind draait iets meer naar het zuidoosten waardoor ik de koers iets aanpas. We zeilen bij de eilanden St. Kitts & Nevis, waarvan de verlichte kusten in de duisternis van de nacht zichtbaar zijn. Afgeschermd door deze eilanden, neemt de hoogte van de golven en het hellen van de boot af. Dit zorgt ervoor dat we beter kunnen slapen, zonder het risico uit je bed te worden gerold. Rajesh neemt de wacht van mij over. Net als Jeroen, geeft Rajesh zich over aan een film, waarbij zijn blik af en toe afdwaalt naar de steeds veranderende nachtelijke hemel. De wind, keert terug uit het oosten, waardoor Rajesh de koers aanpast naar zijn oude koers. 

Ter hoogte van Guadeloupe veranderde de wind van koers en waaide uit alle richtingen.  Naarmate de tijd verstreek, nam de kracht ervan geleidelijk af en vervaagde het gefluister van de wind tot een bijna stilte.  We hoorde alleen nog het opspatten van water tegen de romp. Met een snelheid van slechts 2 knopen dobberen we langzaam enige tijd vooruit, totdat Jeroen besloot de motor te starten. Na een half uur op de motor te hebben gevaren, kreeg de wind weer kracht en trok langzaam weer aan. We hijsen de zeilen opnieuw. Jeroen werpt de vishengel uit, maar helaas wemelde de zee van de sargassum en vangen we niets anders dan sargassum. De dag vullen we naast het trimmen van de zeilen en het aanpassen van de koers, met lezen, slaap inhalen, kletsen, het kijken naar de vele vliegende vissen, het scannen van de diepe wateren op zoek naar dolfijnen of walvissen, terwijl we onze eetlust stillen met lekkere maaltijden.  

Die nacht, tijdens al onze wachten, speelde de wind zo nu en dan verstoppertje met ons, wat ons in beweging hield. We laten regelmatig alle zeilen zakken en startten daarna de motor, die weer zoemend tot leven kwam. Als de wind daarna zijn kracht weer wakkerde nodigde die ons uit om de slapende zeilen weer te hijsen, wat we maar al te graag deden. Terwijl we voor de kust van Dominica zeilden, werden mijn ogen getrokken naar de dieptemeter die fluctuerende cijfers aangaf. Het verschoof verleidelijk van oneindig naar 60, toen 45, en rustte even op 30 meter, voordat het moeiteloos terugkeerde naar zijn oneindige aflezing. De kriebels in mijn buik en mijn nieuwsgierigheid komen dan tot leven en ik denk aan de mysteries die onder het glinsterende oppervlak liggen, zou het een school vissen zijn? Een walvis? Helaas, afgezien van de occasionele vlucht van een vliegende vis, bleef het oppervlak van de zee stil door de afwezigheid van dolfijnen of walvissen. Ondanks de afwezigheid van deze grootse wezens, kon dit de schoonheid van het moment niet temperen. Het zachte ritme van de golven, de zilte bries die mijn gezicht streelt en de uitgestrekte oceaan, het perfecte moment om mijn fantasieën de vrije loop te geven en ik alweer meerdere verhalen in mijn gedachten heb gecreëerd, die zo eindeloos waren als de oceaan zelf. 

Martinique is in zicht gekomen en we zeilen langs de kust verder naar het zuiden. Om 16.00 uur bereiken we, na ruim 90 zeemijlen gevaren te hebben de baai van Sainte Anne, waar we na het inchecken en onze benen strekken een lekkere pizza halen en aan boord opeten. De volgende ochtend was Jeroen al vroeg op pad om de technicus van Amel te bezoeken, in de hoop de bestelde onderdelen te verkrijgen en inzichten te verzamelen over onze roersituatie. Bij zijn terugkeer, verzamelden we ons in de cockpit om de naderende tropische storm Bret te bespreken. De nieuwste weermodellen suggereerden dat de storm over Dominica en Guadeloupe zou razen, terwijl een paar modellen wezen op een mogelijke aanlanding in Martinique. Volgens de voorspelling zou de storm vrijdagochtend aankomen, samenvallend met de geplande vlucht van Henk en Yvonne naar Martinique later die avond. Ons bewust van de noodzaak tot voorzichtigheid, spraken we af om de weermodellen de volgende ochtend opnieuw te beoordelen en een weloverwogen beslissing te nemen. De situatie evolueerde echter snel toen bijgewerkte weerkaarten aangaven dat de tropische storm Bret nu op schema lag om over Martinique te trekken. Het is hierdoor niet langer verantwoordt om in Sainte Anne te blijven en namen we contact op met Henk en Yvonne. Samen hebben we besloten dat uitwijken naar Bequia de verstandigste manier van handelen was. Onze veiligheid boven alles stellend, haalden we het anker op en zetten koers, honderd zeemijl verder naar het zuiden. Nog niet eerder hebben we zoveel andere boten op ons AIS-systeem gezien. Iedereen vertrekt zo ver mogelijk naar het zuiden. De wind, die ons schuin van achteren gunstig gezind was, duwde de boot voort met ruim 8 knopen. Vlak voor de kust van Saint Lucia werden we verrast met niet één keer, maar twee keer een grote groepen dolfijnen die onze reis vrolijk vergezelden. We genoten als een stel kleine kinderen van hun aanwezigheid. Toen de avond viel, nam het weer een abrupte wending. Verlicht door talloze bliksemschichten en regen kwam met bakken uit de lucht. De naderende onweersbuien kwam onheilspellend dichtbij, elke bliksemschicht schroeide onze ogen met zijn schittering, en de klinkende donderslagen weergalmden door de lucht. Doordat we niet midden in de nacht wilden aankomen in Bequia verminderden we snelheid en rolden de zeilen op naar het derde rif en zeilden verder in een rustig tempo van vier knopen richting Bequia, terwijl de bliksem rondom ons heen aanhield. Bij het aanbreken van de dag varen we baai van Bequia binnen. Het is erg druk op dit moment en hierdoor pakken we een ankerboei. 

We genieten nog even van het mooie weer en de goede mogelijkheden om te kunnen snorkelen.  Hoewel we hoopten dat onze reis ons ver genoeg naar het zuiden heeft gebracht om de dreigende tropische storm Bret te ontwijken, maakten we toch onze boot storm-klaar in de hoop dat onze bezittingen ongedeerd zullen blijven, zelfs als we in het staartje van de storm terecht zouden komen. Alle losse spullen bergen we op in de boot en andere voorwerpen maakte we extra stevig vast.

Toen de nacht over de baai viel, bleef alles rustig en gaven we ons over aan een vredige slaap. Bij het aanbreken van de dag werd de rust echter verstoort toen de regen uit de hemel stroomde, vergezeld van een windvlaag die huilde als een banshee. Met een blik op de windmeter waren we getuige van windsnelheden van 35 knopen. Krijgen we dan toch nog een staartje mee? De slaap ontging me en ben in de cockpit gaan zitten, waar ik toekeek hoe de tropical storm Bret zijn woede losliet. Bret kwam later en heftiger dan we hadden verwacht. De windmeter gaf windsnelheden van meer dan 50 knopen. Bij drie boten was hun ankers losgeraakt uit het zand, waardoor ze midden in alle heftigheid opnieuw moesten ankeren. Gelukkig was het ze gelukt en bleef de baai vrij van rampzalige ongelukken. Rond 9 uur nam de wind geleidelijk af en kwam niet meer boven de 30 knopen uit. Uitgeput zocht Jeroen opnieuw troost in de slaap, terwijl ik, vervuld van een gevoel van rusteloosheid, de laptop pakte en begon met schrijven.

Opeens, om 14.00 uur, kwam Jeroen tevoorschijn. Hij gaf aan dat we rond 16.00 uur terug konden zeilen naar Martinique. Rajesh en ik waren verrast door deze onverwachte wending. Nog geen 3 uur geleden bekeken we de waarschuwingen van de kolossale golven van wel 5 tot 6 meter hoog, die tussen de eilanden op de loer lagen. De herziende weerkaarten van 15.00 uur schetsten echter een iets minder angstaanjagend beeld en voorspelden golven tot 2 meter. Ondanks aanhoudende vrees waren we het eens en maakten we de boot ijverig klaar voor ons vertrek. Om 16.00 uur verbraken we onze verbinding met de ankerboei, namen afscheid van de baai en begonnen aan onze reis terug naar Martinique.

Terwijl we de baai uit zeilde, konden Rajesh en ik een aanhoudend gevoel van onbehagen niet van ons afschudden. Ondanks dat we voor het eiland een kalme zee met alleen een rustige deining om ons heen zagen. De wind waaide zachtjes met slechts negen knopen, en de stroming gaf ons een mooie twee knopen extra, waardoor we met zeven knopen richting Martinique zeilden. Zodra we achter de beschutting van het eiland vandaan kwamen en tussen twee eiland in zeilden werd de wind krachtiger en de golven hoger. Het begon hard te regenen en al snel konden we een tweede rif in onze zeilen zetten. De regen bleef tot in de late uurtjes van de avond, tot ongeveer 10 uur, toen het eindelijk droog werd. De reis gaat zeer voorspoedig en de boot blijft met een mooie snelheid tussen de 6-8 knopen richting Martinique zeilen. Die nacht hebben we allemaal een rustige wacht zonder onweer en regen. Rajesh en ik moesten het Jeroen nageven dat hij gelijk had en het inderdaad prima te doen was, om nog geen 6 uur na de storm, alweer terug te zeilen naar Martinique. 

Terwijl de ochtendzon opkwam en een warme gloed over de horizon wierp, naderden we het strand waar Henk en Yvonne een appartement hadden gehuurd. Net voordat we het anker lieten vallen, werden we verwelkomt door een groep dolfijnen, die speels dartelden in het water en hun acrobatische kunsten lieten zien. Met een glimlach op ons gezicht lieten we de dinghy zakken en nadat ook de buitenboordmotor gemonteerd was, varen we naar de kust. Opwinding vulde de lucht toen we Henk en Yvonne stevig in onze armen konden sluiten voor een knuffel en een kus. Nadat we samen hun spullen uit het appartement hadden opgehaald, stapten Henk en Yvonne aan boord van onze boot, klaar om te beginnen aan een gedeeld avontuur dat negen dagen gaat duren. Kunnen ze wennen aan het bootleven? Hebben ze veel te maken met zeeziekte? Jullie lezen het allemaal in de volgende blog.