De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie

The holiday season in the Netherlands always brings a special atmosphere. It is a time when the days grow shorter, but the evenings light up with Christmas decorations appearing everywhere. From twinkling lights in trees to elaborate garden displays with full sleighs and reindeer, some front yards turn into full-blown Christmas spectacles!

Outside, the cold increasingly stings your cheeks, while inside, the cosiness grows. Blankets find their way back onto the couch, and there’s nothing better than a steaming mug of tea, coffee, or hot chocolate topped with a generous dollop of whipped cream to keep warm.

At my sister’s house, there’s an air of cheerful secrecy. We’re all busy finding the perfect gift for the person we drew for our gift exchange under the Christmas tree in my brother’s house. It’s a time when everything seems to sparkle a bit more, both literally and figuratively.

While I enjoy spending this festive time with family, the men are celebrating the holidays in Fakarava with six other boats. I often wonder how they are doing without me and how life is aboard the boat in my absence. Jeroen and Rajesh have written their own updates to share their perspective.

Letters from the Men

Jeroen:

34 years together, 29 of them married, and now 2.5 years sailing around the world on our boat. For the first time, we’re spending four months apart. It feels unique and a little strange.

Practically speaking, we expected no issues. We’re both independent and resourceful. Aagje is adventurous, sociable, and unafraid to travel alone. She has a strong bond with family, friends, and even former clients. Back in the Netherlands, she’s warmly welcomed and more likely to be busy than lonely.

Life aboard the boat continues as usual. I learned to cook at a young age and handle household chores well. Together with Rajesh, we take on the cooking, baking bread, and laundry. Aagje even left us a recipe book with all our favourite meals, so in that sense, not much has changed.

I’m writing this on January 3, 2025. It’s been over two months since Aagje left for the Netherlands. How are we really doing without her?

What stands out is how much more we have to share with each other. We each experience things independently and eagerly share them. We video call every day, often twice a day, just like we did during our courtship. I cherish these moments deeply.

On the water, we’ve built a strong network of friends and acquaintances. We often run into each other at various anchorages. This social connection keeps loneliness at bay. For Christmas and New Year’s, we anchored at a picturesque spot with Barbara and Ralph from Lille Venn and other sailors.

When I talk to Aagje and see how much she’s enjoying her time in the Netherlands, especially reconnecting with the people who matter most to her and to us, it reassures me that this choice was the right one. Her absence feels less heavy because of that.

There’s also a positive side: running the boat with just the two of us means Rajesh has taken on a more active role. He handles the sailing, manoeuvring, and navigation, and he’s doing an excellent job. It is amazing to see how he has grown into a capable sailor over the past few years.

Only two more months until Aagje rejoins us. Until then, we have plenty to do: replacing the batteries, repairing the watermaker, maintaining 11 winches, checking the rigging, and building a new cabinet. It looks like we’ll be too busy to dwell on missing her.

Still, my love, I’ll be so happy when you are back. Because together is always best!

Rajesh:

Since we started sailing, you have never been away this long. It feels strange not having you here these past two months. A few things have changed on My Motu since you left.

For me, these changes have been an opportunity to grow and adapt. When you were here, you took on so many responsibilities: cooking, steering the boat, doing laundry, and planning what’s next. Now, we have had to take on these tasks ourselves.

I’m usually the one steering the boat now, which has been a big adjustment. We all miss your delicious meals, but thanks to your recipe book, we’re learning to cook and even getting creative in the kitchen. Doing laundry isn’t too hard, but when you did it, the clothes always smelled so fresh. It’s the little things we miss most.

What I miss most, though, is sailing together. We made such a great team, and without you, it just doesn’t feel complete.

Video calling almost every day makes it feel like you’re still close, and that helps bridge the distance. As you know, we spend time with other sailors, especially the crew of Lille Venn. We do fun activities together, which keeps life on the water enjoyable.

I’m so happy you are able to spend time with loved ones now. And I know that in just two months, you will be back with us.

I love you so much, Mama.

Although we’re celebrating the holidays in two completely different places, we remain close in thought and through our stories. The distance is easier to bear knowing it is temporary and that we will soon be reunited, wherever in the world we may be.

This year, I spent New Year’s in a very special place: Finestrat, Spain. This is where Jeroen’s parents, sister, and brother-in-law spend their winters. Over five days, they pampered me completely. Together, we explored the area, enjoyed sangria on sunlit terraces, and ended each evening with cozy games, a tradition that seems universal.

Even in Spain, we found a piece of Dutch nostalgia. My father-in-law knew where to find real Dutch oliebollen! It was a delicious reminder of home. On New Year’s Eve, we toasted the New Year with champagne, surrounded by love and warmth. New Year’s Day began with the traditional New Year’s dive. I skipped that! With a water temperature of 11.1°C, it was a bit too chilly for me. But my father-in-law and sister-in-law proved to be true daredevils. It was wonderful to be together again and celebrate these days in such a memorable way.

The holidays show us how important connection is, no matter where you are. Whether in the Netherlands or Spain with family, or on a boat somewhere in the ocean, it’s all about the moments you share together.

Jeroen and Rajesh’s letters highlight that distance can be challenging but can also strengthen your appreciation for each other. They also show how adaptable we can be, finding new ways to make the best of things when plans change.

What matters most is that the holidays aren’t about where you are or how you celebrate them. It’s about the people you share the time with and the memories you create together. Ultimately, it’s those moments that make the holidays always special.

Feestdagen rond de wereld

De feestdagen in Nederland brengen altijd een bijzondere sfeer met zich mee. Het is een tijd waarin de dagen korter worden, maar de avonden des te meer oplichten door de kerstverlichting die overal verschijnt. Van fonkelende lichtjes in bomen tot indrukwekkende tuindecoraties met complete kerstsleeën en rendieren, sommige voortuinen lijken regelrechte kerstshows!

Buiten voel je de kou steeds meer in je wangen prikken, terwijl binnen de gezelligheid groeit. Dekentjes worden weer op de bank gelegd, en er gaat niets boven een mok dampende thee, koffie of chocolademelk met een flinke toef slagroom om warm te blijven.

Er heerst een gezellige sfeer van geheimzinnigheid, op dit moment in het huis van mijn zusje. We zijn namelijk allemaal druk in de weer, met het vinden van een leuk cadeau voor degene die we getrokken hebben voor onder de kerstboom. Het is een tijd waarin alles net een beetje meer straalt, zowel letterlijk als figuurlijk. 

Terwijl ik van alle gezelligheid met deze dagen geniet om ze door te brengen met familie, vieren de mannen de kerstdagen in Fakarava met zes andere boten. Hoe vergaat het hun op dit moment en hoe verloopt alles nu ik even niet op de boot ben. Jeroen en Rajesh hebben hier zelf een stukje over geschreven.

Brievenpost van de mannen

Jeroen:
Al 34 jaar samen, 29 jaar getrouwd, en inmiddels al tweeënhalf jaar samen zeilend op onze boot. Nu, voor het eerst, vier maanden zonder elkaar. Het voelt bijzonder en een beetje vreemd.

Praktisch gezien verwachten we geen problemen. We zijn allebei zelfstandig en weten ons goed te redden. Aagje is ondernemend, sociaal, en niet bang om alleen te reizen. Ze heeft een sterke band met familie, vrienden en zelfs oud cliënten. Terug in Nederland wordt ze met open armen ontvangen en zal ze eerder te druk zijn dan zich eenzaam voelen.

Op de boot gaat het leven ook gewoon door. Ik heb al op jonge leeftijd leren koken en weet me prima te redden met huishoudelijke taken. Samen met Rajesh pakken we het koken, broodbakken en wassen op. Aagje heeft ons zelfs een receptenboek achtergelaten met al onze favoriete gerechten, dus wat dat betreft verandert er niet veel.

Dit schrijf ik op 3 januari 2025. Ondertussen is het al ruim twee maanden geleden dat Aagje naar Nederland is vertrokken. Hoe gaat het nu écht zonder haar?

Wat me opvalt, is dat we elkaar veel meer te vertellen hebben. We maken onafhankelijk van elkaar van alles mee en delen dit graag met elkaar. We beeldbellen elke dag, vaak zelfs twee keer per dag, net zoals in onze verkeringstijd. Die momenten koester ik enorm.

Op het water hebben we inmiddels een fijn netwerk van vrienden en bekenden opgebouwd. Regelmatig komen we elkaar tegen op verschillende ankerplekken. Dat sociale contact zorgt ervoor dat we ons niet alleen voelen. Zo vierden we Kerst en Oud & Nieuw op een idyllische ankerplek met Barbara en Ralph op hun boot Lille Venn, samen met andere zeilers.

Wanneer ik Aagje spreek en zie hoe ze geniet van haar tijd in Nederland – vooral van het weerzien met alle mensen die belangrijk voor haar en ons zijn – besef ik dat deze keuze goed is geweest. Het gemis van haar aanwezigheid wordt daardoor minder zwaar.

Er is ook een ander positief aspect: met z’n tweeën de boot runnen betekent dat Rajesh een actievere rol moet spelen. Hij neemt het zeilen, manoeuvreren en navigeren op zich, en dat doet hij uitstekend. Het is mooi om te zien hoe hij in de afgelopen jaren een volwaardige zeeman is geworden.

Nog twee maanden en Aagje is weer bij ons. Tot die tijd hebben we genoeg te doen: de accu’s vervangen, de watermaker repareren, de 11 lieren onderhouden, de verstaging controleren, en een nieuw kastje timmeren. Het lijkt erop dat we het nog druk krijgen en weinig tijd hebben om stil te staan bij het gemis.

Maar toch, lieverd, ik zal ontzettend blij zijn als je er weer bent. Want samen is en blijft het allerleukst!

Rajesh;
Sinds we begonnen met zeilen, ben je nog nooit zo lang weg geweest. Het voelt vreemd om je de afgelopen twee maanden niet hier te hebben. Er zijn een paar dingen veranderd op My Motu sinds je vertrokken bent.

Voor mij persoonlijk zijn deze veranderingen een kans geweest om te groeien en me aan te passen. Toen je hier was, nam jij zoveel verantwoordelijkheden op je – koken, de boot sturen, de was doen en plannen maken voor wat er daarna komt. Nu hebben wij die taken zelf op ons moeten nemen.

Ik ben degene die nu meestal de boot stuurt, wat een grote aanpassing is geweest. We missen allemaal je heerlijke maaltijden, maar dankzij je receptenboek leren we koken en worden we zelfs creatief in de keuken. De was doen is niet zo’n grote klus, maar toen jij het deed, rook de was altijd zo heerlijk fris, het zijn juist die kleine dingen die we het meest missen.

Wat ik echter het meest mis, is samen zeilen. We waren zo’n geweldig team, en zonder jou voelt het gewoon niet compleet.

Met je bijna elke dag videobellen laat het toch een beetje voelen alsof je dichtbij bent, en dat helpt om de afstand te overbruggen. Zoals je weet, brengen we ook tijd door met andere zeilers, vooral de bemanning van Lille Venn. Samen doen we leuke activiteiten, wat ervoor zorgt dat we blijven genieten van het leven op het water.

Ik ben zo blij voor je dat je nu tijd kunt doorbrengen met je dierbaren. En ik weet dat je over slechts twee maanden weer bij ons bent.

Ik hou ontzettend veel van je, Mama.

Hoewel onze feestdagen op twee totaal verschillende plekken worden gevierd, blijven we dicht bij elkaar, in gedachten en via onze verhalen. Het gemis wordt verzacht door de wetenschap dat het tijdelijk is en dat we straks weer samen zijn, waar we ook op de wereld mogen zijn.

Dit jaar vierde ik Oud en Nieuw op een heel bijzondere plek: Finestrat in Spanje. Hier overwinteren Jeroens ouders, zijn zus en zwager. In vijf dagen werd ik door hen helemaal in de watten gelegd. Samen verkenden we de omgeving, genoten we van sangria op zonovergoten terrassen en sloten we de avonden steevast af met gezellige spelletjes, een traditie die nergens lijkt te ontbreken. 

Zelfs in Spanje konden we een stukje Hollandse nostalgie terugbrengen: Mijn schoonvader wist waar ze echte oliebollen verkochten! Een smakelijke herinnering aan thuis. Op oudejaarsavond proostten we met champagne op het nieuwe jaar, omringd door gezelligheid en liefde. Nieuwjaarsdag werd traditioneel gestart met een nieuwjaarsduik. Zelf sloeg ik die over! Met 11,1 graden watertemperatuur was dat me iets te fris! Maar mijn schoonvader en schoonzus bewezen ware bikkels te zijn. Wat was het fijn om weer even samen te zijn en deze dagen op zo’n bijzondere manier te beleven.

De feestdagen laten zien hoe belangrijk verbondenheid is, ongeacht waar je bent. Of het nu in Nederland of in Spanje is met familie, of op een boot ergens op de oceaan, het draait om de momenten die je samen deelt.

De brieven van Jeroen en Rajesh maken duidelijk dat afstand misschien lastig is, maar ook de waardering voor elkaar kan versterken. Tegelijkertijd laten ze zien hoe flexibel je kunt zijn en hoe je, zelfs als dingen anders lopen, nieuwe manieren vindt om het beste ervan te maken.

Het belangrijkste is dat de feestdagen niet afhankelijk zijn van waar je bent of hoe je ze viert. Het gaat om de mensen met wie je die tijd deelt en de herinneringen die je samen maakt. Uiteindelijk zijn het die momenten die ervoor zorgen dat de feestdagen altijd bijzonder blijven.