De Nederlandse versie staat onder de Engelse versie
It’s a strange feeling. After years of continuous travel, life at sea, and shared adventures, I am now preparing to leave behind the boat, my husband Jeroen, and our son Rajesh for four months. On October 28th, I will be flying back to the Netherlands and returning to Tahiti on February 25th. In my 30-year marriage, we have never been apart for such a long stretch of time. It’s both scary and exciting, yet unsettling. While they will continue their journey through the Tuamotus and Gambier Islands to avoid the Pacific cyclone season, I will be flying back to the Netherlands to work and reunite with family and friends.
Though I look forward to seeing everyone again, the thought of separation lingers. Sailing has been our way of life, and now, for the first time, I will be watching from a distance. Jeroen and Rajesh will face the unpredictable ocean, navigating unknown seas and weather patterns without me. It’s strange to think of them experiencing the highs and lows of life at sea without me to share those moments: the peaceful sunsets, sudden storms, and the triumphs of tricky passages. In some ways, I feel like I’m leaving part of my heart behind with them.
On the other hand, I am looking forward to returning to my professional roots as a dental hygienist. The familiar rhythm of the clinic, the satisfaction of helping clients, and the sense of purpose I’ve always found in my work have been calling to me for a while. I really miss my job and the connection I have with my clients. It’s more than just a profession to me; it’s about making a difference in people’s lives. Yet, it will not be the same, of course. I won’t be returning to my old practice, where I knew each client personally and where there was a deep mutual trust and understanding built over the years.
Now, I will be stepping into a new practice, a place where the faces and routines are unfamiliar. I can’t help but wonder: Will I be able to create those same connections with new clients? Will they be as satisfied with my work as my old clients were? There’s always a bit of uncertainty when you enter a new environment, but I hope to bring the same passion and care to this new chapter.
As I prepare to leave, I can’t help but reflect on my initial dreams of offering my services in remote places during our travels. I had imagined helping those in need and providing care in far-flung locations. However, the reality turned out differently. Local healthcare systems have been well-established, and my dream of providing care in these areas wasn’t as needed as I thought it would be.
The decision to go back was not easy. As a team of three, we’ve developed a system that works well for us. Each of us has our own tasks on board, and with sailing passages, the shifts with three people have proven to be effective. It’s not just me who will be facing a significant adjustment; it will also be a lot for Jeroen and Rajesh to handle without my presence. I just hope there will be no cyclones they have to sail away from. However, I know they will manage just fine. They are more than capable of taking on the additional tasks.
To make this transition smoother for them, I’ve prepared a recipe book of the dishes I usually cook and included instructions on how to bake bread. This way, they will have a reference to create some of their favourite meals and maintain a sense of home while I’m away. Some of our beloved recipes include dahl, biryani, and various Indian curries, along with our favourite focaccia bread. I still laugh at the time I accidentally made our biryani so spicy that even the local fish swam away from it!
In addition, I will ensure all the laundry is done just before I leave, after which it will be up to them how often they choose to tackle that task. They have often joked that I wash too often, so do you think they will suddenly become laundry enthusiasts? I’m not betting on it; they might just embrace the “aroma of adventure” instead!
Adjusting to life in the Netherlands feels profound after years in tropical climates. The cold weather will certainly be a shock, but so will the transition from the freedom of the sea to the structure of a working life. While the prospect of a daily routine is exciting, I know it will also be a challenge. Sailing has taught me how valuable adaptability is, and now I face the task of adjusting to a more predictable rhythm on land.
One of the most immediate changes will be my wardrobe. After two and a half years in tropical climates, I’m used to wearing shorts, tank tops, and flip-flops, enjoying the freedom of being barefoot. The idea of swapping my light, airy clothes for long pants and closed shoes feels foreign. I can already picture the chill of the Dutch winter creeping in as I dig out my warm sweaters and boots, which have been gathering dust for far too long. I might even need to remind myself how to layer my outfits to combat the cold!
Another adjustment will be grocery shopping. After months of relying on local markets and small shops in the islands, I can’t wait to step into a Dutch supermarket and be greeted by an overwhelming variety of products. The sheer number of options will be both thrilling and intimidating. I find myself dreaming of fresh, crisp vegetables, juicy fruits, and all the cheeses I’ve missed. The thought of choosing between five different types of apples or browsing aisles of spices that I couldn’t find in remote locations fills me with excitement.
However, I also anticipate feeling a bit lost. After years of living simply and often improvising with what I have, I might have to remind myself to embrace this abundance rather than feel overwhelmed by it. I look forward to rediscovering old favourites like stamppot, krentenbollen, Dutch cheeses and bread and enjoying the seasonal treats that Dutch supermarkets have to offer.
After four months, I will look forward to reuniting with Jeroen and Rajesh. By then, they will have sailed through new islands, survived the cyclone season, and prepared the boat for the next leg of our journey. I will fly to wherever they are at that moment, and I hope that will be somewhere in the Gambier or Marquesas Islands. Together, we will explore this region for a few more months, creating cherished memories as a family. After that, we plan to set sail toward Fiji. While we haven’t mapped out our journey yet, the thrill of the unknown and the spontaneity of sailing continue to inspire us, promising new adventures just waiting to be discovered.
During my stay in the Netherlands, I will try to write some blogs, but they will not be as regular as they have been so far. Most of all, I hope to see and meet many of you. See you soon!
Een tijdelijk afscheid: Voorbereiden op de terugkeer naar huis na jaren op zee
Het is een vreemd gevoel. Na jaren van voortdurende reizen, leven op zee en gedeelde avonturen, bereid ik me nu voor om de boot, mijn man Jeroen en onze zoon Rajesh voor vier maanden achter te laten. Op 28 oktober vlieg ik terug naar Nederland en op 25 februari keer ik terug naar Tahiti. In mijn 30-jarige huwelijk zijn we nog nooit zo lang van elkaar gescheiden geweest. Het is zowel eng als spannend, maar ook onrustig. Terwijl zij hun reis door de Tuamotus en de Gambier-eilanden voortzetten om het cycloonseizoen in de Stille Oceaan te vermijden, vlieg ik terug naar Nederland om te werken en familie en vrienden weer te zien.
Hoewel ik ernaar uitkijk om iedereen weer te zien, blijft het idee van de scheiding hangen. Zeilen is ons leven geworden, en nu zal ik voor het eerst vanaf een afstand toekijken. Jeroen en Rajesh zullen de onvoorspelbare oceaan trotseren, onbekende zeeën en weerpatronen navigeren zonder mij. Het is vreemd om te bedenken dat zij de hoogte- en dieptepunten van het leven op zee zullen ervaren zonder dat ik die momenten met hen deel, de vredige zonsondergangen, plotselinge stormen en de triomfen van moeilijke overtochten. In zekere zin voelt het alsof ik een stukje van mijn hart bij hen achterlaat.
Aan de andere kant kijk ik ernaar uit om terug te keren naar mijn professionele roots als mondhygiënist. Het vertrouwde ritme van de kliniek, de voldoening van het helpen van patiënten en het gevoel van doelgerichtheid dat ik altijd in mijn werk heb gevonden, hebben me al een tijdje geroepen. Ik mis mijn werk enorm en de band die ik heb met mijn cliënten. Het is voor mij meer dan alleen een beroep—het gaat erom een verschil te maken in het leven van mensen. Toch zal het natuurlijk niet hetzelfde zijn. Ik zal niet terugkeren naar mijn oude praktijk, waar ik elke cliënt persoonlijk kende en waar een diep wederzijds vertrouwen en begrip over de jaren was opgebouwd.
Nu zal ik aan de slag gaan in een nieuwe praktijk, een plek waar de gezichten en routines onbekend zijn. Ik kan het niet helpen me af te vragen: Zal ik in staat zijn om diezelfde verbindingen te creëren met nieuwe cliënten? Zullen zij net zo tevreden zijn met mijn werk als mijn oude cliënten waren? Er is altijd een beetje onzekerheid wanneer je een nieuwe omgeving betreedt, maar ik hoop dezelfde passie en zorg in dit nieuwe hoofdstuk mee te brengen.
Terwijl ik me voorbereide om te vertrekken, denk ik onvermijdelijk terug aan mijn oorspronkelijke dromen om tijdens onze reizen mijn diensten aan te bieden op afgelegen plekken. Ik had me voorgesteld hulp te bieden aan degenen in nood, zorg te verlenen in verafgelegen gebieden. Maar de realiteit bleek anders. De lokale gezondheidszorgsystemen waren goed georganiseerd, en mijn droom om zorg te bieden op deze plekken bleek minder nodig dan ik had gedacht.
De beslissing om terug te gaan was niet eenvoudig. Als team van drie hebben we een systeem ontwikkeld dat goed voor ons werkt. Ieder van ons heeft zijn eigen taken aan boord, en tijdens de zeiltochten zijn de wachtdiensten met drie personen effectief gebleken. Het is niet alleen voor mij een grote aanpassing; ook voor Jeroen en Rajesh zal het een hele verandering zijn om het zonder mijn aanwezigheid te redden. Ik hoop maar dat ze geen cyclonen zullen tegenkomen waar ze voor moeten wegzeilen. Toch weet ik dat ze het prima zullen redden. Ze zijn meer dan capabel om de extra taken op zich te nemen.
Om deze overgang voor hen soepeler te laten verlopen, heb ik een receptenboek samengesteld van de gerechten die ik meestal kook, met instructies over hoe ze o.a brood kunnen bakken. Zo hebben ze een referentie om enkele van hun favoriete maaltijden te maken en een gevoel van thuis te behouden terwijl ik weg ben. Enkele van onze geliefde recepten zijn dahl, biryani en diverse Indiase curry’s, samen met ons favoriete focaccia-brood. Ik lach nog steeds om die keer dat ik per ongeluk onze biryani zo pittig maakte dat zelfs de lokale vissen ervan wegzwommen!
Daarnaast zorg ik ervoor dat al het wasgoed gewassen is net voordat ik vertrek, waarna het aan hen is hoe vaak ze die taak oppakken. Ze hebben vaak gegrapt dat ik te vaak was, dus denk je dat ze ineens grote liefhebbers van de wasmachine worden? Ik gok van niet—ze omarmen waarschijnlijk gewoon het “aroma van avontuur”!
De aanpassing aan het leven in Nederland voelt monumentaal na jaren in tropische klimaten. Het koude weer zal zeker een schok zijn, maar ook de overgang van de vrijheid van de zee naar de structuur van een werkend leven. Hoewel het vooruitzicht van een dagelijkse routine opwindend is, weet ik dat het ook een uitdaging wordt. Zeilen heeft me geleerd hoe waardevol aanpassingsvermogen is, en nu sta ik voor de taak om me aan te passen aan een voorspelbaarder ritme aan land
Een van de meest directe veranderingen zal mijn garderobe zijn. Na twee en een half jaar in tropische klimaten ben ik gewend aan het dragen van korte broeken, tanktops en slippers, genietend van de vrijheid om op blote voeten te lopen. Het idee om mijn lichte, luchtige kleren te verruilen voor lange broeken en gesloten schoenen voelt vreemd aan. Ik kan de kou van de Nederlandse winter al voelen terwijl ik mijn warme truien en laarzen tevoorschijn haal, die veel te lang stof hebben liggen verzamelen. Ik moet mezelf misschien zelfs herinneren hoe ik mijn kleding moet laagjes dragen om de kou te trotseren!
Een andere aanpassing zal boodschappen doen zijn. Na maanden afhankelijk te zijn geweest van lokale markten en kleine winkels op de eilanden, kan ik niet wachten om een Nederlandse supermarkt binnen te stappen en begroet te worden door een overweldigende verscheidenheid aan producten. Het enorme aantal keuzes zal zowel opwindend als intimiderend zijn. Ik droom nu al van verse, knapperige groenten, krentebollen en alle kazen die ik heb gemist. De gedachte om te kiezen tussen vijf verschillende soorten appels of door gangpaden met kruiden te lopen die ik op afgelegen plekken niet kon vinden, vult me met vreugde.
Toch verwacht ik me ook een beetje verloren te voelen. Na jaren van eenvoudig leven en vaak improviseren met wat ik had, zal ik mezelf er misschien aan moeten herinneren om deze overvloed te omarmen in plaats van me erdoor overweldigd te voelen. Ik kijk ernaar uit om oude favorieten zoals stamppot, krentenbollen, Nederlandse kazen en brood opnieuw te ontdekken, en te genieten van de seizoensgebonden lekkernijen die de Nederlandse supermarkten te bieden hebben.
Na vier maanden zal ik uitkijken naar de hereniging met Jeroen en Rajesh. Tegen die tijd zullen ze nieuwe eilanden hebben verkend, het cycloonseizoen hebben overleefd en de boot hebben klaargemaakt voor de volgende etappe van onze reis. Ik vlieg naar waar zij op dat moment zijn, en ik hoop dat dat ergens in de Gambier- of Marquesaseilanden zal zijn. Samen zullen we deze regio nog een paar maanden verkennen, en onvergetelijke herinneringen creëren als gezin. Daarna zijn we van plan om richting Fiji te zeilen. Hoewel we onze reis nog niet hebben uitgestippeld, blijft de spanning van het onbekende en de spontaniteit van het zeilen ons inspireren, met nieuwe avonturen die wachten om ontdekt te worden.
Tijdens mijn verblijf in Nederland zal ik proberen om wat blogs te schrijven, maar ze zullen niet zo regelmatig zijn als voorheen. Het belangrijkste is dat ik hoop velen van jullie weer te zien en te ontmoeten. Tot snel!