Our sailing trip across the Atlantic Ocean to the British Virgin Islands. As we battle the forces of nature, our fears and dreams intertwine, and an unexpected phenomenon illuminates our path. What awaits us over the horizon? Join us as we sail across the unpredictable ocean and uncover the mysteries that lie ahead.
Outside, the wind howled mercilessly at a dizzying 50 knots, raising monstrous waves and crashing against our boat with relentless force. As I stood at the helm, my stomach turned with nerves, every fiber in my body tensed for the challenge ahead. I heard Jeroen’s voice calling my name, but he remained elusive, lost in the darkness. The huge waves crashed over the boat and threatened to take us into the depths of the ocean. I gripped the rudder with all my strength, wondering how we had gotten into this treacherous situation. I panicked as I called out to Jeroen and Rajesh, desperate for any sign of them in the chaos. “Jeroen! Rajesh!” With my voice, I tried to rise above the raging storm, but still, there was no sign of life from them. With every passing moment, the relentless waves threatened to swallow us whole. Just as I braced myself to face the next onslaught of waves, a voice pierced the darkness and called my name. Jeroen’s voice, clear and unmistakable. Confusion mingled with relief as I struggled to find my bearings in the chaos. Then I heard my name again, this time louder and more urgent. “Here! I’m here!” I screamed with all my might. Suddenly a hand touched my arm and I woke with a start, startled by the vivid nightmare that had consumed me. Jeroen’s worried face came into view above me. ‘Wow, wake up! You were dreaming,” he said soothingly. Gradually I came to my senses and realized that it was all just a dream. Still, the underlying fear of our impending crossing to the British Virgin Islands lingered in me.
During breakfast, I gathered the courage to express my concerns to Jeroen and Rajesh. I asked if they were nervous too. Rajesh admitted to being a bit nervous, especially about the possibility of seasickness. Memories of our previous sailing trips in the Bahamas came flooding back, where he suffered from seasickness and severe headaches during rough seas. The memory of our very first crossing from the British Virgin Islands to St. Maarten, which also included close-haul sailing and stormy weather, only increased his unease. Jeroen, on the other hand, was especially nervous to make a good decision about which sailing route to choose to the British Virgin Islands, there are two common routes: “The Thorny Path” which goes close to various islands but against wind and waves or the longer but more comfortable “I -65” an offshore route 600NM offshore across the Atlantic Ocean. However, his nerves subsided when he discovered that I, like him, prefer the offshore route. The synchronicity in our minds gave him a sense of confidence and reassurance that we had made the right decision. We just have to keep our fingers crossed that there will be a good weather window for this route because the past month there has been a lot of storms and there were several “high seas” warnings on this route. Our candid discussion before we left brought us closer together and reminded us that we are not alone in our concerns. To combat the possible seasickness, Rajesh and I stuck seasickness plasters behind our ears. Then it was time to weigh anchor and we gave the ocean some Johnny Walker black label and asked Neptune for a good and safe crossing. With a final check of the weather forecast for the next few days, we say goodbye to Georgetown at 2 pm.
As we navigated the shallow waters to the “cut”, the thrills mingled with the taste of adventure. Once through the passage, we unfurled our sails and embraced the vastness of the open sea. The wind blew gently and caressed our sails as we embarked on a journey of 1,100 nautical miles. The first 600 nautical miles to the east, then another 500 nautical miles to the south. With a light breeze of 10-15 knots and waves barely a meter high, the conditions seemed favorable. Soon our boat was sliding through the water at a constant speed of 5 to 6 knots. As the hours passed, our confidence grew and we slowly got into the rhythm of the ocean. The expanse of water surrounded us, the waves carried us on our grand adventure. At around 6:00 PM, the setting sun colored the sky with vibrant hues as we enjoy our dinner. Amid the clinking of plates and laughter filling the air, we discussed our wait schedule, which began at 8 p.m. Little did we know that in the next few hours Mother Nature would test our skills and determination. Rajesh and I had barely been asleep for thirty minutes when we awoke abruptly from a strange movement the boat made while Jeroen tried to reef the jib. The wind suddenly roared around us at 30 knots and with adrenaline coursing through our veins, Rajesh and I were in the cockpit within 2 seconds to help Jeroen. At that moment we hear a loud bang and we see the boom of the mizzen swinging wildly back and forth. Rajesh immediately started the engine and while I rolled up the jib together with Rajesh, Jeroen put on his life jacket and quickly secured the boom of the mizzen with the preventer, after which we could haul in the sail. Jeroen inspected the damage, and found a broken pin in the block of the mizzen’s traveler. Fortunately, we had spare blocks on board, and with some minor adjustments Jeroen managed to assemble a new one. An hour later we sailed again with three reefed sails.
The wind calmed down to a more manageable 15-20 knots. As the night progressed, we remained vigilant, constantly monitoring our surroundings. The wind continued and to our delight it turned slightly to the southeast – a favourable turn that allowed us to sail more eastward, rather than north-easterly. By 10:00 everyone is in the cockpit sharing stories and reflections on the events of the previous evening. Jeroen took the opportunity to make an extra round, inspecting all the blocks on board, he does not come across any further details. During the first full day at sea, we noticed that our bodies needed time to adjust to the new sleeping rhythm and constant movement. Neither of us suffered from seasickness, but the fatigue was undeniable. We took turns giving each other moments to catch up on some much-needed sleep. Our fishing rod had also been thrown back into the water, the baited hook dangling in anticipation of a delicious catch. The sun colored the sky with its warm glow and illuminated the vast expanse of water before us. With each passing hour, the wind blew steadily from the southeast at 12-15 knots creating the perfect conditions for sailing. As day turned into night, a sense of tension enveloped us. The second night turned out to be nothing like the first, as a serene calm settled over the ocean.
Everyone found solace in this newfound calmness during their watch by reading, watching movies or simply gazing up at the starry sky, enchanted by the spectacle of shooting stars. On the second day at sea we found ourselves getting used to our new rhythm. We were eagerly looking forward to breakfast again, enjoying our coffee and the occasional treat. The wind gradually died down, but with a speed of 4-5 knots we enjoyed the peace it brought. Conversations flowed and we marvelled at the deep blue hue of the sea, occasionally witnessing flying fish leaping out of the water. Although we longed to encounter dolphins or whales, but we did not see any in our entire trip. During our trip, we decided to use the Iridium GO for the first time. This device allowed us to download weather forecasts via a satellite connection and share our GPS location (unfortunately it didn’t work well with the Noforeignland site due to a misconfiguration on my part, which left me very disappointed. Apologies for that). We were able to keep in touch with a few relatives, which gave a reassuring sense of connection in the middle of the vast ocean. Nightfall brought unexpected silence as the wind stopped blowing altogether, while lightning flashed all around us. Luckily they kept their distance! The ocean turned into a mirror-smooth surface, which evoked a surreal feeling in us. To keep some speed, we reluctantly started the engine which continued for the next 12 hours. The following days and nights were interspersed with no wind, so we continued on the engine and a nice breeze of 12-15 knots that made it possible to sail comfortably. Our fishing rod proved successful as we caught a total of three magnificent Mahi-Mahis, their vibrant colors shimmering under the sun. The fight to reel them in was exhilarating, their powerful jumps and twists challenging our fishing skills. Besides the Mahi-Mahis we also managed to hook a giant Barracuda, its sharp teeth are intimidating while you remove the hook and some Barracudas stink! However, there was one fish catch that eluded our identification. In addition, three fish managed to escape. We decided to keep two of the Mahi-Mahis and release the rest back into the wild. The filleted Mahi-Mahi sizzled in the oven filling the air with an enticing aroma and savouring the taste of the freshly cooked fish.
As evening descended on us, the ocean revealed its own fascinating display. The water shimmered with bioluminescent plankton, a heavenly scene unfolded before our eyes. Every evening we had witnessed the subtle brilliance of these tiny organisms, but tonight was different. Our boat slid through the water, leaving luminous blue trails. During our watches, we sat on the edge of the cockpit, like little children so happy with wonder and awe. It was truly magical and to me it was most like the Northern Lights, but in the ocean. I tried to capture the spectacle with my phone, but the camera didn’t do justice to the breathtaking view. It was a sight meant to be experienced first hand, to be forever etched in our memory. It was just too bad your watch was over.
Every day we covered between 120 and 150 nautical miles, sailing across the vast ocean. On the sixth day, a beautiful little bird surprised us with its arrival. We wondered, “What brings a little bird like that so far from shore?” We filled our days, collecting and studying weather charts, chatting, preparing food, filling water bottles, removing flying fish from the deck that had landed on our deck at night, adjusting sails, watching movies, reading books, drawing, playing games and sleeping. The trip went so smoothly that we decided to change our original plan. Instead of going directly to the British Virgin Islands, we chose to sail a little further to Saint Martin first. It was a spontaneous decision, fuelled by the excitement of our successful journey.
My sister Hanneke sent a few boxes with items that we had ordered in the Netherlands to Saint Martin. Including Starlink. The boxes will arrive around May 6, so we have enough time to collect them before Angelique, Jeroen’s sister, will arrive in the British Virgin Islands on May 10. On the ninth day, just as the wind picked up again, Jeroen noticed a broken bottom line of the mainsail. After removing the line, he saw that the line could be shortened slightly and used again. Less than 15 minutes later he re-tied the shortened bottom line to the mainsail and we were able to use the mainsail again. Around 9.30 am we saw land for the first time! “Country Ho”! It was a moment full of joy but also of slight disappointment. We were very happy because our journey had gone so smoothly and we were almost safely across. However, there was also a hint of disappointment as we realized that we would soon be reconnected to civilization. We enjoyed being offline for a while and connecting with each other on a different level. At 11:10 am we dropped anchor in Marigot Bay, Saint Martin. The sound of the anchor sinking to the sea floor echoed through the air marking our arrival and then you lie still and see well over 100 boats around you. Longing to stretch our legs on land, we lowered our dinghy into the water. Because we missed movement. You do exercises during a crossing, but those 10,000 steps a day, no, you can’t make it.
In the coming days, we will prepare the boat for the arrival of Angelique. Saint Martin has well-equipped shops with a wide variety of boat equipment, which gives us the opportunity to stock up on supplies and make any necessary minor repairs before Angelique sails with us for ten days.
1100 Oceaan-mijlen te gaan
Onze zeilreis over de Atlantische Oceaan naar de Britse Maagdeneilanden. Terwijl we de strijd aangaan met de krachten van de natuur, verstrengelen onze angsten en dromen zich, en een onverwacht fenomeen verlicht ons pad. Wat staat ons te wachten achter de horizon? Ga met ons mee terwijl we over de onvoorspelbare oceaan zeilen en de mysteries ontdekken die in het verschiet liggen.
Buiten huilde de wind genadeloos met een duizelingwekkende 50 knopen, waardoor monsterlijke golven opstegen en met een meedogenloze kracht tegen onze boot sloegen. Terwijl ik aan het roer stond, draaide mijn maag zich om van de zenuwen, elke vezel in mijn lichaam spande zich voor de uitdaging die voor ons lag. Ik hoorde Jeroens stem mijn naam roepen, maar hij bleef ongrijpbaar, verloren in de duisternis. De reusachtige golven sloegen over de boot en dreigden ons mee te nemen in de diepte van de oceaan. Ik greep het roer met al mijn kracht vast en vroeg me af hoe we in deze verraderlijke situatie terecht waren gekomen. Ik raakte in paniek toen ik naar Jeroen en Rajesh riep, wanhopig op zoek naar enig teken van hen in de chaos. “Jeroen! Rajesh!” Met mijn stem probeerde ik boven de woedende storm uit te komen, maar nog steeds, was er geen teken van leven van hun te horen. Met elk voorbijgaand moment dreigden de meedogenloze golven ons geheel op te slokken. Net toen ik me schrap zette om de volgende aanval van golven het hoofd te bieden, drong een stem door de duisternis en riep mijn naam. De stem van Jeroen, helder en onmiskenbaar. Verwarring vermengd met opluchting terwijl ik worstelde om me te oriënteren in de chaos. Toen hoorde ik mijn naam weer, deze keer luider en dringender. “Hier! Ik ben hier!” schreeuwde ik uit alle macht. Plots raakte een hand mijn arm aan en ik schrok wakker, geschrokken van de levendige nachtmerrie die me had verteerd. Boven mij kwam het bezorgde gezicht van Jeroen in beeld. ‘Aagje, wakker worden! Je was aan het dromen,’ zei hij sussend. Geleidelijk aan kwam ik weer bij zinnen en besefte dat het allemaal slechts een droom was. Toch bleef de onderliggende angst voor onze aanstaande oversteek naar de Britse Maagdeneilanden in mij hangen.
Tijdens het ontbijt verzamelde ik de moed om mijn zorgen te uiten aan Jeroen en Rajesh. Ik vroeg of zij ook zenuwachtig waren. Rajesh gaf toe een beetje zenuwachtig te zijn, vooral over de mogelijkheid van zeeziekte. Herinneringen aan onze eerdere zeiltochten op de Bahama’s kwamen weer naar boven, waar hij last had van zeeziekte en hevige hoofdpijn tijdens ruwe zeeën. De herinnering aan onze allereerste overtocht van de Britse Maagdeneilanden naar Sint-Maarten, waarbij we ook hoog aan de wind moesten zeilen en stromachtig weer hadden, maakte zijn onbehagen alleen maar groter. Jeroen daarentegen was vooral nerveus om een goede beslissing te nemen welke zeilroute we kiezen naar de Britse Maagdeneilanden, er zijn twee gangbare routes: “The Thorny Path” welke dicht langs diverse eilanden gaat maar tegen wind en golven in of de langere maar comfortabelere “I-65” een offshore route 600NM uit de kust over de Atlantische oceaan. Zijn zenuwen verdwenen echter toen hij ontdekte dat ik net als hem de voorkeur heb voor de offshore route. De synchroniciteit in onze gedachten gaf hem een gevoel van vertrouwen en verzekerde hem dat we de juiste beslissing hadden genomen. We moeten alleen duimen dat er een goed weervenster komt voor deze route want de afgelopen maand heeft het flink gestormd en waren er diverse “high seas” waarschuwingen op deze route. Onze openhartige discussie voordat we vertrokken, bracht ons dichter bij elkaar en herinnerde ons eraan dat we niet alleen staan met onze zorgen. Om de mogelijke zeeziekte tegen te gaan, plakten Rajesh en ik zeeziekte-pleisters achter onze oren. Toen was het tijd om het anker te lichten en hebben we de oceaan wat Johnny Walker black label gegeven en Neptunus om een goede en veilige overtocht gevraagd. Met een laatste controle van de weervoorspellingen voor de komende dagen, nemen we om 14.00 uur afscheid van Georgetown.
Terwijl we door de ondiepe wateren naar de “cut” navigeerden, vermengden de spanning zich met de smaak van avontuur. Eenmaal door de doorgang rolden we onze zeilen uit en omarmden we de uitgestrektheid van de open zee. De wind waaide zacht en streelde onze zeilen terwijl we begonnen aan een reis van 1100 zeemijl. De eerst 600 zeemijlen naar het oosten, daarna nog 500 zeemijlen naar het zuiden. Met een licht briesje van 10-15 knopen en golven van amper een meter hoog leken de omstandigheden gunstig. Al snel gleed onze boot door het water met een constante snelheid van 5 tot 6 knopen. Naarmate de uren verstreken, groeide ons zelfvertrouwen en kwamen we langzaam in het ritme van de oceaan. Het uitgestrekte water omringde ons, de golven droegen ons voort op ons grootse avontuur. Rond 18:00 uur kleurde de ondergaande zon de lucht met levendige tinten terwijl we van ons avondeten genieten. Te midden van het gerinkel van borden en het gelach dat de lucht vulde, bespraken we ons wachtschema, die om 20.00 uur begon. We wisten niet dat in de komende uren Moeder Natuur onze vaardigheden en vastberadenheid op de proef zou stellen. Rajesh en ik lagen amper dertig minuten te slapen toen we abrupt wakker werden van een vreemde beweging die de boot maakte terwijl Jeroen de fok probeerde te reven. De wind brulde plotseling met 30 knopen om ons heen en terwijl de adrenaline door onze aderen stroomde, stonden Rajesh en ik binnen 2 seconden in de cockpit om Jeroen te helpen. Op dat moment horen we een harde knal en zien we de giek van de mizzen wild heen en weer zwiepen. Rajesh startte direct de motor en terwijl ik samen met Rajesh de fok oprolde, trok Jeroen zijn reddingsvest aan, en maakte snel de giek van de mizzen vast met de preventer, waarna we het zeil konden inhalen. Jeroen inspecteerde de schade, en constateerde een afgebroken pin in het blok van de traveller van de mizzen. Gelukkig hadden we reserveblokken aan boord, en met wat kleine aanpassingen lukte het Jeroen om een nieuwe in elkaar te zetten. Een uur later zeilden we weer met drie gereefde zeilen.
De wind kalmeerde tot een meer beheersbare 15-20 knopen. Naarmate de nacht vorderde, bleven we waakzaam en hielden constant onze omgeving in de gaten. De wind hield aan en tot onze vreugde draaide hij iets naar het zuidoosten – een gunstige draai die ons de mogelijkheid gaf om meer oostwaarts te zeilen, i.p.v. noordoost. Tegen 10.00 uur is iedereen in de cockpit en deelden verhalen en reflecties over de gebeurtenissen van de vorige avond. Jeroen maakte van de gelegenheid gebruik om nog een extra ronde te maken, waarbij hij alle blokken aan boord inspecteerde, hij komt verder geen bijzonderheden tegen. Tijdens de eerste volledige dag op zee, merkten we dat onze lichamen moesten wennen en tijd nodig heeft om zich aan te passen aan het nieuwe slaapritme en de constante beweging. Geen van ons had last van zeeziekte, maar de vermoeidheid viel niet te ontkennen. We wisselden elkaar af en gunden elkaar momenten om wat broodnodige slaap in te halen. Onze hengel was ook weer in het water geworpen, de haak met aas bungelde in afwachting van een heerlijke vangst. De zon kleurde de lucht met zijn warme gloed en verlichtte de uitgestrekte watervlakte voor ons. Met elk uur dat voorbijging, blies de wind gestaag uit het zuidoosten met 12-15 knopen, wat de perfecte omstandigheden creëerde om te zeilen. Toen de dag overging in de nacht, omhulde ons een gevoel van spanning. De tweede nacht bleek in niets te lijken met de eerste, toen er een serene kalmte over de oceaan neerdaalde.
Iedereen vond tijdens zijn wacht troost in deze hernieuwde rust door te lezen, films te kijken of gewoon omhoog te staren naar de sterrenhemel, betoverd door het schouwspel van vallende sterren. Op de tweede dag op zee merkten we dat we gewend raakten aan ons nieuwe ritme. We keken weer reikhalzend uit naar het ontbijt, genieten van onze koffie en af en toe iets lekkers. De wind ging geleidelijk liggen, maar met een snelheid van 4-5 knopen genoten we van de rust die het bracht. De gesprekken vloeiden voort en we verwonderden ons over de diepblauwe tint van de zee, waarbij we af en toe getuige waren van vliegende vissen die uit het water sprongen. Hoewel we ernaar verlangden dolfijnen of walvissen tegen te komen, maar tijdens onze gehele reis hebben we die niet gezien. Tijdens onze reis besloten we de Iridium GO voor het eerst te gebruiken. Met dit apparaat konden we weersvoorspellingen downloaden via een satellietverbinding en onze gps-locatie delen (helaas werkte het niet goed samen met de site Noforeignland, door een verkeerde instelling van mezelf, waardoor ik zeer teleurgesteld was. Excuses hiervoor). Wel konden we contact houden met enkele familieleden, wat een geruststellend gevoel van verbondenheid gaf midden op de uitgestrekte oceaan. Het vallen van de avond bracht onverwachte stilte toen de wind helemaal stopte met waaien, terwijl rond om ons heen overal weerlichten te zien zijn. Gelukkig bleven ze op voldoende afstand! De oceaan veranderde in een spiegelglad oppervlak, wat een surrealistisch gevoel in ons opriep. Om toch wat snelheid te houden, startten we met tegenzin de motor wat de komende 12 uur voortduurde. De volgende dagen en nachten werden afgewisseld met windstilte, waardoor we op de motor verder gingen en een fijn briesje van 12-15 knopen waardoor we prettig konden zeilen. Onze vishengel bleek succesvol te zijn, want we vingen in totaal drie magnifieke Mahi-Mahi‘s, hun levendige kleuren glinsterend onder de zon. Het gevecht om ze binnen te halen was opwindend, hun krachtige sprongen en wendingen daagden onze vaardigheden als vissers uit. Naast de Mahi-Mahi’s slaagden we er ook in een gigantische Barracuda aan de haak te slaan, zijn scherpe tanden zijn intimiderend terwijl je de haak verwijderd en wat stinken Barracuda’s! Er was echter één visvangst die onze identificatie ontging. Daarnaast wisten drie vissen te ontsnappen. We besloten om twee van de Mahi-Mahi ‘s te houden en de rest weer vrij te laten in het wild. De gefileerde Mahi-Mahi sist in de oven en vulde de lucht met een verleidelijk aroma en genieten van de smaak van de versbereide vis.
Toen de avond op ons neerdaalde, onthulde de oceaan zijn eigen fascinerende vertoning. Het water glinsterde van bioluminescent plankton, een hemels tafereel ontvouwde zich voor onze ogen. Elke avond waren we getuige geweest van de subtiele schittering van deze kleine organismen, maar vanavond was anders. Onze boot gleed door het water en liet lichtgevende blauwe sporen achter. Tijdens onze wachten zaten we op de rand van de cockpit, als kleine kinderen zo blij van verwondering en ontzag. Het was echt magisch en voor mij leek het nog het meest op het noorderlicht, maar dan in de oceaan. Ik probeerde het spektakel vast te leggen met mijn telefoon, maar de camera deed geen recht aan de adembenemende weergave. Het was een aanblik die bedoeld was om uit de eerste hand te ervaren, om voor altijd in ons geheugen te worden gegrift. Het was gewoon jammer dat je wacht voorbij was.
Elke dag legden we tussen de 120 en 150 zeemijl af, zeilend over de uitgestrekte oceaan. Op de zesde dag verraste een mooi klein vogeltje ons met zijn aankomst. We vroegen ons af: “Wat brengt zo’n vogeltje zo ver van de kust?” We vulden onze dagen, met weerkaarten ophalen en bestuderen, kletsen, eten klaar maken, waterflessen vullen, vliegende vissen van het dek halen die ’s nachts op ons dek beland waren, zeilen aanpassen, films kijken, boeken lezen, tekenen, spelletjes en slapen. De reis ging zo soepel dat we besloten om ons oorspronkelijke plan te wijzigen. In plaats van direct naar de Britse Maagdeneilanden te gaan, kozen we ervoor om eerst iets verder door te zeilen naar Saint Martin. Het was een spontane beslissing, gevoed door de opwinding van onze succesvolle reis.
Mijn zusje Hanneke heeft een paar dozen met artikelen die we in Nederland hadden besteld naar Saint Martin gestuurd. Onder andere Starlink. De dozen arriveren rond 6 mei, zodat we genoeg tijd hebben om ze op te halen voordat Angelique, de zus van Jeroen, op 10 mei op de Britse Maagdeneilanden zal arriveren. Op de negende dag, net toen de wind weer aanwakkerde, zag Jeroen een gebroken onderlijklijn van het grootzeil. Na het verwijderen van de lijn, zag hij dat de lijn iets ingekort kon worden en opnieuw gebruikt kon worden. Nog geen 15 minuten later knoopte hij de ingekorte onderlijklijn opnieuw vast aan het grootzeil en konden we het grootzeil weer gebruiken. Rond 9.30 uur zagen we voor het eerst land! “Land Ho”! Het was een moment vol vreugde maar ook van lichte teleurstelling. We waren heel blij omdat onze reis zo soepel was verlopen en we bijna veilig over waren. Er was echter ook een zweem van teleurstelling, toen we ons realiseerden dat we spoedig weer verbonden zouden zijn met de bewoonde wereld. We hadden ervan genoten om even offline te zijn en je weer even connect met elkaar op een ander niveau. Om 11:10 uur lieten we het anker vallen in Marigot Bay, Saint Martin. Het geluid van het anker dat naar de zeebodem gaat, galmde door de lucht en markeerde onze aankomst en dan lig je stil en zie je ruim 100 boten rondom je heen. Verlangend om onze benen te strekken aan land, lieten we onze dinghy in het water zakken. Want beweging dat hebben we wel gemist. Je doet wel oefeningen tijdens een overtocht maar die 10000 stappen per dag, nee die red je niet.
De komende dagen gaan we de boot verder klaar maken voor de komst van Angelique. Saint Martin beschikt over goed uitgeruste winkels met een breed scala aan bootspullen, wat ons de mogelijkheid biedt om voorraden in te slaan en de nodige kleine reparaties uit te voeren voordat Angelique tien dagen met ons mee gaat zeilen.